Recensie
Recensie Netflix-serie 'Partner Track'
Iedereen vecht elkaar de tent uit bij een New Yorks advocatenkantoor, waar romantiek en keihard bikkelen hand in hand gaan.
Regie: Kevin Berlandi, Adam Brooks, Lily Mariye, e.a. | Cast: Arden Cho (Ingrid Yun), Alexandra Turshen (Rachel Friedman), Bradley Gibson (Tyler Robinson), Dominic Sherwood (Jeff Murphy), Rob Heaps (Nick Laren), e.a. | Aantal afleveringen: 10 | Speelduur: 40-45 minuten | Jaar: 2022
Machtsspelletjes, keihard werken, over lijken gaan en vooral carrière boven alles plaatsen. Dit lijkt ongeveer het devies in de serie Partner Track, waarin een jonge ambitieuze advocaat alles op alles zet om haar promotie binnen te halen. Haar werkplek is een apenrots die gedomineerd wordt door seksisme, racisme en algeheel onaangename types. Dat maakt het moeilijk om enige sympathie voor personages te vinden, omdat ze zich constant alleen maar hun lelijkste kant laten zien.
Ingrid Yun zet alles op het spel om partner te worden bij het advocatenkantoor waar ze werkt. Als een oude geliefde, de charmante Jeff Murphy, haar collega wordt, maakt dit alles moeilijker. Dit lijkt vooral te komen doordat ze een enorme aantrekkingskracht tot hem voelt. Toch blijft Ingrid bovenal professioneel en krijgt ze samen met Jeff een belangrijke zaak toegewezen: de overname van een energiebedrijf door een grote oliemagnaat.
De meeste afleveringen beginnen met een voice-over van Ingrid die een algemeen bekende natuurwet beschrijft, waarna ze nog maar eens bevestigt hoe erg ze wel niet van wetten houdt. Uit alles moet blijken dat wetten en de advocatuur haar passie zijn, maar in de praktijk is ze alleen maar bezig met het zoeken naar mazen in de wet waardoor ze haar rijke clientèle verder kan helpen.
De serie focust vooral op Ingrids mogelijke partnerschap, al blijft onduidelijk waarom ze dit precies wil bereiken, tenzij je er genoegen mee neemt dat ze de eerste wet van Newton erbij haalt om aan te tonen dat stilstand niet goed is. Vanuit haar Koreaanse familie ligt een zekere druk om het goed te presteren, maar het is lastig te zeggen waarom de kijker mee zou moeten leven met werk dat niemand enig goed lijkt te doen.
Natuurlijk zoekt Ingrid niet alleen in haar carrière een partnerschap, maar is ze ook op zoek naar liefde. De rijke en charmante Nick lijkt de voorkeur te hebben, omdat hij het beste voor haar lijkt te zijn. Toch kan ze die andere rijke en charmante witte man, Jeff, ook niet weerstaan, waarschijnlijk omdat hij meer de bad boy is. Deze liefdesperikelen lijken door een tiener te zijn bedacht. Waarom de kijker enige sympathie zou moeten voelen voor deze elitaire personages die de hele tijd alleen maar aan het ruziën zijn, blijft onduidelijk.
Een groot deel van de afleveringen is gefilmd als romkoms uit de jaren tachtig. Het is bizar hoeveel sequenties er voorbij komen waarin er wordt omgekleed, een relatie opbloeit en er weer eens hard wordt gewerkt. Hier wordt zoveel gebruik van gemaakt dat elke aflevering waarschijnlijk wel een stuk korter zou kunnen zijn. Ook qua inhoud lijkt Partner Track niet heel veel verder te zijn dan Sandra Bullock-films waarin een carrièrevrouw in de war wordt gebracht door de komst van een knappe man.
Tegelijkertijd weet de serie op een verrassend goede manier institutioneel racisme aan te kaarten, als een witte advocaat voor het kantoor een racistisch stand-up-optreden houdt. Waar nagenoeg alle verhaallijnen zeer matig zijn uitgewerkt, weten de makers het personage Tyler verrassend veel diepte te geven. Als hij ontslag neemt en niet meer wil praten met Ingrid, is dat allemaal zeer begrijpelijk.
Ingrid is echter, tussen al het romantische drama door, vooral bezig met de overname van het oliebedrijf. Ze doet daarvoor zeer onethische dingen en overtuigt mensen met haar om verkeerd te handelen. Die overtuigingskracht zou betekenen dat deze speeches heel goed moeten zijn, maar eigenlijk zijn ze, net als een groot deel van de serie, oppervlakkig en inhoudsloos.
Als Ingrid dan opeens wel ethisch begint te handelen, is dit eigenlijk niet meer geloofwaardig. De makers schieten steeds tekort in het bieden van een reden van het handelen van de personages. Waarom moet Ingrid deze promotie halen? Waarom moeten we geven om deze personages? Met de aanwezigheid van Tyler hebben de makers in ieder geval één verhaallijn gecreëerd die wel enigszins is uitgewerkt, maar helaas speelt dit personage een veel te kleine rol in een lange serie waarin vooral semi-ingewikkeld nonsensicaal advocatenjargon de boventoon voert.
