Recensie
Recensie Prime Video-serie 'The Power'
De kreet "Who run the world? Girls!" krijgt nieuwe betekenis in deze spannende sciencefictionserie over een wereldwijde revolutie.
Regie: Ulga Hauksdóttir, Lisa Gunning, Logan Kibens, e.a. | Cast: Toni Colette (Margot Cleary-Lopez, John Leguizamo (Rob Lopez), Toheeb Jimoh (Tunde Ojo), Ria Zmitrowicz (Roxy Monke), Halle Bush (Allie/Eve), e.a. | Afleveringen: 9 | Speelduur: 54-63 minuten | Jaar: 2023
Wat zou er met de wereld gebeuren als vrouwen van het ene op het andere moment de kracht hadden om anderen te elektrocuteren? Dit bizarre vraagstuk staat centraal in The Power, de seriebewerking van het gelijknamige prijswinnende boek. Verwacht geen superheldenverhaal maar duistere sciencefiction over hoe de menselijke evolutie ingrijpt bij de vrouwelijke helft van de wereldbevolking en daarmee alle bestaande (machts)verhoudingen laat wankelen.
Op verschillende continenten komen tienermeisjes er plotseling achter dat zij elektriciteit kunnen genereren met hun vingertoppen. Hoewel dit fenomeen eerst nog incidenteel lijkt en door de politiek en de media wordt weggezet als een hoax, blijkt uit MRI-scans dat dit komt door een nieuw orgaan ter hoogte van de sleutelbeenderen. De kracht ontstaat alleen bij tienermeisjes, die al snel ontdekken dat zij deze bij andere vrouwen kunnen activeren. Met een Amerikaanse burgemeester als klokkenluider wordt duidelijk dat niemand hier nog omheen kan en de wereld zoals we die kennen nooit meer dezelfde zal zijn.
Net als in het boek zijn de verschillende verhaallijnen gesitueerd in diverse delen van de wereld: van Seattle en Londen tot Karpatië en Nigeria. Na een ietwat trage uiteenzetting van alle personages en hun achtergrond komt de serie vanaf aflevering vier in een stroomversnelling terecht. Tegelijk met de personages komt de kijker achter de verstrekkende gevolgen van de kracht op diverse niveaus in de samenleving. Het hebben van de kracht zorgt voor onrust en ophef en creëert zowel verbinding als verdeeldheid binnen gezinnen, relaties, scholen, bedrijven en overheden.
Het is mooi om te zien hoe de evolutie leidt tot een revolutie: vrouwen gaan in hun kracht staan, verenigen zich en komen in opstand tegen eeuwenlange onderdrukking. Logischerwijs levert dat een paniekreactie op bij de gevestigde orde: veel mannen voelen zich bedreigd nu vrouwen fysiek niet langer het zwakkere geslacht zijn. De politiek zoekt wanhopig naar manieren om het probleem in te dammen en de wijze waarop vertoont een behoorlijke parallel met de aanpak van de coronapandemie: controleren, uitsluiten en medisch ingrijpen op basis van een noodwet, zonder grondwettelijke of ethische basis.
Het wrange is dat het vooral mannen zijn die over de lichamen van vrouwen besluiten, wat in het verleden vaker is gebeurd. Hiermee maakt The Power opnieuw een link naar de actualiteit, denkende aan de steeds strenger wordende abortuswetten in Amerika. Ook de extreme reacties online en ontstane polarisatie komen bekend voor, evenals de tegenreactie van het misogyne deepfake-account van een Andrew Tate-achtige figuur die vooral jonge mannen aanspreekt en oproept om vrouwen hardhandig op hun plek te zetten. Kortom: het patriarchaat schudt op zijn grondvesten.
Uiteraard heeft de nieuwverworven macht van vrouwen ook een keerzijde. Er blijkt een dunne scheidslijn tussen de kracht gebruiken uit zelfverdediging of voor een gelijkwaardige positie en deze misbruiken om anderen, meestal mannen, aan te vallen of zelfs te vermoorden. Worden de rollen nu omgedraaid en gaan vrouwen mannen onderdrukken? Wat is gerechtvaardigd en wat niet? Wie is goed en wie slecht? Aan welke kant zou je zelf staan? Het zijn een paar van de vele vragen waarover de kijker aan het denken wordt gezet.
The Power is een prachtig in beeld gebrachte grootschalige productie met sterke acteerprestaties van de veelzijdige internationale cast. Omdat er zoveel verhaallijnen zijn is het lastig dat er vaak zonder introductie nieuwe personages voorkomen. Later blijkt dat veel van die gezichten en namen niet van belang waren om te onthouden. Ander nadeel van de vele verhaallijnen is dat ze voor het grootste deel van het seizoen niet samenkomen. Doordat het soms lang duurt voordat je bij een bepaald personage terugkomt, gaat de verbinding met diegene wat verloren.
The Power is volledig geschreven en geregisseerd door vrouwen en kent daarmee een sterk feministisch karakter, maar omdat duidelijk beide kanten van de medaille worden belicht doet de serie niet overdreven woke aan. Er wordt vol ingezet op de 'wat als?'-gedachte, waarmee de serie soms hetzelfde ongemak oproept als The Handsmaid's Tale en Black Mirror. Gedachteloos bingen is er dus niet bij, maar The Power is toegankelijk en onderhoudend genoeg om steeds te willen weten hoe het verhaal verdergaat. En dat gevoel stopt niet bij het spannende einde van dit eerste seizoen.
