Recensie
Recensie HBO Max-serie 'Mrs. Davis'
Verkondigt een sterke boodschap waar de wereld nog niet klaar voor is, maar hem wel moet horen.
Regie: Owen Harris, Alethea Jones, Frederick E.O. Toye | Cast: Betty Gilpin (Simone), Jake McDorman (Wiley), Margo Martindale (Mother Superior), Ben Chaplin (Arthur Schrödinger), Katja Herbers (Mathilde), David Arquette (Monty), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 47-57 minuten | Jaar: 2023
Damon Lindelof is een televisiemaker die met Lost twee handige lessen leerde: series met een mysterie scoren goed en je kan ermee wegkomen wanneer je vragen onbeantwoord laat (hoe boos de fans ook zijn). Met The Leftovers gaf hij zelfs van tevoren aan dat hij nooit een antwoord zou leveren voor waarom een groot deel van de wereldbevolking ineens was verdwenen en nog trok die serie kijkers. Met Mrs. Davis bewijst Lindelof in staat te zijn een raadsel met voldoening te kunnen oplossen. De weg daar naartoe is echter wel heel kolderiek.
Onze tijd, maar dan een realiteit waarin een app genaamd Mrs. Davis bestaat: een kunstmatige intelligentie die haar gebruikers stuurt en vrijwel alle ellende uit de wereld heeft verdreven. Tenminste, zo lijkt het. Zuster Simone weet dat Mrs. Davis verantwoordelijk is voor de dood van haar vader. De app trekt haar onvrede over de service niet en maakt een deal: als Simone de Heilige Graal kan vinden en vernietigen, dan zal Mrs. Davis haar servers voorgoed afsluiten.
Dat klinkt al maf, maar de uitvoering is dat in het kwadraat. Al gauw doet de serie denken aan Dirk Gently’s Holistic Detective Agency, waarin het ook een aaneenschakeling was van maffe momenten overgoten met een sciencefictionsausje. Maar waar die serie door alle gekkigheid nergens een emotionele snaar raakte, lukt dat hier wel – niet in overmaat, maar toch.
Dat is te danken aan hoofdrolspeelster Betty Gilpin, onder andere bekend uit GLOW, die niet alleen grappig is op de humoristische momenten. Ze stort zich zo op de rol dat haar emoties in alle dolheid toch goed overkomen en aankomen. Om een non "Holy shit!" te laten roepen is eigenlijk best flauw, maar als het uit haar mond komt is het grappig. Sowieso is Simone meer dan alleen een non en Gilpin brengt goed over hoe breed haar personage precies is.
Het mysterie van Mrs. Davis en alle vragen die bovendrijven tijdens Simones queeste eisen wel alle tijd en aandacht. Peinzen over personages en thema's zit er niet in; daar is het plot te overheersend voor. Petje af voor alle creativiteit, sommigen kunnen het blijkbaar wél zo gek bedenken. Iemand die af en toe de kamer binnenkomt en flarden meekrijgt van een aflevering zal zich afvragen waar dit in godsnaam over gaat.
Het gevolg daarvan is dat het nergens meer wordt dan dit. Het blijft gewoon een gek avontuur en pas op het einde wordt duidelijk waar het verhaal eigenlijk over gaat. Een diepzinnige boodschap, maar zeven afleveringen is het toeschouwer zijn van een spektakel dat te bizar is om er dichtbij te komen. Leuk dat de Nederlandse Katja Herbers een bijrol heeft, maar jammer dat haar personage spreekt met een ongeloofwaardig Frans accent.
Maar goed, op een bepaald punt in de laatste aflevering wordt het mysterie beantwoord en krijgt de serie zelf een betekenis. En dat is er eentje waar veel mensen niet blij mee zullen zijn, ook al wordt de boodschap op een zacht dekentje gepresenteerd. Hoe is Mrs. Davis ontstaan? Wat was haar doel? Waarvoor gaf ze Simone die opdracht? Alles wordt opgehelderd en dat maakt direct een punt.
Het zou te vergelijken zijn met het volgende: dagelijks aanbidden miljoenen mensen wereldwijd het beeld van Jezus aan het kruis. Jezus kijkt zalig naar boven, al deze pijn is het waard want in de hemel wacht het paradijs. Dit beeld is een marketingtrucje uit de middeleeuwen. Ooit hing Jezus aan het beeld met zijn blik naar beneden, zijn pijn moest voelbaar zijn voor iedereen. De mensen destijds waren alle kommer en kwel meer dan beu en stapten over op andere religieuze stromingen. Dus, dan maar even het plaatje aanpassen naar wat het publiek wil.
Gelovigen anno nu bidden tot een geslaagde marketingcampagne uit een vergeten tijd. Dit is een feit. Iemand die gelooft in Jezus zal zich zo tegen dit feit afzetten, dat het in principe aan dovemansoren gericht zal zijn. Zoals Simones moeder zegt in de laatste aflevering: comfort is geen reden om de realiteit te negeren. Dat is uiteraard ook van toepassing op de boodschap van Mrs. Davis. Maar zij die toch kiezen om de realiteit te negeren en te kiezen voor comfort zullen er lak aan hebben, hoe voorzichtig de serie haar voorstel ook aankaart.
Mrs. Davis zou iets beter zijn geweest als de serie geen constante stroom van heerlijk ongehinderde creativiteit was geweest. Het is spannend, het kijkt lekker weg, maar het blijft een kleurrijk, afstandelijk avontuur – Simones emoties komen goed aan, maar het geheel komt niet erg dichtbij. Die openbaring op het einde is machtig, maar daardoor voelt het wel als een optreden van een illusionist waarbij niet duidelijk is wat hij doet tot dat ene moment. Dat is magisch, maar tot dat punt was het niet meer dan toekijken en afwachten.
