Recensie
Recensie Apple TV+-serie 'Surface' (2)
Gugu Mbatha-Raw kan het hoofd niet boven water houden in deze chaotische serie.
Regie: Sam Miller | Cast: Gugu Mbatha-Raw (Sophie), Oliver Jackson-Cohen (James), Stephan James (Baden), Ari Graynor (Caroline), François Arnoud (Harrison), e.a. | Aantal afleveringen: 8 | Speelduur: 44-54 minuten | Jaar: 2022
Het leven van Sophie is een puinhoop. Ze heeft ogenschijnlijk zelfmoord proberen te plegen door van een veerboot af te springen. Door het ongeluk is ze al haar herinneringen kwijt, maar één ding weet ze zeker: ze zou zich nooit van het leven beroven. Met hulp van haar vrienden en echtgenoot probeert ze haar leven weer op te pakken en bij elkaar te puzzelen. Er ontstaan onregelmatigheden en barsten in de verhalen van haar naasten, waardoor Sophie begint te twijfelen of het perfecte leven dat haar wordt voorgeschoteld wel echt het leven is dat ze had.
In de eerste aflevering verwoordt Sophie zelf perfect de centrale vraag van het hele seizoen: "If my life was so perfect, why did I try to end it?" De opening van de serie begint aardig en bevat precies genoeg momenten waardoor vragen naar boven komen borrelen. De intrige en mystiek worden mondjesmaat toegevoegd en zo worden de eerste paar afleveringen een effectieve 'slow build'. Toch mist er gevoelsmatig een aflevering hiervoor, want de kijker wordt flink in het diepe gegooid. Iets meer context had niet misstaan.
Helaas wordt deze secure opbouw halverwege de serie ineens overboord gegooid. Het tempo en vooral de beslissingen en gedragingen van de personages belanden in een plotse stroomversnelling die enorm misplaatst voelt ten opzichte van alles wat daarvoor kwam. Vooral Sophie lijkt ineens van dingen overtuigd te zijn zonder een specifieke reden of oorzaak. Dit lijkt alleen te zijn gedaan om het verhaal wat meer spanning te geven, maar komt zo uit het niets dat het alleen maar zorgt voor verwarring.
Na dit rare middenstuk, lijkt Surface zich weer te herpakken en eindelijk het hoofd boven water te houden. Dit is echter van korte duur en zowel Sophie als het verhaal worden weer opgeslokt in een willekeurige stroomversnelling, waardoor het geheel weer kopje onder gaat. De tempoverschillen door de hele serie werken gewoonweg niet en wat de serie aanvankelijk aan plotwendingen mistte lijkt in de laatste paar afleveringen ineens te moeten worden ingehaald.
De tweede helft bevat wel de wendingen die welkom waren geweest door de hele serie. Het had de makers gesierd wanneer de toon volop campy was geweest. Surface neemt zichzelf hiervoor veel te serieus en door de omslag in de tweede helft komen er weer veel te veel plotwendingen. In de laatste afleveringen worden het er zóveel dat het bijna weer voorspelbaar wordt. "Er komt zeker over enkele minuten weer een plotwending?" wordt elke keer volmondig met ja beantwoord.
Helaas is de premisse al vaker aan het publiek voorgeschoteld en in de meeste gevallen een stuk beter. Doordat Sophie haar geheugen kwijt is dat daar verder geen context wordt gegeven riekt het geheel naar gemakzuchtig schrijfwerk. Hoe veel ze niet meer weet en wat ze precies niet meer weet komt allemaal voor het verhaal net even te makkelijk uit.
De hele opzet leent zich ook niet voor een langere serie en zou in een film meer tot zijn recht gekomen. Het is bijna knap dat de serie zoveel tijd neemt om zijn verhaal te vertellen, om vervolgens in de laatste afleveringen alsnog haastig over de eindstreep te sprinten. Sommige belangrijke conflicten zijn uit het niets ineens opgelost zonder echte toelichting. En na acht lange afleveringen is het verhaal nog steeds niet rond.
Wat het verhaal ook niet doet vloeien zijn de enorm slecht geschreven dialogen, waarvan erg duidelijk is dat ze zijn geschreven zijn voor een serie. Mensen zouden in het echt nooit zo met elkaar zouden praten. Ook is er vaak een vage omlijning te vinden in het scherm waarbij het middelpunt scherp is. Wellicht een representatie van de staat van Sophie met de onduidelijkheid die om haar heen dwaalt, maar het leidt enorm af.
Gugu Mbatha-Raw trekt met alle macht die ze kan opbrengen aan een dood paard. Het is zonde om zo'n talent te zien verdrinken in een serie als deze. En al helemaal omdat de potentie toch af en toe bijna plagend boven komt drijven. Maak je borst maar vast nat, want het pad lijkt helemaal open te staan voor seizoen twee. Maar wat je beter kunt doen, is deze serie lekker laten varen.
