Recensie
Recensie Netflix-serie 'Painkiller'
Een memorabele trip naar het verleden die het menselijke verdriet goed weet neer te zetten.
Regie: Peter Berg, Dan Skene | Cast: Uzu Aduba (Edie Flowers), Matthew Broderick (Richard Sackler), Taylor Kitsch (Glen Kryger), West Duchovny (Shannon Schaeffer), Dina Shihabi (Britt Hufford), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 41-59 minuten | Jaar: 2023
Met Dopesick nog vers in het geheugen poogt een tweede miniserie wederom het bizarre verhaal te vertellen van Purdue Pharma en diens absurde marketing van het medicijn OxyContin. Painkiller behandelt de opkomst van dit medicijn en de ongekende opbrengsten die met het succes gepaard gaan, maar schijnt ook een fel licht op de keerzijde: de opioïde epidemie en de vele levens die door verslaving aan OxyContin zijn verwoest.
Purdue Pharma's marketingcampagne van OxyContin is zo bizar dat het haast niet te bevatten is. Het medicijn werd aangeprezen als de minst verslavende pijnstiller op de markt en werd aan de man gebracht door middel van mooie jonge vrouwen en een pluchen mascotte. Ongelooflijk wanneer gekeken wordt naar de ravage die het medicijn heeft achtergelaten.
De dualiteit van de hele situatie komt ongelooflijk hard binnen bij de intro van elke aflevering. Deze bestaat uit het alom bekende riedeltje dat het verhaal is gebaseerd op ware gebeurtenissen, maar dat bepaalde personages en situaties zijn gedramatiseerd. Dan komt de omslag: de mensen die dit aangeven zijn de naasten van mensen die zijn omgekomen door gebruik van OxyContin. Zij vervolgen hun verhaal dat de dood van hun zoon, geliefde of vriend niet gedramatiseerd is. Het schudt de kijker wakker en raakt diep.
De serie volgt twee grote verhaallijnen die elkaar perfect versterken: de ontwikkeling van OxyContin evenals de opkomst daarvan en het onderzoek dat Justitie naar het medicijn uitvoerde. Hierdoor wordt duidelijk wat er op macroniveau gebeurde en wat implicaties daarvan waren. Aan de ene kant schittert Uzu Aduba als volhardende onderzoeker, aan de andere kant weet Matthew Broderick als nooit tevoren een uiterst vreemd en enigmatisch figuur neer te zetten met Richard Sackler, directeur van Purdue Pharma, waarmee hij een unheimisch gevoel weet op te wekken.
Een uiterst goede aanvulling is het verhaal van Glen Kryger, bij wie het noodlot toeslaat op de werkvloer. Hij heeft een lang revalidatieproces en raakt uiteindelijk aan de OxyContin. Waar zijn leven eerst floreert, komt de onvermijdelijke keerzijde om de hoek kijken. Deze schrijnende plotlijn zoomt in op de echte menselijke problemen met het medicijn en de levens die het verwoestte.
Het is een dappere zet om na het enorm succesvolle Dopesick een serie te maken over hetzelfde onderwerp. Painkiller weet zich wel te onderscheiden met iets meer flair en door dieper in te gaan op de bizarre marketing vanuit Purdue Pharma. Helaas brengt deze aanpak ook de nodige chaos met zich mee, waardoor het tempo soms inconsistent is en bij tijden erg rommelig. In deze chaotische stukken, waarin scènes en shots op hoog tempo elkaar opvolgen, zit ook veel herhaling van shots, wat de kijker uit het verhaal trekt.
Painkiller weet desondanks bijzonder goed het bizarre karakter van dit verhaal te vangen en daarnaast woede op te wekken over deze situatie. Het drama omtrent Purdue Pharma en deze epidemie is nog steeds gaande. Laat deze serie als les dienen dat een medisch bedrijf dat zijn producten probeert te promoten met een pluchen mascotte altijd slecht nieuws impliceert.
Painkiller is te zien bij Netflix.
Met Dopesick nog vers in het geheugen poogt een tweede miniserie wederom het bizarre verhaal te vertellen van Purdue Pharma en diens absurde marketing van het medicijn OxyContin. Painkiller behandelt de opkomst van dit medicijn en de ongekende opbrengsten die met het succes gepaard gaan, maar schijnt ook een fel licht op de keerzijde: de opioïde epidemie en de vele levens die door verslaving aan OxyContin zijn verwoest.
Purdue Pharma's marketingcampagne van OxyContin is zo bizar dat het haast niet te bevatten is. Het medicijn werd aangeprezen als de minst verslavende pijnstiller op de markt en werd aan de man gebracht door middel van mooie jonge vrouwen en een pluchen mascotte. Ongelooflijk wanneer gekeken wordt naar de ravage die het medicijn heeft achtergelaten.
De dualiteit van de hele situatie komt ongelooflijk hard binnen bij de intro van elke aflevering. Deze bestaat uit het alom bekende riedeltje dat het verhaal is gebaseerd op ware gebeurtenissen, maar dat bepaalde personages en situaties zijn gedramatiseerd. Dan komt de omslag: de mensen die dit aangeven zijn de naasten van mensen die zijn omgekomen door gebruik van OxyContin. Zij vervolgen hun verhaal dat de dood van hun zoon, geliefde of vriend niet gedramatiseerd is. Het schudt de kijker wakker en raakt diep.
De serie volgt twee grote verhaallijnen die elkaar perfect versterken: de ontwikkeling van OxyContin evenals de opkomst daarvan en het onderzoek dat Justitie naar het medicijn uitvoerde. Hierdoor wordt duidelijk wat er op macroniveau gebeurde en wat implicaties daarvan waren. Aan de ene kant schittert Uzu Aduba als volhardende onderzoeker, aan de andere kant weet Matthew Broderick als nooit tevoren een uiterst vreemd en enigmatisch figuur neer te zetten met Richard Sackler, directeur van Purdue Pharma, waarmee hij een unheimisch gevoel weet op te wekken.
Een uiterst goede aanvulling is het verhaal van Glen Kryger, bij wie het noodlot toeslaat op de werkvloer. Hij heeft een lang revalidatieproces en raakt uiteindelijk aan de OxyContin. Waar zijn leven eerst floreert, komt de onvermijdelijke keerzijde om de hoek kijken. Deze schrijnende plotlijn zoomt in op de echte menselijke problemen met het medicijn en de levens die het verwoestte.
Het is een dappere zet om na het enorm succesvolle Dopesick een serie te maken over hetzelfde onderwerp. Painkiller weet zich wel te onderscheiden met iets meer flair en door dieper in te gaan op de bizarre marketing vanuit Purdue Pharma. Helaas brengt deze aanpak ook de nodige chaos met zich mee, waardoor het tempo soms inconsistent is en bij tijden erg rommelig. In deze chaotische stukken, waarin scènes en shots op hoog tempo elkaar opvolgen, zit ook veel herhaling van shots, wat de kijker uit het verhaal trekt.
Painkiller weet desondanks bijzonder goed het bizarre karakter van dit verhaal te vangen en daarnaast woede op te wekken over deze situatie. Het drama omtrent Purdue Pharma en deze epidemie is nog steeds gaande. Laat deze serie als les dienen dat een medisch bedrijf dat zijn producten probeert te promoten met een pluchen mascotte altijd slecht nieuws impliceert.
Painkiller is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
