Recensie
Recensie HBO Max-serie 'The Anarchists'
Prachtige schets van een zelfuitgeroepen elite die door haar ego niet doorheeft zelf voor aap te worden gezet.
Regie: Todd Schramke | Afleveringen: 6 | Speelduur: 48-54 minuten | Jaar: 2022
Laten we vooropstellen dat The Anarchists geen promopraatje is voor sociaal-anarchisme. Wellicht wint de rebelse splintergroepering met deze documentaire een handvol zieltjes, maar de opzet is puur informatief en niet bedoeld om aan te zetten tot een wereldwijde opstand. Deze recensie poogt daarom bewust ongekleurd te zijn, want tenen blijken altijd verraderlijk lang als het aankomt op politieke voorkeur en visie.
The Anarchists volgt verscheidene lieden waarbij ineens de knop omgaat, waarna ze besluiten de kont tegen de krib te gooien. De vrijgevochten Jeff Berwick springt in op deze drang naar vrijheid en stampt een evenement voor gelijkgestemde dwarsbongels uit de Mexicaanse grond, genaamd Anarchapulco. Een beetje New Kids Turbo, maar dan in Acapulco in plaats van Maaskantje. Echter, zoals het vaak gaat bij leiders die zichzelf op een voetstuk zetten, komt hoogmoed voor de val. Langzaam brokkelt de droom van ultieme onafhankelijkheid uit elkaar.
De Van Dale omschrijft anarchie als een toestand waarin de bewoners van een staat niet aan wetten gehoorzamen en geen overheidsgezag erkennen. Het utopische streven naar een situatie of samenleving, waarin mensen zonder een hogere macht of autoriteit leven. Schoppen tegen de gevestigde orde, koning van je eigen grasveld. De oproerkraaiers in The Anarchists beweren dat anarchisme niet alleen bestaat uit blinde rellen en chaos, maar komen vervolgens nooit met een sluitende verklaring waarmee dit vooroordeel wordt ontkracht.
Bezig baasje Berwick proclameert zijn superioriteit als geen ander. Zelfingenomen predikt hij vanuit een dure Chesterfield over het falen van het systeem en hoe de maatschappij veel beter zou werken zonder rangen. Maar iedereen is gelijk, hè. Dat je mede-anarchisten op een kapotte tuinstoel zitten, heeft uiteraard niets met hypocrisie te maken. Het meest vermakelijke aan een documentaire over een controversieel onderwerp is dan ook dat de hardste schreeuwers het idee hebben dat ze de onverlichte minderen wel even een poepje zullen laten ruiken, terwijl ze eigenlijk dik voor joker worden gezet.
Tegendraadse praat wordt vaak als gevaarlijk beschouwd. Wij mensen hebben nogal de neiging om in rechte lijnen te denken en onze medemens daarin te corrigeren. Maar vrijheid boven alles en voor iedere mening een pluim, al is dit misschien niet de beste tijd om de maatschappij tot muiterij aan te sporen. Wellicht had The Anarchists dus beter op een ander moment kunnen verschijnen. Wel biedt deze serie een interessante spiegel voor diegene die zichzelf kritische vragen durft te stellen en als een scherpe documentaire je daarbij bij de hand neemt ben je al halverwege.
The Anarchists is te zien bij HBO Max.
Laten we vooropstellen dat The Anarchists geen promopraatje is voor sociaal-anarchisme. Wellicht wint de rebelse splintergroepering met deze documentaire een handvol zieltjes, maar de opzet is puur informatief en niet bedoeld om aan te zetten tot een wereldwijde opstand. Deze recensie poogt daarom bewust ongekleurd te zijn, want tenen blijken altijd verraderlijk lang als het aankomt op politieke voorkeur en visie.
The Anarchists volgt verscheidene lieden waarbij ineens de knop omgaat, waarna ze besluiten de kont tegen de krib te gooien. De vrijgevochten Jeff Berwick springt in op deze drang naar vrijheid en stampt een evenement voor gelijkgestemde dwarsbongels uit de Mexicaanse grond, genaamd Anarchapulco. Een beetje New Kids Turbo, maar dan in Acapulco in plaats van Maaskantje. Echter, zoals het vaak gaat bij leiders die zichzelf op een voetstuk zetten, komt hoogmoed voor de val. Langzaam brokkelt de droom van ultieme onafhankelijkheid uit elkaar.
De Van Dale omschrijft anarchie als een toestand waarin de bewoners van een staat niet aan wetten gehoorzamen en geen overheidsgezag erkennen. Het utopische streven naar een situatie of samenleving, waarin mensen zonder een hogere macht of autoriteit leven. Schoppen tegen de gevestigde orde, koning van je eigen grasveld. De oproerkraaiers in The Anarchists beweren dat anarchisme niet alleen bestaat uit blinde rellen en chaos, maar komen vervolgens nooit met een sluitende verklaring waarmee dit vooroordeel wordt ontkracht.
Bezig baasje Berwick proclameert zijn superioriteit als geen ander. Zelfingenomen predikt hij vanuit een dure Chesterfield over het falen van het systeem en hoe de maatschappij veel beter zou werken zonder rangen. Maar iedereen is gelijk, hè. Dat je mede-anarchisten op een kapotte tuinstoel zitten, heeft uiteraard niets met hypocrisie te maken. Het meest vermakelijke aan een documentaire over een controversieel onderwerp is dan ook dat de hardste schreeuwers het idee hebben dat ze de onverlichte minderen wel even een poepje zullen laten ruiken, terwijl ze eigenlijk dik voor joker worden gezet.
Tegendraadse praat wordt vaak als gevaarlijk beschouwd. Wij mensen hebben nogal de neiging om in rechte lijnen te denken en onze medemens daarin te corrigeren. Maar vrijheid boven alles en voor iedere mening een pluim, al is dit misschien niet de beste tijd om de maatschappij tot muiterij aan te sporen. Wellicht had The Anarchists dus beter op een ander moment kunnen verschijnen. Wel biedt deze serie een interessante spiegel voor diegene die zichzelf kritische vragen durft te stellen en als een scherpe documentaire je daarbij bij de hand neemt ben je al halverwege.
The Anarchists is te zien bij HBO Max.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
