Recensie
Recensie Netflix-serie 'Echoes'
Zo overdreven complex dat het verhaal per minuut onduidelijker en onnozeler wordt.
Regie: Kat Candler, Li Lu, Anna Mastro, e.a. | Cast: Michelle Monaghan (Gine, Leni), Matt Bomer (Jack Beck), Jonathan Tucker (Dylan James), Karen Robinson (Sherriff Louise Floss), Daniel Sunjata (Charlie Davenport), e.a. | Afleveringen: 7 | Speelduur: 40-54 minuten | Jaar: 2022
Gina en Leni zijn identieke tweelingen die enorm hecht zijn. Ondanks hun totaal verschillende levens "“ Gina is succesvol auteur in Los Angeles en Leni heeft een paardenranch in een klein dorpje "“ spreken ze elkaar elke dag. Wanneer Leni op een dag vermist raakt, komt Gina als de wiederweerga haar kant op om haar te zoeken. Ze wordt echter niet helemaal met open armen ontvangen. De twee zussen blijken toch niet zo close als Gina dacht.
Echoes begint aardig met een mysterieus gevoel en de opdoemende vraag wat precies de relatie is tussen de zussen. Maar al voor het einde verzuipt de eerste aflevering in iets wat kenmerkend blijkt voor de hele serie: een onnodig gecompliceerd verhaal met zoveel potwendingen dat de kijker er duizelig van wordt. De hoop dat deze serie lekker campy wordt, verdwijnt al snel wanneer het potentiële vermaak plaatsmaakt voor frustratie.
Dit komt grotendeels door een gebrek aan uitleg van de vele plotwendingen en rare momenten. Het verhaal is extreem verwarrend en niet op een manier die in dit soort mysteries kan werken. Al redelijk snel wordt de kijker geïnformeerd over het grootste geheim, dat voor genoeg conflict zou kunnen zorgen om de serie mee te vullen, maar gooi daar nog tientallen geheimen en intriges bovenop en niets komt nog tot zijn recht. Het resulteert in een oppervlakkige serie waarin de ene aflevering nog verwarrender is dan de andere.
Het gros van wat er gebeurt en de beslissingen die worden gemaakt, zijn onzinnig en onlogisch. Een goed uitgewerkt mysterie laat alle vraagtekens uiteindelijk verdwijnen en presenteert aan het einde van de rit een moment waarop alles samenkomt en logisch wordt. Echoes presteert precies het tegenovergestelde. Meerdere verhaallijnen worden gewoonweg losgelaten, waarna je er nooit meer iets over hoort. Ondanks alle chaos had de serie prima met een aflevering minder gekund en het is weinig verassend dat ook het einde onnozel te noemen is.
Wat ook meteen opvalt, is dat de acteerprestaties van alle bijrolvertolkers enorm houterig zijn. Alsof de makers bij elke scène de allereerste take wel goed genoeg vonden. Hierdoor fungeren nagenoeg al deze personages enkel als mechanismes om het verhaal van de tweeling voort te stuwen, terwijl ze volledig een eigen persoonlijkheid missen. Michelle Monaghan lijkt met haar dubbelrol als Gina en Leni evenwicht te willen brengen door dan maar bijzonder melodramatisch te acteren.
Wat niet helpt, is dat de beelden niet prettig zijn om naar te kijken. De saturatie ligt net wat te hoog, waardoor de serie op momenten een beetje een soapachtig karakter krijgt. Daarnaast zijn de flashbacks erg clichématig en lelijk door het constante gebruik van soft focus. De cinematografie is ook weinig bijzonder en veel te rechttoe rechtaan.
Echoes doet denken aan een student die denkt dat hij zijn toets ook wel haalt met een vijfeneenhalf, vervolgens niet studeert en dan een één haalt. Laat de dramatiek van deze tweeling lekker varen. Dit is zelfs geen geschikt bingemateriaal voor op een brakke zondagmiddag. Je hoofdpijn zal er namelijk alleen maar erger van worden.
Echoes is te zien bij Netflix.
Gina en Leni zijn identieke tweelingen die enorm hecht zijn. Ondanks hun totaal verschillende levens "“ Gina is succesvol auteur in Los Angeles en Leni heeft een paardenranch in een klein dorpje "“ spreken ze elkaar elke dag. Wanneer Leni op een dag vermist raakt, komt Gina als de wiederweerga haar kant op om haar te zoeken. Ze wordt echter niet helemaal met open armen ontvangen. De twee zussen blijken toch niet zo close als Gina dacht.
Echoes begint aardig met een mysterieus gevoel en de opdoemende vraag wat precies de relatie is tussen de zussen. Maar al voor het einde verzuipt de eerste aflevering in iets wat kenmerkend blijkt voor de hele serie: een onnodig gecompliceerd verhaal met zoveel potwendingen dat de kijker er duizelig van wordt. De hoop dat deze serie lekker campy wordt, verdwijnt al snel wanneer het potentiële vermaak plaatsmaakt voor frustratie.
Dit komt grotendeels door een gebrek aan uitleg van de vele plotwendingen en rare momenten. Het verhaal is extreem verwarrend en niet op een manier die in dit soort mysteries kan werken. Al redelijk snel wordt de kijker geïnformeerd over het grootste geheim, dat voor genoeg conflict zou kunnen zorgen om de serie mee te vullen, maar gooi daar nog tientallen geheimen en intriges bovenop en niets komt nog tot zijn recht. Het resulteert in een oppervlakkige serie waarin de ene aflevering nog verwarrender is dan de andere.
Het gros van wat er gebeurt en de beslissingen die worden gemaakt, zijn onzinnig en onlogisch. Een goed uitgewerkt mysterie laat alle vraagtekens uiteindelijk verdwijnen en presenteert aan het einde van de rit een moment waarop alles samenkomt en logisch wordt. Echoes presteert precies het tegenovergestelde. Meerdere verhaallijnen worden gewoonweg losgelaten, waarna je er nooit meer iets over hoort. Ondanks alle chaos had de serie prima met een aflevering minder gekund en het is weinig verassend dat ook het einde onnozel te noemen is.
Wat ook meteen opvalt, is dat de acteerprestaties van alle bijrolvertolkers enorm houterig zijn. Alsof de makers bij elke scène de allereerste take wel goed genoeg vonden. Hierdoor fungeren nagenoeg al deze personages enkel als mechanismes om het verhaal van de tweeling voort te stuwen, terwijl ze volledig een eigen persoonlijkheid missen. Michelle Monaghan lijkt met haar dubbelrol als Gina en Leni evenwicht te willen brengen door dan maar bijzonder melodramatisch te acteren.
Wat niet helpt, is dat de beelden niet prettig zijn om naar te kijken. De saturatie ligt net wat te hoog, waardoor de serie op momenten een beetje een soapachtig karakter krijgt. Daarnaast zijn de flashbacks erg clichématig en lelijk door het constante gebruik van soft focus. De cinematografie is ook weinig bijzonder en veel te rechttoe rechtaan.
Echoes doet denken aan een student die denkt dat hij zijn toets ook wel haalt met een vijfeneenhalf, vervolgens niet studeert en dan een één haalt. Laat de dramatiek van deze tweeling lekker varen. Dit is zelfs geen geschikt bingemateriaal voor op een brakke zondagmiddag. Je hoofdpijn zal er namelijk alleen maar erger van worden.
Echoes is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
