Recensie
Recensie Netflix-serie 'Mech Cadets'
Verrassend spannende serie met een animatiestijl die misschien niet iedereen zal kunnen bekoren.
Regie: Tohru Patrick Awa | Cast (stemmen): Daniel Dae Kim (General Aiden Park), Aparna Brielle (Ava Patel), Victoria Grace (Olivia Park), Scott Whyte (Sgt. Stanchie), Brandon Soo Hoo (Stanford Yu), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 19-30 minuten | Jaar: 2023
De animatieserie Mech Cadets is gebaseerd op het populaire stripverhaal met dezelfde titel en heeft dus al de nodige fans klaar zitten. Gelukkig is dat voor de makers geen reden om zich er makkelijk vanaf te maken. Zij doen hun best met een spannend script en een goede cast, met niemand minder dan Daniel Dae Kim in een van de hoofdrollen. Opmerkelijk genoeg roept de animatie wel een belangrijke vraag op: is dit uit creatieve of budgettaire overwegingen zo gedaan?
De animatiestijl valt gelijk op. Het gladgestreken, detailloze geheel en de fletse kleuren doen direct denken aan rotoscopie. Geen vreemde keuze gezien het sciencefictiongenre. Maar door het beperkte aantal beeldjes per seconde zijn de bewegingen houterig als die van stopmotion, wat zorgt voor een gek contrast. Bij wat oudere kijkers zal dit ongetwijfeld voor nostalgie zorgen, maar de jonge doelgroep zal dit wellicht minder waarderen. In vergelijking met de vloeiende 3D-animatie die de meeste hedendaagse jeugdfilms- en series kenmerkt zou deze stijl goedkoop kunnen overkomen.
Het hoe of waarom van de animatiestijl wordt gelukkig al gauw vergeten, want het verhaal is superspannend. De kwaliteit van de serie doet vermoeden dat de makers voor deze vorm van animatie hebben gekozen om andere redenen dan bezuinigingen of gemakzucht. Mech Cadets heeft onderhoudende verhaallijnen en boeiende personages met realistische achtergronden en waagt zich aan grote vraagstukken omtrent goed en kwaad. Aanvankelijk is het concept nogal moeilijk te begrijpen, wat waarschijnlijk de reden is dat de eerste aflevering aanzienlijk langer duurt dan de rest.
Robo's zijn de reusachtige robots die zonder uitleg uit de ruimte op aarde neerdalen om de mensheid te helpen vechten tegen buitenaardse monsters. Elke robo smeedt in een oogwenk een onverbrekelijke band met een mens door er een uit te kiezen zoals een kind in een dierenwinkel een hamster uitkiest. Deze uitverkorene mag vervolgens in de robot plaatsnemen om deze tijdens gevechten te dragen als een pak. Wanneer de mensen zich in de robots bevinden ziet de wereld er totaal anders uit, om de verwarring compleet te maken.
Dit vergezochte idee is natuurlijk gebaseerd op de welbekende kinderfantasie om een robotvriendje te hebben, liefst een die alleen van jou houdt en van niemand anders. Vandaar dat er in de serie een gehele basis bestaat waar training wordt gegeven aan potentiële robotpiloten en alles draait om uitgekozen worden door een robo, wanneer er eentje komt.
Om het nut van de robo's te verdedigen wordt continu benadrukt wat er zo belangrijk is aan vechten met een robotjas uit de ruimte, in plaats van bijvoorbeeld door mensen gemaakte robots. De makers slagen erin de kijker daar uiteindelijk van te overtuigen. Sympathiek detail is dat de robots, ogenschijnlijk genderloos, worden aangesproken met voornaamwoord 'hen'.
Qua diversiteit zit de serie over het algemeen goed in elkaar. Het personage Frank Olivetti is bijvoorbeeld geen cliché gehandicapte, maar een jongen die durft aan te geven dat hij eigenlijk liever zonder kunstbeen en in plaats daarvan op krukken door het leven gaat. Kinderen die dit gevoel delen kunnen zich fijn gerepresenteerd achten. En dat robo Thunderwrecker Frank uitkiest vanwege zijn deels mechanische lichaam is zeer liefdevol.
De stem van Frank is trouwens die van acteur Josh Sundquist, die zelf een been mist. Hulde dat voor elk personage de juiste acteur is gekozen en dat geen enkel personage van kleur stiekem door een blanke acteur van een stem is voorzien. Hoofdpersoon Stanford Yu's moeder spreekt hier en daar zelfs Kantonees. Ondanks de futuristische aankleding zeer uit het leven gegrepen personages.
De serie bevat voldoende actie. Geen aaneengesloten klappenfeest, maar inventief en toegespeeld op de individuele karakters. Dat er bij het selecteren van de piloten vooral gekeken wordt naar vechttalent en fysiek uithoudingsvermogen is aannemelijk, al zou het in het kader van de uitgesproken personages de robo's niet misstaan ook op inhoud te kiezen. De robots leven, maar hebben minder persoonlijkheid dan hun piloten. Waar ze vandaan komen blijft een mysterie, wellicht leert de kijker de robo's beter kennen in een eventueel vervolgseizoen, dat de serie dik verdient.
