Recensie
Recensie Netflix-serie 'Un Cuento Perfecto'
Een serie die in tegenstelling tot de titel geen perfect verhaal verteld.
Regie: Chloé Wallace | Cast: Anna Castillo (Margot), Álvaro Mel (David), Ingrid García Jonsson (Candela), Ana Belén (moeder), Lourdes Hernández (Patricia), e.a. | Afleveringen: 5 | Speelduur: 35-53 minuten | Jaar: 2023
Een welgestelde onderdirectrice van een grote hotelketen en een barman ervaren ieder problemen in hun relatie, wanneer het lot hen samen brengt. Ze besluiten elkaar te helpen met het op de rit krijgen van hun relaties. Dit verandert al snel wanneer de twee gevoelens voor elkaar krijgen, en daarmee de situatie alleen nog maar ingewikkelder maken. De zoveelste zoetsappige Spaanse zomerserie, ditmaal onder de titel Un Cuento Perfecto.
Een veelal terugkomende vraag: is film kunst of entertainment? Cineasten als Martin Scorsese doen hier de afgelopen tijd felle uitlatingen over. Volgens de regisseur wordt de filmkunst namelijk steeds verder gereduceerd tot het punt waar we het content zijn gaan noemen. Nu is er een gros aan films en series die het tegendeel bewijzen voor de reductie van film als vorm van entertainment. Echter vinden we Un Cuento Perfecto terug aan de andere kant van de medaille. Series als deze doen het antwoord op bovenstaande vraag steeds meer neigen naar entertainment.
De camera aanschouwt het geheel als een nietszeggende machine die deze vertoning vast moet leggen. Maar we kijken toch naar een visueel medium? Een medium waarin je de camera op creatieve manieren kan gebruiken om een verhaal te vertellen. De makers denken hier duidelijk anders over. Ze nemen genoegen met de meest eenvoudige oplossing. Namelijk door alle inhoud van het verhaal uit te leggen door middel van dialoog. Zo simpel kan het zijn, maar levert dit een imponerende kijkervaring op? Nee.
Alle aspecten die films en series tot een emotionele reis kunnen maken, lijken voor series als deze niet belangrijk te zijn. Verbazingwekkend is dat niet alleen de makers hier lak aan lijken te hebben. Ook het publiek lijkt simpelweg tevreden met deze vertelvorm. Naïeve personages die we tot in den treure voorbij zien komen in een volstrekt ongeloofwaardige wereld en een verhaal waarvan we na twintig seconden al weten waar het naartoe zal gaan. Als dat genoeg is voor een filmische kijkervaring, pakken er donkere wolken samen boven de toekomst van cinema, als zogezegd innovatief en steeds ontwikkelend medium.
De serie poogt op sommige momenten te verrassen door het combineren van non-diëgetisch en diëgetisch geluid (geluid wat alleen de kijker hoort, versus geluid wat de personages ook horen), echter komt dit geen moment goed uit de verf. Daarnaast zijn de personages onvoldoende uitgediept om deze technische keuzes te rechtvaardigen.
Wellicht is er tegenwoordig een te grote kloof ontstaan in het publiek. Misschien zit een deel niet te wachten om emotioneel geraakt te worden, juist dat wat centraal zou moeten staan in films en series. Mensen houden zich vast aan gewoontes. Na een lange dag op het werk wil men ook wel eens op de bank liggen met een hersenloze serie, om de gebeurtenissen van de dag even te vergeten. Een serie waarbij men niet druk hoeft te maken over het lot van de personages, omdat je toch al direct weet hoe het met ze zal aflopen.
Dus laten we gewoon twee categorieën maken, zodat we deze serie niet hoeven te vergelijken met baanbrekende series of films uit het verleden. Maar zelfs als puur content maakt Un Cuento Perfecto weinig indruk.
Un Cuento Perfecto is te zien bij Netflix.
Een welgestelde onderdirectrice van een grote hotelketen en een barman ervaren ieder problemen in hun relatie, wanneer het lot hen samen brengt. Ze besluiten elkaar te helpen met het op de rit krijgen van hun relaties. Dit verandert al snel wanneer de twee gevoelens voor elkaar krijgen, en daarmee de situatie alleen nog maar ingewikkelder maken. De zoveelste zoetsappige Spaanse zomerserie, ditmaal onder de titel Un Cuento Perfecto.
Een veelal terugkomende vraag: is film kunst of entertainment? Cineasten als Martin Scorsese doen hier de afgelopen tijd felle uitlatingen over. Volgens de regisseur wordt de filmkunst namelijk steeds verder gereduceerd tot het punt waar we het content zijn gaan noemen. Nu is er een gros aan films en series die het tegendeel bewijzen voor de reductie van film als vorm van entertainment. Echter vinden we Un Cuento Perfecto terug aan de andere kant van de medaille. Series als deze doen het antwoord op bovenstaande vraag steeds meer neigen naar entertainment.
De camera aanschouwt het geheel als een nietszeggende machine die deze vertoning vast moet leggen. Maar we kijken toch naar een visueel medium? Een medium waarin je de camera op creatieve manieren kan gebruiken om een verhaal te vertellen. De makers denken hier duidelijk anders over. Ze nemen genoegen met de meest eenvoudige oplossing. Namelijk door alle inhoud van het verhaal uit te leggen door middel van dialoog. Zo simpel kan het zijn, maar levert dit een imponerende kijkervaring op? Nee.
Alle aspecten die films en series tot een emotionele reis kunnen maken, lijken voor series als deze niet belangrijk te zijn. Verbazingwekkend is dat niet alleen de makers hier lak aan lijken te hebben. Ook het publiek lijkt simpelweg tevreden met deze vertelvorm. Naïeve personages die we tot in den treure voorbij zien komen in een volstrekt ongeloofwaardige wereld en een verhaal waarvan we na twintig seconden al weten waar het naartoe zal gaan. Als dat genoeg is voor een filmische kijkervaring, pakken er donkere wolken samen boven de toekomst van cinema, als zogezegd innovatief en steeds ontwikkelend medium.
De serie poogt op sommige momenten te verrassen door het combineren van non-diëgetisch en diëgetisch geluid (geluid wat alleen de kijker hoort, versus geluid wat de personages ook horen), echter komt dit geen moment goed uit de verf. Daarnaast zijn de personages onvoldoende uitgediept om deze technische keuzes te rechtvaardigen.
Wellicht is er tegenwoordig een te grote kloof ontstaan in het publiek. Misschien zit een deel niet te wachten om emotioneel geraakt te worden, juist dat wat centraal zou moeten staan in films en series. Mensen houden zich vast aan gewoontes. Na een lange dag op het werk wil men ook wel eens op de bank liggen met een hersenloze serie, om de gebeurtenissen van de dag even te vergeten. Een serie waarbij men niet druk hoeft te maken over het lot van de personages, omdat je toch al direct weet hoe het met ze zal aflopen.
Dus laten we gewoon twee categorieën maken, zodat we deze serie niet hoeven te vergelijken met baanbrekende series of films uit het verleden. Maar zelfs als puur content maakt Un Cuento Perfecto weinig indruk.
Un Cuento Perfecto is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
