Recensie
Recensie Disney+-serie 'Welcome to Chippendales'
Weer tracht men een een onbenullig onderwerp te verheffen tot hoogstaand drama. Maar ook ditmaal lukt dat prima.
Regie: Nisha Ganatra, Richard Shepard, e.a. | Cast: Kumail Najiani (Somen 'Steve' Banerjee), Murray Bartlett (Nick De Noia), Juliette Lewis (Denise), Annaleigh Ashford (Irene), Andrew Rannells (Bradford), Dan Stevens (Paul Snider), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 39-46 minuten | Jaar: 2022
Televisiegigant Ryan Murphy heeft ontdekt dat je een gegarandeerde hitserie hebt wanneer je een roddelbladonderwerp neemt en daar een kwalitatieve serie van maakt. En zoals dat nou eenmaal gaat bij succesvolle formules gaan anderen daarmee vandoor. Na zijn succes met Pam & Tommy komt maker Robert Siegel met Welcome to Chippendales, waarin een niet bijzonder belangrijk moment uit de geschiedenis wordt omgetoverd tot een mild verslavende miniserie.
De serie verhaalt over het ontstaan van de mannelijke strippersgroep Chippendales en de uiteindelijke ondergang van hun bedenker Somen 'Steve' Banerjee. Deze man verruilde India voor Californië in de hoop rijk en beroemd te worden. Hij koopt een pand en maakt er een club van, met diverse falende concepten totdat hij een gat in de markt ziet: gespierde kerels die uit de kleren gaan voor een vrouwelijk publiek. Met hulp van choreograaf Nick wordt het een show die al gauw uit zijn voegen barst, maar het lijkt voor Banerjee nooit genoeg te zijn.
Je kent ze vast wel, de Chippendales: die blote brede binken met op z'n minst nog een kraag met vlinderdas en manchetten. Tot op de dag van vandaag treden ze op, alhoewel natuurlijk niet in de oorspronkelijke formatie "“ het concept ontstond immers in 1979. Wat je misschien niet weet is dat er een smeuïg verhaal aan verbonden zit, maar daar zal Welcome to Chippendales verandering in brengen.
De serie laat zien hoe menig Indiase ondernemer denkt, zelfs al begeeft deze zich buiten de cultuur waar dit gedrag acceptabel is: altijd opscheppen over hoe goed de zaken lopen ook al staat het aan de rand van de afgrond, willekeurig rommelen met nieuwe aanpassingen in de hoop meer geld te krijgen en vooral hiërarchie hanteren. Zelfs wanneer Banerjee op het idee komt om blote kerels aan te bieden aan een uitsluitend vrouwelijk publiek is het een ongeorganiseerd zooitje. Dat het concept aanslaat is puur geluk.
Wanneer er wat mensen in dienst worden genomen die binnen hun vak het laatste woord hebben druist dat in tegen Banerjees principes, want hij is dé baas. Dat is ook de reden waarom vanaf de tweede aflevering het succes langzaam begint te ontsporen. Vanaf dat moment heeft de serie een consequent tempo, maar die eerste aflevering jast even de hele opzet erdoorheen. Wie is Somen Banerjee? Hij koopt 'even' een club van zijn spaargeld, probeert er op diverse manier een winstgevende tent van te maken, vindt het juiste idee, voert het uit, trekt Nick aan die het verbetert.
Het is veel voor slechts een aflevering. Daar komt nog eens bij dat Paul Snider en Dorothy Stratten (Playmate en actrice) er in voorkomen. Beiden hebben echt bestaan, maar totaal niet op de manier zoals de serie ze laat zien. Hun aanwezigheid en handelingen zijn extreem aangepast voor het drama. Gezien het lot van deze twee mensen mag je het best uitbuiting noemen.
Maar goed, vanaf aflevering twee zakt Welcome to Chippendales comfortabel in haar passende vorm. De vier belangrijkste personages staan vast; naast Steve en Nick zijn er twee dames die de club bezoeken en er al gauw een vast onderdeel van worden, accountant Irene en kleermaker Denise (een heerlijk maffe rol perfect uitgevoerd door Julliette Lewis). Terwijl het geld begint binnen te stromen, lopen de gemoederen steeds hoger op.
De serie doet hetzelfde als alle biografische verfilmingen: het nare hoofdpersonage krijgt enige sympathie. In dit geval wordt Banerjee neergezet als een deurmat die graag een ruggengraat wil hebben en iemand die wenst succesvol te zijn om gerespecteerd en geliefd te worden. En het lukt die arme man maar niet. Begrijpelijk dat deze aanpak keer op keer wordt toegepast, want als men zou laten zien hoe vervelend deze mensen in het echt waren heb je natuurlijk minder zin om te kijken.
Banerjee wordt gelukkig niet uitsluitend als lieverdje neergezet. Hij is koppig, bazig, racistisch en leugenachtig. En meer, maar daar komt de serie vanzelf aan toe. De mensen om hem heen tonen dezelfde verbazing die jij als kijker hebt. Waarom is deze man zo chronisch ontevreden over de gang van zaken terwijl ze lopen als een tierelier? Dit was de realiteit, dit is hoe de echte Somen Banerjee was. Als hij eenmaal de liefde heeft gevonden, probeert zij hem dit tevergeefs aan zijn verstand te brengen, wat zorgt voor krachtige scènes.
