Recensie
Recensie Apple TV+-serie 'Boom! Boom! The World vs. Boris Becker'
Een gemiste kans op een diepgravende, geconcentreerde documentaire over de neergang van een tennisheld.
Regie: Alex Gibney | Cast: Boris Becker, John McEnroe, Björn Borg, e.a. | Afleveringen: 2 | Speelduur: 97-113 minuten | Jaar: 2023
In de jaren tachtig en negentig was Boris Becker een van de beste tennissers ter wereld. In 2022 belandde hij door belastingontduiking achter de tralies in Londen, dezelfde stad waar hij op het gewijde gras van Wimbledon zijn mooiste successen vierde. Boom! Boom! The World vs. Boris Becker vertelt op een helaas wat opgeklopte en oppervlakkige manier hoe een wereldberoemde topsporter op latere leeftijd tot persona non grata werd verklaard.
Als documentairemaker Alex Gibney in april 2022 zijn toonaangevende interviews met Becker afrondt, resten er nog drie dagen tot een allesbepalend rechtbankvonnis. Voor de camera zit een gebroken man, die eigenlijk al in de lucht voelt hangen wat later uitkwam: na acht maanden gevangenschap moest de Duitser eind vorig jaar het land verlaten waar hij sinds 2012 woonde. "Ik wil niet huilen, niet klagen, maar dit is lastig," likt Becker alvast zijn wonden.
In de kampioenenhal van Wimbledon staat een citaat op de wand: "If you can meet with triumph and disaster and treat those two impostors just the same." Sinds Becker op achttienjarige leeftijd zijn eerste Wimbledontitel won, is hij een speelbal van de sport- en roddelmedia. De grootste (sport)helden lijken niet onder zo'n vergrootglas de top te kunnen bereiken zonder later van hun voetstuk te vallen. Ook voor Becker volgden de grootste tegenslagen na zijn triomftocht. The World vs. Boris Becker doet in twee afleveringen uit de doeken hoe het zo ver kon komen. De voorspelbare titels: Triumph en Disaster.
Disaster begint in 1991, als de tennisser ondanks een succesvolle periode overweegt zijn sport de rug toe te keren. Door zijn hoofd spookt het voorbeeld van zijn illustere voorganger Björn Borg, die na een verloren US Open-finale (1981) het veld verliet en niet meer omkeek (zie het sterk gedramatiseerde, maar pakkende Borg/McEnroe uit 2017). Uiteindelijk ging Becker toch nog een aantal jaar door. De echte ellende begon pas toen hij na zijn sportcarrière geld bleef uitgeven dat hij niet langer binnenharkte.
Met de medewerking van onder meer Borg, John McEnroe en (bovenal) Becker had Gibney alles in huis voor een diepgravende documentaire, maar door een aantal keuzes is The World vs. Boris Becker toch een teleurstellend oppervlakkig geheel geworden. Dat ligt in de eerste plaats aan Becker zelf, die zich tijdens belangrijke wedstrijden nogal eens liet kennen richting tegenstanders en de scheidsrechter, en zich maar al te goed bewust was van zijn spel met de camera, zijn opponent en het publiek. Een goed voorbeeld is het harde gekuch waarmee hij McEnroe en anderen op beslissende momenten wist te ontregelen.
Becker had zijn gesprekken met Gibney (bekend van talrijke documentaires, waaronder Enron: The Smartest Guys in the Room en Totally Under Control) kunnen gebruiken om wat kritischer op zijn gedrag en gemaakte keuzes te reflecteren, maar het gekuch leidt slechts tot een gemakzuchtig lachje (en een stukje oud zeer bij McEnroe). Wanneer het over Beckers belastingontduiking gaat, mist de Duitser een stukje realiteitszin en neigt hij zelfs naar sentimenteel slachtofferschap.
Nog iets zwaarwegender dan dit missende reflectievermogen is de manier waarop Gibney het materiaal heeft geordend. De interviews met Becker, opgenomen in 2019 en de 'maand van de waarheid' in 2022, zijn de kern van de documentaire, maar te vaak manoeuvreert de maker zich in de springerige, gelikte montage tussen archiefbeelden en commentaren van, met respect, bijfiguren, die de aandacht afleiden van Beckers eigen uitingen. Het meest storend is de toegevoegde muziek tijdens verschillende tennissessies, die van sommige beelden uit het wedstrijdarchief een westernclimax maakt waar Sergio Leone (niet) jaloers op zou zijn.
"Hij ziet tegenspelers alsof ze personages in een film zijn," slaat iemand de spijker over Becker op zijn kop, en de absolute hoofdrolspeler is de voormalig tennisster zelf. Het maakt The World vs. Boris Becker tot een intrigerende, maar schetsmatige terugblik op de hoogte-en dieptepunten van een man die zichzelf tot beiden veroordeelde. Kijk daar voorbij en deze documentaire voelt vooral als een gemiste kans: niemand benijdt een man die het op zijn breekpunt nalaat om nog eens wat beter in de spiegel te kijken.
