Recensie
Recensie Netflix-serie 'En Place'
Een provocerend verhaal over politieke ongelijkheid, vol harde humor die wellicht niet door iedereen zal worden gewaardeerd.
Regie: Jean-Pascal Zadi, François Uzan | Cast: Jean-Pascal Zadi (Stephane), Fadily Camara (Marion), Eric Judor (William), Benoît Poelvoorde (Eric Andrei), Panayotis Pascot (Jerome), Sean Guégan (Nathan Fronck), Marina Foïs (Corinne), e.a. | Aantal afleveringen: 6 | Speelduur: 27-34 minuten | Jaar: 2023
Als bij toeval stelt Stephane, leider van een jeugdcentrum in de buitenwijken van Parijs, zich kandidaat voor het presidentschap. En Place volgt de verkiezingscampagne en stelt op een provocerende manier ongelijkheid, racisme en de verschillen tussen links en rechts aan de kaak. Met een overduidelijke voorkeur voor links en zelfs een afkeur voor rechts. De makers steken hun persoonlijke politieke voorkeuren dus niet onder stoelen of banken.
Zo wordt het beeld geschetst dat rechts hoe dan ook corrupt is. Bovendien maken de rechtse partijen er dusdanig een zooitje van dat zij hun campagnes moeten beëindigen en er uiteindelijk nog maar twee kandidaten overblijven: de zwarte Stephane uit de buitenwijken en de feministische Corrine die strijdt voor een beter milieu. En Place begint met een vooruitblik die toont dat Frankrijk hoe dan ook een grote verandering te wachten staat. Er zal voor het eerst een neger óf een vrouw tot president benoemd gaan worden. Vervolgens wordt getoond wat hieraan vooraf is gegaan.
Gedurende de verkiezingscampagne krijgt Stephane het nodige voor zijn kiezen, zowel bij het kandidaatschap als in zijn privéleven. Maar met elke hobbel die hij neemt, lijkt het volk hem meer en meer te gaan waarderen. Zijn vrouw en hij hebben moeite in verwachting te raken. Vervolgens wordt hij beschoten, waarbij hij een testikel verliest. En uiteindelijk verliest hij zich zo in zijn campagne, dat zijn vrouw hem verlaat. Best een aantal pittige plotlijntjes dus binnen dit verhaal. Telkens als Stephane op wil geven voelt het volk zijn oprechtheid, waardoor hij weer stijgt in de peilingen.
Op zich een goed verhaal dus, met veel gelegenheid voor het aanwakkeren van een politieke discussie. Gezien de provocerende toon lijkt dat precies waar de makers op uit zijn. Er worden gewaagde uitspraken gedaan en de humor is nogal grof te noemen. Zo oppert een adviseur dat Stephane een burgemeester voor zich wint met behulp van een Thaise achttienjarige.
Ondertussen maakt zijn arts hem belachelijk door op te merken dat hij na de schietpartij wellicht Jingle Bells kan spelen met de hagel in zijn overgebleven testikel. Bovendien speelt deze arts een toneelstukje mee met de vrouw van Stephane, waarin ze hem wijsmaken dat hij voor een onderzoek zelf moet proeven of zijn zaad niet bedorven is. Niet iedereen zal dit soort humor kunnen waarderen, maar de makers zullen op deze manier zeker wat stof doen opwaaien.
En Place lijkt dan ook niet zozeer te zijn gemaakt als kwalitatief hoogstandje, maar meer als een soort arthouseproductie die een politiek vraagstuk aan de kaak wil stellen. Doordat veruit het grootste deel van de scènes op straat of een eenvoudige set is opgenomen komt de serie wat goedkoop over. Bovendien is de camerawerk dusdanig schokkerig dat het bijna amateuristisch te noemen valt. Op sommige momenten lijkt dit bewust te zijn gedaan, bijvoorbeeld wanneer een nieuwsuitzending wordt nagebootst, maar over de gehele lijn zijn de beelden van matige kwaliteit.
