Recensie
Recensie Apple TV+-serie 'Platonic'
Erg mild en duidelijk een vriendenproject, maar het heeft wel wat.
Regie: Nicholas Stoller, Francesca Delbanco | Cast: Rose Byrne (Sylvia), Seth Roger (Will), Luke Macfarlane (Charlie), Tre Hale (Andy), Guy Branum (Stewart), Andrew Lopez (Reggie), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 28-34 minuten | Jaar: 2023
Platonische vriendschappen tussen heteroseksuele mannen en vrouwen is voor sommigen een fascinerend onderwerp. Er zijn mensen die van mening zijn dat wanneer op zijn minst een van de twee de ander aantrekkelijk vindt het nooit een oprechte band kan zijn. In de jaren tachtig kwam dit onder de aandacht met When Harry Met Sally... en een tijdje terug weer met films als Friends with Benefits en No Strings Attached. Apple TV+ komt met een serie over dit onderwerp, maar anders dan bij de eerdergenoemde films is er hier absoluut geen sprake van romantiek.
Ooit waren Sylvia en Will hechte vrienden, maar door zijn huwelijk met iemand die haar niet aanstond is dat verwaterd. Sylvia's eigen echtgenoot heeft vernomen dat Will onlangs is gescheiden en spoort haar aan om weer contact op te nemen. Dat doet ze, waarna de twee eraan worden herinnerd dat ze beiden nogal ontsporen wanneer ze bij elkaar zijn.
Rose Byrne vooral kreeg serieuze rollen aangeboden, totdat ze werd gecast voor Bridesmaids. Tijdens de opnames bleek ze sterk te zijn in komisch improviseren en vanaf dat moment was ze ook te zien in komedies, waaronder een met Seth Rogen. Blijkbaar kunnen die twee het goed met elkaar vinden, want ze hebben geregeld dat ze weer samen de hoofdrollen mogen vertolken. Nu in Platonic over oude maatjes die elkaar weer vinden. Het spat van het scherm dat deze twee bij elkaar op hun gemak zijn.
Het zijn beiden geen lieverdjes, die Sylvia en Will. Haar binnenkomer om de vriendschap op te pikken is net doen alsof ze niet weet dat hij net is gescheiden. Will stelt zich als onmogelijk op tegenover zijn zakenpartners; hij runt een café dat zijn eigen bier brouwt. Het zijn niet zulke enorme eikels dat ze aversie veroorzaken, maar het is lastig om aan hun kant te staan.
Bij Will is dat logisch, want die heeft iemand nodig die hem eens goed de les leest. Maar dat laat lang op zich wachten. Sylvia heeft wat meer beweging, om te beginnen omdat ze het beu is huisvrouw te zijn. Ze krijgt de kans op een nieuwe carrière, maar hoe ze daarmee omgaat is een beetje vergezocht: er wordt een 'komische' situatie bedacht die op een ongeloofwaardige wijze escaleert. En dat doet de sympathie voor haar personage wederom weinig goed.
Het is al snel duidelijk dat Sylvia en Will maar beter niet al te vaak kunnen afspreken, want er gebeurt iedere keer wel wat. Vooral bij haar is dit problematisch, want ze heeft een gezin en kan het dus eigenlijk niet maken om zo onverantwoord te feesten. In een aflevering komt daar zelfs harddrugs bij kijken. Het is vreemd hoe de serie dit presenteert, door de mensen die daar nee tegen neer te zetten als de mafkezen. Nu wiet in de VS een stuk meer is genormaliseerd is probeert professioneel stoner Seth Rogen iedereen aan de coke te krijgen?
Een pluspunt is de soundtrack, die voornamelijk bestaat uit onbekende funky nummers. Het liedje voor de intro is elke keer anders en ook door de afleveringen heen klinkt lekkere muziek. In combinatie met de kleurrijke dialogen en nonchalante interactie tussen Sylvia en Will voelt Platonic daardoor bijna als een serie van Alan Yang (Master of None, Loot), maar dat is het niet. Het komt gelukkig ook niet over als jatwerk; het is gewoon een bepaalde relaxte stijl. In ieder geval loopt de serie niet over van de geïmproviseerde scènes.
Qua drama blijft het jammer genoeg een stuk braver dan het had kunnen zijn. Sylvia en Will gaan soms tegen elkaar tekeer, maar dat gaat over oppervlakkige zaken en er is niet veel nodig om het weer goed te maken. Zelfs de mensen om hen heen hadden wat meer pit mogen tonen. Vooral Sylvia's man, die door anderen gek wordt gemaakt omdat ze Will steeds "your wife's boyfriend" blijven noemen. Maar nee, het wordt aangekaart en blijft vervolgens binnen de lijntjes.
