Recensie
Recensie HBO Max-serie 'And Just Like That...' seizoen 2
Een weerzien met oude vriendinnen gaat samen met een diversiteitsbeleid dat de plank flink misslaat.
Regie: Michael Patrick King, Cynthia Nixon, Ry Russo-Young, e.a. | Cast: Sarah Jessica Parker (Carrie Bradshaw), Cynthia Nixon (Miranda Hobbes), Kristin Davis (Charlotte York), Sara Ramirez (Che Diaz), Mario Cantone (Anthony Marentino), e.a. | Afleveringen: 11 | Speelduur: 42-45 minuten | Jaar: 2023
De terugkeer van de dames uit Sex and the City werd door veel vrouwen omschreven als het weerzien van oude vriendinnen. Of vervolgserie And Just Like That... ook leuk is voor de nieuwste generatie, daar valt over te discussiëren. De makers doen in ieder geval heel hard hun best. Te hard, volgens sommigen. En het blijft een serie over bevoorrechte vrouwen en hun rijkemensenprobleempjes. Is dat een reden om niet te kijken? Nah.
Seizoen een liet de kijker achter met een hoop om te verwerken. Waren fans van Mr. Big al getraumatiseerd, ook fans van Steve kregen er flink van langs toen ze Miranda hoorden zeggen dat ze altijd al ongelukkig met hem was. Dat Big overleed, hoe uit het leven gegrepen ook, werd natuurlijk gedaan zodat Carrie weer single kan zijn. En Miranda verliet Steve uit naam van het diversiteitsbeleid. Grote vraag voor seizoen twee is of Miranda een statement zal maken over haar seksuele identiteit, en zo ja, welk precies.
Wie jong was toen Sex and the City uitkwam zal gewend zijn om personages uit de kast te zien komen, maar voor jongeren van nu is dit al lang geen vaste prik meer. Je seksualiteit in één woord vastpinnen is voor ouwe mensen; de jeugd van tegenwoordig is simpelweg verliefd. Helaas heeft medialand over het algemeen deze trend nog niet opgepikt.
Hoe progressief And Just Like That... ook poogt te zijn, in seizoen een deed deze serie mee met de irritante traditie om een personage dat voor het eerst een ervaring met iemand van hetzelfde geslacht heeft opgedaan alle voorgaande heteronormatieve relaties rigoureus van tafel te laten vegen. Want daar kan toch helemaal niets van waar geweest zijn? Volgens medialand zijn er maar twee opties: homo of hetero. Een grijs gebied, een spectrum of biseksualiteit bestaan niet of nauwelijks, als we de makers mogen geloven.
Voor trouwe kijkers was het moeilijk om te zien hoe Miranda haar huwelijk met Steve in een paar woorden tot een vergissing reduceerde, toen ze na haar ongemakkelijke keukenseks uitriep dat ze zich nog nooit zo had gevoeld. Nog nooit! Voor fans van Steve, die ooit zo hard hoopten dat het goed zou komen tussen die twee, was dit een klap in het gezicht. En dit is natuurlijk niet in lijn met wat de nieuwste generatie bezighoudt, die zich probeert te ontdoen van labels, hokjes en de absurde veronderstelling dat een mens maar op één geslacht kan vallen.
Het is niet de eerste keer dat actrice Sara Ramirez een bijdrage levert aan bi-invisibiliteit. In Grey's Anatomy moesten fans van personage George al verdagen dat Ramirez als Callie bij het uit de kast komen haar huwelijk met George pijnlijk omschreef als "geen idee wat dat was". Het kan blijkbaar geen liefde geweest zijn als je daarna in bed belandt met iemand van hetzelfde geslacht. Was dit fenomeen toen al storend, bij de nieuwe generatie zal dit er zeker niet snel ingaan.
Che identificeert zich niet eens als vrouw, dus of Miranda een nieuwe laag van haar seksualiteit heeft aangeboord is misschien niet eens een vraag. Zo kunnen we eindeloos doorgaan en dan moet Miranda nog aan het woord komen. Maar echt veel mag de kijker niet verwachten van Miranda in seizoen twee: het onderwerp wordt opzettelijk vaag gehouden. Dat had mooi in lijn kunnen zijn met de hokjesweerzin van vandaag de dag, als er niet van alle kanten benadrukt wordt dat Miranda zo in de war is.
Wat de kijker wel mag verwachten is... de avonturen van bevoorrechte dames in New York. Niet alleen de oude vertrouwde dames, maar ook een schare aan nieuwe personages. Over het algemeen voegen deze weinig toe, wat pijnlijk duidelijk maakt dat ze er enkel zijn vanwege hun huidskleur. De bijbehorende vermeende levenservaring die de serie wat meer diepgang had kunnen geven – anders dan wat geïsoleerde momenten die alleen maar geforceerd overkomen – ontbreekt jammerlijk.
Andere zaken gaan voor, zoals het langverwachte weerzien met Aidan. Ouwe koek zal de kijker (uit team Big) denken, maar Carrie geeft toch nieuwe betekenis aan het oude bekende door zichzelf een confronterende spiegel voor te houden, waar menig kijker door van streek zal raken. Toch doet dit navelstaren ook denken aan hoe de serie vroeger was. Het is vooral de nostalgie waardoor fans van het eerste uur And Just Like That... zullen blijven volgen. En met de warmte van de slotaflevering worden zij beloond.