Verwacht geen overvloed aan stripshows, want de serie draait juist om de mensen rondom de dansers. Het is fascinerend om te zien hoe iemand rijkdom en roem vergaart en toch niet voldaan is. Banerjee en zijn levensverhaal waren hier minder in het nieuws dan in de VS, waarmee de serie een verrassende en choquerende conclusie biedt. Alles overgoten met een lekkere jarenzeventig- en -tachtigsoundtrack.
Welcome to Chippendales is te zien bij Disney+.
Televisiegigant Ryan Murphy heeft ontdekt dat je een gegarandeerde hitserie hebt wanneer je een roddelbladonderwerp neemt en daar een kwalitatieve serie van maakt. En zoals dat nou eenmaal gaat bij succesvolle formules gaan anderen daarmee vandoor. Na zijn succes met Pam & Tommy komt maker Robert Siegel met Welcome to Chippendales, waarin een niet bijzonder belangrijk moment uit de geschiedenis wordt omgetoverd tot een mild verslavende miniserie.
De serie verhaalt over het ontstaan van de mannelijke strippersgroep Chippendales en de uiteindelijke ondergang van hun bedenker Somen 'Steve' Banerjee. Deze man verruilde India voor Californië in de hoop rijk en beroemd te worden. Hij koopt een pand en maakt er een club van, met diverse falende concepten totdat hij een gat in de markt ziet: gespierde kerels die uit de kleren gaan voor een vrouwelijk publiek. Met hulp van choreograaf Nick wordt het een show die al gauw uit zijn voegen barst, maar het lijkt voor Banerjee nooit genoeg te zijn.
Je kent ze vast wel, de Chippendales: die blote brede binken met op z'n minst nog een kraag met vlinderdas en manchetten. Tot op de dag van vandaag treden ze op, alhoewel natuurlijk niet in de oorspronkelijke formatie "“ het concept ontstond immers in 1979. Wat je misschien niet weet is dat er een smeuïg verhaal aan verbonden zit, maar daar zal Welcome to Chippendales verandering in brengen.
De serie laat zien hoe menig Indiase ondernemer denkt, zelfs al begeeft deze zich buiten de cultuur waar dit gedrag acceptabel is: altijd opscheppen over hoe goed de zaken lopen ook al staat het aan de rand van de afgrond, willekeurig rommelen met nieuwe aanpassingen in de hoop meer geld te krijgen en vooral hiërarchie hanteren. Zelfs wanneer Banerjee op het idee komt om blote kerels aan te bieden aan een uitsluitend vrouwelijk publiek is het een ongeorganiseerd zooitje. Dat het concept aanslaat is puur geluk.
Wanneer er wat mensen in dienst worden genomen die binnen hun vak het laatste woord hebben druist dat in tegen Banerjees principes, want hij is dé baas. Dat is ook de reden waarom vanaf de tweede aflevering het succes langzaam begint te ontsporen. Vanaf dat moment heeft de serie een consequent tempo, maar die eerste aflevering jast even de hele opzet erdoorheen. Wie is Somen Banerjee? Hij koopt 'even' een club van zijn spaargeld, probeert er op diverse manier een winstgevende tent van te maken, vindt het juiste idee, voert het uit, trekt Nick aan die het verbetert.
Het is veel voor slechts een aflevering. Daar komt nog eens bij dat Paul Snider en Dorothy Stratten (Playmate en actrice) er in voorkomen. Beiden hebben echt bestaan, maar totaal niet op de manier zoals de serie ze laat zien. Hun aanwezigheid en handelingen zijn extreem aangepast voor het drama. Gezien het lot van deze twee mensen mag je het best uitbuiting noemen.
Maar goed, vanaf aflevering twee zakt Welcome to Chippendales comfortabel in haar passende vorm. De vier belangrijkste personages staan vast; naast Steve en Nick zijn er twee dames die de club bezoeken en er al gauw een vast onderdeel van worden, accountant Irene en kleermaker Denise (een heerlijk maffe rol perfect uitgevoerd door Julliette Lewis). Terwijl het geld begint binnen te stromen, lopen de gemoederen steeds hoger op.
De serie doet hetzelfde als alle biografische verfilmingen: het nare hoofdpersonage krijgt enige sympathie. In dit geval wordt Banerjee neergezet als een deurmat die graag een ruggengraat wil hebben en iemand die wenst succesvol te zijn om gerespecteerd en geliefd te worden. En het lukt die arme man maar niet. Begrijpelijk dat deze aanpak keer op keer wordt toegepast, want als men zou laten zien hoe vervelend deze mensen in het echt waren heb je natuurlijk minder zin om te kijken.
Banerjee wordt gelukkig niet uitsluitend als lieverdje neergezet. Hij is koppig, bazig, racistisch en leugenachtig. En meer, maar daar komt de serie vanzelf aan toe. De mensen om hem heen tonen dezelfde verbazing die jij als kijker hebt. Waarom is deze man zo chronisch ontevreden over de gang van zaken terwijl ze lopen als een tierelier? Dit was de realiteit, dit is hoe de echte Somen Banerjee was. Als hij eenmaal de liefde heeft gevonden, probeert zij hem dit tevergeefs aan zijn verstand te brengen, wat zorgt voor krachtige scènes.
Verwacht geen overvloed aan stripshows, want de serie draait juist om de mensen rondom de dansers. Het is fascinerend om te zien hoe iemand rijkdom en roem vergaart en toch niet voldaan is. Banerjee en zijn levensverhaal waren hier minder in het nieuws dan in de VS, waarmee de serie een verrassende en choquerende conclusie biedt. Alles overgoten met een lekkere jarenzeventig- en -tachtigsoundtrack.
Welcome to Chippendales is te zien bij Disney+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
