Recensie
Recensie Disney+-serie 'Irrésistible'
Het enige onweerstaanbare aan deze serie is - zoals altijd - Parijs.
Regie: Antony Cordier, Laure de Butler | Cast: Camélia Jordana (Adèle), Theo Navarro-Mussy (Arthur), Corentin Fila (Trésor), Zinedine Soualem (Amine), Salomé Dewaels (Joséphine), e.a. | Afleveringen: 6 | Speelduur: 26-35 minuten | Jaar: 2023
In de eerste aflevering van Irrésistible kijkt hoofdpersonage Arthur bij het verschijnen van de titel recht in de camera. Maar wat er zo onweerstaanbaar aan hem is, is moeilijk te zien. Zijn tegenspeelster is de broeierige Adèle, gespeeld door de in Frankrijk populaire zangeres en actrice Camélia Jordana, voor wie deze serie is geschreven. Het verhaal zou volgens haar over het belang van mentale gezondheid gaan. Ook dat is bijzonder moeilijk te zien.
Adèle ervaart na een romantische nacht met Arthur twee paniekaanvallen en trekt onmiddellijk de conclusie dat Arthur daarvan de oorzaak is. Maar ook gelooft ze, na het raadplegen van dokter Google, dat ze gebrokenhartsyndroom heeft: een door stress aangewakkerde aandoening die hartaanvalachtige reacties veroorzaakt. De kijker met verstand van psychische en psychosomatische problemen zal zich mateloos ergeren aan Adèles onwil om van de arts aan te nemen dat haar paniekaanvallen een psychische oorzaak hebben. Terwijl gebrokenhartsyndroom eveneens een psychische oorzaak heeft.
Bij het diagnosticeren van psychosomatische aandoeningen moeten artsen vaak aan patiënten vragen of zij überhaupt geloven in psychosomatiek. Alsof het zo vreemd is dat de hersenen een lichamelijke reactie kunnen veroorzaken. Mensen met mentale problemen hebben al genoeg te maken met onbegrip voor hun klachten en een serie als Irrésistible helpt daar absoluut niet bij. Camélia Jordana's intenties om hier (de juiste) aandacht op te vestigen zijn zeker niet geslaagd.
Tot overmaat van frustratie geeft de arts het vreemdste doktersadvies ooit: in plaats van therapie om haar angsten onder ogen te zien moet Adèle maar bij de veroorzaker uit de buurt blijven. Menig arts zal zelf een stress-geïnduceerde reactie krijgen bij het zien van een fictieve vakgenoot die een patiënt ongezond vermijdingsgedrag aanpraat. Bij het belang van mentale gezondheid uitleggen hoort het belang van psychotherapie benadrukken. Uiterst opmerkelijk dat de serie dit essentiële advies overslaat.
En daarna moet de kijker toezien hoe Adèle allerlei typische fouten uit het handboek maakt, zoals in paniek raken bij het idee een paniekaanval te krijgen. Ook begint ze flauw te vallen, wat niets te maken heeft met een paniekaanval want dan giert de adrenaline door je lijf, juist om te voorkomen dat je flauwvalt. Het mag duidelijk zijn dat eenieder die ervaring heeft met echte psychische aandoeningen deze serie beter kan vermijden.
Ook voor de rest van de kijkers is er niet veel aan. De serie is nietszeggend, bevat geen humor en sommige dialogen zijn kinderachtig of slaan echt helemaal nergens op. Het project lijkt vooral in elkaar geflanst voor Camélia Jordana. Volgens de makers zou de serie alle juiste ingrediënten voor een romkom moeten hebben, maar zelfs de clichés van dit genre, waar sommigen oprecht van kunnen genieten, zijn nergens te vinden. Het is allemaal veel te vergezocht.
Wat er wel leuk aan is, zijn de locaties in Parijs. Er is voor de iets onbekendere plekjes gekozen, maar ook in de minder toeristische buurten is de wereldstad nog steeds charmant. Met Parijs zit je altijd goed natuurlijk, zo zullen de makers bedacht hebben. Een enkele scène slaat wel de plank mis, zoals wanneer Adèle per ongeluk het bruidsboeket van een wildvreemde vangt en op precies hetzelfde moment de nepsneeuw inzet. Dat ligt er te dik bovenop.
Iets wat vreemd genoeg niet in de serie genoemd wordt, is de wetenschap achter het fenomeen liefde. Ook liefde is psychisch en kan psychosomatische reacties uitlokken. Arthur zou dat moeten weten, want hij is een wetenschapper die de liefde bestudeert. Serieus. Wanneer hij vertelt over zijn studie, en dat is zelden, is dat droog en saai. Niet dat de rest zo opwindend is, maar het is wel een flinke misser. Wellicht dat de Amerikanen een remake willen maken en dan deze informatie kunnen toevoegen? Evenals een meer onweerstaanbare mannelijke hoofdpersoon? Het is maar een idee.
