Recensie
Recensie Apple TV+-serie 'Surface' (1)
Geeft je net genoeg om te blijven kijken, zonder ooit echt iets weg te geven.
Regie: Sam Miller | Cast: Gugu Mbatha-Raw (Sophie), Oliver Jackson-Cohen (James), Stephan James (Baden), Ari Graynor (Caroline), François Arnoud (Harrison), e.a. | Aantal afleveringen: 8 | Speelduur: 44-54 minuten | Jaar: 2022
Als Sophie Ellis hersenschade oploopt bij een vermeende poging om zichzelf van het leven te beroven, voelt ze zich een vreemde in haar eigen lichaam. Ze herinnert zich niets van voor het voorval en de mensen om haar heen zijn terughoudend met informatie, alsof ze liever niet hebben dat Sophie weet wie ze is en wat ze deed voor ze besloot er een einde aan te maken.
Deze onheilspellende thriller weet vanaf de eerste scène te boeien. Er is weinig actie, maar het zijn juist de vele stiltes die de kijker dieper in het verhaal trekken. Ook visueel is de serie aantrekkelijk, met water als terugkerend thema en veel donkere, sfeervolle shots. De stijl is simpel, maar toch is er genoeg voor het oog om van te genieten.
De opzet van het verhaal is duidelijk, maar het verdere verloop is vaag en laat veel aan de verbeelding van de kijker over. Een beetje alsof je door troebel water de bodem probeert te zien. Er worden weinig echte plotpunten weggeven en er blijven aan het einde van dit eerste seizoen dan ook verscheidene vragen onbeantwoord.
De kijker heeft op elk moment evenveel informatie als het hoofdpersonage en net als zij wordt het publiek dus zo nu dan opgeschud door een onverwachte wending. Hoewel deze momenten nodig zijn om de aandacht vast te houden, kan het bij Surface ook aanvoelen alsof je van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Er is geen enkel punt waarop met zekerheid te zeggen is wie welke rol speelt in het verhaal, wat het moeilijk maakt te empathiseren met de personages.
Tegelijkertijd is dit een van de meest intrigerende elementen van Surface: iedereen is verdacht, niemand is te vertrouwen. Hiermee wordt een nieuwe draai gegeven aan een populair concept, waarin de rol van dader en slachtoffer verwisselbaar zijn en de kijker als het ware in de schoenen van het hoofdpersonage wordt gezet.
Desalniettemin is het einde teleurstellend. Gedurende het seizoen worden twee grote verhaallijnen opgezet, waarvan de verwachting wordt gewekt dat de eerste en meest belangrijke, namelijk de gebeurtenissen rondom Sophies zelfmoordpoging, zal worden afgerond in het eerste seizoen. Dit is echter niet het geval, en hoewel de cliffhanger een duidelijk startsein is voor het uitwerken van de tweede verhaallijn, blijft de eerste op de achtergrond hangen. Het is vooralsnog dus de vraag of de nieuwsgierigheid naar een mogelijk tweede seizoen het kan winnen van de frustratie over de afwerking van het eerste seizoen.
Surface is te zien bij Apple TV+.
Lees hier onze tweede recensie van deze serie, door Jip Strijbos.
Als Sophie Ellis hersenschade oploopt bij een vermeende poging om zichzelf van het leven te beroven, voelt ze zich een vreemde in haar eigen lichaam. Ze herinnert zich niets van voor het voorval en de mensen om haar heen zijn terughoudend met informatie, alsof ze liever niet hebben dat Sophie weet wie ze is en wat ze deed voor ze besloot er een einde aan te maken.
Deze onheilspellende thriller weet vanaf de eerste scène te boeien. Er is weinig actie, maar het zijn juist de vele stiltes die de kijker dieper in het verhaal trekken. Ook visueel is de serie aantrekkelijk, met water als terugkerend thema en veel donkere, sfeervolle shots. De stijl is simpel, maar toch is er genoeg voor het oog om van te genieten.
De opzet van het verhaal is duidelijk, maar het verdere verloop is vaag en laat veel aan de verbeelding van de kijker over. Een beetje alsof je door troebel water de bodem probeert te zien. Er worden weinig echte plotpunten weggeven en er blijven aan het einde van dit eerste seizoen dan ook verscheidene vragen onbeantwoord.
De kijker heeft op elk moment evenveel informatie als het hoofdpersonage en net als zij wordt het publiek dus zo nu dan opgeschud door een onverwachte wending. Hoewel deze momenten nodig zijn om de aandacht vast te houden, kan het bij Surface ook aanvoelen alsof je van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Er is geen enkel punt waarop met zekerheid te zeggen is wie welke rol speelt in het verhaal, wat het moeilijk maakt te empathiseren met de personages.
Tegelijkertijd is dit een van de meest intrigerende elementen van Surface: iedereen is verdacht, niemand is te vertrouwen. Hiermee wordt een nieuwe draai gegeven aan een populair concept, waarin de rol van dader en slachtoffer verwisselbaar zijn en de kijker als het ware in de schoenen van het hoofdpersonage wordt gezet.
Desalniettemin is het einde teleurstellend. Gedurende het seizoen worden twee grote verhaallijnen opgezet, waarvan de verwachting wordt gewekt dat de eerste en meest belangrijke, namelijk de gebeurtenissen rondom Sophies zelfmoordpoging, zal worden afgerond in het eerste seizoen. Dit is echter niet het geval, en hoewel de cliffhanger een duidelijk startsein is voor het uitwerken van de tweede verhaallijn, blijft de eerste op de achtergrond hangen. Het is vooralsnog dus de vraag of de nieuwsgierigheid naar een mogelijk tweede seizoen het kan winnen van de frustratie over de afwerking van het eerste seizoen.
Surface is te zien bij Apple TV+.
Lees hier onze tweede recensie van deze serie, door Jip Strijbos.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
