Recensie
Recensie HBO Max-serie 'The Baby'
Misschien niet de beste serie om te kijken als je in blijde verwachting bent, maar eigenlijk ook niet als je van echte spanning houdt.
Regie: Faraz Shariat, Stacey Gregg, Ella Jones, e.a. | Cast: Michelle de Swarte (Natasha), Amira Ghazella (Mrs. Eaves), Albie en Arthur Hills (de baby), Amber Grappy (Bobbi), Shovorne Marks (Mags), Isy Suttie (Rita), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 23-35 minuten | Jaar: 2022
Er is geen enkele manier waarop de late dertiger Natasha voor het moederschap te porren is. Niet alleen is de goedgebekte kokkin single, vrijwel al haar vriendinnen dwepen met de gedachte van een baby. Sommigen zijn zelfs al hard op weg om er een kind uit te poepen. Dit alles is aan Natasha duidelijk niet besteed en dat gevoel steekt ze niet bepaald onder stoelen of banken. De situatie verandert compleet als Natasha letterlijk een kind in haar armen geworpen krijgt.
Want in de proloog van deze achtdelige Britse serie zien we een wanhopige moeder met hetzelfde kind in haar handen, achternagezeten door de politie. Ze stort zich van een klif de dood tegemoet. Het kind kruipt naar de afgrond en tuimelt naar beneden, waar Natasha het opvangt. Net nu ze in een vakantiehuisje een adempauze aan het nemen was van al de gierende hormonen van haar vriendinnen.
Meestal zie je bij een dergelijk uitgangspunt dat een hoofdpersoon langzaam maar zeker went aan de nieuwe situatie en uiteindelijk het moederschap omarmt. Niets van dit alles in The Baby. Natasha blijft cynisch en het wordt er allemaal niet beter op als blijkt dat ze opgescheept zit met een ware killerbaby. Zelf is Natasha veilig, maar als een ander een moment alleen met de baby is, dan heeft dit fatale gevolgen. Maar hoe het nou allemaal precies zit, moeten we samen met haar ontdekken.
The Baby hangt namelijk aan elkaar van de goedkope suggesties. Als je een fan bent van gruwelijke horror, dan ben je hier niet aan het juiste adres. Maar zelfs de kracht van de menselijke fantasie komt hier niet tot zijn recht, want de makers nodigen nou niet bepaald uit om zelf het een en ander in te vullen.
Dat komt vooral door de rommelige aanpak. Natasha is vervreemd van haar moeder, die zich ophoudt in een zweverige sekte. Zus Bobbi legt het nu aan met een vrouw en wil niets liever dan een kind voor zichzelf, maar hoe moet ze de autoriteiten ervan overtuigen dat ze de perfecte adoptiemoeder is?
Al die familiebanden leiden alleen maar af van wat op zich best een aardig uitgangspunt is. De komst van een mysterieuze oudere vrouw die meer weet van de achtergrond van de naamloze baby zorgt gelukkig voor wat meer spanning, maar ook dit is een verhaallijn die niet consistent wordt aangehouden. De makers hadden meer aandacht voor alle positieve en negatieve aspecten van het moederschap.
Verreweg de beste aflevering van de acht gaat over de tragische geschiedenis van een 'vorige moeder' van het kind en haar pogingen om voor zichzelf een beter leven te krijgen. Dit deel is niet alleen het meest dramatisch, maar ook het meest gebalanceerd. Het is bijna jammer dat de afleveringen vaak nog geen halfuurtje lang zijn, want dit soort drama in de verhaallijn van Natasha en de haren had de betrokkenheid van de kijker vergroot en was een prima katalysator geweest voor het horrorkarakter van de serie.
De vele analogieën met het moederschap en de onzekerheden en kwellingen die hierbij komen kijken laten zich makkelijk raden. Zelfs al ligt het er niet duimendik bovenop, hebben de schrijvers wel voor de makkelijke weg gekozen. Nergens wordt The Baby echt dreigend of onheilspellend. Een gevoel van onverschilligheid maakt zich van je meester omdat de kracht van de suggestie hier ontbreekt. Misschien komt het wel doordat Natasha zich nooit echt een moeder voelt, waar Mia Farrow zich dat wel voelde in Rosemary's Baby.