De gesprekken vertellen eigenlijk het hele verhaal, zonder hier en daar iets op een andere manier duidelijk te maken of achter te houden. Het is dan ook jammer dat er visueel weinig wordt toegevoegd aan wat er wordt verteld. Met uitzondering van de briljante gezichtsuitdrukkingen van hoofdrolspeler en maker Jean-Paul Zadi. Deze man zorgt er met zijn aanstekelijke, brede glimlach en ietwat dommige blik voor dat de serie soms toch leuk is om naar te kijken.
En Place is te zien bij Netflix.
Als bij toeval stelt Stephane, leider van een jeugdcentrum in de buitenwijken van Parijs, zich kandidaat voor het presidentschap. En Place volgt de verkiezingscampagne en stelt op een provocerende manier ongelijkheid, racisme en de verschillen tussen links en rechts aan de kaak. Met een overduidelijke voorkeur voor links en zelfs een afkeur voor rechts. De makers steken hun persoonlijke politieke voorkeuren dus niet onder stoelen of banken.
Zo wordt het beeld geschetst dat rechts hoe dan ook corrupt is. Bovendien maken de rechtse partijen er dusdanig een zooitje van dat zij hun campagnes moeten beëindigen en er uiteindelijk nog maar twee kandidaten overblijven: de zwarte Stephane uit de buitenwijken en de feministische Corrine die strijdt voor een beter milieu. En Place begint met een vooruitblik die toont dat Frankrijk hoe dan ook een grote verandering te wachten staat. Er zal voor het eerst een neger óf een vrouw tot president benoemd gaan worden. Vervolgens wordt getoond wat hieraan vooraf is gegaan.
Gedurende de verkiezingscampagne krijgt Stephane het nodige voor zijn kiezen, zowel bij het kandidaatschap als in zijn privéleven. Maar met elke hobbel die hij neemt, lijkt het volk hem meer en meer te gaan waarderen. Zijn vrouw en hij hebben moeite in verwachting te raken. Vervolgens wordt hij beschoten, waarbij hij een testikel verliest. En uiteindelijk verliest hij zich zo in zijn campagne, dat zijn vrouw hem verlaat. Best een aantal pittige plotlijntjes dus binnen dit verhaal. Telkens als Stephane op wil geven voelt het volk zijn oprechtheid, waardoor hij weer stijgt in de peilingen.
Op zich een goed verhaal dus, met veel gelegenheid voor het aanwakkeren van een politieke discussie. Gezien de provocerende toon lijkt dat precies waar de makers op uit zijn. Er worden gewaagde uitspraken gedaan en de humor is nogal grof te noemen. Zo oppert een adviseur dat Stephane een burgemeester voor zich wint met behulp van een Thaise achttienjarige.
Ondertussen maakt zijn arts hem belachelijk door op te merken dat hij na de schietpartij wellicht Jingle Bells kan spelen met de hagel in zijn overgebleven testikel. Bovendien speelt deze arts een toneelstukje mee met de vrouw van Stephane, waarin ze hem wijsmaken dat hij voor een onderzoek zelf moet proeven of zijn zaad niet bedorven is. Niet iedereen zal dit soort humor kunnen waarderen, maar de makers zullen op deze manier zeker wat stof doen opwaaien.
En Place lijkt dan ook niet zozeer te zijn gemaakt als kwalitatief hoogstandje, maar meer als een soort arthouseproductie die een politiek vraagstuk aan de kaak wil stellen. Doordat veruit het grootste deel van de scènes op straat of een eenvoudige set is opgenomen komt de serie wat goedkoop over. Bovendien is de camerawerk dusdanig schokkerig dat het bijna amateuristisch te noemen valt. Op sommige momenten lijkt dit bewust te zijn gedaan, bijvoorbeeld wanneer een nieuwsuitzending wordt nagebootst, maar over de gehele lijn zijn de beelden van matige kwaliteit.
De gesprekken vertellen eigenlijk het hele verhaal, zonder hier en daar iets op een andere manier duidelijk te maken of achter te houden. Het is dan ook jammer dat er visueel weinig wordt toegevoegd aan wat er wordt verteld. Met uitzondering van de briljante gezichtsuitdrukkingen van hoofdrolspeler en maker Jean-Paul Zadi. Deze man zorgt er met zijn aanstekelijke, brede glimlach en ietwat dommige blik voor dat de serie soms toch leuk is om naar te kijken.
En Place is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
