Recensie
Recensie Netflix-serie 'Sweet Tooth' seizoen 2
Het is weer even inkomen en dan ontdekken dat het minder avontuurlijk is dan het eerste seizoen.
Regie: Carol Banker, Toa Fraser, Ciarán Foy, e.a. | Cast: Christian Convery (Gus), Nonso Anonzie (Big Man), Naledi Murray (Wendy), Adeel Akhtar (Doctor Singh), Dania Ramirez (Doctor Eden), Neil Sandilands (General Abbot), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 42-57 minuten | Jaar: 2023
Om onbekende reden is Netflix enige tijd geleden gestopt met de handige samenvatting waarmee de kijker bij de start van een nieuw seizoen van een Netflix-serie kon zien wat er allemaal vooraf was gegaan, zodat alle essentiële informatie weer vers in het geheugen zat. Dat is onhandiger dan ooit nu series verdergaan na een stop van twee jaar of langer. Het zorgt ervoor dat veel betrokkenheid bij de personages is verdwenen. Ook Sweet Tooth moet de sympathie weer opnieuw opbouwen.
Gus, het jongetje met het gewei, en zijn reisgenoot 'Big Man' Jepperd zijn van elkaar gescheiden. Gus zit gevangen in de voormalige dierentuin die voorheen door dokter Eden werd gebruikt als veilige haven voor alle kinderen met uiterlijke kenmerken van dieren, de Hybrids. De plek is veroverd door de Last Men, die dokter Singh dwingen om te werken aan een vaccin voor het virus dat de mensheid aan het uitroeien is. Aangezien het onderzoek daarnaar vereist dat de Hybrids moeten worden vermoord is het van belang dat Gus en zijn nieuwe vrienden een ontsnappingsplan bedenken.
Dat is dan ook waar driekwart van dit seizoen om draait en vergeleken met het eerste, waarin Gus en Big Man door het land trokken, is dat een stuk saaier. Daar komt bovenop dat het meer dan twee jaar geleden is sinds de cliffhanger van de laatste aflevering en dat dit nieuwe seizoen direct verdergaat waar het vorige eindigde. Daarin speelde veel en het duurt even voordat het allemaal weer naar boven komt.
Dat virus, de Hybrids, het mysterie van hun achtergrond en Gus' moeder, de Animal Army en de Last Men, die belaagde dierentuin, die dokter en zijn vrouw met bewegend pinkje (een symptoom van besmetting) – het vereist allemaal dat de kijker zich er nog betrokken bij voelt, wat na zo'n lange tijd natuurlijk niet het geval is. Maar opnieuw het eerste seizoen bekijken is waarschijnlijk ook niet iets waar iedereen zin in heeft.
Door het succes van de serie gingen de makers er vast vanuit dat ze konden rekenen op een derde seizoen, wat verklaart waarom ze het met dit tweede seizoen wat rustiger aan doen. Gus en de andere Hybrids bevinden zich zeven van de acht afleveringen in die dierentuin waar ze uit proberen te komen en Gus met behulp van dokter Singh behulpzame herinneringen naar boven haalt. Daarbuiten zijn Big Man, dokter Eden en Bear – het meisje met zwarte krullen dat onderdeel was van de Animal Army – bezig met de Hybrids opsporen en helpen ontsnappen.
Handig voor het budget om minder locaties te behoeven, maar het maakt de serie een stuk trager en droger dan voorheen. Enkele soapachtige onthullingen, zoals dat twee personages broers blijken te zijn en twee anderen zussen, voegen weinig toe – en het is ook nog ongeloofwaardig omdat de broers een zwaar verschillend accent hebben en de zussen voor geen meter op elkaar lijken.
Gelukkig wordt voor de Hybrids nog altijd gebruikgemaakt van poppen en animatronics, waardoor het een stuk realistischer oogt dan alles uit de computer te laten rollen. En schattiger. Het is niet moeilijk om aan hun kant te staan. Een tikje eenzijdig, dat wel. Er bestaat nog niet een Hybrid die geen goede persoonlijkheid heeft, eentje die zich asociaal gedraagt en misschien zelfs de anderen verraadt om zichzelf veilig te stellen.
Bij de Last Men is dat gelukkig anders, maar dat heeft geen andere functie dan dat ze de Hybrids helpen op een moment dat dit uitkomt. Wat ook weinig toevoegt is de voice-over aan het begin en einde van elke aflevering van acteur James Brolin, die ook nog eens veel in herhaling valt. Het is meer voor de sfeer om de diepe stem van een oude man aan te horen. Daardoor klinkt het als wijsheid, maar in werkelijkheid zijn het vrij loze woorden.
Op den duur is de betrokkenheid wel herwonnen. De serie ziet er nog steeds mooi uit: kleurrijk, soepel camerawerk en gedetailleerde sets. Het is puur het uitgerekte ontsnappingsplot dat ervoor zorgt dat de vreugde uit het eerste seizoen niet opnieuw kan worden beleefd. Wie weet vindt de serie met het derde seizoen opnieuw haar draai, maar met de huidige schrijversstaking zal het wederom minimaal twee jaar duren voordat we daar achter kunnen komen.
