Recensie
Recensie SkyShowtime-serie 'Fatal Attraction'
De klassieke thriller uit 1987 vertaald naar achtdelige serie wenst niet te worden genegeerd, hoe graag je het ook zou willen.
Regie: Silver Tree, Alexandra Cunningham, e.a.| Cast: Joshua Jackson (Dan Gallagher), Lizzy Caplan (Alex Forrest), Amanda Peet (Beth Gallagher), Toby Huss (Mike Gerard), Brian Goodman (Arthur Tomlinson), Alyssa Jirrels (Ellen Galagher), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 49-59 minuten | Jaar: 2023
Fatal Attraction uit 1987 was niet alleen een van de eerste moderne erotische thrillers, maar introduceerde tevens Glenn Close aan het grote publiek. De actrice was een opmerkelijke keuze voor de rol van Alex Forrest, een gewiekste dame die het hoofd van een getrouwde jurist op hol bracht. Het eenmalige slippertje had immense gevolgen, want Alex liet zich "niet negeren".
Regisseur Adrian Lyne baseerde zijn moderne klassieker op de korte film Diversion van James Dearden, die tevens het scenario schreef. Met name Close had enorm veel moeite met het einde van de thriller. Pogingen om het anders af te laten lopen waren vergeefs, al werd de alternatieve (of eigenlijk oorspronkelijke) afloop wel gefilmd. Het grootste euvel van de originele film is toch wel de plotselinge omslag van Close' personage van innemende intrigante naar complete hysterica.
Het was dus niet zo'n heel vreemde gedachte om Lynes film om te gieten in een achtdelige miniserie, omdat dit de mogelijkheid gaf om met name de vrouwelijke hoofdpersoon beter uit te diepen. Over de afloop kunnen we vrij kort zijn. Al vanaf de openingsscène is duidelijk dat Dan Gallager, voorheen gespeeld door Michael Douglas maar nu vertolkt door Joshua Jackson, vijftien jaar in de bak heeft gezeten voor de moord op Alex.
Toch laat hij het er niet bij zitten, want Dan wil eerherstel en houdt vol dat hij zijn voormalige minnares niet het hoekje om heeft geholpen. De lange gevangenisstraf heeft er flink ingehakt. Zijn vrouw Beth is hertrouwd en dochter Ellen heeft zich van haar vader afgekeerd en luistert als volwassen psychologiestudent naar soundbites van achterhaalde psychologen als Carl Jung en Sigmund Freud.
Dan heeft behalve een geknakt ego de tand des tijds goed doorstaan. Je moet namelijk goed kijken met welke versie van Jackson je te maken hebben. Goed, er zijn wat grijze lokken bijgekomen en zijn haar is wat langer en heeft meer een slag, maar omdat er voortdurend tussen heden en verleden wordt geschakeld moet je je kop er goed bijhouden. Helemaal complex wordt het wanneer er wordt gesneden tussen twee rechtszaken. De een is de strafzaak die Dan in de bak doet belanden, de andere zijn pogingen om de zaak heropend te krijgen.
Dan is dit keer geen bedrijfsjurist maar een officier van justitie die lonkt naar een aanstelling als rechter. Als deze carrièremove hem door de neus wordt geboord willen de schrijvers ons duidelijk maken dat dat het moment is waarop het vlees het zwakst is en hij het aanlegt met Alex. Zij is werkzaam bij de afdeling slachtofferhulp en het tweetal wisselt voor het eerst zwoele blikken uit in de rechtszaal en lichaamssappen in haar appartement.
Aanvankelijk verloopt deze nieuwe versie van het welbekende verhaal best vlot. De aantrekkingskracht tussen Alex en Dan wordt zorgvuldiger en vooral intenser ingevuld. Dat we te maken hebben met een complex personage blijkt wel als we sommige scènes een tweede maal voorgeschoteld krijgen maar nu vanuit het gezichtspunt van Alex. Zij blijkt al snel uiterst geraffineerd, tot nog veel meer in staat dan een huwelijk verwoesten en heeft een flinke klap van de molen gehad.
Juist wanneer je Alex voor volslagen krankjorum wil verslijten wordt er op haar verleden teruggeblikt. Alex heeft het namelijk ook niet makkelijk gehad in haar jeugd en blijkt een moeilijke relatie met haar vader te hebben. De vraag die onherroepelijk opdoemt is of we haar nu plotsklaps zielig moeten vinden. Ook bij dochter Ellen is het een vage bende en we worden haast gedwongen haar studie-inzichten te projecteren op de escapades van haar vader.
De serie sleept er naast een boel achtergrondinfo – we krijgen nog net niet Alex' bevruchte eicel te zien – ook een boel bijfiguren bij. En aan hen kleven ook weer een boel subplots die nauwelijks kunnen bekoren. De volwassen Ellen heeft allemaal moeilijke toestanden met een studiegenoot, therapeut en universitair docent. De beste vriend van Dan en Beth worstelt met een terminaal zieke vrouw. En Dan probeert zichzelf te rehabiliteren, maar zijn professionele omgeving is niet in staat hem als iets anders dan als dader te zien.
Als twintig minuten voor het einde van bijna acht uur de spreekwoordelijke aap uit de mouw komt, kan je je moeilijk anders dan bekocht voelen. Fatal Attraction, door de makers gepitcht als een 'deep-dive reimagining' van de film, is een rommelige ongefocuste janboel geworden die makkelijk in vier afleveringen van een uur had kunnen worden afgerond. Door de overdaad aan bijzaken moet het hoofdgegeven van een gestoorde maîtresse die een gezin compleet verwoest al snel aan kracht inboeten.
