Recensie
Recensie Disney+-serie 'The English'
Spannende, gelaagde en geslaagde western met centrale rol voor vrouwen en inheemse Amerikanen.
Regie: Hugo Blick | Cast: Emily Blunt (Lady Emilia Locke), Chaske Spencer (Sergeant Eli Whipp/Wounded Wolf), David Melmont (Rafe Spall), Tom Hughes (Thomas Trafford), Sheriff Robert Marshall (Stephen Rea), Gary Farmer (John Clarke), Kimberly Norris Guerrero (Katie Clarke), Ciaran Hinds (Richard Watts), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 48-52 minuten | Jaar: 2022
The English is een zeer geslaagde westernminiserie. In zes afleveringen verandert een ogenschijnlijk simpel wraakverhaal in een complex portret van vele volkeren in een land in ontwikkeling dat deels is gebouwd op genocide, gedwongen verplaatsing, verkrachting, ziekte, dood en verderf. En dat alles samengevat in een spannend, soms zelfs romantisch avontuur door mooi belichte, weidse landschappen.
Zoals het een goede western betaamt, worden Lady Cornelia Locke en haar metgezel sergeant Eli Whipp veel van afstand gefilmd. Daarbij heeft schrijver/regisseur Hugo Blick helaas niet geluisterd naar John Ford (de meester van de western), die ooit aan Steven Spielberg vertelde dat voor interessante, dynamische beelden de horizon boven of onder in het beeld geplaatst dient te worden. Deze les werd onlangs nog memorabel verbeeld in Spielbergs eigen The Fabelmans. Echter, bij Blick staat de horizon meestal pal in het midden.
De titel The English verwijst deels naar Lady Locke, die in 1890 van Engeland naar en door de Verenigde Staten reist, om wraak te nemen op de man die ze verantwoordelijk houdt voor de dood van haar zoon. De titel verwijst ook naar de Engelsen in het algemeen die naar Noord-Amerika kwamen en het scala aan inheemse volkeren eerst van hun thuislanden verjoegen en vervolgens grotendeels uitmoorden. Daar waren die Engelsen overigens niet alleen in.
Locke erkent deze pijnlijke historische waarheid en laat geen mogelijkheid liggen om personen van verschillende (Europese) komaf daarmee te confronteren. Het resultaat is een reeks interessante dialogen, waarin mensen zich in opmerkelijke bochten wringen om dit alles en hun aanwezigheid daar te verantwoorden. Belangrijk daarbij is ook dat niet alleen de witte perspectieven voorbij komen, van onder meer Ieren, Schotten en Duitsers, maar ook diverse inheemse.
Eli Whipp is een Pawnee-verkenner voor het Amerikaanse leger, zoals die er in het echt ook waren. Hij werd geboren als Wounded Wolf, maar koos een Engelse naam en baan in het leger omdat de strijd tegen de nieuwe overheerser volgens hem gedoemd is te mislukken. Dat neemt niet weg dat hij een klassieke revolverheld is, die zich door niemand laat stoppen op weg naar zijn doel. Helaas voor hem is dat doel inmiddels even mythisch als het wilde westen: hij wil terug naar het traditionele thuisland van de Pawnee, maar dat bestaat niet meer.
Onderweg komt hij een volksgenoot tegen, maar onder andere ook Kickapoo en Cherokee. De slachting van een Cheyenne-dorp speelt een belangrijke rol in een aantal flashbacks, en nadat dit is afgebrand wordt op die exacte plek een dorp gevestigd dat het centrum van koeienhandel moet worden. Zo is de toekomst van de VS letterlijk gebouwd op het uitroeien van de lokale inheemse bevolking. Maar naast die passieve, lijdzame rol van de Cheyenne in dit verhaal hebben alle inheemse personages die aan het woord komen in The English allemaal een eigen visie op het verleden en de juiste weg voorwaarts.
Zo portretteert Blick de inheemse Amerikanen niet als een homogene groep wilden, al dan niet nobel, zoals toch meestal het geval is in het genre, maar als een heel diverse verzameling volkeren, met eigen gebruiken, verleden en toekomstvisie. Daarbij valt op dat het juist de witte mensen zijn die scalperen en hoofdhuiden verzamelen, een afwijzing van het onjuiste cliché dat dit typisch gedrag voor de inheemse Amerikanen was waar de Europeanen het slachtoffer van waren.
Locke vraagt Whipp op een gegeven moment waarom de Pawnee hun geschiedenis nooit op papier vastgelegd hebben, als ze zo'n rijke geschiedenis hebben. Hij legt uit dat die oraal van generatie op generatie werd overgebracht, wat een prima systeem was totdat zij werden opgejaagd, vermoord en hen verteld werd dat dit beschaving was. De geschiedenis opschrijven werd pas belangrijk toen de verteltraditie onmogelijk werd, doordat er niemand overbleef om die geschiedenis te vertellen en toen was het al te laat.
The English is een weloverwogen portret van een samenleving in transitie en het verschrikkelijke geweld waar die op gebouwd is. Een samenleving die uit vele verschillende volkeren bestaat en een erkenning van het geweld en onrecht dat de vele voorgaande volkeren is aangedaan. De hints naar een niet geheel overtuigende romance, de ietwat geforceerde vertelstructuur vol flashbacks en matig uitgewerkte bijfiguren zitten wel een beetje in de weg. De juiste balans tussen dat portret en het bij vlagen zeer spannende verhaal wordt nooit helemaal goed gevonden, maar het is een lovenswaardige poging.
