Recensie
Recensie Netlfix-serie 'Neon'
Mierzoete portrettering van de reggaetonmuziekindustrie met te weinig spanning om verder te willen kijken.
Regie: Eli Gonda, Kimberly McCollough, Oz Rodriguez, e.a. | Cast: Tyler Dean Flores (Santi), Emma Ferreira (Ness), Jordan Mendoza (Felix), Courtney Taylor (Mía), Alicia Pascual-Peña (Celeste), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 26-30 minuten | Jaar: 2023
Op dit moment is reggaeton mogelijk het grootste muziekgenre. De zomerse, zweterige clubbeat vormt in combinatie met de seksueel getinte Spaanstalige teksten een perfecte cocktail om avonden mee vol te dansen. Neon speelt zich af in de Amerikaanse reggaetonhoofdstad Miami, waar opkomende artiest Santi met hulp van zijn beste vrienden een plek in de muziekwereld probeert te veroveren. Een buddykomedie voor Gen Z, maar de centrale vriendschap had realistischer (en vooral liever) mogen worden neergezet.
Santi heeft grote dromen. Omdat zijn nummer online miljoenen keren is beluisterd, waagt hij een sprong in het diepe en verhuist met niet veel meer dan een rolkoffertje naar Miami. Hij wordt daarin vergezeld door zijn manager en videograaf, beter bekend als zijn beste vrienden Ness en Felix. Met de miljoenen streams op zak heeft hij een basis, maar daarmee stuit hij wel direct op de afgunst van traditionele muzikanten richting zogenaamde internetmuzikanten.
Dit onderwerp speelt al langer in de muziekwereld. Door het te combineren met de gigantische populariteit van reggaeton heeft Neon perfecte timing. In combinatie met het coming-of-age-buddykomedieplot en een hoofdpersoon met een gigantische gunfactor lijkt het recept te zijn gevonden voor een geweldig leuke serie die een enorme groep fans zou kunnen bereiken.
Maar eigenlijk gaat het al vrij snel mis. Santi is weliswaar sociaal en charismatisch, maar krijgt weinig diepgang. Dat komt onder meer door de afwezigheid van echte tegenslagen. Tijdens zijn reis door Miami gaan wel dingen fout, maar niets heeft blijvende consequenties. Hierdoor is er vrijwel geen spanning. Daarmee lijkt de serie vooral bedoeld om het muziekgenre te promoten, in de vorm van een ludieke muziekvideo van acht afleveringen met een loshangend plot.
Ook de relatie tussen het centrale drietal komt niet goed uit de verf. Omdat Santi, Ness en Felix hun hele volwassenwording samen hebben doorgemaakt, zouden ze een onbreekbare band hebben. Hoewel Ness en Felix wel enkele pure en geloofwaardige momenten delen, zijn die bij Santi een stuk spaarzamer. De relatie met zijn vrienden voelt uitbuitend, alsof hij ze enkel om zich heen houdt om zijn persoonlijke droom te verwezenlijken. Erg zonde, zeker in een serie die volledig draait om oude vriendschappen onderhouden bij nieuwe roem.
Het acteerwerk is overdreven, maar niet ongeloofwaardig. Het zijn weliswaar leuke personages, maar de acteurs lijken het met een matig script te moeten doen. Ook is niet helemaal duidelijk hoe oud de hoofdpersonages zouden moeten zijn. In hun gedrag lijken ze net achttien (overmoedig en jong, met de bijpassende naïeve blik), maar ze moeten midden-twintigers voorstellen. Haast net zo ongeloofwaardig is dat het drietal een koffietafel moet verkopen om een parkeerboete te kunnen betalen, maar kennelijk wel het budget heeft om op elk feest in een nieuwe outfit te verschijnen.
Uiteindelijk is niet helemaal duidelijk wat Neon wil zeggen. Probeert de serie het stereotype van reggaetonmuzikanten te ontkrachten? Gaat het verhaal over vriendschap en hoe daarmee elk conflict kan worden overwonnen? Of is het juist een waarschuwing voor de schaduwkanten van de muziekindustrie? Het antwoord op elk van deze vragen is ja, maar nooit met enige overtuiging of toelichting. Hierdoor gebeuren dingen alleen maar, zonder dat ze zorgen voor emotionele diepgang.
Neon voelt zodanig geforceerd dat dat de serie vooral bedoeld lijkt om reggaetonartiesten een platform te geven. Er zijn volop cameo's (onder andere van Daddy Yankee, bekend van zijn hit Gasolina) en voor fans van het genre is er genoeg fijne muziek om te genieten. Maar het verhaal lijkt minder prioriteit te hebben dan de soundtrack, dus misschien is het beter om die gewoon op te zetten en de serie links te laten liggen.