The Power is te zien bij Prime Video.
Wat zou er met de wereld gebeuren als vrouwen van het ene op het andere moment de kracht hadden om anderen te elektrocuteren? Dit bizarre vraagstuk staat centraal in The Power, de seriebewerking van het gelijknamige prijswinnende boek. Verwacht geen superheldenverhaal maar duistere sciencefiction over hoe de menselijke evolutie ingrijpt bij de vrouwelijke helft van de wereldbevolking en daarmee alle bestaande (machts)verhoudingen laat wankelen.
Op verschillende continenten komen tienermeisjes er plotseling achter dat zij elektriciteit kunnen genereren met hun vingertoppen. Hoewel dit fenomeen eerst nog incidenteel lijkt en door de politiek en de media wordt weggezet als een hoax, blijkt uit MRI-scans dat dit komt door een nieuw orgaan ter hoogte van de sleutelbeenderen. De kracht ontstaat alleen bij tienermeisjes, die al snel ontdekken dat zij deze bij andere vrouwen kunnen activeren. Met een Amerikaanse burgemeester als klokkenluider wordt duidelijk dat niemand hier nog omheen kan en de wereld zoals we die kennen nooit meer dezelfde zal zijn.
Net als in het boek zijn de verschillende verhaallijnen gesitueerd in diverse delen van de wereld: van Seattle en Londen tot Karpatië en Nigeria. Na een ietwat trage uiteenzetting van alle personages en hun achtergrond komt de serie vanaf aflevering vier in een stroomversnelling terecht. Tegelijk met de personages komt de kijker achter de verstrekkende gevolgen van de kracht op diverse niveaus in de samenleving. Het hebben van de kracht zorgt voor onrust en ophef en creëert zowel verbinding als verdeeldheid binnen gezinnen, relaties, scholen, bedrijven en overheden.
Het is mooi om te zien hoe de evolutie leidt tot een revolutie: vrouwen gaan in hun kracht staan, verenigen zich en komen in opstand tegen eeuwenlange onderdrukking. Logischerwijs levert dat een paniekreactie op bij de gevestigde orde: veel mannen voelen zich bedreigd nu vrouwen fysiek niet langer het zwakkere geslacht zijn. De politiek zoekt wanhopig naar manieren om het probleem in te dammen en de wijze waarop vertoont een behoorlijke parallel met de aanpak van de coronapandemie: controleren, uitsluiten en medisch ingrijpen op basis van een noodwet, zonder grondwettelijke of ethische basis.
Het wrange is dat het vooral mannen zijn die over de lichamen van vrouwen besluiten, wat in het verleden vaker is gebeurd. Hiermee maakt The Power opnieuw een link naar de actualiteit, denkende aan de steeds strenger wordende abortuswetten in Amerika. Ook de extreme reacties online en ontstane polarisatie komen bekend voor, evenals de tegenreactie van het misogyne deepfake-account van een Andrew Tate-achtige figuur die vooral jonge mannen aanspreekt en oproept om vrouwen hardhandig op hun plek te zetten. Kortom: het patriarchaat schudt op zijn grondvesten.
Uiteraard heeft de nieuwverworven macht van vrouwen ook een keerzijde. Er blijkt een dunne scheidslijn tussen de kracht gebruiken uit zelfverdediging of voor een gelijkwaardige positie en deze misbruiken om anderen, meestal mannen, aan te vallen of zelfs te vermoorden. Worden de rollen nu omgedraaid en gaan vrouwen mannen onderdrukken? Wat is gerechtvaardigd en wat niet? Wie is goed en wie slecht? Aan welke kant zou je zelf staan? Het zijn een paar van de vele vragen waarover de kijker aan het denken wordt gezet.
The Power is een prachtig in beeld gebrachte grootschalige productie met sterke acteerprestaties van de veelzijdige internationale cast. Omdat er zoveel verhaallijnen zijn is het lastig dat er vaak zonder introductie nieuwe personages voorkomen. Later blijkt dat veel van die gezichten en namen niet van belang waren om te onthouden. Ander nadeel van de vele verhaallijnen is dat ze voor het grootste deel van het seizoen niet samenkomen. Doordat het soms lang duurt voordat je bij een bepaald personage terugkomt, gaat de verbinding met diegene wat verloren.
The Power is volledig geschreven en geregisseerd door vrouwen en kent daarmee een sterk feministisch karakter, maar omdat duidelijk beide kanten van de medaille worden belicht doet de serie niet overdreven woke aan. Er wordt vol ingezet op de 'wat als?'-gedachte, waarmee de serie soms hetzelfde ongemak oproept als The Handsmaid's Tale en Black Mirror. Gedachteloos bingen is er dus niet bij, maar The Power is toegankelijk en onderhoudend genoeg om steeds te willen weten hoe het verhaal verdergaat. En dat gevoel stopt niet bij het spannende einde van dit eerste seizoen.
The Power is te zien bij Prime Video.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
