Recensie
Recensie Netflix-serie 'Guillermo del Toro's Cabinet of Curiosities'
Meesterregisseur Del Toro laat zijn publiek alle hoeken van het spookhuis zien met deze intrigerende horroranthologiereeks.
Regie: Ana Lily Amirpour, Panos Cosmatos, Catherine Hardwicke, e.a. | Cast: Kate Micucci (Stacey), Ben Barnes (William Thurber), Rupert Grint (Walter Gilman), Essie Davis (Nancy Bradley), F. Murray Abraham (Dr. Carl Winters), Peter Weller (Lionel Lassiter), Tim Blake Nelson (Nick Appleton), e.a. | Aantal afleveringen: 8 | Speelduur: 38-60 minuten | Jaar: 2022
In een curiositeitenkabinet kon een avonturier of fervent verzamelaar alle snuisterijen bewaren die interessant of zeldzaam genoeg werden geacht om trots aan de visite te presenteren. De meest vreemde voorwerpen waren erin te vinden, die lang niet allemaal een verklaring hadden. Guillermo del Toro leent dit antieke meubilair als metafoor voor zijn Netflix-anthologieserie, waarin hij een merkwaardig palet aan horrorstijlen en regisseurs samenbrengt waaraan de kijker zich mag vergapen.
Met de air van een regisseur van de oude stempel treedt Del Toro aan het begin van elke aflevering uit de schaduwen om met de toon van een spookverhalenverteller een nieuw verhaal te introduceren. Hij cirkelt rond de daadwerkelijke Cabinet of Curiosities en haalt uit een verborgen compartiment een opvallend voorwerp, waarvan de vreemde geschiedenis zal worden toegelicht in de aflevering zelf "“ iedere keer door een nieuwe regisseur.
De acht regisseurs vormen samen een curieus ensemble. Het zijn veelal onbekende namen voor het grote publiek, die zich van hun beste kant laten zien. De uiteenlopende afleveringen, ongeveer een uur lang, zijn elk met veel kunde en diverse visies gemaakt. Meerdere ervan, zoals Graveyard Rats, Pickman's Model en Dreams in the Witch House zijn kostuumdrama's die zich in een duister, gestileerd verleden afspelen. Andere, zoals The Outside en Lot 36, wagen zich in het heden en voegen een maatschappelijk kritisch randje toe. Stuk voor stuk zijn het horrorverhalen, maar allemaal op hun eigen manier.
Onder toeziend oog van Del Toro blijven de spookverhalen wel rondwaren in hetzelfde universum, waarin nieuwsgierigheid het uitgangspunt blijft. Elke curiositeit staat steeds weer voor de uitdaging om uit te vinden wat het horrorgenre nu te bieden heeft, en elke regisseur pakt deze handschoen anders op. Verscheidende hoeken van de horror komen langs zoals de bodyhorror en komische horror í la H.P. Lovecraft, met spannende uitstapjes naar het mysterieuze en het occulte. The Outside introduceert zelfs de gloednieuwe variant van de lotionhorror, waarbij een receptioniste ten prooi valt aan Amerikaanse consumentencultuur en de betovering van de crèmetjesreclame.
Maar wat ook verschilt per hoofdstuk is de opvatting wat horror kan doen in film. In de snobistische retrotrip The Viewing wordt horror haast filosofisch ingezet om een gewelddadig antwoord te bieden op grote existentiële vragen, terwijl het huwelijksdrama The Murmuring het genre eerder inzet om het hoofdpersonage haar eigen trauma te laten confronteren. De verhalen worden erdoor niet al te complex of te angstaanjagend, maar tonen eerder een panorama van werelden, die allemaal onder het griezelen geschaard kunnen worden.
Noemenswaardig zijn de sterke vertolkingen van meerdere bekende gezichten. In zijn rol als gekwelde spiritualist achtervolgt Rupert Grint in Dreams in the Witch House zijn overleden zusje tot in het hiernamaals aan toe. In Pickman's Model komt Ben Barnes even sterk uit de hoek als een kunstenaar wiens leven door een monsterlijk schilderij wordt overheerst. In samenwerking met de uitstekende regisseurs betreden de acteurs de soms lugubere, dan weer hilarische verhalen, die ze met verve uitspelen.
Door de gedeelde creatieve missie van de betrokken makers en de grote diversiteit van de inhoud past de anthologiereeks goed in het Netflix-straatje van Black Mirror en Love, Death & Robots. Maar het vormt dan wel dat duistere steegje, dat men alleen inslaat om te bewijzen niet bang te zijn in het donker. Met American Horror Stories is ook een makkelijke vergelijking te maken door het thema, maar de kenmerkende schaduw van Del Toro hangt over alle afleveringen heen. Een licht ouderwetse maar zeker niet onwelkome vorm van griezelen is het aantrekkelijke resultaat, wat de serie ideaal maakt voor het Halloweenseizoen.
Niet iedere aflevering is even sterk of uitzonderlijk, maar dat zorgt ervoor dat er voor ieder wat wils is. Samen hebben de afleveringen geen kop of staart, maar blijven ze altijd vaag gerelateerd. De metafoor van de curiositeitenkast bewijst zich er wederom erg sterk voor; men kan ernaar kijken en er soms iets uit halen zonder de noodzaak dat direct achter elkaar te doen (doe dat vooral met The Autopsy!). Voor die ervaring leent een streamingplatform zich bijzonder goed als een vernieuwde variant van de dvd-kast, met een rits aan verschillende horrorfilms om tevoorschijn te trekken.
