Recensie
Recensie Disney+-serie 'The Patient'
De hardste klappen zijn niet de fysieke maar de emotionele. De makers van deze serie maken daar graag misbruik van.
Regie: Chris Long, Keving Bray, Gwyneth Horder-Payton | Cast: Steve Carell (Alan Strauss), Domhnall Gleeson (Sam), Linda Emond (Candace), Andrew Leeds (Ezra Strauss), Laura Niemi (Beth Strauss), e.a. | Aantal afleveringen: 10 | Speelduur: 22-47 minuten | Jaar: 2022
Schrijvers beginnen soms vanuit de gedachte "wat als". Voor The Patient nemen makers Joel Fields en Joe Weisberg een "wat als" en voegen daaraan toe "en hoe kan je daar de meeste emoties uithalen". In deze nieuwe miniserie creëren ze een apart concept en maken het de empathiserende kijker niet makkelijk.
Sam is een seriemoordenaar en dat vindt hij zelf niet prettig. Dus hij ontvoert therapeut Alan en ketent hem thuis aan een bed. Op die manier kunnen ze intensieve sessies hebben en geneest Sam misschien. Alan begrijpt dat zijn enige hoop op ontsnappen ligt in het psychisch manipuleren van Sam. Maar opgesloten zitten in het huis van een seriemoordenaar brengt Alans eigen issues naar boven. Het begint een psychische tol te eisen op een moment dat hij die niet kan veroorloven.
De vorige serie van Fields en Weisberg was The Americans, waarin we het leven volgden van undercoverspionnen in het Amerika tegen het einde van de Koude Oorlog. Dat was de hardste serie die ik ooit heb gezien. Nee, geen bloederige martelscènes of iets dergelijks: emotioneel hard. Bijvoorbeeld, de spionnen deden zich voor als getrouwd stel, met kinderen. En die kinderen wisten van niets. Hoe naar is dat? Je vader en moeder zijn eigenlijk helemaal geen stel en jij bent alleen maar geboren als onderdeel van een illusie.
In The Patient gaat het er iets milder aan toe. Tenminste, in het begin. In de eerste instantie is het een intrigerende premisse: een psycholoog die onder dwang een seriemoordenaar moet genezen. Alan moet zijn psychologische talenten gebruiken om Sam de indruk te geven dat hij hem oprecht probeert te helpen, terwijl levend wegkomen het echte doel is.
Maar wanneer het einde begint te naderen lijkt het erop dat er geen enkele uitkomst mogelijk is waar Sam Alan niet zal vermoorden. En dat komt aan, als je je als kijker kan inleven in Alans situatie. Alan is immers het hoofdpersonage, timide gespeeld door Steve Carell, die al vaak genoeg heeft laten zien dat hij tot meer in staat is dan alleen komedie.
We beginnen met Alan, blijven voornamelijk bij Alan als Sam niet in de buurt is en duiken zelfs in het hoofd van Alan. Zijn vrouw is overleden aan kanker, maar toen ze nog leefde was ze niet altijd even aardig tegen hun volwassen zoon die heeft gekozen voor een extremere religieuze levensstijl. Door Sams redenering dat hij seriemoordenaar is geworden door toedoen van zijn hardhandige vader drijven Alans herinneringen boven van de keren dat hij als ouder beter zijn best had kunnen doen.
Het is ook een verademing om een serie over ontvoering te hebben waarbij je weet dat het gekidnapte personage gewoon echt doet wat het kan doen. De ketting om Alans enkel kan niet gebroken of losgemaakt worden. Het huis is afgelegen. Er is niets binnen handbereik waarmee hij Sam succesvol zou kunnen verwonden. En die zeldzame keren dat ze dicht bij elkaar zijn is de positie net niet handig genoeg om te kunnen aanvallen.
Hij zit hoe dan ook vast, letterlijk en figuurlijk. Want Sam is geen domme seriemoordenaar en hij merkt ook op dat zijn moordneigingen niet zo makkelijk te onderdrukken zijn als hij had gehoopt. Hij ontvoert Alan omdat hij weet dat er weer een slachtoffer zal vallen. Hij heeft zelfs al iemand op het oog.
Sam wordt gespeeld door Domhnall Gleeson, ook een ervaren acteur. Alleen is zijn keuze, of die van de makers, voor hoe hij Sam neerzet minder sterk. Sam is je typische psychopaat met een chronisch stoïcijnse gezichtsuitdrukking. Dat is inderdaad het beeld dat mensen hebben van seriemoordenaars, maar de echte monsters blijken vaak erg geanimeerd en charmant te zijn. Sam is geen plat personage, maar er had iets meer lucht in mogen zitten.
Gelukkig is dat het enige minpunt. Verder is The Patient een boeiende serie die op een redelijk laag pitje begint, maar opbouwt naar een kookpunt. Je laat immers nooit je hoop varen dat Alan het voor elkaar zal krijgen om te ontsnappen. Normaal gesproken heeft dit type serie afleveringen van minimaal veertig minuten, maar hier duren ze slechts een halfuur. Dat is een slimme keuze, want als ze langer zouden doorgaan zou de rek er een beetje uit gaan.