Surface is te zien bij Apple TV+.
Lees hier onze eerste recensie van deze serie, door Ruby Dijk.
Het leven van Sophie is een puinhoop. Ze heeft ogenschijnlijk zelfmoord proberen te plegen door van een veerboot af te springen. Door het ongeluk is ze al haar herinneringen kwijt, maar één ding weet ze zeker: ze zou zich nooit van het leven beroven. Met hulp van haar vrienden en echtgenoot probeert ze haar leven weer op te pakken en bij elkaar te puzzelen. Er ontstaan onregelmatigheden en barsten in de verhalen van haar naasten, waardoor Sophie begint te twijfelen of het perfecte leven dat haar wordt voorgeschoteld wel echt het leven is dat ze had.
In de eerste aflevering verwoordt Sophie zelf perfect de centrale vraag van het hele seizoen: "If my life was so perfect, why did I try to end it?" De opening van de serie begint aardig en bevat precies genoeg momenten waardoor vragen naar boven komen borrelen. De intrige en mystiek worden mondjesmaat toegevoegd en zo worden de eerste paar afleveringen een effectieve 'slow build'. Toch mist er gevoelsmatig een aflevering hiervoor, want de kijker wordt flink in het diepe gegooid. Iets meer context had niet misstaan.
Helaas wordt deze secure opbouw halverwege de serie ineens overboord gegooid. Het tempo en vooral de beslissingen en gedragingen van de personages belanden in een plotse stroomversnelling die enorm misplaatst voelt ten opzichte van alles wat daarvoor kwam. Vooral Sophie lijkt ineens van dingen overtuigd te zijn zonder een specifieke reden of oorzaak. Dit lijkt alleen te zijn gedaan om het verhaal wat meer spanning te geven, maar komt zo uit het niets dat het alleen maar zorgt voor verwarring.
Na dit rare middenstuk, lijkt Surface zich weer te herpakken en eindelijk het hoofd boven water te houden. Dit is echter van korte duur en zowel Sophie als het verhaal worden weer opgeslokt in een willekeurige stroomversnelling, waardoor het geheel weer kopje onder gaat. De tempoverschillen door de hele serie werken gewoonweg niet en wat de serie aanvankelijk aan plotwendingen mistte lijkt in de laatste paar afleveringen ineens te moeten worden ingehaald.
De tweede helft bevat wel de wendingen die welkom waren geweest door de hele serie. Het had de makers gesierd wanneer de toon volop campy was geweest. Surface neemt zichzelf hiervoor veel te serieus en door de omslag in de tweede helft komen er weer veel te veel plotwendingen. In de laatste afleveringen worden het er zóveel dat het bijna weer voorspelbaar wordt. "Er komt zeker over enkele minuten weer een plotwending?" wordt elke keer volmondig met ja beantwoord.
Helaas is de premisse al vaker aan het publiek voorgeschoteld en in de meeste gevallen een stuk beter. Doordat Sophie haar geheugen kwijt is dat daar verder geen context wordt gegeven riekt het geheel naar gemakzuchtig schrijfwerk. Hoe veel ze niet meer weet en wat ze precies niet meer weet komt allemaal voor het verhaal net even te makkelijk uit.
De hele opzet leent zich ook niet voor een langere serie en zou in een film meer tot zijn recht gekomen. Het is bijna knap dat de serie zoveel tijd neemt om zijn verhaal te vertellen, om vervolgens in de laatste afleveringen alsnog haastig over de eindstreep te sprinten. Sommige belangrijke conflicten zijn uit het niets ineens opgelost zonder echte toelichting. En na acht lange afleveringen is het verhaal nog steeds niet rond.
Wat het verhaal ook niet doet vloeien zijn de enorm slecht geschreven dialogen, waarvan erg duidelijk is dat ze zijn geschreven zijn voor een serie. Mensen zouden in het echt nooit zo met elkaar zouden praten. Ook is er vaak een vage omlijning te vinden in het scherm waarbij het middelpunt scherp is. Wellicht een representatie van de staat van Sophie met de onduidelijkheid die om haar heen dwaalt, maar het leidt enorm af.
Gugu Mbatha-Raw trekt met alle macht die ze kan opbrengen aan een dood paard. Het is zonde om zo'n talent te zien verdrinken in een serie als deze. En al helemaal omdat de potentie toch af en toe bijna plagend boven komt drijven. Maak je borst maar vast nat, want het pad lijkt helemaal open te staan voor seizoen twee. Maar wat je beter kunt doen, is deze serie lekker laten varen.
Surface is te zien bij Apple TV+.
Lees hier onze eerste recensie van deze serie, door Ruby Dijk.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
