'En el Barro': onrealistische maar rijkelijk vermakelijke gevangenisserie
De spin-off van 'El Marginal' duikt een corrupte vrouwengevangenis in.
De Argentijnse vrouwengevangenis La Quebrada is een snelkookpan van corruptie, vooral in de hogere lagen. Waar de meesten hier enkel hun straf willen uitzitten, neemt een tegendraadse groep gevangenen het heft in eigen hand om de corruptie aan banden te leggen. En el Barro is een spin-off van El Marginal en geeft net als haar voorganger een unieke inkijk in de bajes. Dat die verre van realistisch is, zit het kijkplezier totaal niet in de weg.
Centraal staat een groep van bij elkaar geraapte gevangenen. In de enerverende openingsscène flitsen hun arrestaties en criminele verledens voorbij. Meteen worden hun delicten open en bloot geëtaleerd. Van noodweerexces door partnergeweld tot illegale plastische chirurgie: het scala is breed. Het pad dat elk personage heeft bewandeld bracht hen uiteindelijk bij elkaar. Hun langzaam ontwikkelende band vormt de ruggengraat van de serie.
Een aantal personages kennen we al uit El Marginal, zoals de koelbloedige maffiatopvrouw Gladys Guerra, maar er is er ook veel ruimte voor nieuwe, unieke personages die de fantastische aard van de gevangenis illustreren. Want La Quebrada blijkt niet de grauwe, levenloze omgeving die gebruikelijk is in het genre, maar een stripclub met dreunende billenschudmuziek. Vanuit de met neonlampen en verenboa's uitgedoste cellen hebben de opgesloten vrouwen namelijk een online porno-imperium opgebouwd.
Deze taferelen zijn de eerste paar keren verrassend om te zien, maar accentueren helder de corruptie van de plek. Daarmee weet En el Barro zich direct te onderscheiden binnen haar genre, want normaliter wordt dergelijke corruptie niet vanaf het eerste moment zo open en bloot op tafel gegooid. Ook is de sfeer een stuk minder beladen dan die van andere gevangenisseries.
Maar ondanks de relatief luchtige sfeer en ongebruikelijke decors – de gevangenis heeft zowel kleurrijke muurschilderingen als een onschuldig ogende crèche – gaat En el Barro de bloederige taferelen niet uit weg. Daardoor blijft de serie verrassend. Een aflevering kan beginnen met het bespreken van problemen en eindigen met iemand die een oog verliest bij een territoriumstrijd.
De vergelijking met Orange Is the New Black is snel gemaakt. Beide series draaien immers om een kleurrijke groep vrouwen met complexe achtergronden en beweegredenen die zich proberen aan te passen aan hun nieuwe normaal. Maar waar Orange Is the New Black zich gaandeweg steeds meer grondde in de sociaal-maatschappelijke realiteit, mikt En el Barro erop de ridicule aard van de corruptie in Argentinië (en Zuid-Amerika in het algemeen) aan de kaak te stellen. Deze serie wil overduidelijk vuur met vuur bestrijden.
Die vurige aard openbaart zich ook in het tempo, dat tegen het einde steeds meer wordt opgevoerd. Vooral de laatste aflevering voelt als een half seizoen, met vele emotionele pieken en dalen. Maar ook dan blijft de uitvoering van alle elementen ruim voldoende en heeft vermaak duidelijk nog steeds prioriteit. En el Barro levert op sommige punten weliswaar in op kwaliteit, maar verliest daarbij niets aan bekijkbaarheid.