Recensie
Recensie Netflix-serie 'El Elegido'
Niet erg consistent en bij vlagen lachwekkend, maar met recht een original te noemen.
Regie: Everardo Gout | Cast: Dianna Agron (Sarah), Bobby Luhnow (Jodie), Lilith Amelie Siordia Mejia (Magda), Juanito Anguamea (Tuka), Jorge Javier Arballo (Hipolito), Alberto Pérez-Jácome (Wagner), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 35-47 minuten | Jaar: 2023
Ook al geloven heel wat gelovigen het niet: godsdienst neemt af en atheïsme groeit. Dus iedere keer wanneer een film of serie verschijnt met een religieus thema wordt die collectieve zucht ietsje luider. Maar wanneer het blijkt te gaan om de verfilming van een strip van Mark Millar, wiens overige werk de inspiratiebron was voor tal van succesvolle en geliefde films, dan mag iedereen zijn persoonlijke principes best opzijschuiven om die serie toch een kans te geven.
December 1999: de twaalfjarige Jodie woont in Mexico waar zijn moeder met hem naartoe is gevlucht toen hij nog een baby was. Op een dag heeft hij geen toegang tot zijn medicatie en nu hij zijn pil niet heeft geslikt begint hij ineens bijzondere gaven te vertonen. Maar Jodie weet niet wie zijn vader is en vraagt zich af of hij iemand is die zijn krachten voor goed of kwaad zal gaan gebruiken.
El Elegido is gebaseerd op de strip American Jesus van Mark Millar en Peter Gross. Dat valt niet te merken in het begin, maar de laatste aflevering is onvervalst stripboekspektakel. Het begin, met name de eerste twee afleveringen, doen aan als een sympathiek adolescentie-filmhuisdrama. Het handheldcamerawerk en het nonchalante, haast apathische acteerwerk van het hoofdpersonage dragen flink bij aan die sfeer.
En dat is eigenlijk wel prettig. Na een korte introductie van Jodie, zijn moeder en zijn vrienden, trekken de vijf jongeren de woestijn in en wandelen over de zoutvlakte op zoek naar een sirene die een visser heeft aangevallen. Natuurlijk niet erg verstandig, maar met deze onverwachte en onvoorspelbare start houdt de serie moeiteloos de aandacht vast.
Dit wordt doorgezet in de tweede aflevering, waarin de jongeren goocheltrucjes uithalen om de mensen uit hun dorp te laten geloven dat Jodie de nieuwe Messias is. Maar daarna slaat het om en is er geen twijfel meer over of dit iets bovennatuurlijks is of niet. Vanaf dat moment zijn de losjes gefilmde beelden en de uitdrukkingsloosheid van Jodie juist elementen die El Elegido amateuristisch doen overkomen.
Subtiel is de serie ook niet te noemen. Dat alle punten uit het Jezuslijstje kunnen worden afgevinkt is soms te belachelijk voor woorden. Misschien is de debuterende Bobby Luhnow ook niet de juiste castingkeuze voor Jodie, al zal het niet makkelijk zijn geweest om een jonge Amerikaanse acteur te vinden die vloeiend Mexicaans-Spaans spreekt. Er kan nog niet met zekerheid worden gezegd dat hij geen talent heeft, want er lijkt enige potentie te zijn.
Het enige constante factor is de omgeving. Om geloofwaardig een verhaal te vertellen over mensen die zonder terughoudendheid gaan geloven in de terugkeer van Jezus is een Mexicaans dorp sowieso het meest geschikt, maar het is ook gewoon een prachtige plek die geen moment verveelt. In het verzorgd ogende kustplaatsje worden leuke feestjes gehouden en vlakbij bevinden zich een woestijn, een oase, een zoutvlakte en grotten. De makers hebben ervoor gezorgd dat het Mexicaanse landschap een immer aanwezig personage is.
Al vanaf de eerste aflevering is het niet bepaald een geheim of er nou een held of slechterik in Jodie schuilt en bepaalde wonderen die zich voordoen slaan daardoor helemaal nergens op. Ze zijn enkel bedoeld om die eerdergenoemde Jezus-checklist te voltooien. Die tijd had beter kunnen worden besteed aan de interne ontwikkelingen van Jodie, aangezien hij, in theorie, degene is die worstelt met zichzelf. Dit wordt echter niet in de praktijk gebracht; de serie komt niet verder dan het gegeven dat hij een identiteitscrisis heeft.
De laatste aflevering trekt alles uit de kast. Het filmhuisgevoel is weg en de toon van een stripboekverfilming resteert. Er wordt gretig gebruikgemaakt van slowmotion en omdat de componist blijkbaar geen muziek kon leveren die episch genoeg was, is daarom maar de score van Reqiuem for a Dream gebruikt. Het is zo ontzettend over de top dat het ergens wel wat heeft en dient te worden bekeken door een comicbril.
Het einde liegt er niet om en is een intrigerende afsluiter. Maar het geheel is via heel wat kwalitatieve pieken en dalen bereikt, waardoor dit geen geweldige serie kan worden genoemd. Maar je kunt haar evenmin doorsnee noemen, want het is absoluut een ongewoon werkje. En niet slechts vanwege dat ene supercoole personage van Elvis, de Mexicaanse transgender bakker. De makers kunnen het hierbij laten en dan is het goed zo, maar als er een voortzetting komt dan is er geen twijfel over mogelijk: iedereen die het eerste seizoen heeft gekeken zal gegarandeerd gaan zitten voor het tweede.
