Recensie
Recensie Disney+-serie 'Goosebumps'
Terug naar de nostalgische Kippenvel-griezels met een verfilming die risico's durft te nemen.
Regie: Erin O'Malley, Steve Boyum, Felix Enrique Alcalá, e.a. | Cast: Zack Morris (Isaiah Howard), Isa Briones (Margot Stokes), Miles McKenna (James), Will Price (Lucas Parker), Ana Yi Puig (Isabella Chen Lopez), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 37-48 minuten | Jaar: 2023
Miljoenen kinderen zijn opgegroeid met de griezelboekenreeks Goosebumps (in Nederland bekend als Kippenvel) van R.L. Stine. Deze verhalen bieden een goede introductie in het horrorgenre, maar hebben ook altijd een enorm geestige invalshoek. De serie Goosebumps vindt dezelfde balans en presenteert een enorm vermakelijke en op bepaalde punten ook nare kijkervaring. Een die ook gewaardeerd kan worden door mensen zonder nostalgie voor de boekenreeks.
De structuur getuigt van een slimme aanpak. De eerste helft van het seizoen vertelt in iedere aflevering een individueel Kippenvel-boekverhaal. Vervolgens wordt daaruit langzaam een overkoepelend verhaal gevormd, dat in de tweede helft meer dan genoeg ruimte krijgt om te worden uitgewerkt. Op geen enkel punt blijft de serie te veel hangen in een van de twee structuren, waardoor altijd genoeg momentum is.
Hierdoor wordt constant met verschillende soorten horror gespeeld. Want hoewel een jumpscarefestijn voor de hand lijkt te liggen, zet Goosebumps liever in op het creëren van narigheid. De sfeer voelt constant onbetrouwbaar en houdt enorm veel spanning vast. Door de goed uitgewerkte opbouw zijn de hoogtepunten van enge verhaallijnen nóg naarder. De impact daarvan is ook direct een stuk groter dan die van de goedkope (verwachte) jumpscares.
Een goed voorbeeld hiervan is een haast bodyhorrorachtig plot waarin Lucas wordt bezeten door zijn huisdieren. Zijn gedomesticeerde wormenkolonie kruipt via alle hoofdholtes naar binnen. Door de realistische bewegingen van de beesten voelt het bijna alsof de wormen bij de kijker naar binnen kruipen, waardoor die met een ongemakkelijk gevoel achterblijft. Vooral de neus zal eventjes jeuken.
Wel valt er wat aan te merken op de CGI, die soms onafgewerkt oogt. Dergelijke slordigheid leidt de aandacht af en kan de kijker uit het verhaal trekken. Gelukkig herpakt de serie zich vervolgens snel genoeg, maar bij een mogelijke voortzetting mag wat meer aandacht worden besteed aan de effecten.
Desondanks blijft Goosebumps overtuigen. Door niet te vervallen in extreem Amerikaanse acteerpraktijken neemt de serie zijn verhaal voldoende serieus. In de geschetste context zijn de bovennatuurlijke elementen geloofwaardig, wat zorgt voor meer griezelige momenten. Niet elke acteur is even sterk, maar in ieder geval ligt het gemiddelde hoog, vooral bij de jongere hoofdrolspelers.
Die kwaliteit is nodig om het dubbele einde van de serie geloofwaardig uit te werken. Een wending, die geen verdere uitleg krijgt en vooral gezien moet worden, neemt alle stereotypische elementen van de serie op de schop maar veroordeelt subtiel ook de goedkope oplossingen van veel horrorverhalen. De serie onderscheidt zich door na een overduidelijk eindpunt toch nog een extra plotlijn te introduceren. De uiterst creatieve uitwerking houdt de kijker op het puntje van zijn stoel.