Dat Platonic een miniserie is, is daardoor wel prettig. In tien afleveringen wordt een onderhoudend verhaaltje verteld van hoe twee vrienden elkaar weer vinden en tijd nodig hebben om te ontdekken wat een functionele omgang voor ze is. Aangezien daarbij niet al te diep wordt gegraven is het prima dat het hierbij blijft.
Platonic is te zien bij AppleTV+.
Platonische vriendschappen tussen heteroseksuele mannen en vrouwen is voor sommigen een fascinerend onderwerp. Er zijn mensen die van mening zijn dat wanneer op zijn minst een van de twee de ander aantrekkelijk vindt het nooit een oprechte band kan zijn. In de jaren tachtig kwam dit onder de aandacht met When Harry Met Sally... en een tijdje terug weer met films als Friends with Benefits en No Strings Attached. Apple TV+ komt met een serie over dit onderwerp, maar anders dan bij de eerdergenoemde films is er hier absoluut geen sprake van romantiek.
Ooit waren Sylvia en Will hechte vrienden, maar door zijn huwelijk met iemand die haar niet aanstond is dat verwaterd. Sylvia's eigen echtgenoot heeft vernomen dat Will onlangs is gescheiden en spoort haar aan om weer contact op te nemen. Dat doet ze, waarna de twee eraan worden herinnerd dat ze beiden nogal ontsporen wanneer ze bij elkaar zijn.
Rose Byrne vooral kreeg serieuze rollen aangeboden, totdat ze werd gecast voor Bridesmaids. Tijdens de opnames bleek ze sterk te zijn in komisch improviseren en vanaf dat moment was ze ook te zien in komedies, waaronder een met Seth Rogen. Blijkbaar kunnen die twee het goed met elkaar vinden, want ze hebben geregeld dat ze weer samen de hoofdrollen mogen vertolken. Nu in Platonic over oude maatjes die elkaar weer vinden. Het spat van het scherm dat deze twee bij elkaar op hun gemak zijn.
Het zijn beiden geen lieverdjes, die Sylvia en Will. Haar binnenkomer om de vriendschap op te pikken is net doen alsof ze niet weet dat hij net is gescheiden. Will stelt zich als onmogelijk op tegenover zijn zakenpartners; hij runt een café dat zijn eigen bier brouwt. Het zijn niet zulke enorme eikels dat ze aversie veroorzaken, maar het is lastig om aan hun kant te staan.
Bij Will is dat logisch, want die heeft iemand nodig die hem eens goed de les leest. Maar dat laat lang op zich wachten. Sylvia heeft wat meer beweging, om te beginnen omdat ze het beu is huisvrouw te zijn. Ze krijgt de kans op een nieuwe carrière, maar hoe ze daarmee omgaat is een beetje vergezocht: er wordt een 'komische' situatie bedacht die op een ongeloofwaardige wijze escaleert. En dat doet de sympathie voor haar personage wederom weinig goed.
Het is al snel duidelijk dat Sylvia en Will maar beter niet al te vaak kunnen afspreken, want er gebeurt iedere keer wel wat. Vooral bij haar is dit problematisch, want ze heeft een gezin en kan het dus eigenlijk niet maken om zo onverantwoord te feesten. In een aflevering komt daar zelfs harddrugs bij kijken. Het is vreemd hoe de serie dit presenteert, door de mensen die daar nee tegen neer te zetten als de mafkezen. Nu wiet in de VS een stuk meer is genormaliseerd is probeert professioneel stoner Seth Rogen iedereen aan de coke te krijgen?
Een pluspunt is de soundtrack, die voornamelijk bestaat uit onbekende funky nummers. Het liedje voor de intro is elke keer anders en ook door de afleveringen heen klinkt lekkere muziek. In combinatie met de kleurrijke dialogen en nonchalante interactie tussen Sylvia en Will voelt Platonic daardoor bijna als een serie van Alan Yang (Master of None, Loot), maar dat is het niet. Het komt gelukkig ook niet over als jatwerk; het is gewoon een bepaalde relaxte stijl. In ieder geval loopt de serie niet over van de geïmproviseerde scènes.
Qua drama blijft het jammer genoeg een stuk braver dan het had kunnen zijn. Sylvia en Will gaan soms tegen elkaar tekeer, maar dat gaat over oppervlakkige zaken en er is niet veel nodig om het weer goed te maken. Zelfs de mensen om hen heen hadden wat meer pit mogen tonen. Vooral Sylvia's man, die door anderen gek wordt gemaakt omdat ze Will steeds "your wife's boyfriend" blijven noemen. Maar nee, het wordt aangekaart en blijft vervolgens binnen de lijntjes.
Dat Platonic een miniserie is, is daardoor wel prettig. In tien afleveringen wordt een onderhoudend verhaaltje verteld van hoe twee vrienden elkaar weer vinden en tijd nodig hebben om te ontdekken wat een functionele omgang voor ze is. Aangezien daarbij niet al te diep wordt gegraven is het prima dat het hierbij blijft.
Platonic is te zien bij AppleTV+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
