Recensie
Recensie Apple TV+-serie 'Prehistoric Planet' seizoen 2
Een prachtig gemaakte en zorgvuldig onderbouwde speculatieve natuurdocumentaire over dinosaurussen.
Regie: Andrew R. Jones, Adam Valdez, Krzysztof Szczepanski | Afleveringen: 5 | Speelduur: 38-47 minuten | Jaar: 2023
Dino's zijn tof. Vooral als je een achtjarig jochie bent. Toen ik dat was, kwam Jurassic Park uit. Een betere timing bestaat haast niet, ook al was ik eigenlijk te jong. Ik raakte kortstondig zo geobsedeerd dat mijn ouders me voor het slapengaan moesten voorlezen uit encyclopedieën over dinosaurussen. De huidige generatie jonge kinderen moet het helaas doen met het slappe aftreksel Jurassic World en de nog slappere vervolgen daarop. Gelukkig is er ook de prachtig gemaakte serie Prehistoric Planet, waarvan nu seizoen twee verschijnt.
Ten opzichte van het eerste seizoen bieden de nieuwe vijf afleveringen bieden meer van hetzelfde: fantastische computeranimaties van dinosaurussen, geïntegreerd in mooie natuurbeelden zodat het geheel eruitziet als een natuurdocumentaire in de stijl van Planet Earth. Om die illusie compleet te maken presenteert David Attenborough de serie en voorziet de beelden van commentaar. Zijn sonore stem en aanwezigheid geeft het geheel meteen een zekere legitimiteit en sfeer van autoriteit. In combinatie met de excellente computeranimaties en de muziek van Hans Zimmer zou je bijna vergeten dat je niet naar een echte natuurdocumentaire kijkt.
Prehistoric Planet volgt in het tweede seizoen ook het stramien van het genre dat Attenborough al decennia presenteert, waarbij de dieren worden geïntroduceerd in hun natuurlijke omgeving en bezig zijn met twee dingen: voortplanten of eten. Dat laatste neemt ook weer twee vormen aan: herbivoren op zoek naar planten en carnivoren die op andere dinosaurussen en/of andere beesten jagen. Want naast veel dino's passeren ook andere prehistorische reptielen de revue, evenals vogels en amfibieën die allemaal ongeveer 66 miljoen jaar geleden leefden.
De grote favorieten komen uiteraard aan bod, zoals de Tyrannosaurus Rex, de Triceratops en de Velociraptor, hoewel die laatste er wel anders uitziet dan de Jurassic Park/World-filmreeks. Al ten tijde van Jurassic Park was bekend dat de vervaarlijke vleeseter met de grote klauw waarschijnlijk veren had. Onderzoek in de afgelopen dertig jaar heeft dat alleen maar aannemelijker gemaakt, waardoor dit inmiddels de wetenschappelijke consensus is.
Er valt nog meer nieuws te zien in dit tweede seizoen, in de vorm van veel minder bekende dinosaurussen en andere beesten. Er is bijvoorbeeld veel aandacht voor een aantal verschillende soorten pterosaurussen, enorme vliegende dino's die over heel de aardbol voorkwamen. Maar ook voor een prehistorische kikker met de fantastische naam Beelzebufo, wiens kwaken verstoord wordt door luidruchtige dino's.
Qua gedrag en beweging van de dieren lijkt het altijd net of ze echt zijn. Tenminste, naar de huidige maatstaven van computeranimatie en effecten. De scripts zijn wat dat betreft goed geschreven, waardoor de scènes ook overtuigen als de dinosaurussen vreemde dingen doen. De beschrijvingen en het commentaar van Attenborough helpen daar uiteraard ook bij. Maar er moet en kan niet vergeten worden dat het scripts zijn, gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek.
Dat wordt ook erkend in de laatste scene van elke aflevering, waarin wetenschappers aan het woord komen en een specifiek onderwerp wordt uitgelicht. Soms komt daarbij zelfs de wetenschappelijke discussie aan bod, of hoe het voortschrijdend inzicht door de jaren heen veranderde, zoals de vraag of de Pachycephalosaurus zijn grote harde schedel gebruikte om mee te vechten. Deze scènes geven extra vertrouwen dat ook het tweede seizoen van Prehistoric Planet niet slechts mooi en vakkundig gemaakte fictie is, maar een zorgvuldig onderbouwde speculatieve natuurdocumentaire.
