Recensie
Recensie Videoland-serie 'Hockeyvaders'
Matig uitgevoerde, woke variant op Gooische Vrouwen en Divorced is slechts bij vlagen vermakelijk.
Regie: Idse Grotenhuis, Michiel de Jong | Cast:Tijn Docter (JP Biesheuvel), Walid Benmbarek (Kasim El Ghazi ), Remko Vrijdag (Wouter van Velzen), Sanne Wallis de Vries (Emma Biesheuvel), Maaike Martens (Suzanne El Ghazi), e.a. | Aantal afleveringen: 7 | Speelduur: 39-51 minuten | Jaar: 2023
Schenk een goudgeel biertje in, stop een hete aardappel in je keel, schreeuw brallerig "HCL voor allen, allen voor HCL" en je bent klaar voor Videolands nieuwste dramakomedie Hockeyvaders. Een serie over drie vaders van middelbare leeftijd die vooral hun liefde voor hockey delen en in de aanloop naar het honderdjarig bestaan van de club ondanks alle goede bedoelingen een zooitje maken van hun leven.
We volgen beste vrienden JP, Kasim en Wouter, die samen in het veteranenteam spelen en alle vooroordelen doorleven die er over de Gooische hockeywereld bestaan: goed in de slappe was, succesvolle carrière, groot huis, dikke auto, verwende kinderen, jong vriendinnetje en veel bier drinken op de club. Alle drie zitten ze in een dikke midlifecrisis; bij de een aangewakkerd door de hoge druk waaronder hij zowel zakelijk als privé gebukt gaat, bij de anderen door een echtscheiding en een recent overlijden.
Het is een opzet die we vaker hebben gezien bij series als Gooische Vrouwen, Divorced en Voetbalvrouwen. Wat Hockeyvaders anders maakt is dat die benadering duidelijk naar het jaar 2023 is gehaald. De kakkers bij Hockey Club Laurentius zijn nog steeds overwegend wit, maar net zo goed van kleur. Daarbij stellen de makers een flink aantal woke thema's aan de kaak die lekker schuren tegen de doorgaans traditionele en elitaire hockeywereld. Racistische grappen, weggemoffeld seksueel grensoverschrijdend gedrag, seksisme, de cancelcultuur: het komt allemaal voorbij.
En daarmee weet Hockeyvaders de tijdsgeest toch wel goed te vangen. Dat zorgt in de serie soms voor echte 'cringe' momenten, maar is juist treffend voor de ongemakkelijkheid die deze onderwerpen ook in de echte wereld kunnen oproepen. We horen allemaal de uitspraak "Je mag tegenwoordig ook niets meer zeggen" weleens op kantoor of een verjaardag voorbijkomen.
Ondanks het moderne jasje voelt Hockeyvaders als een herhaling van zetten waarin je de plotwendingen van mijlenver ziet aankomen. Vooral de personages zijn voorspelbaar: de recalcitrante en klimaatbewuste dochter, de eigenheimer-zoon, de foute hockeytrainer, de man op spirituele zoektocht naar zichzelf, de zoon die zich afzet tegen zijn vaders cultuur, de vrouw die bang is dat haar man vreemdgaat, de verleidelijke nieuwe hockeycoach, de promiscue dochter, de man die niet aan de hoge eisen van zijn schoonvader voldoet, de vrouw die flirt met de masseur, de nieuwe clubleden van simpele komaf die aansluiting zoeken. Je kunt ze zo uittekenen.
Voor vaderlandse film- en serieproducties wordt vaak in dezelfde vijver met acteurs gevist. Natuurlijk is Nederland klein, maar wat meer variatie zou welkom zijn. In Hockeyvaders zijn de hoofdrollen weliswaar iets minder voor de hand liggend, maar in de bijrollen zie je gezichten voor de zoveelste keer voorbijkomen. Neem een Peter Blok, Marian Mudder, Patrick Stoof of een Annet Malherbe, die ondanks haar staat van dienst geen geloofwaardige plat-Rotterdamse neerzet. Leuke toevoeging aan de cast is ultieme beroepskakker Beau van Erven Dorens, die een gastrol kreeg nadat hij de makers inspireerde met praktijkvoorbeelden uit zijn eigen leven.
Misschien is dat de reden dat het vluchtige plot zo voor de hand liggend overkomt. Want hoewel de serie vooral over de hockeyvaders zou moeten gaan, voeren de verhaallijnen van de kinderen, partners en andere personages in sommige afleveringen veel meer de boventoon. Wat ook niet meewerkt zijn de acteerprestaties die het niveau van een gemiddelde soapserie nauwelijks ontstijgen. De vriendschap tussen de drie hoofdpersonages komt gewoonweg niet geloofwaardig over.
Toch word je ergens rond de vijfde aflevering onverwacht het verhaal ingezogen. Er ontstaat een behoefte om verder te kijken, te weten hoe het afloopt. Bij vlagen lukt het om mee te leven met de personages en valt er zelfs wat te lachen. Maar wanneer in de laatste aflevering dan echt alles in de soep loopt, wordt er ineens beter gecommuniceerd dan het hele seizoen bij elkaar en worden de eerder zo groot gemaakte drama's wel erg snel van tafel geveegd onder het mom van een biertje en verder feesten.