Het is een miniserie, dus de laatste aflevering rondt het verhaal af. In tien afleveringen heb je zowel Alan als Sam leren kennen. Hoe meer je je hebt laten meesleuren, hoe harder de eindconclusie zal zijn. En daarmee slagen Fields en Weisberg alweer in hun doel om een kijker te laten voelen hoe het zou zijn om in bepaalde schoenen te staan. Heel vervelend. Hopelijk doen ze het gauw weer in een volgende serie.
The Patient is te zien bij Disney+.
Schrijvers beginnen soms vanuit de gedachte "wat als". Voor The Patient nemen makers Joel Fields en Joe Weisberg een "wat als" en voegen daaraan toe "en hoe kan je daar de meeste emoties uithalen". In deze nieuwe miniserie creëren ze een apart concept en maken het de empathiserende kijker niet makkelijk.
Sam is een seriemoordenaar en dat vindt hij zelf niet prettig. Dus hij ontvoert therapeut Alan en ketent hem thuis aan een bed. Op die manier kunnen ze intensieve sessies hebben en geneest Sam misschien. Alan begrijpt dat zijn enige hoop op ontsnappen ligt in het psychisch manipuleren van Sam. Maar opgesloten zitten in het huis van een seriemoordenaar brengt Alans eigen issues naar boven. Het begint een psychische tol te eisen op een moment dat hij die niet kan veroorloven.
De vorige serie van Fields en Weisberg was The Americans, waarin we het leven volgden van undercoverspionnen in het Amerika tegen het einde van de Koude Oorlog. Dat was de hardste serie die ik ooit heb gezien. Nee, geen bloederige martelscènes of iets dergelijks: emotioneel hard. Bijvoorbeeld, de spionnen deden zich voor als getrouwd stel, met kinderen. En die kinderen wisten van niets. Hoe naar is dat? Je vader en moeder zijn eigenlijk helemaal geen stel en jij bent alleen maar geboren als onderdeel van een illusie.
In The Patient gaat het er iets milder aan toe. Tenminste, in het begin. In de eerste instantie is het een intrigerende premisse: een psycholoog die onder dwang een seriemoordenaar moet genezen. Alan moet zijn psychologische talenten gebruiken om Sam de indruk te geven dat hij hem oprecht probeert te helpen, terwijl levend wegkomen het echte doel is.
Maar wanneer het einde begint te naderen lijkt het erop dat er geen enkele uitkomst mogelijk is waar Sam Alan niet zal vermoorden. En dat komt aan, als je je als kijker kan inleven in Alans situatie. Alan is immers het hoofdpersonage, timide gespeeld door Steve Carell, die al vaak genoeg heeft laten zien dat hij tot meer in staat is dan alleen komedie.
We beginnen met Alan, blijven voornamelijk bij Alan als Sam niet in de buurt is en duiken zelfs in het hoofd van Alan. Zijn vrouw is overleden aan kanker, maar toen ze nog leefde was ze niet altijd even aardig tegen hun volwassen zoon die heeft gekozen voor een extremere religieuze levensstijl. Door Sams redenering dat hij seriemoordenaar is geworden door toedoen van zijn hardhandige vader drijven Alans herinneringen boven van de keren dat hij als ouder beter zijn best had kunnen doen.
Het is ook een verademing om een serie over ontvoering te hebben waarbij je weet dat het gekidnapte personage gewoon echt doet wat het kan doen. De ketting om Alans enkel kan niet gebroken of losgemaakt worden. Het huis is afgelegen. Er is niets binnen handbereik waarmee hij Sam succesvol zou kunnen verwonden. En die zeldzame keren dat ze dicht bij elkaar zijn is de positie net niet handig genoeg om te kunnen aanvallen.
Hij zit hoe dan ook vast, letterlijk en figuurlijk. Want Sam is geen domme seriemoordenaar en hij merkt ook op dat zijn moordneigingen niet zo makkelijk te onderdrukken zijn als hij had gehoopt. Hij ontvoert Alan omdat hij weet dat er weer een slachtoffer zal vallen. Hij heeft zelfs al iemand op het oog.
Sam wordt gespeeld door Domhnall Gleeson, ook een ervaren acteur. Alleen is zijn keuze, of die van de makers, voor hoe hij Sam neerzet minder sterk. Sam is je typische psychopaat met een chronisch stoïcijnse gezichtsuitdrukking. Dat is inderdaad het beeld dat mensen hebben van seriemoordenaars, maar de echte monsters blijken vaak erg geanimeerd en charmant te zijn. Sam is geen plat personage, maar er had iets meer lucht in mogen zitten.
Gelukkig is dat het enige minpunt. Verder is The Patient een boeiende serie die op een redelijk laag pitje begint, maar opbouwt naar een kookpunt. Je laat immers nooit je hoop varen dat Alan het voor elkaar zal krijgen om te ontsnappen. Normaal gesproken heeft dit type serie afleveringen van minimaal veertig minuten, maar hier duren ze slechts een halfuur. Dat is een slimme keuze, want als ze langer zouden doorgaan zou de rek er een beetje uit gaan.
Het is een miniserie, dus de laatste aflevering rondt het verhaal af. In tien afleveringen heb je zowel Alan als Sam leren kennen. Hoe meer je je hebt laten meesleuren, hoe harder de eindconclusie zal zijn. En daarmee slagen Fields en Weisberg alweer in hun doel om een kijker te laten voelen hoe het zou zijn om in bepaalde schoenen te staan. Heel vervelend. Hopelijk doen ze het gauw weer in een volgende serie.
The Patient is te zien bij Disney+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