Prehistoric Planet is te zien bij Apple TV+.
Dino's zijn tof. Vooral als je een achtjarig jochie bent. Toen ik dat was, kwam Jurassic Park uit. Een betere timing bestaat haast niet, ook al was ik eigenlijk te jong. Ik raakte kortstondig zo geobsedeerd dat mijn ouders me voor het slapengaan moesten voorlezen uit encyclopedieën over dinosaurussen. De huidige generatie jonge kinderen moet het helaas doen met het slappe aftreksel Jurassic World en de nog slappere vervolgen daarop. Gelukkig is er ook de prachtig gemaakte serie Prehistoric Planet, waarvan nu seizoen twee verschijnt.
Ten opzichte van het eerste seizoen bieden de nieuwe vijf afleveringen bieden meer van hetzelfde: fantastische computeranimaties van dinosaurussen, geïntegreerd in mooie natuurbeelden zodat het geheel eruitziet als een natuurdocumentaire in de stijl van Planet Earth. Om die illusie compleet te maken presenteert David Attenborough de serie en voorziet de beelden van commentaar. Zijn sonore stem en aanwezigheid geeft het geheel meteen een zekere legitimiteit en sfeer van autoriteit. In combinatie met de excellente computeranimaties en de muziek van Hans Zimmer zou je bijna vergeten dat je niet naar een echte natuurdocumentaire kijkt.
Prehistoric Planet volgt in het tweede seizoen ook het stramien van het genre dat Attenborough al decennia presenteert, waarbij de dieren worden geïntroduceerd in hun natuurlijke omgeving en bezig zijn met twee dingen: voortplanten of eten. Dat laatste neemt ook weer twee vormen aan: herbivoren op zoek naar planten en carnivoren die op andere dinosaurussen en/of andere beesten jagen. Want naast veel dino's passeren ook andere prehistorische reptielen de revue, evenals vogels en amfibieën die allemaal ongeveer 66 miljoen jaar geleden leefden.
De grote favorieten komen uiteraard aan bod, zoals de Tyrannosaurus Rex, de Triceratops en de Velociraptor, hoewel die laatste er wel anders uitziet dan de Jurassic Park/World-filmreeks. Al ten tijde van Jurassic Park was bekend dat de vervaarlijke vleeseter met de grote klauw waarschijnlijk veren had. Onderzoek in de afgelopen dertig jaar heeft dat alleen maar aannemelijker gemaakt, waardoor dit inmiddels de wetenschappelijke consensus is.
Er valt nog meer nieuws te zien in dit tweede seizoen, in de vorm van veel minder bekende dinosaurussen en andere beesten. Er is bijvoorbeeld veel aandacht voor een aantal verschillende soorten pterosaurussen, enorme vliegende dino's die over heel de aardbol voorkwamen. Maar ook voor een prehistorische kikker met de fantastische naam Beelzebufo, wiens kwaken verstoord wordt door luidruchtige dino's.
Qua gedrag en beweging van de dieren lijkt het altijd net of ze echt zijn. Tenminste, naar de huidige maatstaven van computeranimatie en effecten. De scripts zijn wat dat betreft goed geschreven, waardoor de scènes ook overtuigen als de dinosaurussen vreemde dingen doen. De beschrijvingen en het commentaar van Attenborough helpen daar uiteraard ook bij. Maar er moet en kan niet vergeten worden dat het scripts zijn, gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek.
Dat wordt ook erkend in de laatste scene van elke aflevering, waarin wetenschappers aan het woord komen en een specifiek onderwerp wordt uitgelicht. Soms komt daarbij zelfs de wetenschappelijke discussie aan bod, of hoe het voortschrijdend inzicht door de jaren heen veranderde, zoals de vraag of de Pachycephalosaurus zijn grote harde schedel gebruikte om mee te vechten. Deze scènes geven extra vertrouwen dat ook het tweede seizoen van Prehistoric Planet niet slechts mooi en vakkundig gemaakte fictie is, maar een zorgvuldig onderbouwde speculatieve natuurdocumentaire.
Prehistoric Planet is te zien bij Apple TV+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
