Recensie
Recensie HBO Max-serie 'The White Lotus' seizoen 2
De vulkanen van Hawaï worden verruild voor de Etna, maar het borrelt en broeit nog steeds. Jennifer Coolidge steelt wederom de show.
Regie: Mike White | Cast: Jennifer Coolidge (Tanya), F. Murray Abraham (Bert), Adam DiMarco (Albie), Michael Imperioli (Dominic), Meghan Fahy (Daphne), Theo James (Cameron), Aubrey Plaza (Harper), Will Sharpe (Ethan), Sabrina Impacciatore (Valentine), Haley Lu Richardson (Portia), Tom Hollander (Quentin), Leo Woodall (Jack), Simona Tabasco (Lucia), Beatrice Grannò (Mia), e.a. | Afleveringen: 7 | Speelduur: 54-73 minuten | Jaar: 2022
De vakantiegangers in de Hawaïaanse vestiging van hotelketen The White Lotus waren in de gelijknamige serie een kort doch overzichtelijk lot beschoren. Bedenker en schrijver Mike White wilde zich dan ook beperken tot een miniserie van zes afleveringen. Maar omdat The White Lotus een groot succes bleek en vijf Emmy's in de wacht sleepte, kon een vervolg onmogelijk uitblijven.
Jennifer Coolidge is de enige actrice die ook voor het tweede seizoen opnieuw haar koffers pakt, ook al was haar personage verre van de enige overlevende (en oké, ook de echtgenoot die ze op Hawaï leerde kennen is weer van de partij). Coolidge beleeft momenteel een ware populariteitshausse. Terecht, want de veelzijdige actrice heeft meer in haar mars dan de rol die haar eeuwig zal worden nagedragen: Stifflers moeder in de American Pie-reeks.
Coolidges Tanya is met haar nieuwe hubby op Sicilië beland en wederom lijkt het tragikomische personage dat ze wederom zo weergaloos knap neerzet het ongeluk en onheil aan te trekken. Haar nieuwe man waardeert haar niet als de diva die ze is; daar heeft ze uiteindelijk een groep flamboyante homoseksuele mannen voor nodig. Tanya's assistent Portia mag ondertussen op afroep beschikbaar zijn, maar moet zich tevens onzichtbaar opstellen.
De eerste aflevering van dit tweede seizoen voelt wat ongemakkelijk en lijkt nog een herhaling van zetten. De nieuwe personages, waaronder de naar liefde hunkerende Italiaanse hotelmanager, lijken wel erg op wat we eerder op Hawaï al zagen. Naast deze dame zien we drie generaties Amerikaans-Siciliaanse mannen die een bijzondere verhouding met vrouwelijk schoon hebben. Een andere verhaallijn draait om Cameron en Ethan, twee voormalige studie- en kamergenoten die elkaar weer hebben gevonden en zowel elkaar als elkaars relaties voortdurend op de proef stellen.
White blijkt wederom subliem in het neerzetten van intermenselijke interacties, ongemakkelijkheden, misverstanden, achterdocht en de wispelturigheid die vrijwel al zijn personages herbergen. Het seizoen begint met een lijk, maar we moeten tot de laatste aflevering wachten om te zien wie er uiteindelijk levenloos in de Ionische Zee dobbert en waarom.
Ondertussen fileert White de menselijke natuur genadeloos, waarbij je net als in het eerste seizoen geen flauw idee hebt waar het allemaal naartoe gaat of op uit zal draaien. Omgeven door de couleur locale en een mystiek sfeertje sluimert er een boel, maar laat niemand zijn of haar ware aard zien. Elke aflevering, ditmaal een meer dan vorige keer, schudt White de kaarten en brengt zijn publiek in verwarring en verlegenheid in wat je enkel kunt typeren als voer voor antropologen en psychologen.
Uitgerekend de enige constante is de chronisch confuse Tanya, die met haar ziel onder de arm én in zeven sloten tegelijk loopt. Zelfs als voor haar een gigolo wordt geregeld blijft ze steevast geloven in de goede intenties van de mensen die haar omringen. Coolidge is wederom een genot om naar te kijken, al is het maar omdat haar verschijning zo betoverend is en ze nooit medelijden maar enkel compassie en begrip oproept.