Partner Track is te zien bij Netflix.
Machtsspelletjes, keihard werken, over lijken gaan en vooral carrière boven alles plaatsen. Dit lijkt ongeveer het devies in de serie Partner Track, waarin een jonge ambitieuze advocaat alles op alles zet om haar promotie binnen te halen. Haar werkplek is een apenrots die gedomineerd wordt door seksisme, racisme en algeheel onaangename types. Dat maakt het moeilijk om enige sympathie voor personages te vinden, omdat ze zich constant alleen maar hun lelijkste kant laten zien.
Ingrid Yun zet alles op het spel om partner te worden bij het advocatenkantoor waar ze werkt. Als een oude geliefde, de charmante Jeff Murphy, haar collega wordt, maakt dit alles moeilijker. Dit lijkt vooral te komen doordat ze een enorme aantrekkingskracht tot hem voelt. Toch blijft Ingrid bovenal professioneel en krijgt ze samen met Jeff een belangrijke zaak toegewezen: de overname van een energiebedrijf door een grote oliemagnaat.
De meeste afleveringen beginnen met een voice-over van Ingrid die een algemeen bekende natuurwet beschrijft, waarna ze nog maar eens bevestigt hoe erg ze wel niet van wetten houdt. Uit alles moet blijken dat wetten en de advocatuur haar passie zijn, maar in de praktijk is ze alleen maar bezig met het zoeken naar mazen in de wet waardoor ze haar rijke clientèle verder kan helpen.
De serie focust vooral op Ingrids mogelijke partnerschap, al blijft onduidelijk waarom ze dit precies wil bereiken, tenzij je er genoegen mee neemt dat ze de eerste wet van Newton erbij haalt om aan te tonen dat stilstand niet goed is. Vanuit haar Koreaanse familie ligt een zekere druk om het goed te presteren, maar het is lastig te zeggen waarom de kijker mee zou moeten leven met werk dat niemand enig goed lijkt te doen.
Natuurlijk zoekt Ingrid niet alleen in haar carrière een partnerschap, maar is ze ook op zoek naar liefde. De rijke en charmante Nick lijkt de voorkeur te hebben, omdat hij het beste voor haar lijkt te zijn. Toch kan ze die andere rijke en charmante witte man, Jeff, ook niet weerstaan, waarschijnlijk omdat hij meer de bad boy is. Deze liefdesperikelen lijken door een tiener te zijn bedacht. Waarom de kijker enige sympathie zou moeten voelen voor deze elitaire personages die de hele tijd alleen maar aan het ruziën zijn, blijft onduidelijk.
Een groot deel van de afleveringen is gefilmd als romkoms uit de jaren tachtig. Het is bizar hoeveel sequenties er voorbij komen waarin er wordt omgekleed, een relatie opbloeit en er weer eens hard wordt gewerkt. Hier wordt zoveel gebruik van gemaakt dat elke aflevering waarschijnlijk wel een stuk korter zou kunnen zijn. Ook qua inhoud lijkt Partner Track niet heel veel verder te zijn dan Sandra Bullock-films waarin een carrièrevrouw in de war wordt gebracht door de komst van een knappe man.
Tegelijkertijd weet de serie op een verrassend goede manier institutioneel racisme aan te kaarten, als een witte advocaat voor het kantoor een racistisch stand-up-optreden houdt. Waar nagenoeg alle verhaallijnen zeer matig zijn uitgewerkt, weten de makers het personage Tyler verrassend veel diepte te geven. Als hij ontslag neemt en niet meer wil praten met Ingrid, is dat allemaal zeer begrijpelijk.
Ingrid is echter, tussen al het romantische drama door, vooral bezig met de overname van het oliebedrijf. Ze doet daarvoor zeer onethische dingen en overtuigt mensen met haar om verkeerd te handelen. Die overtuigingskracht zou betekenen dat deze speeches heel goed moeten zijn, maar eigenlijk zijn ze, net als een groot deel van de serie, oppervlakkig en inhoudsloos.
Als Ingrid dan opeens wel ethisch begint te handelen, is dit eigenlijk niet meer geloofwaardig. De makers schieten steeds tekort in het bieden van een reden van het handelen van de personages. Waarom moet Ingrid deze promotie halen? Waarom moeten we geven om deze personages? Met de aanwezigheid van Tyler hebben de makers in ieder geval één verhaallijn gecreëerd die wel enigszins is uitgewerkt, maar helaas speelt dit personage een veel te kleine rol in een lange serie waarin vooral semi-ingewikkeld nonsensicaal advocatenjargon de boventoon voert.
Partner Track is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
