Recensie
Recensie Apple TV+-serie 'Strange Planet'
Herkenbaarheid alom in deze animatieserie en daarom niet bijster verrassend.
Regie: Charlie Gavin, Mike Roberts | Cast (stemmen): Tunde Adebimpe, Demi Adejuyigbe, Lori Tan Chinn, Danny Pudi, Hannah Einbinder, e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 20-26 minuten | Jaar: 2023
Misschien heb je ze op sociale media weleens voorbij zien komen: de kleine stripjes met vormloze aliens die typisch menselijke emoties en ervaringen op extreem letterlijke wijze uitspreken. Die zijn van Nathan Pyle en zijn webcomic Strange Planet is nu gevormd tot een serie met dezelfde naam. Dus korte stripjes worden nu verhaaltjes van een halfuur. En aangezien het in de kern moet gaan over typisch menselijke dingen, wordt het een (te) brave slice of life.
Op een andere planeet die veel lijkt op de onze wonen wezens die levenservaringen opdoen die precies overeenkomen met die van ons. Een centraal punt is het restaurant Careful Now, dat altijd in gevaar is omdat het met niet enorm betrouwbare ondersteuning over een rots hangt. Mensen komen in contact met de medewerkers en andersom. Via hun avonturen kunnen wij onze eigen lessen leren.
Om de strip te vertalen naar een serie zocht Nathan Pyle hulp van Dan Harmon, de maker van Rick and Morty. Een goede keuze, want Harmon past zich volledig aan aan de stijl van het bronmateriaal. Geen grapjes over aardse popcultuur, geen brute personages – het overeenkomende element met zijn andere animatieserie is sciencefiction.
Want Strange Planet is altijd gewoon schattig geweest, met herkenbare momenten die grappig zijn omdat de wezens alles zo letterlijk benoemen. Dat tracht de serie ook te doen. Het volk heeft geen naam, ze zijn 'beings'. Ze zeggen geen "thank you", maar "gratitude". Het zijn geen sokken, maar 'foot tubes'. Er is ook geen greintje wokeness te bekennen, maar wellicht dat sommige kijkers dat er wel achter gaan zoeken omdat de wezens naar elkaar verwijzen met 'they' en 'them'.
De schattigheid en herkenbaarheid worden problematisch wanneer blijkt dat het laten zien van een bekende mensenervaring niets meer teweegbrengt dan het herkennen. Het zijn geen diepe angsten, simpelweg zaken als het krijgen van een promotie op de werkplek en daar even je draai in moeten vinden. Of zorgen voor de kat van iemand waar je een oogje op hebt, maar je bent er bang en allergisch voor. Het is allemaal vermakelijk, maar het raakt niet echt op gevoelsmatig of maatschappelijk vlak.
Na de eerste twee afleveringen ontstaat even de angst dat het bij losstaande verhaaltjes blijft. Er is al geen emotionele connectie, maar op deze manier is er ook niets om een band mee te vormen. Maar gelukkig wordt daarna het restaurant het anker waar de resterende plotjes aan verbonden zijn. De eigenaresse is een komisch oudje dat zich overal tussen mengt en eist dat men haar advies opvolgt.
Er zijn wel meerdere verhalen over ouder-kindrelaties, want misschien komt doordat maker Nathan Pyle zelf anti-abortus is (maar tegelijkertijd ook tegen de opdringerigheid van Amerikaanse Republikeinen). De wezens zijn misschien genderneutraal, al worden de koppeltjes altijd voorzien van zowel een vrouwelijke als mannelijke stem. Maar ergens mag dit best een gulden middenweg worden genoemd.
De animatiestijl is geheel in lijn met de strip. Het is allemaal geen inkt op papier, maar computerontwerp. Dat is prima: het is een gezellige, kleurrijke wereld. Er zijn kleine details die hulp bieden bij het uit elkaar houden van wie wie is. De stemmen worden niet gedaan door grote sterren maar acteurs met een kleine bekendheid, zoals Hannah Einbinder (Hacks) en Cedric Yarbrough (The Goldbergs). Iedereen spreekt in de toon van de serie: neutraal en sympathiek.
Strange Planet is de belichaming van 'leuk en aardig'. Het is geen feest maar simpelweg herkenning, met het hart op de juiste plek. De serie grijpt misschien niet naar de strot, maar toont een samenleving die empathisch en accepterend is zonder daar veel energie in te stoppen. Dingen zijn zoals ze zijn; wat is het nut daar moeilijk over te doen? Een wijze les voor iedereen.
