Recensie
Recensie Netflix-serie 'God's Favorite Idiot'
Een nietszeggende uitverkorene gaat de strijd aan met Satan, maar interessant of grappig wordt het nooit.
Regie: Michael McDonald, Sheila Waldron | Cast: Ben Falcone (Clark Thompson), Melissa McCarthy (Amily Luck), Usman Ally (Mohsin Raza), Ana Scotney (Wendy), Chris Sandford (Tom), Kevin Dunn (Gene), Steve Mallory (Frisbee), e.a. | Aantal afleveringen: 8 | Speelduur: 22-30 minuten | Jaar: 2022
Een doorsnee Amerikaanse man wordt door God gekozen om haar woord te verspreiden. Deze komische premisse ontaardt al snel in oeverloze gevechten tussen engelen, demonen, God en Satan. Op een enkel moment na valt er dan ook weinig te lachen in deze komedieserie. De personages blijven te mat en nooit lijken de makers het hebben aangedurfd een gewaagde keuze te maken.
Clark Thompson loopt op een avond zijn tuin in op zoek naar een van zijn katten, waarna een wel hele lokale wolk op hem begint te regenen. Vervolgens wordt hij ook nog eens door bliksem geraakt. Het gevolg van dit voorval is dat Clark nu 'glowt': zijn hele lichaam produceert licht. Dit leidt tot veel verbazing bij zijn omgeving. In eerste instantie is het onduidelijk waardoor dit licht is ontstaan, maar als God voor Clark verschijnt op het toilet van zijn werk wordt het een en ander al snel duidelijk.
Alhoewel Clark het hoofdpersonage is, is hij eigenlijk vrij nietszeggend. De titel van de serie suggereert dat hij misschien een idioot zou zijn, maar hij is eigenlijk ook te middelmatig om volledig dom te zijn. Clark houdt van katten, zijn vader en heeft een oogje op collega Amily. Dat is alles wat we over hem te weten komen. Het is dan ook erg moeilijk om met dit personage mee te leven.
Collega Amily is een van de eersten die het schijnen van Clarks lichaam van dichtbij meemaakt. Amily wordt echter niet geloofd, omdat ze altijd aan de drank of de drugs zit. In eerste instantie biedt de vrij absurde Amily, die zich op een soort scootmobiel met drie wielen verplaatst, lekker veel tegengas aan de ietwat timide en saaie Clark. Helaas krijgt Melissa McCarthy gedurende het seizoen steeds minder ruimte om dit komische personage verder uit te werken.
De humor verdwijnt sowieso vrij snel als Satan op aarde landt om Clark om te brengen. Een groepje collega moet voor de nodige komische afleiding zorgen, maar de toon van de grappen lijkt in niks overeen te komen met de dreigende apocalyps. Er wordt erg veel tijd besteed aan een gek kapsel of een stinkende kaars. Het is sowieso onduidelijk waarom de werklocatie van Clark zoveel ruimte krijgt. Ergens lijkt er een onbeduidende werksitcom te schuilen tussen al het godsdienstelijke geweld.
De vraag dringt zich op of het niet interessanter was geweest als het wilde karakter van Amily wat meer zou botsen met die van brave borst Clark? Doordat zelfs de verschijning van Satan binnen de gebaande paden blijft, wordt de behoefte aan wat conflict alleen maar groter. Clark, die al weinig inhoud heeft, wordt nergens echt uitgedaagd tot enige actie waarvoor hij buiten zijn comfortzone moet treden. Daarom speelt het grootste deel van de serie zich ook bij hem thuis of op zijn werk af.
De boodschap die Clark uiteindelijk van God moet verspreiden is dat alle religies gelijk zijn en dat degene die kwaad doen uit de naam van God slecht zijn. Dit sentiment is natuurlijk mooi, maar uiteindelijk volkomen betekenisloos in een serie waar toch vooral referenties aan de Bijbel de boventoon voeren. Ook Mohsin, een personage dat als moslim is opgevoed, is vooral zijn kennis over de Bijbel aan het spuwen. Zo lijkt Clark toch vooral door een christelijke God te zijn gekozen.
Clarks strijd met Satan lijkt ook vooral gestoeld op het christendom, alhoewel het wel lijkt te gaan om een erg cartoonesk begrip ervan. Satan probeert mensen over te halen met lekkere taarten, steekt de middelvinger op naar kinderen en duwt naar wellust mensen aan de kant. Het goed versus kwaad in de serie ontaardt al snel in veel verwijzingen naar Harry Potter en The Lord of the Rings. Niet dat hier enige betekenis in zit, maar vooral om de gebrekkige theologische kennis en de vele gaten in het script te kunnen verbergen.
De matte uitwerking van God's Favorite Idiot is vooral erg zonde voor al het talent dat aan de serie heeft meegewerkt. Het script geeft de getalenteerde komedieacteurs erg weinig om mee te werken. Een absoluut dieptepunt is de overduidelijke product placement voor een bekend Amerikaans koffiemerk, door God tevoorschijn getoverd, waarna de personages stuk voor stuk declameren hoe lekker deze koffie wel niet is. Zo lijkt de ware betekenis van een serie vol lege leuzen en onvolwassen grappen toch nog duidelijk te worden: God is er natuurlijk vooral om het Amerikaanse bedrijfsleven te steunen.
