Recensie
Recensie Disney+-serie 'Dünyayla Benim Aramda'
Een interessante opzet met een teleurstellend verloop waarin geen ruimte is voor lelijkheid.
Regie: Hülya Gezer | Cast: Demet Özdemir (Ilkin), Bugra Gülsoy (Tolga), Hafsanur Sancaktutan (Sinem), Zerrin Tekindor (Burçin), e.a. | Aantal afleveringen: 8 | Speelduur: 50-57 minuten | Jaar: 2023
De Turkse serie Dünyayla Benim Aramda lijkt buiten haar thuisland niet veel momentum te vergaren, getuige de matige IMDb-score en weinig aandacht in de internationale pers. Binnen Turkije is de aandacht voor de serie groter, met drie nominaties voor de Golden Butterfly Awards, een grote nationale muziek en televisieprijs. Een mooi compliment voor regisseur Hülya Gezer, die met haar laatste twee producties ook al aandacht wist te trekken.
In Dünyayla Benim Aramda gaat schoonheid boven alles. Een bijna twintig minuten durende huilscène waarin de hoofdrolspeelster niets anders doet dan snikkend op de vloer zitten en met pruillippen in de camera kijken krijgt de voorkeur boven een serieuze dialoog of een actie die het verhaal voortstuwt. Er is geen ruimte voor lelijkheid, terwijl het verhaal daar wel om vraagt. Een groot minpunt is dan ook dat er niet diep genoeg wordt gegraven om het verhaal interessant te maken of de personages geloofwaardig over te laten komen.
Het gebrek aan dialoog draagt hier absoluut aan bij. Door de personages met elkaar in gesprek te laten gaan krijgt de kijker meer inzicht in hun onderlinge relatie en het verhaal. Het is een manier om verschillende invalshoeken bij elkaar te brengen. In plaats daarvan zien we echter hoe personages afwezig in de verte staren. Of in de spiegel. Of in een vuur. Dat ze gepijnigd zijn wordt hiermee wel duidelijk, maar waarom blijft een raadsel.
Dialoog is ook een manier om conflict te uiten en afgaand op de hoeveelheid ruzies is er daarvan genoeg. Dünyayla Benim Aramda heeft sowieso een voorkeur voor het dramatische, waardoor je bijna kan spreken van een soapserie. Alleen bevatten soapseries zo veel wendingen dat je het af en toe niet meer kan bijhouden. In Dünyayla Benim Aramda gebeurt precies het tegenovergestelde. Het enige centrale conflict in het verhaal wordt zodanig opgeblazen dat het groter wordt dan het eigenlijk is, waardoor je je regelmatig afvraagt waar de extreme verbolgenheid van de personages ook alweer vandaan kwam.
De inhoud van het verhaal had aldus met gemak kunnen worden overgebracht in slechts de helft van de afleveringen. Dat zou de kijker een hoop tijd schelen en voorkomen dat die voortijdig afhaakt. Het verhaal zou daarin waarschijnlijk veel beter tot zijn recht komen, want dit heeft zeker potentie.
Dünyayla Benim Aramda is te zien bij Disney+.
De Turkse serie Dünyayla Benim Aramda lijkt buiten haar thuisland niet veel momentum te vergaren, getuige de matige IMDb-score en weinig aandacht in de internationale pers. Binnen Turkije is de aandacht voor de serie groter, met drie nominaties voor de Golden Butterfly Awards, een grote nationale muziek en televisieprijs. Een mooi compliment voor regisseur Hülya Gezer, die met haar laatste twee producties ook al aandacht wist te trekken.
In Dünyayla Benim Aramda gaat schoonheid boven alles. Een bijna twintig minuten durende huilscène waarin de hoofdrolspeelster niets anders doet dan snikkend op de vloer zitten en met pruillippen in de camera kijken krijgt de voorkeur boven een serieuze dialoog of een actie die het verhaal voortstuwt. Er is geen ruimte voor lelijkheid, terwijl het verhaal daar wel om vraagt. Een groot minpunt is dan ook dat er niet diep genoeg wordt gegraven om het verhaal interessant te maken of de personages geloofwaardig over te laten komen.
Het gebrek aan dialoog draagt hier absoluut aan bij. Door de personages met elkaar in gesprek te laten gaan krijgt de kijker meer inzicht in hun onderlinge relatie en het verhaal. Het is een manier om verschillende invalshoeken bij elkaar te brengen. In plaats daarvan zien we echter hoe personages afwezig in de verte staren. Of in de spiegel. Of in een vuur. Dat ze gepijnigd zijn wordt hiermee wel duidelijk, maar waarom blijft een raadsel.
Dialoog is ook een manier om conflict te uiten en afgaand op de hoeveelheid ruzies is er daarvan genoeg. Dünyayla Benim Aramda heeft sowieso een voorkeur voor het dramatische, waardoor je bijna kan spreken van een soapserie. Alleen bevatten soapseries zo veel wendingen dat je het af en toe niet meer kan bijhouden. In Dünyayla Benim Aramda gebeurt precies het tegenovergestelde. Het enige centrale conflict in het verhaal wordt zodanig opgeblazen dat het groter wordt dan het eigenlijk is, waardoor je je regelmatig afvraagt waar de extreme verbolgenheid van de personages ook alweer vandaan kwam.
De inhoud van het verhaal had aldus met gemak kunnen worden overgebracht in slechts de helft van de afleveringen. Dat zou de kijker een hoop tijd schelen en voorkomen dat die voortijdig afhaakt. Het verhaal zou daarin waarschijnlijk veel beter tot zijn recht komen, want dit heeft zeker potentie.
Dünyayla Benim Aramda is te zien bij Disney+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