Verder is Goosebumps vooral een goede serie om met het hele gezin te bekijken. Een mooie manier voor horrorverslaafde ouders om hun kinderen te introduceren in het genre. Voor sommigen zal de serie daadwerkelijk een enge ervaring zijn, maar voor doorgewinterde fans is deze eerder amuserend dan schokkend, al zullen er zeker momenten zijn waar menig griezelfan kippenvel van zal krijgen.
Goosebumps is te zien bij Disney+.
Miljoenen kinderen zijn opgegroeid met de griezelboekenreeks Goosebumps (in Nederland bekend als Kippenvel) van R.L. Stine. Deze verhalen bieden een goede introductie in het horrorgenre, maar hebben ook altijd een enorm geestige invalshoek. De serie Goosebumps vindt dezelfde balans en presenteert een enorm vermakelijke en op bepaalde punten ook nare kijkervaring. Een die ook gewaardeerd kan worden door mensen zonder nostalgie voor de boekenreeks.
De structuur getuigt van een slimme aanpak. De eerste helft van het seizoen vertelt in iedere aflevering een individueel Kippenvel-boekverhaal. Vervolgens wordt daaruit langzaam een overkoepelend verhaal gevormd, dat in de tweede helft meer dan genoeg ruimte krijgt om te worden uitgewerkt. Op geen enkel punt blijft de serie te veel hangen in een van de twee structuren, waardoor altijd genoeg momentum is.
Hierdoor wordt constant met verschillende soorten horror gespeeld. Want hoewel een jumpscarefestijn voor de hand lijkt te liggen, zet Goosebumps liever in op het creëren van narigheid. De sfeer voelt constant onbetrouwbaar en houdt enorm veel spanning vast. Door de goed uitgewerkte opbouw zijn de hoogtepunten van enge verhaallijnen nóg naarder. De impact daarvan is ook direct een stuk groter dan die van de goedkope (verwachte) jumpscares.
Een goed voorbeeld hiervan is een haast bodyhorrorachtig plot waarin Lucas wordt bezeten door zijn huisdieren. Zijn gedomesticeerde wormenkolonie kruipt via alle hoofdholtes naar binnen. Door de realistische bewegingen van de beesten voelt het bijna alsof de wormen bij de kijker naar binnen kruipen, waardoor die met een ongemakkelijk gevoel achterblijft. Vooral de neus zal eventjes jeuken.
Wel valt er wat aan te merken op de CGI, die soms onafgewerkt oogt. Dergelijke slordigheid leidt de aandacht af en kan de kijker uit het verhaal trekken. Gelukkig herpakt de serie zich vervolgens snel genoeg, maar bij een mogelijke voortzetting mag wat meer aandacht worden besteed aan de effecten.
Desondanks blijft Goosebumps overtuigen. Door niet te vervallen in extreem Amerikaanse acteerpraktijken neemt de serie zijn verhaal voldoende serieus. In de geschetste context zijn de bovennatuurlijke elementen geloofwaardig, wat zorgt voor meer griezelige momenten. Niet elke acteur is even sterk, maar in ieder geval ligt het gemiddelde hoog, vooral bij de jongere hoofdrolspelers.
Die kwaliteit is nodig om het dubbele einde van de serie geloofwaardig uit te werken. Een wending, die geen verdere uitleg krijgt en vooral gezien moet worden, neemt alle stereotypische elementen van de serie op de schop maar veroordeelt subtiel ook de goedkope oplossingen van veel horrorverhalen. De serie onderscheidt zich door na een overduidelijk eindpunt toch nog een extra plotlijn te introduceren. De uiterst creatieve uitwerking houdt de kijker op het puntje van zijn stoel.
Verder is Goosebumps vooral een goede serie om met het hele gezin te bekijken. Een mooie manier voor horrorverslaafde ouders om hun kinderen te introduceren in het genre. Voor sommigen zal de serie daadwerkelijk een enge ervaring zijn, maar voor doorgewinterde fans is deze eerder amuserend dan schokkend, al zullen er zeker momenten zijn waar menig griezelfan kippenvel van zal krijgen.
Goosebumps is te zien bij Disney+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