Sweet Tooth is te zien bij Netflix.
Om onbekende reden is Netflix enige tijd geleden gestopt met de handige samenvatting waarmee de kijker bij de start van een nieuw seizoen van een Netflix-serie kon zien wat er allemaal vooraf was gegaan, zodat alle essentiële informatie weer vers in het geheugen zat. Dat is onhandiger dan ooit nu series verdergaan na een stop van twee jaar of langer. Het zorgt ervoor dat veel betrokkenheid bij de personages is verdwenen. Ook Sweet Tooth moet de sympathie weer opnieuw opbouwen.
Gus, het jongetje met het gewei, en zijn reisgenoot 'Big Man' Jepperd zijn van elkaar gescheiden. Gus zit gevangen in de voormalige dierentuin die voorheen door dokter Eden werd gebruikt als veilige haven voor alle kinderen met uiterlijke kenmerken van dieren, de Hybrids. De plek is veroverd door de Last Men, die dokter Singh dwingen om te werken aan een vaccin voor het virus dat de mensheid aan het uitroeien is. Aangezien het onderzoek daarnaar vereist dat de Hybrids moeten worden vermoord is het van belang dat Gus en zijn nieuwe vrienden een ontsnappingsplan bedenken.
Dat is dan ook waar driekwart van dit seizoen om draait en vergeleken met het eerste, waarin Gus en Big Man door het land trokken, is dat een stuk saaier. Daar komt bovenop dat het meer dan twee jaar geleden is sinds de cliffhanger van de laatste aflevering en dat dit nieuwe seizoen direct verdergaat waar het vorige eindigde. Daarin speelde veel en het duurt even voordat het allemaal weer naar boven komt.
Dat virus, de Hybrids, het mysterie van hun achtergrond en Gus' moeder, de Animal Army en de Last Men, die belaagde dierentuin, die dokter en zijn vrouw met bewegend pinkje (een symptoom van besmetting) – het vereist allemaal dat de kijker zich er nog betrokken bij voelt, wat na zo'n lange tijd natuurlijk niet het geval is. Maar opnieuw het eerste seizoen bekijken is waarschijnlijk ook niet iets waar iedereen zin in heeft.
Door het succes van de serie gingen de makers er vast vanuit dat ze konden rekenen op een derde seizoen, wat verklaart waarom ze het met dit tweede seizoen wat rustiger aan doen. Gus en de andere Hybrids bevinden zich zeven van de acht afleveringen in die dierentuin waar ze uit proberen te komen en Gus met behulp van dokter Singh behulpzame herinneringen naar boven haalt. Daarbuiten zijn Big Man, dokter Eden en Bear – het meisje met zwarte krullen dat onderdeel was van de Animal Army – bezig met de Hybrids opsporen en helpen ontsnappen.
Handig voor het budget om minder locaties te behoeven, maar het maakt de serie een stuk trager en droger dan voorheen. Enkele soapachtige onthullingen, zoals dat twee personages broers blijken te zijn en twee anderen zussen, voegen weinig toe – en het is ook nog ongeloofwaardig omdat de broers een zwaar verschillend accent hebben en de zussen voor geen meter op elkaar lijken.
Gelukkig wordt voor de Hybrids nog altijd gebruikgemaakt van poppen en animatronics, waardoor het een stuk realistischer oogt dan alles uit de computer te laten rollen. En schattiger. Het is niet moeilijk om aan hun kant te staan. Een tikje eenzijdig, dat wel. Er bestaat nog niet een Hybrid die geen goede persoonlijkheid heeft, eentje die zich asociaal gedraagt en misschien zelfs de anderen verraadt om zichzelf veilig te stellen.
Bij de Last Men is dat gelukkig anders, maar dat heeft geen andere functie dan dat ze de Hybrids helpen op een moment dat dit uitkomt. Wat ook weinig toevoegt is de voice-over aan het begin en einde van elke aflevering van acteur James Brolin, die ook nog eens veel in herhaling valt. Het is meer voor de sfeer om de diepe stem van een oude man aan te horen. Daardoor klinkt het als wijsheid, maar in werkelijkheid zijn het vrij loze woorden.
Op den duur is de betrokkenheid wel herwonnen. De serie ziet er nog steeds mooi uit: kleurrijk, soepel camerawerk en gedetailleerde sets. Het is puur het uitgerekte ontsnappingsplot dat ervoor zorgt dat de vreugde uit het eerste seizoen niet opnieuw kan worden beleefd. Wie weet vindt de serie met het derde seizoen opnieuw haar draai, maar met de huidige schrijversstaking zal het wederom minimaal twee jaar duren voordat we daar achter kunnen komen.
Sweet Tooth is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