Mech Cadets is te zien bij Netflix.
De animatieserie Mech Cadets is gebaseerd op het populaire stripverhaal met dezelfde titel en heeft dus al de nodige fans klaar zitten. Gelukkig is dat voor de makers geen reden om zich er makkelijk vanaf te maken. Zij doen hun best met een spannend script en een goede cast, met niemand minder dan Daniel Dae Kim in een van de hoofdrollen. Opmerkelijk genoeg roept de animatie wel een belangrijke vraag op: is dit uit creatieve of budgettaire overwegingen zo gedaan?
De animatiestijl valt gelijk op. Het gladgestreken, detailloze geheel en de fletse kleuren doen direct denken aan rotoscopie. Geen vreemde keuze gezien het sciencefictiongenre. Maar door het beperkte aantal beeldjes per seconde zijn de bewegingen houterig als die van stopmotion, wat zorgt voor een gek contrast. Bij wat oudere kijkers zal dit ongetwijfeld voor nostalgie zorgen, maar de jonge doelgroep zal dit wellicht minder waarderen. In vergelijking met de vloeiende 3D-animatie die de meeste hedendaagse jeugdfilms- en series kenmerkt zou deze stijl goedkoop kunnen overkomen.
Het hoe of waarom van de animatiestijl wordt gelukkig al gauw vergeten, want het verhaal is superspannend. De kwaliteit van de serie doet vermoeden dat de makers voor deze vorm van animatie hebben gekozen om andere redenen dan bezuinigingen of gemakzucht. Mech Cadets heeft onderhoudende verhaallijnen en boeiende personages met realistische achtergronden en waagt zich aan grote vraagstukken omtrent goed en kwaad. Aanvankelijk is het concept nogal moeilijk te begrijpen, wat waarschijnlijk de reden is dat de eerste aflevering aanzienlijk langer duurt dan de rest.
Robo's zijn de reusachtige robots die zonder uitleg uit de ruimte op aarde neerdalen om de mensheid te helpen vechten tegen buitenaardse monsters. Elke robo smeedt in een oogwenk een onverbrekelijke band met een mens door er een uit te kiezen zoals een kind in een dierenwinkel een hamster uitkiest. Deze uitverkorene mag vervolgens in de robot plaatsnemen om deze tijdens gevechten te dragen als een pak. Wanneer de mensen zich in de robots bevinden ziet de wereld er totaal anders uit, om de verwarring compleet te maken.
Dit vergezochte idee is natuurlijk gebaseerd op de welbekende kinderfantasie om een robotvriendje te hebben, liefst een die alleen van jou houdt en van niemand anders. Vandaar dat er in de serie een gehele basis bestaat waar training wordt gegeven aan potentiële robotpiloten en alles draait om uitgekozen worden door een robo, wanneer er eentje komt.
Om het nut van de robo's te verdedigen wordt continu benadrukt wat er zo belangrijk is aan vechten met een robotjas uit de ruimte, in plaats van bijvoorbeeld door mensen gemaakte robots. De makers slagen erin de kijker daar uiteindelijk van te overtuigen. Sympathiek detail is dat de robots, ogenschijnlijk genderloos, worden aangesproken met voornaamwoord 'hen'.
Qua diversiteit zit de serie over het algemeen goed in elkaar. Het personage Frank Olivetti is bijvoorbeeld geen cliché gehandicapte, maar een jongen die durft aan te geven dat hij eigenlijk liever zonder kunstbeen en in plaats daarvan op krukken door het leven gaat. Kinderen die dit gevoel delen kunnen zich fijn gerepresenteerd achten. En dat robo Thunderwrecker Frank uitkiest vanwege zijn deels mechanische lichaam is zeer liefdevol.
De stem van Frank is trouwens die van acteur Josh Sundquist, die zelf een been mist. Hulde dat voor elk personage de juiste acteur is gekozen en dat geen enkel personage van kleur stiekem door een blanke acteur van een stem is voorzien. Hoofdpersoon Stanford Yu's moeder spreekt hier en daar zelfs Kantonees. Ondanks de futuristische aankleding zeer uit het leven gegrepen personages.
De serie bevat voldoende actie. Geen aaneengesloten klappenfeest, maar inventief en toegespeeld op de individuele karakters. Dat er bij het selecteren van de piloten vooral gekeken wordt naar vechttalent en fysiek uithoudingsvermogen is aannemelijk, al zou het in het kader van de uitgesproken personages de robo's niet misstaan ook op inhoud te kiezen. De robots leven, maar hebben minder persoonlijkheid dan hun piloten. Waar ze vandaan komen blijft een mysterie, wellicht leert de kijker de robo's beter kennen in een eventueel vervolgseizoen, dat de serie dik verdient.
Mech Cadets is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
