Recensie
Recensie Netflix-serie 'Break Point'
In deze vermakelijke tennisserie weten juist de tennisbeelden het minst te overtuigen.
Regie: Martin Webb | Afleveringen: 10 | Speelduur: 43-52 minuten | Jaar: 2023
De vlotte tennisserie Break Point komt op het perfecte moment met nieuwe afleveringen. Waar de vijfde aflevering, uitgebracht in januari, nog inzoomde op het (recent weer gespeelde) Roland Garros-toernooi, trappen de resterende afleveringen af met het rap naderende Wimbledon. Het is ideale marketing, waarbij de sterren van het voorbije tennisseizoen verstokte liefhebbers en nieuwe volgers warm mogen maken voor de toernooien van nu en later. Gelukkig is de serie energiek en vermakelijk genoeg om die stemmingmakerij te omarmen.
Break Point volgt de seizoensloop van de zogenoemde grandslamtoernooien, de vier jaarlijkse wedstrijden die elke tennisser wil winnen, en laat zien hoe mannelijke en vrouwelijke sterspelers op en naast de baan omgaan met hun hoogte-en dieptepunten. Door de knock-outopzet van de wedstrijdkalender moet elke prof leren om (veel) te verliezen: per ronde neemt de helft van het deelnemersveld afscheid. Toch is het merendeel van de in 2022 gevolgde tennissers ook dit sportjaar weer van de partij.
Een van de risico's bij documentaires over topsporters is dat topsportclichés afbreuk doen aan de geloofwaardigheid. Natúúrlijk wil iedere proftennisser nummer een van de wereld worden, vraagt het offers om de top te bereiken en kan het neerzetten van een zegereeks verslavend werken. Het is in dat kader extra intrigerend dat Break Point begint met een portret van Nick Kyrgios, een spraakmakende alles-of-niets-tennisser die zo'n beetje elke tenniscliché logenstraft. De temperamentvolle Australiër heeft lak aan voorbeeldgedrag en bouwt alleen trainingsritme op als er echt iets groots te winnen valt.
"Soms zie je hem ineens een paar maanden niet," klinkt het als de wisselende sportieve prestaties van Kyrgios in de eerste aflevering worden toegelicht. De Australiër is de thuisfavoriet op de Australian Open, het grandslamtoernooi dat in januari standaard het titelseizoen opent, maar van tevoren weet niemand of hij ook daadwerkelijk zal gaan uitblinken.
Kyrgios is een man met twee gezichten. Het ene moment slaat hij een briljante bal tussen de benen door, het andere moment begint hij aan een ellenlange tirade tegen de scheidsrechter, het publiek en iedereen die hem verder nog dwarszit. De zevende aflevering refereert kort aan het feit dat Kyrgios tijdens Wimbledon voor de rechter werd gedaagd, omdat hij in 2021 zijn toenmalige vriendin zou hebben mishandeld. Afgelopen februari pleitte hij schuldig en tot op heden keerde hij nog niet terug op niveau.
Het is onvermijdelijk dat de kennis van nu bij het kijken voor wat extra scepsis zorgt, maar dat betekent niet dat Netflix alsnog had moeten ingrijpen: kijkers kunnen zelf oordelen, en zien vervolgens ook dat Kyrgios lang niet als enige zijn racket vernielt. Agressie en mentale weerbaarheid is in Break Point een breder thema en zonder slechte voorbeelden loopt de discussie over de schaduwzijden van de sport bij voorbaat dood.
Het is jammer dat de meest persoonlijke fragmenten vaak maar kort duren, omdat tijdens een aflevering verschillende spelers worden gevolgd ("Filmt ze jou of mij?" glimlacht Paula Badosa richting een concurrente) en er natuurlijk in de eerste plaats getennist moet worden. Als je bedenkt dat een vijfsetter op een grandslamtoernooi uren duurt, is het een hachelijke uitdaging om alles in afleveringen van driekwartier te proppen. De makers hebben hun best gedaan om de momenten op en naast de baan in balans te houden, maar kunnen niet voorkomen dat de veredelde wedstrijdsamenvattingen eruitzien als goedkope prestatievideo's.
Door de spektakelgerichte manier van monteren (flitsende weergaves van beslissende punten, hooguit vertraagd door dramatische slowmotionbeelden) komt de ware wedstrijdspanning ironisch genoeg niét over. Die spanning ontstaat namelijk juist door de pauzes en ademruimtes tussen de punten, waarbij de druk richting het einde van de wedstrijd geleidelijk het kookpunt bereikt. De meest waardevolle beelden in Break Point komen vanachter de schermen, bijvoorbeeld als een grote wedstrijd net is afgelopen. De show is over en het masker gaat af. Nog meer van dat graag, in seizoen twee.
