Recensie
Recensie Netflix-serie 'Il Principe'
Het miraculeuze incident van 1978: de gewapende prins op het witte jacht.
Regie: Beatrice Borromeo | Afleveringen: 3 | Speelduur: 35-45 minuten | Jaar: 2023
De zoveelste misdaaddocumentaire van Netflix draait om een incident in 1978 voor de kust van Corsica, waar de Italiaanse vorst Vittorio Emanuele volgens meerdere getuigen op zijn jacht een jonge Duitser doodschoot. Birgit Hamer, de zus van het slachtoffer, wijdde haar leven aan een zoektocht naar gerechtigheid, maar nam het daarmee op tegen machtige mensen met een adellijke historie.
Wat pleit voor deze serie is dat ook haar kant van het verhaal wordt belicht en wordt ingegaan op hoe ze jarenlang heeft moeten lijden voor wat zich zo lang geleden afspeelde. De betrokkenheid van Vittorio Emanuele is door leden van justitie en overheidsdiensten steevast ontkend, maar met deze documentaire wordt zijn schuld aangetoond en lijkt het recht toch zege te vieren. Het is dan ook van groot belang dat deze verhalen blijven worden verteld.
Helaas is ervoor gekozen dat te doen met een documentaire die maar weinig indruk maakt. In drie korte afleveringen verslaat Il Principe een periode van tientallen jaren waarin de belangrijkste gebeurtenissen in sneltreinvaart voorbijkomen. Hierdoor mist de benodigde focus. Het einde geeft dan wel voldoening – wetende dat het recht enigszins zegeviert, maar dichter bij de motivaties van de betrokkenen komen we niet.
Hoe reflecteert Vittorio Emanuele op zijn daad? En hoe heeft Birgit Hamer de jarenlange pijn kunnen verdragen? Voor het menselijke aspect lijkt in deze documentaire geen ruimte terwijl dat nou juist centraal hoort te staan. De spannende muziek en nagebootste analoge beelden pogen Il Principe nog wat dynamiek te geven, maar na het zien van de laatste aflevering voelt het toch wat leeg.
Zo belandt Il Principe tussen het gros van misdaaddocumentaires die allemaal door dezelfde trechter lijken te zijn gehaald, waarvan Netflix de ene na de andere uitbrengt. Het blijkt een succesformule deze vertellingen te voorzien van een hoog tempo en een structuur die is afgekeken van spannende misdaadfilms, zonder al te veel subjectiviteit van de makers. Mogelijk wordt door deze vorm een publiek aangesproken dat doorgaans louter geïnteresseerd is in speelfilms, maar het resulteert in karakterloze documentaires die niets toevoegen aan het genre.
Dit soort documentaires zijn als magnetronmaaltijden: goedkoop, moeiteloos te bereiden en klaar in een handomdraai. Il Principe presenteert zich als visieloze schotel vol clichématige ingrediënten die de kijker met een onaangename smaak achterlaat. Documentaires kunnen dieper ingaan op de menselijke aard door voor langere tijd de ware persoonlijkheid van de geportretteerden op beeld bloot te leggen, maar Il Principe neemt genoegen met het afwisselen van wat slappe interviews.
Ondanks de belabberde vorm is het toch goed dat documentaires deze verhalen blijven vertellen. Het laat ons zien hoe makkelijk een rechtssysteem valt te omzeilen zolang je maar beschikt over voldoende liquide middelen en status. Door de timing doet deze serie onmiskenbaar denken aan de dood van Sanda Dia en de daaropvolgende commotie rondom mogelijke klassenjustitie. Il Principe belicht een zaak die gemerkt werd door dezelfde kwestie, wat ons eens te meer de relevantie van dit verhaal laat zien.
Il Principe is te zien bij Netflix.
De zoveelste misdaaddocumentaire van Netflix draait om een incident in 1978 voor de kust van Corsica, waar de Italiaanse vorst Vittorio Emanuele volgens meerdere getuigen op zijn jacht een jonge Duitser doodschoot. Birgit Hamer, de zus van het slachtoffer, wijdde haar leven aan een zoektocht naar gerechtigheid, maar nam het daarmee op tegen machtige mensen met een adellijke historie.
Wat pleit voor deze serie is dat ook haar kant van het verhaal wordt belicht en wordt ingegaan op hoe ze jarenlang heeft moeten lijden voor wat zich zo lang geleden afspeelde. De betrokkenheid van Vittorio Emanuele is door leden van justitie en overheidsdiensten steevast ontkend, maar met deze documentaire wordt zijn schuld aangetoond en lijkt het recht toch zege te vieren. Het is dan ook van groot belang dat deze verhalen blijven worden verteld.
Helaas is ervoor gekozen dat te doen met een documentaire die maar weinig indruk maakt. In drie korte afleveringen verslaat Il Principe een periode van tientallen jaren waarin de belangrijkste gebeurtenissen in sneltreinvaart voorbijkomen. Hierdoor mist de benodigde focus. Het einde geeft dan wel voldoening – wetende dat het recht enigszins zegeviert, maar dichter bij de motivaties van de betrokkenen komen we niet.
Hoe reflecteert Vittorio Emanuele op zijn daad? En hoe heeft Birgit Hamer de jarenlange pijn kunnen verdragen? Voor het menselijke aspect lijkt in deze documentaire geen ruimte terwijl dat nou juist centraal hoort te staan. De spannende muziek en nagebootste analoge beelden pogen Il Principe nog wat dynamiek te geven, maar na het zien van de laatste aflevering voelt het toch wat leeg.
Zo belandt Il Principe tussen het gros van misdaaddocumentaires die allemaal door dezelfde trechter lijken te zijn gehaald, waarvan Netflix de ene na de andere uitbrengt. Het blijkt een succesformule deze vertellingen te voorzien van een hoog tempo en een structuur die is afgekeken van spannende misdaadfilms, zonder al te veel subjectiviteit van de makers. Mogelijk wordt door deze vorm een publiek aangesproken dat doorgaans louter geïnteresseerd is in speelfilms, maar het resulteert in karakterloze documentaires die niets toevoegen aan het genre.
Dit soort documentaires zijn als magnetronmaaltijden: goedkoop, moeiteloos te bereiden en klaar in een handomdraai. Il Principe presenteert zich als visieloze schotel vol clichématige ingrediënten die de kijker met een onaangename smaak achterlaat. Documentaires kunnen dieper ingaan op de menselijke aard door voor langere tijd de ware persoonlijkheid van de geportretteerden op beeld bloot te leggen, maar Il Principe neemt genoegen met het afwisselen van wat slappe interviews.
Ondanks de belabberde vorm is het toch goed dat documentaires deze verhalen blijven vertellen. Het laat ons zien hoe makkelijk een rechtssysteem valt te omzeilen zolang je maar beschikt over voldoende liquide middelen en status. Door de timing doet deze serie onmiskenbaar denken aan de dood van Sanda Dia en de daaropvolgende commotie rondom mogelijke klassenjustitie. Il Principe belicht een zaak die gemerkt werd door dezelfde kwestie, wat ons eens te meer de relevantie van dit verhaal laat zien.
Il Principe is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
