Recensie
Recensie HBO Max-serie 'Somebody Somewhere' seizoen 2
Iets minder focus dan het eerste seizoen, maar niet minder menselijk, grappig en herkenbaar.
Regie: Robert Cohen, Jay Duplass, Lennon Parham | Cast: Bridget Everett (Sam), Jeff Hiller (Joel), Mary Catherine Garrison (Tricia), Danny McCarthy (Rick), Murray Hill (Fred Rococo), e.a. | Afleveringen: 7 | Speelduur: 23-27 | Jaar: 2023
Somebody Somewhere is tot nu toe een beetje onder de radar gevlogen en het tweede seizoen laat zien waarom dit onverdiend is. Het is een serie met bijzonder weinig bombarie waarin weinig op het spel staat, maar een die excelleert in het tonen van de mens in zijn meest oprechte en vooral herkenbare vorm. De humor zit daarbij niet in overtrokken situaties en rare momenten, maar in de absurditeit van het alledaagse leven. Deze ingetogenheid maakt het geheel zeer menselijk.
Aan de kern van die menselijkheid staan hoofdpersonages Sam en Joel. De chemie tussen hun vertolkers blijft onmiskenbaar en komt zo natuurlijk over dat het lijkt alsof zij oprecht met elkaar aan het lachen en converseren zijn in plaats van geschreven dialogen uitspreken. Elke scène tussen de twee personages is een genot en hun vriendschap straalt. Dit seizoen gaat dieper in op wat hun vriendschap voor elkaar betekent.
Ook de rest van de cast schittert en het is te merken dat de acteurs er plezier in hebben. Murray Hill is erg sympathiek als Fred en voorziet de serie van inclusiviteit en positiviteit. Ook krijgt Mary Catherine Garrison als zus Tricia wat meer om mee te werken en laat zien dat haar komische timing verassend goed is.
Er is daarentegen een pijnlijk voelbare omissie in de vorm van Sams vader Ed, die gespeeld werd door de vorig jaar tragisch overleden Mike Hagerty. Men lijkt niet goed te weten hoe dit verlies in de serie moet worden verwerkt en de gekozen oplossing voelt dan ook wat oneerbiedig.
Daarnaast kijkt de serie te weinig terug naar de gebeurtenissen uit het vorige seizoen, waardoor die wat onbelangrijk kunnen voelen. Zo was in het eerste seizoen de repetitie van het kerkkoor waar Joel bij zat enorm belangrijk en de grootste verhaallijn. In dit tweede seizoen komt het eenmaal tussen neus en lippen door voorbij. Een rare keuze die het vorige seizoen wat tenietdoet.
Dit zorgt er ook voor dat het seizoen wat focus mist. Er is geen duidelijke overkoepelende verhaallijn of een moment waar naartoe wordt gewerkt. Maar dat draagt ook wel weer bij hoe de serie is opgezet. Deze gaat eigenlijk nergens over en wat dan overblijft is een portrettering van de mens in zijn meest pure vorm. Geen grootschalige conflicten of doelen, maar menselijke vragen omtrent familiebanden en vriendschappen (en het veranderen daarvan) vieren hoogtij.
Bridget Everett heeft als Sam een overweldigend natuurlijke charisma dat ervoor zorgt dat de kijker direct een band met haar vormt. Net als in het eerste seizoen zorgt dat ervoor dat de sombere en moeilijke momenten extra hard binnenkomen. Die verbintenis met het personage komt ook door het feit dat haar baan en doel niet van belang zijn. Het gaat niet om wat Sam doet, maar om wie zij is. Hetzelfde geldt voor de rest van de personages.
Somebody Somewhere heeft misschien niet de intrige van Succession of de grootschaligheid van Game of Thrones, maar mag zich desondanks meten met de top van de huidige HBO-series. Een nog niet ontdekte parel die haar tijd in het zonlicht verdient. In het begin ontbreekt nog een beetje de focus en vader Ed wordt gemist, maar er is echter genoeg menselijkheid, chemie en humor om deze gebreken meer dan te compenseren. Een serie voor iedereen. We zijn immers allemaal 'somebody somewhere'.