Strange Planet is te zien bij Apple TV+.
Misschien heb je ze op sociale media weleens voorbij zien komen: de kleine stripjes met vormloze aliens die typisch menselijke emoties en ervaringen op extreem letterlijke wijze uitspreken. Die zijn van Nathan Pyle en zijn webcomic Strange Planet is nu gevormd tot een serie met dezelfde naam. Dus korte stripjes worden nu verhaaltjes van een halfuur. En aangezien het in de kern moet gaan over typisch menselijke dingen, wordt het een (te) brave slice of life.
Op een andere planeet die veel lijkt op de onze wonen wezens die levenservaringen opdoen die precies overeenkomen met die van ons. Een centraal punt is het restaurant Careful Now, dat altijd in gevaar is omdat het met niet enorm betrouwbare ondersteuning over een rots hangt. Mensen komen in contact met de medewerkers en andersom. Via hun avonturen kunnen wij onze eigen lessen leren.
Om de strip te vertalen naar een serie zocht Nathan Pyle hulp van Dan Harmon, de maker van Rick and Morty. Een goede keuze, want Harmon past zich volledig aan aan de stijl van het bronmateriaal. Geen grapjes over aardse popcultuur, geen brute personages – het overeenkomende element met zijn andere animatieserie is sciencefiction.
Want Strange Planet is altijd gewoon schattig geweest, met herkenbare momenten die grappig zijn omdat de wezens alles zo letterlijk benoemen. Dat tracht de serie ook te doen. Het volk heeft geen naam, ze zijn 'beings'. Ze zeggen geen "thank you", maar "gratitude". Het zijn geen sokken, maar 'foot tubes'. Er is ook geen greintje wokeness te bekennen, maar wellicht dat sommige kijkers dat er wel achter gaan zoeken omdat de wezens naar elkaar verwijzen met 'they' en 'them'.
De schattigheid en herkenbaarheid worden problematisch wanneer blijkt dat het laten zien van een bekende mensenervaring niets meer teweegbrengt dan het herkennen. Het zijn geen diepe angsten, simpelweg zaken als het krijgen van een promotie op de werkplek en daar even je draai in moeten vinden. Of zorgen voor de kat van iemand waar je een oogje op hebt, maar je bent er bang en allergisch voor. Het is allemaal vermakelijk, maar het raakt niet echt op gevoelsmatig of maatschappelijk vlak.
Na de eerste twee afleveringen ontstaat even de angst dat het bij losstaande verhaaltjes blijft. Er is al geen emotionele connectie, maar op deze manier is er ook niets om een band mee te vormen. Maar gelukkig wordt daarna het restaurant het anker waar de resterende plotjes aan verbonden zijn. De eigenaresse is een komisch oudje dat zich overal tussen mengt en eist dat men haar advies opvolgt.
Er zijn wel meerdere verhalen over ouder-kindrelaties, want misschien komt doordat maker Nathan Pyle zelf anti-abortus is (maar tegelijkertijd ook tegen de opdringerigheid van Amerikaanse Republikeinen). De wezens zijn misschien genderneutraal, al worden de koppeltjes altijd voorzien van zowel een vrouwelijke als mannelijke stem. Maar ergens mag dit best een gulden middenweg worden genoemd.
De animatiestijl is geheel in lijn met de strip. Het is allemaal geen inkt op papier, maar computerontwerp. Dat is prima: het is een gezellige, kleurrijke wereld. Er zijn kleine details die hulp bieden bij het uit elkaar houden van wie wie is. De stemmen worden niet gedaan door grote sterren maar acteurs met een kleine bekendheid, zoals Hannah Einbinder (Hacks) en Cedric Yarbrough (The Goldbergs). Iedereen spreekt in de toon van de serie: neutraal en sympathiek.
Strange Planet is de belichaming van 'leuk en aardig'. Het is geen feest maar simpelweg herkenning, met het hart op de juiste plek. De serie grijpt misschien niet naar de strot, maar toont een samenleving die empathisch en accepterend is zonder daar veel energie in te stoppen. Dingen zijn zoals ze zijn; wat is het nut daar moeilijk over te doen? Een wijze les voor iedereen.
Strange Planet is te zien bij Apple TV+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