El Elegido is te zien bij Netflix.
Ook al geloven heel wat gelovigen het niet: godsdienst neemt af en atheïsme groeit. Dus iedere keer wanneer een film of serie verschijnt met een religieus thema wordt die collectieve zucht ietsje luider. Maar wanneer het blijkt te gaan om de verfilming van een strip van Mark Millar, wiens overige werk de inspiratiebron was voor tal van succesvolle en geliefde films, dan mag iedereen zijn persoonlijke principes best opzijschuiven om die serie toch een kans te geven.
December 1999: de twaalfjarige Jodie woont in Mexico waar zijn moeder met hem naartoe is gevlucht toen hij nog een baby was. Op een dag heeft hij geen toegang tot zijn medicatie en nu hij zijn pil niet heeft geslikt begint hij ineens bijzondere gaven te vertonen. Maar Jodie weet niet wie zijn vader is en vraagt zich af of hij iemand is die zijn krachten voor goed of kwaad zal gaan gebruiken.
El Elegido is gebaseerd op de strip American Jesus van Mark Millar en Peter Gross. Dat valt niet te merken in het begin, maar de laatste aflevering is onvervalst stripboekspektakel. Het begin, met name de eerste twee afleveringen, doen aan als een sympathiek adolescentie-filmhuisdrama. Het handheldcamerawerk en het nonchalante, haast apathische acteerwerk van het hoofdpersonage dragen flink bij aan die sfeer.
En dat is eigenlijk wel prettig. Na een korte introductie van Jodie, zijn moeder en zijn vrienden, trekken de vijf jongeren de woestijn in en wandelen over de zoutvlakte op zoek naar een sirene die een visser heeft aangevallen. Natuurlijk niet erg verstandig, maar met deze onverwachte en onvoorspelbare start houdt de serie moeiteloos de aandacht vast.
Dit wordt doorgezet in de tweede aflevering, waarin de jongeren goocheltrucjes uithalen om de mensen uit hun dorp te laten geloven dat Jodie de nieuwe Messias is. Maar daarna slaat het om en is er geen twijfel meer over of dit iets bovennatuurlijks is of niet. Vanaf dat moment zijn de losjes gefilmde beelden en de uitdrukkingsloosheid van Jodie juist elementen die El Elegido amateuristisch doen overkomen.
Subtiel is de serie ook niet te noemen. Dat alle punten uit het Jezuslijstje kunnen worden afgevinkt is soms te belachelijk voor woorden. Misschien is de debuterende Bobby Luhnow ook niet de juiste castingkeuze voor Jodie, al zal het niet makkelijk zijn geweest om een jonge Amerikaanse acteur te vinden die vloeiend Mexicaans-Spaans spreekt. Er kan nog niet met zekerheid worden gezegd dat hij geen talent heeft, want er lijkt enige potentie te zijn.
Het enige constante factor is de omgeving. Om geloofwaardig een verhaal te vertellen over mensen die zonder terughoudendheid gaan geloven in de terugkeer van Jezus is een Mexicaans dorp sowieso het meest geschikt, maar het is ook gewoon een prachtige plek die geen moment verveelt. In het verzorgd ogende kustplaatsje worden leuke feestjes gehouden en vlakbij bevinden zich een woestijn, een oase, een zoutvlakte en grotten. De makers hebben ervoor gezorgd dat het Mexicaanse landschap een immer aanwezig personage is.
Al vanaf de eerste aflevering is het niet bepaald een geheim of er nou een held of slechterik in Jodie schuilt en bepaalde wonderen die zich voordoen slaan daardoor helemaal nergens op. Ze zijn enkel bedoeld om die eerdergenoemde Jezus-checklist te voltooien. Die tijd had beter kunnen worden besteed aan de interne ontwikkelingen van Jodie, aangezien hij, in theorie, degene is die worstelt met zichzelf. Dit wordt echter niet in de praktijk gebracht; de serie komt niet verder dan het gegeven dat hij een identiteitscrisis heeft.
De laatste aflevering trekt alles uit de kast. Het filmhuisgevoel is weg en de toon van een stripboekverfilming resteert. Er wordt gretig gebruikgemaakt van slowmotion en omdat de componist blijkbaar geen muziek kon leveren die episch genoeg was, is daarom maar de score van Reqiuem for a Dream gebruikt. Het is zo ontzettend over de top dat het ergens wel wat heeft en dient te worden bekeken door een comicbril.
Het einde liegt er niet om en is een intrigerende afsluiter. Maar het geheel is via heel wat kwalitatieve pieken en dalen bereikt, waardoor dit geen geweldige serie kan worden genoemd. Maar je kunt haar evenmin doorsnee noemen, want het is absoluut een ongewoon werkje. En niet slechts vanwege dat ene supercoole personage van Elvis, de Mexicaanse transgender bakker. De makers kunnen het hierbij laten en dan is het goed zo, maar als er een voortzetting komt dan is er geen twijfel over mogelijk: iedereen die het eerste seizoen heeft gekeken zal gegarandeerd gaan zitten voor het tweede.
El Elegido is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