Neon is te zien bij Netflix.
Op dit moment is reggaeton mogelijk het grootste muziekgenre. De zomerse, zweterige clubbeat vormt in combinatie met de seksueel getinte Spaanstalige teksten een perfecte cocktail om avonden mee vol te dansen. Neon speelt zich af in de Amerikaanse reggaetonhoofdstad Miami, waar opkomende artiest Santi met hulp van zijn beste vrienden een plek in de muziekwereld probeert te veroveren. Een buddykomedie voor Gen Z, maar de centrale vriendschap had realistischer (en vooral liever) mogen worden neergezet.
Santi heeft grote dromen. Omdat zijn nummer online miljoenen keren is beluisterd, waagt hij een sprong in het diepe en verhuist met niet veel meer dan een rolkoffertje naar Miami. Hij wordt daarin vergezeld door zijn manager en videograaf, beter bekend als zijn beste vrienden Ness en Felix. Met de miljoenen streams op zak heeft hij een basis, maar daarmee stuit hij wel direct op de afgunst van traditionele muzikanten richting zogenaamde internetmuzikanten.
Dit onderwerp speelt al langer in de muziekwereld. Door het te combineren met de gigantische populariteit van reggaeton heeft Neon perfecte timing. In combinatie met het coming-of-age-buddykomedieplot en een hoofdpersoon met een gigantische gunfactor lijkt het recept te zijn gevonden voor een geweldig leuke serie die een enorme groep fans zou kunnen bereiken.
Maar eigenlijk gaat het al vrij snel mis. Santi is weliswaar sociaal en charismatisch, maar krijgt weinig diepgang. Dat komt onder meer door de afwezigheid van echte tegenslagen. Tijdens zijn reis door Miami gaan wel dingen fout, maar niets heeft blijvende consequenties. Hierdoor is er vrijwel geen spanning. Daarmee lijkt de serie vooral bedoeld om het muziekgenre te promoten, in de vorm van een ludieke muziekvideo van acht afleveringen met een loshangend plot.
Ook de relatie tussen het centrale drietal komt niet goed uit de verf. Omdat Santi, Ness en Felix hun hele volwassenwording samen hebben doorgemaakt, zouden ze een onbreekbare band hebben. Hoewel Ness en Felix wel enkele pure en geloofwaardige momenten delen, zijn die bij Santi een stuk spaarzamer. De relatie met zijn vrienden voelt uitbuitend, alsof hij ze enkel om zich heen houdt om zijn persoonlijke droom te verwezenlijken. Erg zonde, zeker in een serie die volledig draait om oude vriendschappen onderhouden bij nieuwe roem.
Het acteerwerk is overdreven, maar niet ongeloofwaardig. Het zijn weliswaar leuke personages, maar de acteurs lijken het met een matig script te moeten doen. Ook is niet helemaal duidelijk hoe oud de hoofdpersonages zouden moeten zijn. In hun gedrag lijken ze net achttien (overmoedig en jong, met de bijpassende naïeve blik), maar ze moeten midden-twintigers voorstellen. Haast net zo ongeloofwaardig is dat het drietal een koffietafel moet verkopen om een parkeerboete te kunnen betalen, maar kennelijk wel het budget heeft om op elk feest in een nieuwe outfit te verschijnen.
Uiteindelijk is niet helemaal duidelijk wat Neon wil zeggen. Probeert de serie het stereotype van reggaetonmuzikanten te ontkrachten? Gaat het verhaal over vriendschap en hoe daarmee elk conflict kan worden overwonnen? Of is het juist een waarschuwing voor de schaduwkanten van de muziekindustrie? Het antwoord op elk van deze vragen is ja, maar nooit met enige overtuiging of toelichting. Hierdoor gebeuren dingen alleen maar, zonder dat ze zorgen voor emotionele diepgang.
Neon voelt zodanig geforceerd dat dat de serie vooral bedoeld lijkt om reggaetonartiesten een platform te geven. Er zijn volop cameo's (onder andere van Daddy Yankee, bekend van zijn hit Gasolina) en voor fans van het genre is er genoeg fijne muziek om te genieten. Maar het verhaal lijkt minder prioriteit te hebben dan de soundtrack, dus misschien is het beter om die gewoon op te zetten en de serie links te laten liggen.
Neon is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
