Recensie
Recensie Netflix-serie 'My Dad, the Bounty Hunter' seizoen 2'
Wederom een vermakelijk ruimte-avontuur, maar erg afgekeken van Black Panther.
Regie: Kai Akira, Ian Abando, e.a. | Cast (stemmen): Priah Ferguson (Lisa), Jecobi Swain (Sean), Yvonne Orji (Tess), Laz Alonso (Sabo Brok), Yvette Nicole Brown (KRS), e.a. | Afleveringen: 9 | Speelduur: 19-44 minuten | Jaar: 2023
Kinderen zijn dol op herhaling. Voor de twintigste keer diezelfde film of lekker genieten van die tekenfilm waar ze in elke aflevering in principe hetzelfde doen. Het is daarom geen schande dat My Dad, the Bounty Hunter in haar tweede seizoen niets nieuws te bieden heeft; het is immers op de eerste plaats een kinderserie, ondanks alle knipogen voor volwassenen. Alleen konden de makers deze keer niet hun eigen verhaal bedenken.
In het vorige seizoen heeft premiejager Sabo Brok zijn oude werkgever tot vijand gemaakt. Net nu hij en zijn gezin menen eindelijk te kunnen genieten van hun leven op aarde duikt er een andere jager op die hem meeneemt. Zijn vrouw Tess gaat op zoek, maar hun kinderen Lisa en Sean hebben zich natuurlijk weer verstopt in het ruimteschip. Na hun laatste avontuur snakken ze naar meer en dat zullen ze krijgen.
De eerste aflevering is twee keer zo lang als de rest. Geen idee of dat een verstandig idee is; meestal kan de aandacht van de kleine kijker hoogstens een halfuurtje worden vastgehouden. Maar het is in ieder geval een prettige start van het verhaal, dat helemaal in de stijl van het vorige seizoen is. De eerste paar opvolgende afleveringen houden dit vast door dezelfde toon en vertelwijze te hebben, alleen zijn de kinderen dit keer op pad met hun moeder in plaats van hun vader.
De kinderen gedragen zich ook precies hetzelfde. Sean is een schattig en slim warhoofd, Lisa is meestal een eendimensionale zeurende puber – en een tikje sadistisch: ze heeft een bol gevonden waarin een blauw blobwezen zit dat ze eruit laat en het opnieuw vangt en er dan mee schudt. Een mild verzoek van haar moeder om daarmee op te houden doet dat stoppen, maar dit voelt als een ietwat onverantwoord detail.
Dat blauw blobwezen heet, erg origineel, Blobby. Hij is een leuk nieuw personage dat vooral in een aflevering in de tweede helft van het seizoen geweldig wordt benut. Maar hij is voornamelijk aanwezig voor de komische noot. Er duiken af en toe ook wat bekende gezichten op uit het eerste seizoen. En dat zullen kijkers zich nog wel kunnen herinneren, omdat dit slechts een halfjaar geleden verscheen.
De haast om snel een tweede seizoen te maken wordt na enkele afleveringen duidelijk: de schrijvers konden zo gauw niets bedenken en besloten daarom maar het plot van Black Panther over te nemen. Ergens ver weg in de ruimte is een volk dat oogt en spreekt als Afrikanen. Ze hebben zichzelf verbonden met een unieke technologie waar ze biologisch mee verbonden zijn. En dat nare bedrijf waar Sabo vroeger voor werkte wil alles graag stelen.
Hoe charmant en amusant My Dad, the Bounty Hunter ook is, valt moeilijk te verhullen dat de schrijvers geen inspiratie hadden. Voor kinderen zal het weinig uitmaken, maar voor volwassenen wordt het seizoen gered door de humor en knipogen. Er is een casino op de planeet Ocanom (Monaco achterstevoren) en een andere planeet heet Veeger (V'Ger uit de eerste Star Trek-film). Op de Wakanda-planeet is een personage waarvan het uiterlijk is gebaseerd op dat van Prince in de jaren tachtig.
De conclusie van het seizoen is dan ook die van een standaard Marvel-film. Allemaal gejat, maar ach, het blijkt best te boeien. Wie weet heeft Netflix het scenarioschrijven overgelaten aan kunstmatige intelligentie. Net als voorheen is ook dit tweede seizoen dik in orde qua animatiekwaliteit. Vooral omdat het in zo'n korte tijd gedaan moest worden. Er is niet al te veel oog voor detail in de locaties, maar het ziet er wel allemaal best gelikt uit.
Ondanks dat My Dad, the Bounty Hunter geen tekenfilmserie is die in Nederland veel besproken wordt, is zo'n gehaast nieuw seizoen een teken dat ze blijkbaar erg goed bekeken is. Netflix gaat er vanuit dat het tweede ook wel een succes zal zijn, want – wederom geheel in de stijl van een Marvel-film – komt er halverwege de laatste aftiteling nog een kleine scène die de deur opent voor een derde seizoen. Dat zal met de huidige stakingen in Hollywood wat langer op zich laten wachten. Genoeg tijd voor de schrijvers om zelf weer eens iets origineels te verzinnen.