Fans van eerdergenoemde series zullen Hockeyvaders waarschijnlijk net zo vermakelijk vinden, haters zullen deze te woke noemen. De kijker die zich daartussenin bevindt, ziet een magere poging om een eerder succesvol concept in een actueel gethematiseerd jasje te steken. Een, volgens de dresscode van de laatste aflevering, witkleurig jasje, waar na afloop een heel vies geurtje aan is gekomen. Wie wil weten wat dát betekent, zal toch moeten gaan kijken.
Hockeyvaders is te zien bij Videoland.
Schenk een goudgeel biertje in, stop een hete aardappel in je keel, schreeuw brallerig "HCL voor allen, allen voor HCL" en je bent klaar voor Videolands nieuwste dramakomedie Hockeyvaders. Een serie over drie vaders van middelbare leeftijd die vooral hun liefde voor hockey delen en in de aanloop naar het honderdjarig bestaan van de club ondanks alle goede bedoelingen een zooitje maken van hun leven.
We volgen beste vrienden JP, Kasim en Wouter, die samen in het veteranenteam spelen en alle vooroordelen doorleven die er over de Gooische hockeywereld bestaan: goed in de slappe was, succesvolle carrière, groot huis, dikke auto, verwende kinderen, jong vriendinnetje en veel bier drinken op de club. Alle drie zitten ze in een dikke midlifecrisis; bij de een aangewakkerd door de hoge druk waaronder hij zowel zakelijk als privé gebukt gaat, bij de anderen door een echtscheiding en een recent overlijden.
Het is een opzet die we vaker hebben gezien bij series als Gooische Vrouwen, Divorced en Voetbalvrouwen. Wat Hockeyvaders anders maakt is dat die benadering duidelijk naar het jaar 2023 is gehaald. De kakkers bij Hockey Club Laurentius zijn nog steeds overwegend wit, maar net zo goed van kleur. Daarbij stellen de makers een flink aantal woke thema's aan de kaak die lekker schuren tegen de doorgaans traditionele en elitaire hockeywereld. Racistische grappen, weggemoffeld seksueel grensoverschrijdend gedrag, seksisme, de cancelcultuur: het komt allemaal voorbij.
En daarmee weet Hockeyvaders de tijdsgeest toch wel goed te vangen. Dat zorgt in de serie soms voor echte 'cringe' momenten, maar is juist treffend voor de ongemakkelijkheid die deze onderwerpen ook in de echte wereld kunnen oproepen. We horen allemaal de uitspraak "Je mag tegenwoordig ook niets meer zeggen" weleens op kantoor of een verjaardag voorbijkomen.
Ondanks het moderne jasje voelt Hockeyvaders als een herhaling van zetten waarin je de plotwendingen van mijlenver ziet aankomen. Vooral de personages zijn voorspelbaar: de recalcitrante en klimaatbewuste dochter, de eigenheimer-zoon, de foute hockeytrainer, de man op spirituele zoektocht naar zichzelf, de zoon die zich afzet tegen zijn vaders cultuur, de vrouw die bang is dat haar man vreemdgaat, de verleidelijke nieuwe hockeycoach, de promiscue dochter, de man die niet aan de hoge eisen van zijn schoonvader voldoet, de vrouw die flirt met de masseur, de nieuwe clubleden van simpele komaf die aansluiting zoeken. Je kunt ze zo uittekenen.
Voor vaderlandse film- en serieproducties wordt vaak in dezelfde vijver met acteurs gevist. Natuurlijk is Nederland klein, maar wat meer variatie zou welkom zijn. In Hockeyvaders zijn de hoofdrollen weliswaar iets minder voor de hand liggend, maar in de bijrollen zie je gezichten voor de zoveelste keer voorbijkomen. Neem een Peter Blok, Marian Mudder, Patrick Stoof of een Annet Malherbe, die ondanks haar staat van dienst geen geloofwaardige plat-Rotterdamse neerzet. Leuke toevoeging aan de cast is ultieme beroepskakker Beau van Erven Dorens, die een gastrol kreeg nadat hij de makers inspireerde met praktijkvoorbeelden uit zijn eigen leven.
Misschien is dat de reden dat het vluchtige plot zo voor de hand liggend overkomt. Want hoewel de serie vooral over de hockeyvaders zou moeten gaan, voeren de verhaallijnen van de kinderen, partners en andere personages in sommige afleveringen veel meer de boventoon. Wat ook niet meewerkt zijn de acteerprestaties die het niveau van een gemiddelde soapserie nauwelijks ontstijgen. De vriendschap tussen de drie hoofdpersonages komt gewoonweg niet geloofwaardig over.
Toch word je ergens rond de vijfde aflevering onverwacht het verhaal ingezogen. Er ontstaat een behoefte om verder te kijken, te weten hoe het afloopt. Bij vlagen lukt het om mee te leven met de personages en valt er zelfs wat te lachen. Maar wanneer in de laatste aflevering dan echt alles in de soep loopt, wordt er ineens beter gecommuniceerd dan het hele seizoen bij elkaar en worden de eerder zo groot gemaakte drama's wel erg snel van tafel geveegd onder het mom van een biertje en verder feesten.
Fans van eerdergenoemde series zullen Hockeyvaders waarschijnlijk net zo vermakelijk vinden, haters zullen deze te woke noemen. De kijker die zich daartussenin bevindt, ziet een magere poging om een eerder succesvol concept in een actueel gethematiseerd jasje te steken. Een, volgens de dresscode van de laatste aflevering, witkleurig jasje, waar na afloop een heel vies geurtje aan is gekomen. Wie wil weten wat dát betekent, zal toch moeten gaan kijken.
Hockeyvaders is te zien bij Videoland.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
