Recensie
Recensie Prime Video-serie 'Three Mothers, Two Babies and a Scandal'
Deze sensatiegeoriënteerde documentaire haalt oude koeien uit een onzinnige sloot.
Regie: Alice McMahon-Major | Afleveringen: 3 | Speelduur: 45-54 minuten | Jaar: 2023
Dat de Britse roddelpers meedogenloos is al jaren bekend, zelfs al ruim voor hun medeverantwoordelijkheid voor de dood van prinses Diana in 1997. Een van de vrouwen in Three Mothers, Two Babies and a Scandal heeft dit aan den lijve ondervonden toen zij de pers betrok bij haar situatie. Aan de ene kant erg sneu; ze is zo dom en ordinair dat ze zich hiermee een lachertje werd. Aan de andere kant: ze klopte aan bij de pers. Deze serie probeert sympathie op te wekken, maar de kijker die het hoofd koel houdt kan zelf de beste conclusies trekken.
Ruim twintig jaar geleden stond een vrouw haar pasgeboren tweeling af aan een adoptiebureau. Dat bureau bleek de baby's online aan te bieden en verkocht ze aan meer dan een gezin. Het gevolg was een schandaal en een langslepende rechtszaak waar niemand vrolijk van werd – behalve de roddelpers. Deze driedelige documentaire laat de moeder aan het woord evenals de twee vrouwen die meenden die titel te gaan dragen.
Hoewel het internet destijds nog nieuw was, was het idee om even online een kind te kopen toen al net zo'n absurd idee als nu. Je mag gerust een oordeel vellen over het type mens dat dit doet en bij het zien van de twee vrouwen die een poging waagden blijkt dat oordeel te kloppen. In de eerste aflevering komt de een aan het woord, in de tweede de ander. De derde aflevering is voor de biologische moeder.
De eerste: een bijna tandeloze Brit die zo'n hoge pet op heeft van haar eigen intellect dat ze continu cynisch spreekt en daar inmiddels letterlijk een chronisch scheve bek aan heeft overgehouden. Judith vertelt dat ze al twee kinderen had en leefde van een bijstandsuitkering, maar toen ze hertrouwde wilde ze er nog meer. Er was kennelijk zo veel liefde om te geven dat het nieuwe koppel zijn spaarrekening plunderde voor een Amerikaanse tweeling. Al zal het waarschijnlijk ook hebben geholpen dat de kinderbijslag in het Verenigd Koninkrijk zeer hoog is.
Nummer twee is Vickie, die altijd mooi weer speelt. De tweeling werd afgestaan onder twee absolute voorwaarden: verander hun namen niet en sta de moeder ongehinderd toe om contact te houden. Ze is de deur nog niet uit of Vickies man zegt dat ze zich nooit meer moet laten zien. Vickie zegt daar geen woord over; ze heeft dat al onder het tapijt geschoven. Die man blijkt nog wat meer lijken in de kast te hebben en ook Vickies verleden is niet dat van een braaf engeltje.
Tranda is als afsluiter een verademing. Ook zij heeft fouten gemaakt, maar is de enige die dit uitspreekt en toegeeft. Ze heeft de kinderen niet afgestaan met het doel eraan te verdienen en heeft ook geen cent gezien van wat die mensen hebben betaald aan het adoptiebureau. Haar bijdrage aan het verdere verloop bestond uit onverstandige beslissingen, maar dat zegt ze zelf. De andere twee dames vervullen uitsluitend de slachtofferrol, terwijl Tranda nog het meest echt een slachtoffer is.
De makers pogen de vrouwen hun kant van het verhaal te laten vertellen en ze alle drie neer te zetten als mensen met hun eigen gevoelens. Een mooie insteek, maar dit zijn vrouwen die twee baby's probeerden te kopen op internet. En dat is wat ze blijven; daar waar Tranda de gegeven ruimte benut om te tonen dat ze is gegroeid, laten de andere twee zien dat ze er nog precies hetzelfde in staan als toen. De insteek van de makers levert ze niets nieuws op.
Dus wat is dan het nut van deze documentaire? Gemaakt voor mensen die te lui zijn om al het bestaande materiaal over deze zaak door te nemen? Ons leren dat een kind in je digitale winkelmandje gooien ethisch onverantwoord is? Het is gewoon twee decennia na dato nog steeds een graantje willen meepikken.
Er wordt gewisseld tussen interviews en archiefmateriaal dat aansluit op wat er wordt gezegd. Daar komt nog muziek overheen om de kijker emotioneel te sturen. Als blijkt dat de twee adoptiemoeders nog steeds de hakken in het zand hebben voelt de interviewer ze niet aan de tand (en die ene van Judith steekt nog wel zo opvallend uit), want hun gevoelens mogen op geen enkele manier gekrenkt worden.
Nu kan iemand na al die tijd de camera eens richten op deze mensen om het er eens rustig over te hebben, maar het blijft nog steeds sensatie. Weer dat spektakel verkopen maar dan in een jasje dat het vermomt als hoogstaand drama. De drie vrouwen waren toentertijd al te gast bij Oprah Winfrey die iedereen aan het woord liet; er kan weinig anders worden gedaan dan dezelfde woorden herhalen.