Fatal Attraction is te zien bij SkyShowtime.
Fatal Attraction uit 1987 was niet alleen een van de eerste moderne erotische thrillers, maar introduceerde tevens Glenn Close aan het grote publiek. De actrice was een opmerkelijke keuze voor de rol van Alex Forrest, een gewiekste dame die het hoofd van een getrouwde jurist op hol bracht. Het eenmalige slippertje had immense gevolgen, want Alex liet zich "niet negeren".
Regisseur Adrian Lyne baseerde zijn moderne klassieker op de korte film Diversion van James Dearden, die tevens het scenario schreef. Met name Close had enorm veel moeite met het einde van de thriller. Pogingen om het anders af te laten lopen waren vergeefs, al werd de alternatieve (of eigenlijk oorspronkelijke) afloop wel gefilmd. Het grootste euvel van de originele film is toch wel de plotselinge omslag van Close' personage van innemende intrigante naar complete hysterica.
Het was dus niet zo'n heel vreemde gedachte om Lynes film om te gieten in een achtdelige miniserie, omdat dit de mogelijkheid gaf om met name de vrouwelijke hoofdpersoon beter uit te diepen. Over de afloop kunnen we vrij kort zijn. Al vanaf de openingsscène is duidelijk dat Dan Gallager, voorheen gespeeld door Michael Douglas maar nu vertolkt door Joshua Jackson, vijftien jaar in de bak heeft gezeten voor de moord op Alex.
Toch laat hij het er niet bij zitten, want Dan wil eerherstel en houdt vol dat hij zijn voormalige minnares niet het hoekje om heeft geholpen. De lange gevangenisstraf heeft er flink ingehakt. Zijn vrouw Beth is hertrouwd en dochter Ellen heeft zich van haar vader afgekeerd en luistert als volwassen psychologiestudent naar soundbites van achterhaalde psychologen als Carl Jung en Sigmund Freud.
Dan heeft behalve een geknakt ego de tand des tijds goed doorstaan. Je moet namelijk goed kijken met welke versie van Jackson je te maken hebben. Goed, er zijn wat grijze lokken bijgekomen en zijn haar is wat langer en heeft meer een slag, maar omdat er voortdurend tussen heden en verleden wordt geschakeld moet je je kop er goed bijhouden. Helemaal complex wordt het wanneer er wordt gesneden tussen twee rechtszaken. De een is de strafzaak die Dan in de bak doet belanden, de andere zijn pogingen om de zaak heropend te krijgen.
Dan is dit keer geen bedrijfsjurist maar een officier van justitie die lonkt naar een aanstelling als rechter. Als deze carrièremove hem door de neus wordt geboord willen de schrijvers ons duidelijk maken dat dat het moment is waarop het vlees het zwakst is en hij het aanlegt met Alex. Zij is werkzaam bij de afdeling slachtofferhulp en het tweetal wisselt voor het eerst zwoele blikken uit in de rechtszaal en lichaamssappen in haar appartement.
Aanvankelijk verloopt deze nieuwe versie van het welbekende verhaal best vlot. De aantrekkingskracht tussen Alex en Dan wordt zorgvuldiger en vooral intenser ingevuld. Dat we te maken hebben met een complex personage blijkt wel als we sommige scènes een tweede maal voorgeschoteld krijgen maar nu vanuit het gezichtspunt van Alex. Zij blijkt al snel uiterst geraffineerd, tot nog veel meer in staat dan een huwelijk verwoesten en heeft een flinke klap van de molen gehad.
Juist wanneer je Alex voor volslagen krankjorum wil verslijten wordt er op haar verleden teruggeblikt. Alex heeft het namelijk ook niet makkelijk gehad in haar jeugd en blijkt een moeilijke relatie met haar vader te hebben. De vraag die onherroepelijk opdoemt is of we haar nu plotsklaps zielig moeten vinden. Ook bij dochter Ellen is het een vage bende en we worden haast gedwongen haar studie-inzichten te projecteren op de escapades van haar vader.
De serie sleept er naast een boel achtergrondinfo – we krijgen nog net niet Alex' bevruchte eicel te zien – ook een boel bijfiguren bij. En aan hen kleven ook weer een boel subplots die nauwelijks kunnen bekoren. De volwassen Ellen heeft allemaal moeilijke toestanden met een studiegenoot, therapeut en universitair docent. De beste vriend van Dan en Beth worstelt met een terminaal zieke vrouw. En Dan probeert zichzelf te rehabiliteren, maar zijn professionele omgeving is niet in staat hem als iets anders dan als dader te zien.
Als twintig minuten voor het einde van bijna acht uur de spreekwoordelijke aap uit de mouw komt, kan je je moeilijk anders dan bekocht voelen. Fatal Attraction, door de makers gepitcht als een 'deep-dive reimagining' van de film, is een rommelige ongefocuste janboel geworden die makkelijk in vier afleveringen van een uur had kunnen worden afgerond. Door de overdaad aan bijzaken moet het hoofdgegeven van een gestoorde maîtresse die een gezin compleet verwoest al snel aan kracht inboeten.
Fatal Attraction is te zien bij SkyShowtime.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