Somebody Somewhere is te zien bij HBO Max.
Somebody Somewhere is tot nu toe een beetje onder de radar gevlogen en het tweede seizoen laat zien waarom dit onverdiend is. Het is een serie met bijzonder weinig bombarie waarin weinig op het spel staat, maar een die excelleert in het tonen van de mens in zijn meest oprechte en vooral herkenbare vorm. De humor zit daarbij niet in overtrokken situaties en rare momenten, maar in de absurditeit van het alledaagse leven. Deze ingetogenheid maakt het geheel zeer menselijk.
Aan de kern van die menselijkheid staan hoofdpersonages Sam en Joel. De chemie tussen hun vertolkers blijft onmiskenbaar en komt zo natuurlijk over dat het lijkt alsof zij oprecht met elkaar aan het lachen en converseren zijn in plaats van geschreven dialogen uitspreken. Elke scène tussen de twee personages is een genot en hun vriendschap straalt. Dit seizoen gaat dieper in op wat hun vriendschap voor elkaar betekent.
Ook de rest van de cast schittert en het is te merken dat de acteurs er plezier in hebben. Murray Hill is erg sympathiek als Fred en voorziet de serie van inclusiviteit en positiviteit. Ook krijgt Mary Catherine Garrison als zus Tricia wat meer om mee te werken en laat zien dat haar komische timing verassend goed is.
Er is daarentegen een pijnlijk voelbare omissie in de vorm van Sams vader Ed, die gespeeld werd door de vorig jaar tragisch overleden Mike Hagerty. Men lijkt niet goed te weten hoe dit verlies in de serie moet worden verwerkt en de gekozen oplossing voelt dan ook wat oneerbiedig.
Daarnaast kijkt de serie te weinig terug naar de gebeurtenissen uit het vorige seizoen, waardoor die wat onbelangrijk kunnen voelen. Zo was in het eerste seizoen de repetitie van het kerkkoor waar Joel bij zat enorm belangrijk en de grootste verhaallijn. In dit tweede seizoen komt het eenmaal tussen neus en lippen door voorbij. Een rare keuze die het vorige seizoen wat tenietdoet.
Dit zorgt er ook voor dat het seizoen wat focus mist. Er is geen duidelijke overkoepelende verhaallijn of een moment waar naartoe wordt gewerkt. Maar dat draagt ook wel weer bij hoe de serie is opgezet. Deze gaat eigenlijk nergens over en wat dan overblijft is een portrettering van de mens in zijn meest pure vorm. Geen grootschalige conflicten of doelen, maar menselijke vragen omtrent familiebanden en vriendschappen (en het veranderen daarvan) vieren hoogtij.
Bridget Everett heeft als Sam een overweldigend natuurlijke charisma dat ervoor zorgt dat de kijker direct een band met haar vormt. Net als in het eerste seizoen zorgt dat ervoor dat de sombere en moeilijke momenten extra hard binnenkomen. Die verbintenis met het personage komt ook door het feit dat haar baan en doel niet van belang zijn. Het gaat niet om wat Sam doet, maar om wie zij is. Hetzelfde geldt voor de rest van de personages.
Somebody Somewhere heeft misschien niet de intrige van Succession of de grootschaligheid van Game of Thrones, maar mag zich desondanks meten met de top van de huidige HBO-series. Een nog niet ontdekte parel die haar tijd in het zonlicht verdient. In het begin ontbreekt nog een beetje de focus en vader Ed wordt gemist, maar er is echter genoeg menselijkheid, chemie en humor om deze gebreken meer dan te compenseren. Een serie voor iedereen. We zijn immers allemaal 'somebody somewhere'.
Somebody Somewhere is te zien bij HBO Max.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