My Dad, the Bounty Hunter is te zien bij Netflix.
Kinderen zijn dol op herhaling. Voor de twintigste keer diezelfde film of lekker genieten van die tekenfilm waar ze in elke aflevering in principe hetzelfde doen. Het is daarom geen schande dat My Dad, the Bounty Hunter in haar tweede seizoen niets nieuws te bieden heeft; het is immers op de eerste plaats een kinderserie, ondanks alle knipogen voor volwassenen. Alleen konden de makers deze keer niet hun eigen verhaal bedenken.
In het vorige seizoen heeft premiejager Sabo Brok zijn oude werkgever tot vijand gemaakt. Net nu hij en zijn gezin menen eindelijk te kunnen genieten van hun leven op aarde duikt er een andere jager op die hem meeneemt. Zijn vrouw Tess gaat op zoek, maar hun kinderen Lisa en Sean hebben zich natuurlijk weer verstopt in het ruimteschip. Na hun laatste avontuur snakken ze naar meer en dat zullen ze krijgen.
De eerste aflevering is twee keer zo lang als de rest. Geen idee of dat een verstandig idee is; meestal kan de aandacht van de kleine kijker hoogstens een halfuurtje worden vastgehouden. Maar het is in ieder geval een prettige start van het verhaal, dat helemaal in de stijl van het vorige seizoen is. De eerste paar opvolgende afleveringen houden dit vast door dezelfde toon en vertelwijze te hebben, alleen zijn de kinderen dit keer op pad met hun moeder in plaats van hun vader.
De kinderen gedragen zich ook precies hetzelfde. Sean is een schattig en slim warhoofd, Lisa is meestal een eendimensionale zeurende puber – en een tikje sadistisch: ze heeft een bol gevonden waarin een blauw blobwezen zit dat ze eruit laat en het opnieuw vangt en er dan mee schudt. Een mild verzoek van haar moeder om daarmee op te houden doet dat stoppen, maar dit voelt als een ietwat onverantwoord detail.
Dat blauw blobwezen heet, erg origineel, Blobby. Hij is een leuk nieuw personage dat vooral in een aflevering in de tweede helft van het seizoen geweldig wordt benut. Maar hij is voornamelijk aanwezig voor de komische noot. Er duiken af en toe ook wat bekende gezichten op uit het eerste seizoen. En dat zullen kijkers zich nog wel kunnen herinneren, omdat dit slechts een halfjaar geleden verscheen.
De haast om snel een tweede seizoen te maken wordt na enkele afleveringen duidelijk: de schrijvers konden zo gauw niets bedenken en besloten daarom maar het plot van Black Panther over te nemen. Ergens ver weg in de ruimte is een volk dat oogt en spreekt als Afrikanen. Ze hebben zichzelf verbonden met een unieke technologie waar ze biologisch mee verbonden zijn. En dat nare bedrijf waar Sabo vroeger voor werkte wil alles graag stelen.
Hoe charmant en amusant My Dad, the Bounty Hunter ook is, valt moeilijk te verhullen dat de schrijvers geen inspiratie hadden. Voor kinderen zal het weinig uitmaken, maar voor volwassenen wordt het seizoen gered door de humor en knipogen. Er is een casino op de planeet Ocanom (Monaco achterstevoren) en een andere planeet heet Veeger (V'Ger uit de eerste Star Trek-film). Op de Wakanda-planeet is een personage waarvan het uiterlijk is gebaseerd op dat van Prince in de jaren tachtig.
De conclusie van het seizoen is dan ook die van een standaard Marvel-film. Allemaal gejat, maar ach, het blijkt best te boeien. Wie weet heeft Netflix het scenarioschrijven overgelaten aan kunstmatige intelligentie. Net als voorheen is ook dit tweede seizoen dik in orde qua animatiekwaliteit. Vooral omdat het in zo'n korte tijd gedaan moest worden. Er is niet al te veel oog voor detail in de locaties, maar het ziet er wel allemaal best gelikt uit.
Ondanks dat My Dad, the Bounty Hunter geen tekenfilmserie is die in Nederland veel besproken wordt, is zo'n gehaast nieuw seizoen een teken dat ze blijkbaar erg goed bekeken is. Netflix gaat er vanuit dat het tweede ook wel een succes zal zijn, want – wederom geheel in de stijl van een Marvel-film – komt er halverwege de laatste aftiteling nog een kleine scène die de deur opent voor een derde seizoen. Dat zal met de huidige stakingen in Hollywood wat langer op zich laten wachten. Genoeg tijd voor de schrijvers om zelf weer eens iets origineels te verzinnen.
My Dad, the Bounty Hunter is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