Mrs. Davis is te zien bij HBO Max.
Damon Lindelof is een televisiemaker die met Lost twee handige lessen leerde: series met een mysterie scoren goed en je kan ermee wegkomen wanneer je vragen onbeantwoord laat (hoe boos de fans ook zijn). Met The Leftovers gaf hij zelfs van tevoren aan dat hij nooit een antwoord zou leveren voor waarom een groot deel van de wereldbevolking ineens was verdwenen en nog trok die serie kijkers. Met Mrs. Davis bewijst Lindelof in staat te zijn een raadsel met voldoening te kunnen oplossen. De weg daar naartoe is echter wel heel kolderiek.
Onze tijd, maar dan een realiteit waarin een app genaamd Mrs. Davis bestaat: een kunstmatige intelligentie die haar gebruikers stuurt en vrijwel alle ellende uit de wereld heeft verdreven. Tenminste, zo lijkt het. Zuster Simone weet dat Mrs. Davis verantwoordelijk is voor de dood van haar vader. De app trekt haar onvrede over de service niet en maakt een deal: als Simone de Heilige Graal kan vinden en vernietigen, dan zal Mrs. Davis haar servers voorgoed afsluiten.
Dat klinkt al maf, maar de uitvoering is dat in het kwadraat. Al gauw doet de serie denken aan Dirk Gently’s Holistic Detective Agency, waarin het ook een aaneenschakeling was van maffe momenten overgoten met een sciencefictionsausje. Maar waar die serie door alle gekkigheid nergens een emotionele snaar raakte, lukt dat hier wel – niet in overmaat, maar toch.
Dat is te danken aan hoofdrolspeelster Betty Gilpin, onder andere bekend uit GLOW, die niet alleen grappig is op de humoristische momenten. Ze stort zich zo op de rol dat haar emoties in alle dolheid toch goed overkomen en aankomen. Om een non "Holy shit!" te laten roepen is eigenlijk best flauw, maar als het uit haar mond komt is het grappig. Sowieso is Simone meer dan alleen een non en Gilpin brengt goed over hoe breed haar personage precies is.
Het mysterie van Mrs. Davis en alle vragen die bovendrijven tijdens Simones queeste eisen wel alle tijd en aandacht. Peinzen over personages en thema's zit er niet in; daar is het plot te overheersend voor. Petje af voor alle creativiteit, sommigen kunnen het blijkbaar wél zo gek bedenken. Iemand die af en toe de kamer binnenkomt en flarden meekrijgt van een aflevering zal zich afvragen waar dit in godsnaam over gaat.
Het gevolg daarvan is dat het nergens meer wordt dan dit. Het blijft gewoon een gek avontuur en pas op het einde wordt duidelijk waar het verhaal eigenlijk over gaat. Een diepzinnige boodschap, maar zeven afleveringen is het toeschouwer zijn van een spektakel dat te bizar is om er dichtbij te komen. Leuk dat de Nederlandse Katja Herbers een bijrol heeft, maar jammer dat haar personage spreekt met een ongeloofwaardig Frans accent.
Maar goed, op een bepaald punt in de laatste aflevering wordt het mysterie beantwoord en krijgt de serie zelf een betekenis. En dat is er eentje waar veel mensen niet blij mee zullen zijn, ook al wordt de boodschap op een zacht dekentje gepresenteerd. Hoe is Mrs. Davis ontstaan? Wat was haar doel? Waarvoor gaf ze Simone die opdracht? Alles wordt opgehelderd en dat maakt direct een punt.
Het zou te vergelijken zijn met het volgende: dagelijks aanbidden miljoenen mensen wereldwijd het beeld van Jezus aan het kruis. Jezus kijkt zalig naar boven, al deze pijn is het waard want in de hemel wacht het paradijs. Dit beeld is een marketingtrucje uit de middeleeuwen. Ooit hing Jezus aan het beeld met zijn blik naar beneden, zijn pijn moest voelbaar zijn voor iedereen. De mensen destijds waren alle kommer en kwel meer dan beu en stapten over op andere religieuze stromingen. Dus, dan maar even het plaatje aanpassen naar wat het publiek wil.
Gelovigen anno nu bidden tot een geslaagde marketingcampagne uit een vergeten tijd. Dit is een feit. Iemand die gelooft in Jezus zal zich zo tegen dit feit afzetten, dat het in principe aan dovemansoren gericht zal zijn. Zoals Simones moeder zegt in de laatste aflevering: comfort is geen reden om de realiteit te negeren. Dat is uiteraard ook van toepassing op de boodschap van Mrs. Davis. Maar zij die toch kiezen om de realiteit te negeren en te kiezen voor comfort zullen er lak aan hebben, hoe voorzichtig de serie haar voorstel ook aankaart.
Mrs. Davis zou iets beter zijn geweest als de serie geen constante stroom van heerlijk ongehinderde creativiteit was geweest. Het is spannend, het kijkt lekker weg, maar het blijft een kleurrijk, afstandelijk avontuur – Simones emoties komen goed aan, maar het geheel komt niet erg dichtbij. Die openbaring op het einde is machtig, maar daardoor voelt het wel als een optreden van een illusionist waarbij niet duidelijk is wat hij doet tot dat ene moment. Dat is magisch, maar tot dat punt was het niet meer dan toekijken en afwachten.
Mrs. Davis is te zien bij HBO Max.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