Het is te hopen dat de makers in seizoen drie zullen beseffen dat de focus beter kan liggen op de relaties tussen de vrouwen onderling. Maakt het wat uit dat de serie voor nieuwe kijkers niet zo interessant zal zijn? Echte fans zal het een worst wezen. Natuurlijk is tokenisme problematisch, maar het weerzien met de oude vriendinnen is hartverwarmend. And just like that vergeven we dat tenenkrommende diversiteitsbeleid en blijven we onze vriendinnen zo trouw als zij elkaar zijn.
And Just Like That... is te zien bij HBO Max.
De terugkeer van de dames uit Sex and the City werd door veel vrouwen omschreven als het weerzien van oude vriendinnen. Of vervolgserie And Just Like That... ook leuk is voor de nieuwste generatie, daar valt over te discussiëren. De makers doen in ieder geval heel hard hun best. Te hard, volgens sommigen. En het blijft een serie over bevoorrechte vrouwen en hun rijkemensenprobleempjes. Is dat een reden om niet te kijken? Nah.
Seizoen een liet de kijker achter met een hoop om te verwerken. Waren fans van Mr. Big al getraumatiseerd, ook fans van Steve kregen er flink van langs toen ze Miranda hoorden zeggen dat ze altijd al ongelukkig met hem was. Dat Big overleed, hoe uit het leven gegrepen ook, werd natuurlijk gedaan zodat Carrie weer single kan zijn. En Miranda verliet Steve uit naam van het diversiteitsbeleid. Grote vraag voor seizoen twee is of Miranda een statement zal maken over haar seksuele identiteit, en zo ja, welk precies.
Wie jong was toen Sex and the City uitkwam zal gewend zijn om personages uit de kast te zien komen, maar voor jongeren van nu is dit al lang geen vaste prik meer. Je seksualiteit in één woord vastpinnen is voor ouwe mensen; de jeugd van tegenwoordig is simpelweg verliefd. Helaas heeft medialand over het algemeen deze trend nog niet opgepikt.
Hoe progressief And Just Like That... ook poogt te zijn, in seizoen een deed deze serie mee met de irritante traditie om een personage dat voor het eerst een ervaring met iemand van hetzelfde geslacht heeft opgedaan alle voorgaande heteronormatieve relaties rigoureus van tafel te laten vegen. Want daar kan toch helemaal niets van waar geweest zijn? Volgens medialand zijn er maar twee opties: homo of hetero. Een grijs gebied, een spectrum of biseksualiteit bestaan niet of nauwelijks, als we de makers mogen geloven.
Voor trouwe kijkers was het moeilijk om te zien hoe Miranda haar huwelijk met Steve in een paar woorden tot een vergissing reduceerde, toen ze na haar ongemakkelijke keukenseks uitriep dat ze zich nog nooit zo had gevoeld. Nog nooit! Voor fans van Steve, die ooit zo hard hoopten dat het goed zou komen tussen die twee, was dit een klap in het gezicht. En dit is natuurlijk niet in lijn met wat de nieuwste generatie bezighoudt, die zich probeert te ontdoen van labels, hokjes en de absurde veronderstelling dat een mens maar op één geslacht kan vallen.
Het is niet de eerste keer dat actrice Sara Ramirez een bijdrage levert aan bi-invisibiliteit. In Grey's Anatomy moesten fans van personage George al verdagen dat Ramirez als Callie bij het uit de kast komen haar huwelijk met George pijnlijk omschreef als "geen idee wat dat was". Het kan blijkbaar geen liefde geweest zijn als je daarna in bed belandt met iemand van hetzelfde geslacht. Was dit fenomeen toen al storend, bij de nieuwe generatie zal dit er zeker niet snel ingaan.
Che identificeert zich niet eens als vrouw, dus of Miranda een nieuwe laag van haar seksualiteit heeft aangeboord is misschien niet eens een vraag. Zo kunnen we eindeloos doorgaan en dan moet Miranda nog aan het woord komen. Maar echt veel mag de kijker niet verwachten van Miranda in seizoen twee: het onderwerp wordt opzettelijk vaag gehouden. Dat had mooi in lijn kunnen zijn met de hokjesweerzin van vandaag de dag, als er niet van alle kanten benadrukt wordt dat Miranda zo in de war is.
Wat de kijker wel mag verwachten is... de avonturen van bevoorrechte dames in New York. Niet alleen de oude vertrouwde dames, maar ook een schare aan nieuwe personages. Over het algemeen voegen deze weinig toe, wat pijnlijk duidelijk maakt dat ze er enkel zijn vanwege hun huidskleur. De bijbehorende vermeende levenservaring die de serie wat meer diepgang had kunnen geven – anders dan wat geïsoleerde momenten die alleen maar geforceerd overkomen – ontbreekt jammerlijk.
Andere zaken gaan voor, zoals het langverwachte weerzien met Aidan. Ouwe koek zal de kijker (uit team Big) denken, maar Carrie geeft toch nieuwe betekenis aan het oude bekende door zichzelf een confronterende spiegel voor te houden, waar menig kijker door van streek zal raken. Toch doet dit navelstaren ook denken aan hoe de serie vroeger was. Het is vooral de nostalgie waardoor fans van het eerste uur And Just Like That... zullen blijven volgen. En met de warmte van de slotaflevering worden zij beloond.
Het is te hopen dat de makers in seizoen drie zullen beseffen dat de focus beter kan liggen op de relaties tussen de vrouwen onderling. Maakt het wat uit dat de serie voor nieuwe kijkers niet zo interessant zal zijn? Echte fans zal het een worst wezen. Natuurlijk is tokenisme problematisch, maar het weerzien met de oude vriendinnen is hartverwarmend. And just like that vergeven we dat tenenkrommende diversiteitsbeleid en blijven we onze vriendinnen zo trouw als zij elkaar zijn.
And Just Like That... is te zien bij HBO Max.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