White spint niet elke verhaallijn uit en laat uiteindelijk zelfs nog veel te raden over. Omdat hij ons zeven afleveringen lang scepsis en wantrouwen voert is het onmogelijk nog het positieve van zijn personages te zien, maar zwartgallig of naar wordt het nooit onder de Siciliaanse zon. Inmiddels is bekend dat we in een derde seizoen weer een ander filiaal van The White Lotus zullen aandoen. Zolang White de kwaliteit zo hoog weet te houden is het wachten daarop een ware kwelling.
The White Lotus is te zien bij HBO Max.
De vakantiegangers in de Hawaïaanse vestiging van hotelketen The White Lotus waren in de gelijknamige serie een kort doch overzichtelijk lot beschoren. Bedenker en schrijver Mike White wilde zich dan ook beperken tot een miniserie van zes afleveringen. Maar omdat The White Lotus een groot succes bleek en vijf Emmy's in de wacht sleepte, kon een vervolg onmogelijk uitblijven.
Jennifer Coolidge is de enige actrice die ook voor het tweede seizoen opnieuw haar koffers pakt, ook al was haar personage verre van de enige overlevende (en oké, ook de echtgenoot die ze op Hawaï leerde kennen is weer van de partij). Coolidge beleeft momenteel een ware populariteitshausse. Terecht, want de veelzijdige actrice heeft meer in haar mars dan de rol die haar eeuwig zal worden nagedragen: Stifflers moeder in de American Pie-reeks.
Coolidges Tanya is met haar nieuwe hubby op Sicilië beland en wederom lijkt het tragikomische personage dat ze wederom zo weergaloos knap neerzet het ongeluk en onheil aan te trekken. Haar nieuwe man waardeert haar niet als de diva die ze is; daar heeft ze uiteindelijk een groep flamboyante homoseksuele mannen voor nodig. Tanya's assistent Portia mag ondertussen op afroep beschikbaar zijn, maar moet zich tevens onzichtbaar opstellen.
De eerste aflevering van dit tweede seizoen voelt wat ongemakkelijk en lijkt nog een herhaling van zetten. De nieuwe personages, waaronder de naar liefde hunkerende Italiaanse hotelmanager, lijken wel erg op wat we eerder op Hawaï al zagen. Naast deze dame zien we drie generaties Amerikaans-Siciliaanse mannen die een bijzondere verhouding met vrouwelijk schoon hebben. Een andere verhaallijn draait om Cameron en Ethan, twee voormalige studie- en kamergenoten die elkaar weer hebben gevonden en zowel elkaar als elkaars relaties voortdurend op de proef stellen.
White blijkt wederom subliem in het neerzetten van intermenselijke interacties, ongemakkelijkheden, misverstanden, achterdocht en de wispelturigheid die vrijwel al zijn personages herbergen. Het seizoen begint met een lijk, maar we moeten tot de laatste aflevering wachten om te zien wie er uiteindelijk levenloos in de Ionische Zee dobbert en waarom.
Ondertussen fileert White de menselijke natuur genadeloos, waarbij je net als in het eerste seizoen geen flauw idee hebt waar het allemaal naartoe gaat of op uit zal draaien. Omgeven door de couleur locale en een mystiek sfeertje sluimert er een boel, maar laat niemand zijn of haar ware aard zien. Elke aflevering, ditmaal een meer dan vorige keer, schudt White de kaarten en brengt zijn publiek in verwarring en verlegenheid in wat je enkel kunt typeren als voer voor antropologen en psychologen.
Uitgerekend de enige constante is de chronisch confuse Tanya, die met haar ziel onder de arm én in zeven sloten tegelijk loopt. Zelfs als voor haar een gigolo wordt geregeld blijft ze steevast geloven in de goede intenties van de mensen die haar omringen. Coolidge is wederom een genot om naar te kijken, al is het maar omdat haar verschijning zo betoverend is en ze nooit medelijden maar enkel compassie en begrip oproept.
White spint niet elke verhaallijn uit en laat uiteindelijk zelfs nog veel te raden over. Omdat hij ons zeven afleveringen lang scepsis en wantrouwen voert is het onmogelijk nog het positieve van zijn personages te zien, maar zwartgallig of naar wordt het nooit onder de Siciliaanse zon. Inmiddels is bekend dat we in een derde seizoen weer een ander filiaal van The White Lotus zullen aandoen. Zolang White de kwaliteit zo hoog weet te houden is het wachten daarop een ware kwelling.
The White Lotus is te zien bij HBO Max.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