Three Mothers, Two Babies and a Scandal is te zien bij Prime Video.
Dat de Britse roddelpers meedogenloos is al jaren bekend, zelfs al ruim voor hun medeverantwoordelijkheid voor de dood van prinses Diana in 1997. Een van de vrouwen in Three Mothers, Two Babies and a Scandal heeft dit aan den lijve ondervonden toen zij de pers betrok bij haar situatie. Aan de ene kant erg sneu; ze is zo dom en ordinair dat ze zich hiermee een lachertje werd. Aan de andere kant: ze klopte aan bij de pers. Deze serie probeert sympathie op te wekken, maar de kijker die het hoofd koel houdt kan zelf de beste conclusies trekken.
Ruim twintig jaar geleden stond een vrouw haar pasgeboren tweeling af aan een adoptiebureau. Dat bureau bleek de baby's online aan te bieden en verkocht ze aan meer dan een gezin. Het gevolg was een schandaal en een langslepende rechtszaak waar niemand vrolijk van werd – behalve de roddelpers. Deze driedelige documentaire laat de moeder aan het woord evenals de twee vrouwen die meenden die titel te gaan dragen.
Hoewel het internet destijds nog nieuw was, was het idee om even online een kind te kopen toen al net zo'n absurd idee als nu. Je mag gerust een oordeel vellen over het type mens dat dit doet en bij het zien van de twee vrouwen die een poging waagden blijkt dat oordeel te kloppen. In de eerste aflevering komt de een aan het woord, in de tweede de ander. De derde aflevering is voor de biologische moeder.
De eerste: een bijna tandeloze Brit die zo'n hoge pet op heeft van haar eigen intellect dat ze continu cynisch spreekt en daar inmiddels letterlijk een chronisch scheve bek aan heeft overgehouden. Judith vertelt dat ze al twee kinderen had en leefde van een bijstandsuitkering, maar toen ze hertrouwde wilde ze er nog meer. Er was kennelijk zo veel liefde om te geven dat het nieuwe koppel zijn spaarrekening plunderde voor een Amerikaanse tweeling. Al zal het waarschijnlijk ook hebben geholpen dat de kinderbijslag in het Verenigd Koninkrijk zeer hoog is.
Nummer twee is Vickie, die altijd mooi weer speelt. De tweeling werd afgestaan onder twee absolute voorwaarden: verander hun namen niet en sta de moeder ongehinderd toe om contact te houden. Ze is de deur nog niet uit of Vickies man zegt dat ze zich nooit meer moet laten zien. Vickie zegt daar geen woord over; ze heeft dat al onder het tapijt geschoven. Die man blijkt nog wat meer lijken in de kast te hebben en ook Vickies verleden is niet dat van een braaf engeltje.
Tranda is als afsluiter een verademing. Ook zij heeft fouten gemaakt, maar is de enige die dit uitspreekt en toegeeft. Ze heeft de kinderen niet afgestaan met het doel eraan te verdienen en heeft ook geen cent gezien van wat die mensen hebben betaald aan het adoptiebureau. Haar bijdrage aan het verdere verloop bestond uit onverstandige beslissingen, maar dat zegt ze zelf. De andere twee dames vervullen uitsluitend de slachtofferrol, terwijl Tranda nog het meest echt een slachtoffer is.
De makers pogen de vrouwen hun kant van het verhaal te laten vertellen en ze alle drie neer te zetten als mensen met hun eigen gevoelens. Een mooie insteek, maar dit zijn vrouwen die twee baby's probeerden te kopen op internet. En dat is wat ze blijven; daar waar Tranda de gegeven ruimte benut om te tonen dat ze is gegroeid, laten de andere twee zien dat ze er nog precies hetzelfde in staan als toen. De insteek van de makers levert ze niets nieuws op.
Dus wat is dan het nut van deze documentaire? Gemaakt voor mensen die te lui zijn om al het bestaande materiaal over deze zaak door te nemen? Ons leren dat een kind in je digitale winkelmandje gooien ethisch onverantwoord is? Het is gewoon twee decennia na dato nog steeds een graantje willen meepikken.
Er wordt gewisseld tussen interviews en archiefmateriaal dat aansluit op wat er wordt gezegd. Daar komt nog muziek overheen om de kijker emotioneel te sturen. Als blijkt dat de twee adoptiemoeders nog steeds de hakken in het zand hebben voelt de interviewer ze niet aan de tand (en die ene van Judith steekt nog wel zo opvallend uit), want hun gevoelens mogen op geen enkele manier gekrenkt worden.
Nu kan iemand na al die tijd de camera eens richten op deze mensen om het er eens rustig over te hebben, maar het blijft nog steeds sensatie. Weer dat spektakel verkopen maar dan in een jasje dat het vermomt als hoogstaand drama. De drie vrouwen waren toentertijd al te gast bij Oprah Winfrey die iedereen aan het woord liet; er kan weinig anders worden gedaan dan dezelfde woorden herhalen.
Three Mothers, Two Babies and a Scandal is te zien bij Prime Video.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
