Recensie
Recensie Netflix-serie 'Tekken: Bloodline'
Flitsende anime geeft het computerspel een upgrade, maar blijft trouw aan het sentiment.
Regie: Katsuhiro Harada | Cast (stemmen): Kaiji Tan (Jin Kazama), Vivian Lu (Jun Kazama), Taiten Kusunoki (Heihachi Mishima), Bill Butts (Ogre), Earl Baylon (Ganryu), e.a. | Aantal afleveringen: 6 | Speelduur: 22-29 minuten | Jaar: 2022
'Anime' is afgeleid van het Engelse woord voor animatie. Binnen Japan wordt de term gebruikt om alle soorten animatiefilms en -series aan te duiden, maar voor het gemak refereert men wereldwijd naar anime voor Japanse cartoons. Veel anime vindt zijn oorsprong in videogames, dus was het slechts een kwestie van tijd tot de vechtspelreeks Tekken aan de beurt was.
Het verhaal van Tekken draait om de meedogenloze hotemetoot Heihachi Mishima en het beroemde King of Iron Fist-toernooi dat hij organiseert. Zoon Kazuya doet ook mee, al wordt zijn deelname uitsluitend gevoed door wraak, aangezien pa hem een keer van een klif heeft gemieterd om te zien of hij wel echt een Mishima is. Wonderwel overleeft Kazuya de val, waarna een demon verschijnt en hem brute superkrachten aanbiedt in ruil voor zijn ziel. De animeserie Tekken: Bloodline speelt zich een tijdje later af, wanneer Kazuya's zoon Jin vergelding zoekt voor de zinloze dood van zijn moeder.
De allure van anime zit hem grotendeels in de heroïek van vrijwel elk personage en moment. Vooral vechtscènes lenen zich uitermate goed voor de bombarie. Voorzien van schreeuwerige achtergrondjes vliegen de personages door het beeld. Ook Tekken: Bloodline is wat dat betreft een lust voor het oog. Van wapperende haren tot theatrale v-formaties en de dramatische pirouette die de schop voorgaat. Een hysterische tekenfilm die niet afwijkt van zijn voorgangers. Met een beetje extra lof voor de trouwe shots vanaf de zijkant, wanneer twee vechtersbazen vlak voor een duel tegenover elkaar staan.
Een puntje van kritiek voor de nasynchronisatie. Het is geen makkelijke klus om Engelse woorden op Japanse mondbewegingen te laten aansluiten, maar omdat de strekking van het verhaal in beide talen hetzelfde moet zijn, worden klanken in anime soms op vreemde wijze uitgerekt om het passend te maken. Zo praat Heihachi bij vlagen in slow motion en heeft de slechterik een houterig lachje omdat de stemacteurs de lippen niet konden bijbenen. Wel zijn ingesproken vertalingen inmiddels een stuk beter te pruimen dan twintig jaar geleden. En ergens mogen we het overdreven stemacteren wel beschouwen als een charme van anime.
De thema's waarover Tekken verhaalt zijn al zo oud als de baard van Jupiter. Eerlijkheid duurt het langst, de aanhouder wint en eenvoudigweg elke vorm van mindfulness die je in een zelfhulpboek kan vinden. Tekken: Bloodline eert deze innerlijke conflicten in de vorm van een serie vol nostalgie. En natuurlijk staan we in de eerste instantie juichend langs de ring voor de spectaculaire knokkerij in de arena, maar de wijze lessen in dit fictieve brood en spelen blijven onbewust gelukkig toch in onze oordelen hangen.
Tekken: Bloodline is te zien bij Netflix.
'Anime' is afgeleid van het Engelse woord voor animatie. Binnen Japan wordt de term gebruikt om alle soorten animatiefilms en -series aan te duiden, maar voor het gemak refereert men wereldwijd naar anime voor Japanse cartoons. Veel anime vindt zijn oorsprong in videogames, dus was het slechts een kwestie van tijd tot de vechtspelreeks Tekken aan de beurt was.
Het verhaal van Tekken draait om de meedogenloze hotemetoot Heihachi Mishima en het beroemde King of Iron Fist-toernooi dat hij organiseert. Zoon Kazuya doet ook mee, al wordt zijn deelname uitsluitend gevoed door wraak, aangezien pa hem een keer van een klif heeft gemieterd om te zien of hij wel echt een Mishima is. Wonderwel overleeft Kazuya de val, waarna een demon verschijnt en hem brute superkrachten aanbiedt in ruil voor zijn ziel. De animeserie Tekken: Bloodline speelt zich een tijdje later af, wanneer Kazuya's zoon Jin vergelding zoekt voor de zinloze dood van zijn moeder.
De allure van anime zit hem grotendeels in de heroïek van vrijwel elk personage en moment. Vooral vechtscènes lenen zich uitermate goed voor de bombarie. Voorzien van schreeuwerige achtergrondjes vliegen de personages door het beeld. Ook Tekken: Bloodline is wat dat betreft een lust voor het oog. Van wapperende haren tot theatrale v-formaties en de dramatische pirouette die de schop voorgaat. Een hysterische tekenfilm die niet afwijkt van zijn voorgangers. Met een beetje extra lof voor de trouwe shots vanaf de zijkant, wanneer twee vechtersbazen vlak voor een duel tegenover elkaar staan.
Een puntje van kritiek voor de nasynchronisatie. Het is geen makkelijke klus om Engelse woorden op Japanse mondbewegingen te laten aansluiten, maar omdat de strekking van het verhaal in beide talen hetzelfde moet zijn, worden klanken in anime soms op vreemde wijze uitgerekt om het passend te maken. Zo praat Heihachi bij vlagen in slow motion en heeft de slechterik een houterig lachje omdat de stemacteurs de lippen niet konden bijbenen. Wel zijn ingesproken vertalingen inmiddels een stuk beter te pruimen dan twintig jaar geleden. En ergens mogen we het overdreven stemacteren wel beschouwen als een charme van anime.
De thema's waarover Tekken verhaalt zijn al zo oud als de baard van Jupiter. Eerlijkheid duurt het langst, de aanhouder wint en eenvoudigweg elke vorm van mindfulness die je in een zelfhulpboek kan vinden. Tekken: Bloodline eert deze innerlijke conflicten in de vorm van een serie vol nostalgie. En natuurlijk staan we in de eerste instantie juichend langs de ring voor de spectaculaire knokkerij in de arena, maar de wijze lessen in dit fictieve brood en spelen blijven onbewust gelukkig toch in onze oordelen hangen.
Tekken: Bloodline is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
