Recensie Disney+-serie 'Tell Me Lies'

Regie: Sam Boyd, Erin Feely, Ed Lilly, e.a. | Cast: Grace Van Patten (Lucy), Jackson White (Stephen), Sonia Mena (Pippa), Spencer House (Wrigley), Catherine Missal (Bree), Branden Cook (Evan), e.a. | Aantal afleveringen: 10 | Speelduur: 46-54 minuten | Jaar: 2022

Leed is universeel en niet gebonden aan leeftijd. Daarom kan je na je pensioen nog prima kijken naar goed gemaakte series over tieners en twintigers. Maar ja, niet elke serie heeft het talent om in ieders hart te reiken. Tell Me Lies is daar een voorbeeld van. De jongeren waar deze serie om draait maken zich druk om niks en zijn ook nog eens nare personages.

Verse universiteitsstudente Lucy ontmoet op een feestje Stephen. Lucy's nieuwe vriendinnen waarschuwen haar voor hem, maar na enige tijd om elkaar heen draaien krijgen de twee toch een relatie. Al gauw blijkt dat ze zich in een relatie bevinden die men 'toxic' noemt. Sowieso liegen ze regelmatig tegen elkaar, maar ze maken sowieso deel uit van een vriendenkring waarin iedereen moeite heeft met eerlijkheid.

Volgens de omschrijving van het boek en de serie zou dit verhaal moeten gaan over een meisje dat geobsedeerd raakt door een jongen die niet goed voor haar is – dat foute eerste vriendje. Wat je krijgt is een jongen die achter een meisje aanzit dat in de eerste instantie niet in hem is geïnteresseerd. En wanneer ze overstag gaat, blijken ze niet goed voor elkaar. Stephen is zeker geen lieverdje, maar Lucy kan er ook wat van.

In het begin is Lucy nogal een apathisch ijskonijn dat erover zeurt dat men haar een apathisch ijskonijn vindt. Maar zo is haar personage, want dat is 'diepgang'. De nieuwe vriendinnen die ze maakt zijn net zulke oppervlakkige modepopjes al zijzelf. Stephen is dan wel een nare vent met "een briljant brein", maar verder is het gewoon een hunk met een niet al te helder licht achter zijn ogen. Ook zijn maatjes zijn het type mannen waar je tijdens een feestje na vijf minuten wel mee bent uitgekletst als je hoopt op een goed gesprek.

De reden dat Lucy initieel zo zuur lijkt is dat haar moeder iets verschrikkelijks heeft gedaan en dit is best een interessant conflict. Maar waar Tell Me Lies chronisch last van heeft, is het omzeilen van wat een boeiende botsing had kunnen zijn. In de allerlaatste aflevering leer je hoe een in elke aflevering ter sprake gekomen voorval echt is verlopen, maar het was ijzersterk geweest als de serie hiermee was begonnen. Op die manier zou je meemaken hoe alle betrokken personages ernaar handelen, in plaats van dat je met terugwerkende kracht realiseert wie wat deed.

Waar de serie wel tijd aan besteed is laten zien hoe voornamelijk holle, nare personages elkaar op een oppervlakkige manier het leven zuur maken. En dat gebeurt ook veelal in een oppervlakkige setting. In een aflevering gaan de jongeren naar een verkleedfeestje op de campus. Daarna gaan ze naar een ander verkleedfeestje op de campus. Later gaan ze naar nog een verkleedfeestje op de campus.

Gaandeweg komen alle leugens boven water, maar op een paar na is het allemaal totaal niet belangrijk. Er zullen vast leeftijdsgenoten van de personages zijn die hiernaar kijken en zich afvragen waar dit volk zich zo druk om maakt. Wat de serie wel doet is een vrij slecht voorbeeld stellen: behalve dat er op nonchalante wijze heel wat drank- en drugsgebruik voorbijkomt, lijkt Tell Me Lies de jonge generatie te willen leren dat een potje seks tien seconden duurt. Er zit flink wat van die kortstondige seks in deze serie. Gelukkig doen de personages het tenminste veilig.

Tell Me Lies lijkt te willen meeliften op het succes van soapy mysteries als Pretty Little Liars en Riverdale, maar ook op de controversiële jongerenseks van Euphoria. Op beide fronten slaat de serie de plank mis. Alles met potentie laten de makers links liggen. Wat overblijft is gemekker van lager niveau dan een dagelijkse soapserie.



Tell Me Lies is te zien bij Disney+.