God's Favorite Idiot is te zien bij Netflix.
Een doorsnee Amerikaanse man wordt door God gekozen om haar woord te verspreiden. Deze komische premisse ontaardt al snel in oeverloze gevechten tussen engelen, demonen, God en Satan. Op een enkel moment na valt er dan ook weinig te lachen in deze komedieserie. De personages blijven te mat en nooit lijken de makers het hebben aangedurfd een gewaagde keuze te maken.
Clark Thompson loopt op een avond zijn tuin in op zoek naar een van zijn katten, waarna een wel hele lokale wolk op hem begint te regenen. Vervolgens wordt hij ook nog eens door bliksem geraakt. Het gevolg van dit voorval is dat Clark nu 'glowt': zijn hele lichaam produceert licht. Dit leidt tot veel verbazing bij zijn omgeving. In eerste instantie is het onduidelijk waardoor dit licht is ontstaan, maar als God voor Clark verschijnt op het toilet van zijn werk wordt het een en ander al snel duidelijk.
Alhoewel Clark het hoofdpersonage is, is hij eigenlijk vrij nietszeggend. De titel van de serie suggereert dat hij misschien een idioot zou zijn, maar hij is eigenlijk ook te middelmatig om volledig dom te zijn. Clark houdt van katten, zijn vader en heeft een oogje op collega Amily. Dat is alles wat we over hem te weten komen. Het is dan ook erg moeilijk om met dit personage mee te leven.
Collega Amily is een van de eersten die het schijnen van Clarks lichaam van dichtbij meemaakt. Amily wordt echter niet geloofd, omdat ze altijd aan de drank of de drugs zit. In eerste instantie biedt de vrij absurde Amily, die zich op een soort scootmobiel met drie wielen verplaatst, lekker veel tegengas aan de ietwat timide en saaie Clark. Helaas krijgt Melissa McCarthy gedurende het seizoen steeds minder ruimte om dit komische personage verder uit te werken.
De humor verdwijnt sowieso vrij snel als Satan op aarde landt om Clark om te brengen. Een groepje collega moet voor de nodige komische afleiding zorgen, maar de toon van de grappen lijkt in niks overeen te komen met de dreigende apocalyps. Er wordt erg veel tijd besteed aan een gek kapsel of een stinkende kaars. Het is sowieso onduidelijk waarom de werklocatie van Clark zoveel ruimte krijgt. Ergens lijkt er een onbeduidende werksitcom te schuilen tussen al het godsdienstelijke geweld.
De vraag dringt zich op of het niet interessanter was geweest als het wilde karakter van Amily wat meer zou botsen met die van brave borst Clark? Doordat zelfs de verschijning van Satan binnen de gebaande paden blijft, wordt de behoefte aan wat conflict alleen maar groter. Clark, die al weinig inhoud heeft, wordt nergens echt uitgedaagd tot enige actie waarvoor hij buiten zijn comfortzone moet treden. Daarom speelt het grootste deel van de serie zich ook bij hem thuis of op zijn werk af.
De boodschap die Clark uiteindelijk van God moet verspreiden is dat alle religies gelijk zijn en dat degene die kwaad doen uit de naam van God slecht zijn. Dit sentiment is natuurlijk mooi, maar uiteindelijk volkomen betekenisloos in een serie waar toch vooral referenties aan de Bijbel de boventoon voeren. Ook Mohsin, een personage dat als moslim is opgevoed, is vooral zijn kennis over de Bijbel aan het spuwen. Zo lijkt Clark toch vooral door een christelijke God te zijn gekozen.
Clarks strijd met Satan lijkt ook vooral gestoeld op het christendom, alhoewel het wel lijkt te gaan om een erg cartoonesk begrip ervan. Satan probeert mensen over te halen met lekkere taarten, steekt de middelvinger op naar kinderen en duwt naar wellust mensen aan de kant. Het goed versus kwaad in de serie ontaardt al snel in veel verwijzingen naar Harry Potter en The Lord of the Rings. Niet dat hier enige betekenis in zit, maar vooral om de gebrekkige theologische kennis en de vele gaten in het script te kunnen verbergen.
De matte uitwerking van God's Favorite Idiot is vooral erg zonde voor al het talent dat aan de serie heeft meegewerkt. Het script geeft de getalenteerde komedieacteurs erg weinig om mee te werken. Een absoluut dieptepunt is de overduidelijke product placement voor een bekend Amerikaans koffiemerk, door God tevoorschijn getoverd, waarna de personages stuk voor stuk declameren hoe lekker deze koffie wel niet is. Zo lijkt de ware betekenis van een serie vol lege leuzen en onvolwassen grappen toch nog duidelijk te worden: God is er natuurlijk vooral om het Amerikaanse bedrijfsleven te steunen.
God's Favorite Idiot is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