The English is te zien bij Disney+.
The English is een zeer geslaagde westernminiserie. In zes afleveringen verandert een ogenschijnlijk simpel wraakverhaal in een complex portret van vele volkeren in een land in ontwikkeling dat deels is gebouwd op genocide, gedwongen verplaatsing, verkrachting, ziekte, dood en verderf. En dat alles samengevat in een spannend, soms zelfs romantisch avontuur door mooi belichte, weidse landschappen.
Zoals het een goede western betaamt, worden Lady Cornelia Locke en haar metgezel sergeant Eli Whipp veel van afstand gefilmd. Daarbij heeft schrijver/regisseur Hugo Blick helaas niet geluisterd naar John Ford (de meester van de western), die ooit aan Steven Spielberg vertelde dat voor interessante, dynamische beelden de horizon boven of onder in het beeld geplaatst dient te worden. Deze les werd onlangs nog memorabel verbeeld in Spielbergs eigen The Fabelmans. Echter, bij Blick staat de horizon meestal pal in het midden.
De titel The English verwijst deels naar Lady Locke, die in 1890 van Engeland naar en door de Verenigde Staten reist, om wraak te nemen op de man die ze verantwoordelijk houdt voor de dood van haar zoon. De titel verwijst ook naar de Engelsen in het algemeen die naar Noord-Amerika kwamen en het scala aan inheemse volkeren eerst van hun thuislanden verjoegen en vervolgens grotendeels uitmoorden. Daar waren die Engelsen overigens niet alleen in.
Locke erkent deze pijnlijke historische waarheid en laat geen mogelijkheid liggen om personen van verschillende (Europese) komaf daarmee te confronteren. Het resultaat is een reeks interessante dialogen, waarin mensen zich in opmerkelijke bochten wringen om dit alles en hun aanwezigheid daar te verantwoorden. Belangrijk daarbij is ook dat niet alleen de witte perspectieven voorbij komen, van onder meer Ieren, Schotten en Duitsers, maar ook diverse inheemse.
Eli Whipp is een Pawnee-verkenner voor het Amerikaanse leger, zoals die er in het echt ook waren. Hij werd geboren als Wounded Wolf, maar koos een Engelse naam en baan in het leger omdat de strijd tegen de nieuwe overheerser volgens hem gedoemd is te mislukken. Dat neemt niet weg dat hij een klassieke revolverheld is, die zich door niemand laat stoppen op weg naar zijn doel. Helaas voor hem is dat doel inmiddels even mythisch als het wilde westen: hij wil terug naar het traditionele thuisland van de Pawnee, maar dat bestaat niet meer.
Onderweg komt hij een volksgenoot tegen, maar onder andere ook Kickapoo en Cherokee. De slachting van een Cheyenne-dorp speelt een belangrijke rol in een aantal flashbacks, en nadat dit is afgebrand wordt op die exacte plek een dorp gevestigd dat het centrum van koeienhandel moet worden. Zo is de toekomst van de VS letterlijk gebouwd op het uitroeien van de lokale inheemse bevolking. Maar naast die passieve, lijdzame rol van de Cheyenne in dit verhaal hebben alle inheemse personages die aan het woord komen in The English allemaal een eigen visie op het verleden en de juiste weg voorwaarts.
Zo portretteert Blick de inheemse Amerikanen niet als een homogene groep wilden, al dan niet nobel, zoals toch meestal het geval is in het genre, maar als een heel diverse verzameling volkeren, met eigen gebruiken, verleden en toekomstvisie. Daarbij valt op dat het juist de witte mensen zijn die scalperen en hoofdhuiden verzamelen, een afwijzing van het onjuiste cliché dat dit typisch gedrag voor de inheemse Amerikanen was waar de Europeanen het slachtoffer van waren.
Locke vraagt Whipp op een gegeven moment waarom de Pawnee hun geschiedenis nooit op papier vastgelegd hebben, als ze zo'n rijke geschiedenis hebben. Hij legt uit dat die oraal van generatie op generatie werd overgebracht, wat een prima systeem was totdat zij werden opgejaagd, vermoord en hen verteld werd dat dit beschaving was. De geschiedenis opschrijven werd pas belangrijk toen de verteltraditie onmogelijk werd, doordat er niemand overbleef om die geschiedenis te vertellen en toen was het al te laat.
The English is een weloverwogen portret van een samenleving in transitie en het verschrikkelijke geweld waar die op gebouwd is. Een samenleving die uit vele verschillende volkeren bestaat en een erkenning van het geweld en onrecht dat de vele voorgaande volkeren is aangedaan. De hints naar een niet geheel overtuigende romance, de ietwat geforceerde vertelstructuur vol flashbacks en matig uitgewerkte bijfiguren zitten wel een beetje in de weg. De juiste balans tussen dat portret en het bij vlagen zeer spannende verhaal wordt nooit helemaal goed gevonden, maar het is een lovenswaardige poging.
The English is te zien bij Disney+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