Break Point is te zien bij Netflix.
De vlotte tennisserie Break Point komt op het perfecte moment met nieuwe afleveringen. Waar de vijfde aflevering, uitgebracht in januari, nog inzoomde op het (recent weer gespeelde) Roland Garros-toernooi, trappen de resterende afleveringen af met het rap naderende Wimbledon. Het is ideale marketing, waarbij de sterren van het voorbije tennisseizoen verstokte liefhebbers en nieuwe volgers warm mogen maken voor de toernooien van nu en later. Gelukkig is de serie energiek en vermakelijk genoeg om die stemmingmakerij te omarmen.
Break Point volgt de seizoensloop van de zogenoemde grandslamtoernooien, de vier jaarlijkse wedstrijden die elke tennisser wil winnen, en laat zien hoe mannelijke en vrouwelijke sterspelers op en naast de baan omgaan met hun hoogte-en dieptepunten. Door de knock-outopzet van de wedstrijdkalender moet elke prof leren om (veel) te verliezen: per ronde neemt de helft van het deelnemersveld afscheid. Toch is het merendeel van de in 2022 gevolgde tennissers ook dit sportjaar weer van de partij.
Een van de risico's bij documentaires over topsporters is dat topsportclichés afbreuk doen aan de geloofwaardigheid. Natúúrlijk wil iedere proftennisser nummer een van de wereld worden, vraagt het offers om de top te bereiken en kan het neerzetten van een zegereeks verslavend werken. Het is in dat kader extra intrigerend dat Break Point begint met een portret van Nick Kyrgios, een spraakmakende alles-of-niets-tennisser die zo'n beetje elke tenniscliché logenstraft. De temperamentvolle Australiër heeft lak aan voorbeeldgedrag en bouwt alleen trainingsritme op als er echt iets groots te winnen valt.
"Soms zie je hem ineens een paar maanden niet," klinkt het als de wisselende sportieve prestaties van Kyrgios in de eerste aflevering worden toegelicht. De Australiër is de thuisfavoriet op de Australian Open, het grandslamtoernooi dat in januari standaard het titelseizoen opent, maar van tevoren weet niemand of hij ook daadwerkelijk zal gaan uitblinken.
Kyrgios is een man met twee gezichten. Het ene moment slaat hij een briljante bal tussen de benen door, het andere moment begint hij aan een ellenlange tirade tegen de scheidsrechter, het publiek en iedereen die hem verder nog dwarszit. De zevende aflevering refereert kort aan het feit dat Kyrgios tijdens Wimbledon voor de rechter werd gedaagd, omdat hij in 2021 zijn toenmalige vriendin zou hebben mishandeld. Afgelopen februari pleitte hij schuldig en tot op heden keerde hij nog niet terug op niveau.
Het is onvermijdelijk dat de kennis van nu bij het kijken voor wat extra scepsis zorgt, maar dat betekent niet dat Netflix alsnog had moeten ingrijpen: kijkers kunnen zelf oordelen, en zien vervolgens ook dat Kyrgios lang niet als enige zijn racket vernielt. Agressie en mentale weerbaarheid is in Break Point een breder thema en zonder slechte voorbeelden loopt de discussie over de schaduwzijden van de sport bij voorbaat dood.
Het is jammer dat de meest persoonlijke fragmenten vaak maar kort duren, omdat tijdens een aflevering verschillende spelers worden gevolgd ("Filmt ze jou of mij?" glimlacht Paula Badosa richting een concurrente) en er natuurlijk in de eerste plaats getennist moet worden. Als je bedenkt dat een vijfsetter op een grandslamtoernooi uren duurt, is het een hachelijke uitdaging om alles in afleveringen van driekwartier te proppen. De makers hebben hun best gedaan om de momenten op en naast de baan in balans te houden, maar kunnen niet voorkomen dat de veredelde wedstrijdsamenvattingen eruitzien als goedkope prestatievideo's.
Door de spektakelgerichte manier van monteren (flitsende weergaves van beslissende punten, hooguit vertraagd door dramatische slowmotionbeelden) komt de ware wedstrijdspanning ironisch genoeg niét over. Die spanning ontstaat namelijk juist door de pauzes en ademruimtes tussen de punten, waarbij de druk richting het einde van de wedstrijd geleidelijk het kookpunt bereikt. De meest waardevolle beelden in Break Point komen vanachter de schermen, bijvoorbeeld als een grote wedstrijd net is afgelopen. De show is over en het masker gaat af. Nog meer van dat graag, in seizoen twee.
Break Point is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