Irrésistible is te zien bij Disney+.
In de eerste aflevering van Irrésistible kijkt hoofdpersonage Arthur bij het verschijnen van de titel recht in de camera. Maar wat er zo onweerstaanbaar aan hem is, is moeilijk te zien. Zijn tegenspeelster is de broeierige Adèle, gespeeld door de in Frankrijk populaire zangeres en actrice Camélia Jordana, voor wie deze serie is geschreven. Het verhaal zou volgens haar over het belang van mentale gezondheid gaan. Ook dat is bijzonder moeilijk te zien.
Adèle ervaart na een romantische nacht met Arthur twee paniekaanvallen en trekt onmiddellijk de conclusie dat Arthur daarvan de oorzaak is. Maar ook gelooft ze, na het raadplegen van dokter Google, dat ze gebrokenhartsyndroom heeft: een door stress aangewakkerde aandoening die hartaanvalachtige reacties veroorzaakt. De kijker met verstand van psychische en psychosomatische problemen zal zich mateloos ergeren aan Adèles onwil om van de arts aan te nemen dat haar paniekaanvallen een psychische oorzaak hebben. Terwijl gebrokenhartsyndroom eveneens een psychische oorzaak heeft.
Bij het diagnosticeren van psychosomatische aandoeningen moeten artsen vaak aan patiënten vragen of zij überhaupt geloven in psychosomatiek. Alsof het zo vreemd is dat de hersenen een lichamelijke reactie kunnen veroorzaken. Mensen met mentale problemen hebben al genoeg te maken met onbegrip voor hun klachten en een serie als Irrésistible helpt daar absoluut niet bij. Camélia Jordana's intenties om hier (de juiste) aandacht op te vestigen zijn zeker niet geslaagd.
Tot overmaat van frustratie geeft de arts het vreemdste doktersadvies ooit: in plaats van therapie om haar angsten onder ogen te zien moet Adèle maar bij de veroorzaker uit de buurt blijven. Menig arts zal zelf een stress-geïnduceerde reactie krijgen bij het zien van een fictieve vakgenoot die een patiënt ongezond vermijdingsgedrag aanpraat. Bij het belang van mentale gezondheid uitleggen hoort het belang van psychotherapie benadrukken. Uiterst opmerkelijk dat de serie dit essentiële advies overslaat.
En daarna moet de kijker toezien hoe Adèle allerlei typische fouten uit het handboek maakt, zoals in paniek raken bij het idee een paniekaanval te krijgen. Ook begint ze flauw te vallen, wat niets te maken heeft met een paniekaanval want dan giert de adrenaline door je lijf, juist om te voorkomen dat je flauwvalt. Het mag duidelijk zijn dat eenieder die ervaring heeft met echte psychische aandoeningen deze serie beter kan vermijden.
Ook voor de rest van de kijkers is er niet veel aan. De serie is nietszeggend, bevat geen humor en sommige dialogen zijn kinderachtig of slaan echt helemaal nergens op. Het project lijkt vooral in elkaar geflanst voor Camélia Jordana. Volgens de makers zou de serie alle juiste ingrediënten voor een romkom moeten hebben, maar zelfs de clichés van dit genre, waar sommigen oprecht van kunnen genieten, zijn nergens te vinden. Het is allemaal veel te vergezocht.
Wat er wel leuk aan is, zijn de locaties in Parijs. Er is voor de iets onbekendere plekjes gekozen, maar ook in de minder toeristische buurten is de wereldstad nog steeds charmant. Met Parijs zit je altijd goed natuurlijk, zo zullen de makers bedacht hebben. Een enkele scène slaat wel de plank mis, zoals wanneer Adèle per ongeluk het bruidsboeket van een wildvreemde vangt en op precies hetzelfde moment de nepsneeuw inzet. Dat ligt er te dik bovenop.
Iets wat vreemd genoeg niet in de serie genoemd wordt, is de wetenschap achter het fenomeen liefde. Ook liefde is psychisch en kan psychosomatische reacties uitlokken. Arthur zou dat moeten weten, want hij is een wetenschapper die de liefde bestudeert. Serieus. Wanneer hij vertelt over zijn studie, en dat is zelden, is dat droog en saai. Niet dat de rest zo opwindend is, maar het is wel een flinke misser. Wellicht dat de Amerikanen een remake willen maken en dan deze informatie kunnen toevoegen? Evenals een meer onweerstaanbare mannelijke hoofdpersoon? Het is maar een idee.
Irrésistible is te zien bij Disney+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
