Recensie
Recensie Netflix-serie 'Pacto de Silencio'
Er zijn irritant veel vraagtekens in deze soapachtige Mexicaanse wraakserie.
Regie: Mauricio Corredor, Carlos Villegas Rosales | Cast: Camila Valero (Brenda Rey), Chantal Andere (Ramona Castro), Marimar Vega (Martina Robles), Litzy (Sofía Estrada), Kika Edgar (Irene Bustamante), e.a. | Afleveringen: 18 | Speelduur: 35-43 minuten | Jaar: 2023
Brenda werd als baby te vondeling gelegd in een hutje in een bos. Waarom? Wie is haar moeder? Haar vader? Een goede basis voor een spannende zoektocht naar de waarheid. Maar Brenda is niet al te veel bezig met het vinden van de waarheid. Ze zint vooral op wraak. Dit maakt Pacto de Silencio eerder een dramatische soap dan een spannend mysterie.
Al in de eerste aflevering is Brenda iemand op het spoor. Het vinden van deze vrouw zou een bevredigende afsluiting moeten zijn van een jarenlange zoektocht, maar dat wordt niet zo weergegeven. Hoewel Brenda benadrukt dat ze lang op dit moment heeft gewacht komt dat nauwelijks over. Als later blijkt dat ze al sinds haar kindertijd weet dat ze door vier scholieren van een meisjesschool en hun directrice is achtergelaten, wordt nog onduidelijker waarom ze nu als volwassene aan de slag gaat met haar wraakacties.
Zo zijn er meer onduidelijkheden. Nogal logisch bij een mysterie, maar het zijn er overweldigend veel en ze komen allemaal tegelijk. De grootste vraag is natuurlijk waarom Brenda op zo'n vreemde manier in het bos is gedumpt. Je zou denken dat een katholieke meisjesschool in Latijns-Amerika, waar illegale adoptie aan de orde van de dag is, wel een achterdeurtje of twee heeft voor dit soort situaties. Waarom moest ze dan per se bij Carmen in haar hutje te vondeling worden gelegd? Die zorgde niet bepaald goed voor de kleine Brenda.
Als kind kreeg Brenda van haar continu te horen dat haar moeder haar niet wilde, haar haatte, haar achterliet in een hutje waarvan ze dacht dat het verlaten was, in de hoop dat ze zou sterven. Niet echt een pedagogisch verantwoorde opvoedtechniek. Geen wonder dat de volwassen Brenda zo haatdragend is. Brenda weet niet wie van de vier scholieren haar moeder is, maar verzint toch van alles om hen alle vier het leven zuur te maken en geniet ervan zonder wroeging of DNA-test.
Geen moment komt het in haar op dat deze vrouwen misschien geen andere keuze hadden dan haar achter te laten. En dat terwijl er net te veel toevalligheden zijn: de vrouw die haar vond werkte op de meisjesschool, de directrice was erbij betrokken en ze werd in een woning achtergelaten in plaats van lukraak in het bos gedumpt. Gelooft ze echt dat haar moeder het huis van Carmen niet bewust heeft uitgezocht?
Een ander fascinerend vraagstuk is hoe Brenda succesvol is geworden. Ze is nu een rijke, beroemde influencer, maar flashbacks laten zien dat ze ooit dakloos was. Hoe ze aan haar succes is gekomen moet een prachtig verhaal zijn, maar ook dat wordt de kijker onthouden. Het is het zoveelste ongeloofwaardige ingrediënt.
Als influencer is Brenda niet bijzonder goed. Ze komt niet veel verder dan het delen van foto's van wat ze eet en goedkope, onoriginele leuzen die stellen dat alle vrouwen koninginnen zijn en je van jezelf moet leren houden. Achter gesloten deuren heeft Brenda een heel andere, veel venijnigere persoonlijkheid, al komt die net zo nep over. Dat heeft natuurlijk ook te maken met het slechte acteerwerk van haar vertolker, maar dat terzijde.
Wie Brenda's moeder is wordt goed geheim gehouden, vooral omdat het moeilijk bij te houden is wie wie is. Flashbacks laten zien wat er is gebeurd met de vier vrouwen die de baby achterlieten, maar omdat zij allemaal donker haar hebben is het soms moeilijk te zien is welke jongedame bij welke volwassen vrouw hoort. Maar de oogkleur van de meisjes komt vaak niet overeen met die van hun volwassen tegenhanger, waardoor de kijker gaat twijfelen. Wie niet direct vier namen uit zijn hoofd heeft geleerd, raakt de draad kwijt.
Door dit alles komt de spanning maar moeilijk op gang. De serie is eerder interessant door de absurditeit van de vergezochte gebeurtenissen. Bij elk moment dat spannend moet zijn klinkt een muziekdreun, wat niet hartslagversnellend werkt maar juist een komisch effect heeft. De serie doet veel te hard zijn best, wat waarschijnlijk de overvloed aan mysteries verklaart. Dat belooft wat voor de ontknoping. Een bizar, compleet ongeloofwaardig einde? Het is bijna te hopen. Het zou wel goed passen bij deze serie.