The Baby is te zien bij HBO Max.
Er is geen enkele manier waarop de late dertiger Natasha voor het moederschap te porren is. Niet alleen is de goedgebekte kokkin single, vrijwel al haar vriendinnen dwepen met de gedachte van een baby. Sommigen zijn zelfs al hard op weg om er een kind uit te poepen. Dit alles is aan Natasha duidelijk niet besteed en dat gevoel steekt ze niet bepaald onder stoelen of banken. De situatie verandert compleet als Natasha letterlijk een kind in haar armen geworpen krijgt.
Want in de proloog van deze achtdelige Britse serie zien we een wanhopige moeder met hetzelfde kind in haar handen, achternagezeten door de politie. Ze stort zich van een klif de dood tegemoet. Het kind kruipt naar de afgrond en tuimelt naar beneden, waar Natasha het opvangt. Net nu ze in een vakantiehuisje een adempauze aan het nemen was van al de gierende hormonen van haar vriendinnen.
Meestal zie je bij een dergelijk uitgangspunt dat een hoofdpersoon langzaam maar zeker went aan de nieuwe situatie en uiteindelijk het moederschap omarmt. Niets van dit alles in The Baby. Natasha blijft cynisch en het wordt er allemaal niet beter op als blijkt dat ze opgescheept zit met een ware killerbaby. Zelf is Natasha veilig, maar als een ander een moment alleen met de baby is, dan heeft dit fatale gevolgen. Maar hoe het nou allemaal precies zit, moeten we samen met haar ontdekken.
The Baby hangt namelijk aan elkaar van de goedkope suggesties. Als je een fan bent van gruwelijke horror, dan ben je hier niet aan het juiste adres. Maar zelfs de kracht van de menselijke fantasie komt hier niet tot zijn recht, want de makers nodigen nou niet bepaald uit om zelf het een en ander in te vullen.
Dat komt vooral door de rommelige aanpak. Natasha is vervreemd van haar moeder, die zich ophoudt in een zweverige sekte. Zus Bobbi legt het nu aan met een vrouw en wil niets liever dan een kind voor zichzelf, maar hoe moet ze de autoriteiten ervan overtuigen dat ze de perfecte adoptiemoeder is?
Al die familiebanden leiden alleen maar af van wat op zich best een aardig uitgangspunt is. De komst van een mysterieuze oudere vrouw die meer weet van de achtergrond van de naamloze baby zorgt gelukkig voor wat meer spanning, maar ook dit is een verhaallijn die niet consistent wordt aangehouden. De makers hadden meer aandacht voor alle positieve en negatieve aspecten van het moederschap.
Verreweg de beste aflevering van de acht gaat over de tragische geschiedenis van een 'vorige moeder' van het kind en haar pogingen om voor zichzelf een beter leven te krijgen. Dit deel is niet alleen het meest dramatisch, maar ook het meest gebalanceerd. Het is bijna jammer dat de afleveringen vaak nog geen halfuurtje lang zijn, want dit soort drama in de verhaallijn van Natasha en de haren had de betrokkenheid van de kijker vergroot en was een prima katalysator geweest voor het horrorkarakter van de serie.
De vele analogieën met het moederschap en de onzekerheden en kwellingen die hierbij komen kijken laten zich makkelijk raden. Zelfs al ligt het er niet duimendik bovenop, hebben de schrijvers wel voor de makkelijke weg gekozen. Nergens wordt The Baby echt dreigend of onheilspellend. Een gevoel van onverschilligheid maakt zich van je meester omdat de kracht van de suggestie hier ontbreekt. Misschien komt het wel doordat Natasha zich nooit echt een moeder voelt, waar Mia Farrow zich dat wel voelde in Rosemary's Baby.
The Baby is te zien bij HBO Max.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