Boom! Boom! The World vs. Boris Becker is te zien bij Apple TV+.
In de jaren tachtig en negentig was Boris Becker een van de beste tennissers ter wereld. In 2022 belandde hij door belastingontduiking achter de tralies in Londen, dezelfde stad waar hij op het gewijde gras van Wimbledon zijn mooiste successen vierde. Boom! Boom! The World vs. Boris Becker vertelt op een helaas wat opgeklopte en oppervlakkige manier hoe een wereldberoemde topsporter op latere leeftijd tot persona non grata werd verklaard.
Als documentairemaker Alex Gibney in april 2022 zijn toonaangevende interviews met Becker afrondt, resten er nog drie dagen tot een allesbepalend rechtbankvonnis. Voor de camera zit een gebroken man, die eigenlijk al in de lucht voelt hangen wat later uitkwam: na acht maanden gevangenschap moest de Duitser eind vorig jaar het land verlaten waar hij sinds 2012 woonde. "Ik wil niet huilen, niet klagen, maar dit is lastig," likt Becker alvast zijn wonden.
In de kampioenenhal van Wimbledon staat een citaat op de wand: "If you can meet with triumph and disaster and treat those two impostors just the same." Sinds Becker op achttienjarige leeftijd zijn eerste Wimbledontitel won, is hij een speelbal van de sport- en roddelmedia. De grootste (sport)helden lijken niet onder zo'n vergrootglas de top te kunnen bereiken zonder later van hun voetstuk te vallen. Ook voor Becker volgden de grootste tegenslagen na zijn triomftocht. The World vs. Boris Becker doet in twee afleveringen uit de doeken hoe het zo ver kon komen. De voorspelbare titels: Triumph en Disaster.
Disaster begint in 1991, als de tennisser ondanks een succesvolle periode overweegt zijn sport de rug toe te keren. Door zijn hoofd spookt het voorbeeld van zijn illustere voorganger Björn Borg, die na een verloren US Open-finale (1981) het veld verliet en niet meer omkeek (zie het sterk gedramatiseerde, maar pakkende Borg/McEnroe uit 2017). Uiteindelijk ging Becker toch nog een aantal jaar door. De echte ellende begon pas toen hij na zijn sportcarrière geld bleef uitgeven dat hij niet langer binnenharkte.
Met de medewerking van onder meer Borg, John McEnroe en (bovenal) Becker had Gibney alles in huis voor een diepgravende documentaire, maar door een aantal keuzes is The World vs. Boris Becker toch een teleurstellend oppervlakkig geheel geworden. Dat ligt in de eerste plaats aan Becker zelf, die zich tijdens belangrijke wedstrijden nogal eens liet kennen richting tegenstanders en de scheidsrechter, en zich maar al te goed bewust was van zijn spel met de camera, zijn opponent en het publiek. Een goed voorbeeld is het harde gekuch waarmee hij McEnroe en anderen op beslissende momenten wist te ontregelen.
Becker had zijn gesprekken met Gibney (bekend van talrijke documentaires, waaronder Enron: The Smartest Guys in the Room en Totally Under Control) kunnen gebruiken om wat kritischer op zijn gedrag en gemaakte keuzes te reflecteren, maar het gekuch leidt slechts tot een gemakzuchtig lachje (en een stukje oud zeer bij McEnroe). Wanneer het over Beckers belastingontduiking gaat, mist de Duitser een stukje realiteitszin en neigt hij zelfs naar sentimenteel slachtofferschap.
Nog iets zwaarwegender dan dit missende reflectievermogen is de manier waarop Gibney het materiaal heeft geordend. De interviews met Becker, opgenomen in 2019 en de 'maand van de waarheid' in 2022, zijn de kern van de documentaire, maar te vaak manoeuvreert de maker zich in de springerige, gelikte montage tussen archiefbeelden en commentaren van, met respect, bijfiguren, die de aandacht afleiden van Beckers eigen uitingen. Het meest storend is de toegevoegde muziek tijdens verschillende tennissessies, die van sommige beelden uit het wedstrijdarchief een westernclimax maakt waar Sergio Leone (niet) jaloers op zou zijn.
"Hij ziet tegenspelers alsof ze personages in een film zijn," slaat iemand de spijker over Becker op zijn kop, en de absolute hoofdrolspeler is de voormalig tennisster zelf. Het maakt The World vs. Boris Becker tot een intrigerende, maar schetsmatige terugblik op de hoogte-en dieptepunten van een man die zichzelf tot beiden veroordeelde. Kijk daar voorbij en deze documentaire voelt vooral als een gemiste kans: niemand benijdt een man die het op zijn breekpunt nalaat om nog eens wat beter in de spiegel te kijken.
Boom! Boom! The World vs. Boris Becker is te zien bij Apple TV+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