Het einde is echter geen lachwekkend spektakel, maar wel ongeloofwaardig, langdradig, sentimenteel en niet in lijn met het wraakthema. Er komt een laatste geheim uit de hoge hoed dat vrijwel niets om het lijf heeft en tot en met het laatste beeld van Brenda die op een heuvel staat na te denken komt alles knullig over. Van het intrigerende gegeven waar de serie mee begon, is aan het einde niets overgebleven.
Pacto de Silencio is te zien bij Netflix.
Brenda werd als baby te vondeling gelegd in een hutje in een bos. Waarom? Wie is haar moeder? Haar vader? Een goede basis voor een spannende zoektocht naar de waarheid. Maar Brenda is niet al te veel bezig met het vinden van de waarheid. Ze zint vooral op wraak. Dit maakt Pacto de Silencio eerder een dramatische soap dan een spannend mysterie.
Al in de eerste aflevering is Brenda iemand op het spoor. Het vinden van deze vrouw zou een bevredigende afsluiting moeten zijn van een jarenlange zoektocht, maar dat wordt niet zo weergegeven. Hoewel Brenda benadrukt dat ze lang op dit moment heeft gewacht komt dat nauwelijks over. Als later blijkt dat ze al sinds haar kindertijd weet dat ze door vier scholieren van een meisjesschool en hun directrice is achtergelaten, wordt nog onduidelijker waarom ze nu als volwassene aan de slag gaat met haar wraakacties.
Zo zijn er meer onduidelijkheden. Nogal logisch bij een mysterie, maar het zijn er overweldigend veel en ze komen allemaal tegelijk. De grootste vraag is natuurlijk waarom Brenda op zo'n vreemde manier in het bos is gedumpt. Je zou denken dat een katholieke meisjesschool in Latijns-Amerika, waar illegale adoptie aan de orde van de dag is, wel een achterdeurtje of twee heeft voor dit soort situaties. Waarom moest ze dan per se bij Carmen in haar hutje te vondeling worden gelegd? Die zorgde niet bepaald goed voor de kleine Brenda.
Als kind kreeg Brenda van haar continu te horen dat haar moeder haar niet wilde, haar haatte, haar achterliet in een hutje waarvan ze dacht dat het verlaten was, in de hoop dat ze zou sterven. Niet echt een pedagogisch verantwoorde opvoedtechniek. Geen wonder dat de volwassen Brenda zo haatdragend is. Brenda weet niet wie van de vier scholieren haar moeder is, maar verzint toch van alles om hen alle vier het leven zuur te maken en geniet ervan zonder wroeging of DNA-test.
Geen moment komt het in haar op dat deze vrouwen misschien geen andere keuze hadden dan haar achter te laten. En dat terwijl er net te veel toevalligheden zijn: de vrouw die haar vond werkte op de meisjesschool, de directrice was erbij betrokken en ze werd in een woning achtergelaten in plaats van lukraak in het bos gedumpt. Gelooft ze echt dat haar moeder het huis van Carmen niet bewust heeft uitgezocht?
Een ander fascinerend vraagstuk is hoe Brenda succesvol is geworden. Ze is nu een rijke, beroemde influencer, maar flashbacks laten zien dat ze ooit dakloos was. Hoe ze aan haar succes is gekomen moet een prachtig verhaal zijn, maar ook dat wordt de kijker onthouden. Het is het zoveelste ongeloofwaardige ingrediënt.
Als influencer is Brenda niet bijzonder goed. Ze komt niet veel verder dan het delen van foto's van wat ze eet en goedkope, onoriginele leuzen die stellen dat alle vrouwen koninginnen zijn en je van jezelf moet leren houden. Achter gesloten deuren heeft Brenda een heel andere, veel venijnigere persoonlijkheid, al komt die net zo nep over. Dat heeft natuurlijk ook te maken met het slechte acteerwerk van haar vertolker, maar dat terzijde.
Wie Brenda's moeder is wordt goed geheim gehouden, vooral omdat het moeilijk bij te houden is wie wie is. Flashbacks laten zien wat er is gebeurd met de vier vrouwen die de baby achterlieten, maar omdat zij allemaal donker haar hebben is het soms moeilijk te zien is welke jongedame bij welke volwassen vrouw hoort. Maar de oogkleur van de meisjes komt vaak niet overeen met die van hun volwassen tegenhanger, waardoor de kijker gaat twijfelen. Wie niet direct vier namen uit zijn hoofd heeft geleerd, raakt de draad kwijt.
Door dit alles komt de spanning maar moeilijk op gang. De serie is eerder interessant door de absurditeit van de vergezochte gebeurtenissen. Bij elk moment dat spannend moet zijn klinkt een muziekdreun, wat niet hartslagversnellend werkt maar juist een komisch effect heeft. De serie doet veel te hard zijn best, wat waarschijnlijk de overvloed aan mysteries verklaart. Dat belooft wat voor de ontknoping. Een bizar, compleet ongeloofwaardig einde? Het is bijna te hopen. Het zou wel goed passen bij deze serie.
Het einde is echter geen lachwekkend spektakel, maar wel ongeloofwaardig, langdradig, sentimenteel en niet in lijn met het wraakthema. Er komt een laatste geheim uit de hoge hoed dat vrijwel niets om het lijf heeft en tot en met het laatste beeld van Brenda die op een heuvel staat na te denken komt alles knullig over. Van het intrigerende gegeven waar de serie mee begon, is aan het einde niets overgebleven.
Pacto de Silencio is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