Guillermo del Toro's Cabinet of Curiosities is te zien bij Netflix.
In een curiositeitenkabinet kon een avonturier of fervent verzamelaar alle snuisterijen bewaren die interessant of zeldzaam genoeg werden geacht om trots aan de visite te presenteren. De meest vreemde voorwerpen waren erin te vinden, die lang niet allemaal een verklaring hadden. Guillermo del Toro leent dit antieke meubilair als metafoor voor zijn Netflix-anthologieserie, waarin hij een merkwaardig palet aan horrorstijlen en regisseurs samenbrengt waaraan de kijker zich mag vergapen.
Met de air van een regisseur van de oude stempel treedt Del Toro aan het begin van elke aflevering uit de schaduwen om met de toon van een spookverhalenverteller een nieuw verhaal te introduceren. Hij cirkelt rond de daadwerkelijke Cabinet of Curiosities en haalt uit een verborgen compartiment een opvallend voorwerp, waarvan de vreemde geschiedenis zal worden toegelicht in de aflevering zelf "“ iedere keer door een nieuwe regisseur.
De acht regisseurs vormen samen een curieus ensemble. Het zijn veelal onbekende namen voor het grote publiek, die zich van hun beste kant laten zien. De uiteenlopende afleveringen, ongeveer een uur lang, zijn elk met veel kunde en diverse visies gemaakt. Meerdere ervan, zoals Graveyard Rats, Pickman's Model en Dreams in the Witch House zijn kostuumdrama's die zich in een duister, gestileerd verleden afspelen. Andere, zoals The Outside en Lot 36, wagen zich in het heden en voegen een maatschappelijk kritisch randje toe. Stuk voor stuk zijn het horrorverhalen, maar allemaal op hun eigen manier.
Onder toeziend oog van Del Toro blijven de spookverhalen wel rondwaren in hetzelfde universum, waarin nieuwsgierigheid het uitgangspunt blijft. Elke curiositeit staat steeds weer voor de uitdaging om uit te vinden wat het horrorgenre nu te bieden heeft, en elke regisseur pakt deze handschoen anders op. Verscheidende hoeken van de horror komen langs zoals de bodyhorror en komische horror í la H.P. Lovecraft, met spannende uitstapjes naar het mysterieuze en het occulte. The Outside introduceert zelfs de gloednieuwe variant van de lotionhorror, waarbij een receptioniste ten prooi valt aan Amerikaanse consumentencultuur en de betovering van de crèmetjesreclame.
Maar wat ook verschilt per hoofdstuk is de opvatting wat horror kan doen in film. In de snobistische retrotrip The Viewing wordt horror haast filosofisch ingezet om een gewelddadig antwoord te bieden op grote existentiële vragen, terwijl het huwelijksdrama The Murmuring het genre eerder inzet om het hoofdpersonage haar eigen trauma te laten confronteren. De verhalen worden erdoor niet al te complex of te angstaanjagend, maar tonen eerder een panorama van werelden, die allemaal onder het griezelen geschaard kunnen worden.
Noemenswaardig zijn de sterke vertolkingen van meerdere bekende gezichten. In zijn rol als gekwelde spiritualist achtervolgt Rupert Grint in Dreams in the Witch House zijn overleden zusje tot in het hiernamaals aan toe. In Pickman's Model komt Ben Barnes even sterk uit de hoek als een kunstenaar wiens leven door een monsterlijk schilderij wordt overheerst. In samenwerking met de uitstekende regisseurs betreden de acteurs de soms lugubere, dan weer hilarische verhalen, die ze met verve uitspelen.
Door de gedeelde creatieve missie van de betrokken makers en de grote diversiteit van de inhoud past de anthologiereeks goed in het Netflix-straatje van Black Mirror en Love, Death & Robots. Maar het vormt dan wel dat duistere steegje, dat men alleen inslaat om te bewijzen niet bang te zijn in het donker. Met American Horror Stories is ook een makkelijke vergelijking te maken door het thema, maar de kenmerkende schaduw van Del Toro hangt over alle afleveringen heen. Een licht ouderwetse maar zeker niet onwelkome vorm van griezelen is het aantrekkelijke resultaat, wat de serie ideaal maakt voor het Halloweenseizoen.
Niet iedere aflevering is even sterk of uitzonderlijk, maar dat zorgt ervoor dat er voor ieder wat wils is. Samen hebben de afleveringen geen kop of staart, maar blijven ze altijd vaag gerelateerd. De metafoor van de curiositeitenkast bewijst zich er wederom erg sterk voor; men kan ernaar kijken en er soms iets uit halen zonder de noodzaak dat direct achter elkaar te doen (doe dat vooral met The Autopsy!). Voor die ervaring leent een streamingplatform zich bijzonder goed als een vernieuwde variant van de dvd-kast, met een rits aan verschillende horrorfilms om tevoorschijn te trekken.
Guillermo del Toro's Cabinet of Curiosities is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
