Recensie
Recensie Disney+-serie 'The Owl House' seizoen 2
Het tweede seizoen is een heel anders dan het eerste. En een stuk enger.
Regie: Bosook Coburn, Amelia Lorenz, Bridget Underwood, e.a. | Cast (stemmen): Sarah-Nicole Robles (Luz), Alex Hirsch (King), Wendie Malick (Eda), Tati Gabrielle (Willow), Issac Ryan Brown (Gus), e.a. | Afleveringen: 21 | Speelduur: 24-26 minuten | Jaar: 2023
Seizoen twee van The Owl House is nog duisterder dan seizoen één – en dat was al behoorlijk eng, vooral voor de allerkleinsten. Wellicht dat dit de reden is dat Disney de serie na drie seizoenen al van de hand deed. Jammer voor alle kinderen die net als hoofdpersoon Luz het stempel ‘raar’ kregen, en ook jammer voor de queer gemeenschap, want ook op dat gebied – in tegenstelling tot veel animatie series – is de serie rijk aan representatieve personages. Gelukkig hebben we in Nederland seizoen twee nog om van te genieten.
Tiener Luz wordt door haar omgeving afgewezen en vindt haar aansluiting in de wereld van de Kookeilanden, een dimensie waarin allerlei gekkigheid aan de orde van de dag is, soms op de grens van het misselijkmakende. Een zeldzaamheid tussen de moderne kinderprogramma’s, die meestal van een suikerzoet laagje voorzien zijn om de tere kinderzieltjes koste wat kost te beschermen. De jeugd met een hang naar het Tim Burtonachtige of naar Gothic inhoud wordt maar weinig bediend.
Daarnaast zijn er prettig veel queer personages in de serie, zowel hoofdpersonen als achtergrond figuren. In seizoen twee komt er een non-binair personage bij als een oude vlam van Eda opduikt. Al vanaf seizoen één leren we haar en haar pijnlijke familiegeschiedenis meer en meer kennen, en dit seizoen komt ook King aan de beurt om zijn verleden op dezelfde puzzelende manier uit te pluizen.
Daarnaast is de keizer steeds lastiger aan het worden. In seizoen één was de school en het leren om heks te worden de focus in een Harry Potter fantasie, maar in seizoen twee is het dwarsbomen van de plannen van de slechterik belangrijker, waardoor de serie meer een Lord of the Rings gevoel krijgt. Deze insteek is in gang gezet door de spannende en ontroerende finale van seizoen één, maar maakt seizoen twee beduidend anders.
Dit alles maakt dat seizoen twee van The Owl House een stuk moeilijker te volgen is – de gemiddelde leeftijd van de doelgroep in acht nemend – maar de diepere lagen maken het verhaal wel boeiender dan toen wanneer het een simpel middelbare schooldrama was. Het is een volwassenere, originelere serie geworden. Heel jammer dat er na het korte derde seizoen, dat in Nederland nog uit moet komen, besloten is te stoppen.
Zonde dat Disney de serie uiteindelijk niet bij hen vond passen, daarmee zeggen ze feitelijk dat Luz te raar is. Arme Luz heeft weer een afwijzing te verdragen. En ieder kind dat zich met Luz identificeert, om welke reden dan ook, zal diezelfde boodschap krijgen. Wellicht dat een andere studio of streamingsdienst het op wil pikken. Netflix is niet vies van rare hoofdpersonen. Zo zou Luz naar de volgende dimensie kunnen reizen.
The Owl House is te zien bij Disney+.
Seizoen twee van The Owl House is nog duisterder dan seizoen één – en dat was al behoorlijk eng, vooral voor de allerkleinsten. Wellicht dat dit de reden is dat Disney de serie na drie seizoenen al van de hand deed. Jammer voor alle kinderen die net als hoofdpersoon Luz het stempel ‘raar’ kregen, en ook jammer voor de queer gemeenschap, want ook op dat gebied – in tegenstelling tot veel animatie series – is de serie rijk aan representatieve personages. Gelukkig hebben we in Nederland seizoen twee nog om van te genieten.
Tiener Luz wordt door haar omgeving afgewezen en vindt haar aansluiting in de wereld van de Kookeilanden, een dimensie waarin allerlei gekkigheid aan de orde van de dag is, soms op de grens van het misselijkmakende. Een zeldzaamheid tussen de moderne kinderprogramma’s, die meestal van een suikerzoet laagje voorzien zijn om de tere kinderzieltjes koste wat kost te beschermen. De jeugd met een hang naar het Tim Burtonachtige of naar Gothic inhoud wordt maar weinig bediend.
Daarnaast zijn er prettig veel queer personages in de serie, zowel hoofdpersonen als achtergrond figuren. In seizoen twee komt er een non-binair personage bij als een oude vlam van Eda opduikt. Al vanaf seizoen één leren we haar en haar pijnlijke familiegeschiedenis meer en meer kennen, en dit seizoen komt ook King aan de beurt om zijn verleden op dezelfde puzzelende manier uit te pluizen.
Daarnaast is de keizer steeds lastiger aan het worden. In seizoen één was de school en het leren om heks te worden de focus in een Harry Potter fantasie, maar in seizoen twee is het dwarsbomen van de plannen van de slechterik belangrijker, waardoor de serie meer een Lord of the Rings gevoel krijgt. Deze insteek is in gang gezet door de spannende en ontroerende finale van seizoen één, maar maakt seizoen twee beduidend anders.
Dit alles maakt dat seizoen twee van The Owl House een stuk moeilijker te volgen is – de gemiddelde leeftijd van de doelgroep in acht nemend – maar de diepere lagen maken het verhaal wel boeiender dan toen wanneer het een simpel middelbare schooldrama was. Het is een volwassenere, originelere serie geworden. Heel jammer dat er na het korte derde seizoen, dat in Nederland nog uit moet komen, besloten is te stoppen.
Zonde dat Disney de serie uiteindelijk niet bij hen vond passen, daarmee zeggen ze feitelijk dat Luz te raar is. Arme Luz heeft weer een afwijzing te verdragen. En ieder kind dat zich met Luz identificeert, om welke reden dan ook, zal diezelfde boodschap krijgen. Wellicht dat een andere studio of streamingsdienst het op wil pikken. Netflix is niet vies van rare hoofdpersonen. Zo zou Luz naar de volgende dimensie kunnen reizen.
The Owl House is te zien bij Disney+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
