Recensie
Recensie NPO Start-serie 'The Hunt for Raoul Moat'
Saaie verfilming over de klopjacht over een beruchte Britse crimineel kent weinig creativiteit.
Regie: Gareth Bryn | Cast: Sally Messham (Samantha Stobbart), Matt Stokoe (Raoul Moat), Gina Murray (Lesley Stobbart), Josef Davies (Chris Brown), Vineeta Rishi (Nisha Roberts), Dan Renton Skinner (David Rathband), Joe Blakemore (Karl Ness), Sonya Cassidy (Diane Barnwell), e.a. | Afleveringen: 3 | Speelduur: 43-46 minuten | Jaar: 2023
Het merkwaardige fenomeen van sympathiseren met misdadigers is eigenlijk van alle tijden. Toen de bende van Charles Manson huishield in Los Angeles was de afschuw enorm. Toch werden de seriemoordenaar en zijn bendeleden door sommigen geadoreerd. Andere beruchte moordenaars als Ted Bundy en Jeffrey Dahmer troffen een soortgelijk lot. Tamelijk recentelijk gebeurde iets vergelijkbaars met Raoul Moat, een gewelddadige Brit die op wraak zinde toen zijn ex-vriendin een ander kreeg.
Bodybuilder Moat zat al enkele maanden in de gevangenis vanwege de mishandeling van zijn eigen dochter, waarvan een vorige vriendin de moeder was. Moats meest recente vriendin Samantha had de relatie beëindigd ter bescherming van het kind dat ze zelf met Moat had. Toen de veroordeelde geweldenaar lucht kreeg van een nieuwe relatie die Samantha had aangeknoopt met karateleraar John was hij in alle staten.
Moat begon Samantha en haar nieuwe vriend te bedreigen terwijl hij nog in de gevangenis zat. Om Moat op afstand te houden hield ze haar ex voor dat John bij de politie zat. Helaas werkte die leugen als een rode lap op een stier. De autoriteiten negeerden het gevaar dat Moat vormde voor de samenleving en stelden hem op vrije voeten. Samantha en haar nieuwe vriend waren Moats eerste doelwit, maar hij had het ook voorzien op John fictieve beroepsgroep: de politie.
De klopjacht op Raoul Moat hield in juli 2010 de gemoederen in Groot-Brittannië flink bezig en fungeert als onderwerp van de toepasselijk genaamde miniserie The Hunt for Raoul Moat. In iets meer dan twee uur wordt op chronologische wijze de achtergrond van Samantha en Moat geschetst, gevolgd door het moment waarop Moat in woede ontstak en uiteindelijk op de vlucht sloeg.
Dat gebeurt helaas met niet veel creativiteit. De eerste aflevering, waarin Samantha in een buitenwijk van Newcastle weer wat van haar leven probeert te maken, is op dramatisch en emotioneel vlak veruit het meest gebalanceerd en uitgebreid. Wat voor psychopaat ze in het verleden samenleefde moet dan nog duidelijk worden.
De twee afleveringen die volgen vinden plaats nadat Moat zijn gruwelijkheid heeft uitgehaald en zich ergens in de omgeving schuilhoudt. Interessant gegeven is de berichtgeving door de media, die de op hol geslagen boef alleen nog maar kwader maakte. Sociale media was in die jaren in opkomst, maar voor Moat grotendeels onbereikbaar gezien de beperkte omvang en het gebrek aan een goed netwerk. Wel wist een Facebookpagina over het onderwerp in korte tijd dertigduizend volgers te verzamelen.
De makers van deze miniserie beginnen en eindigen met de verering van Raoul Moat een jaar nadat hij zijn misdaden pleegde. Het is een kant van de zaak die verder vrijwel onderbelicht blijft. Kennelijk vonden Moats fans dat hij het heft in eigen handen mocht nemen omdat Samantha het met een ander had aangelegd. Wat hen verder bewoog moeten we raden.
The Hunt for Raoul Moat bevat wel meer losse eindjes. Hoe sloeg de inschattingsfout van de reclassering op de organisatie en de maatschappij terug? Hoe kan het best worden omgegaan met een misdadiger die willens en wetens de media opzoekt en voor zijn karretje spant? Hoe kijken we ruim dertien jaar later aan tegen het vol in beeld brengen van de klopjacht op een misdadiger als popcornentertainment?
Veel vragen en teleurstellend weinig antwoorden. De scenaristen volgen slaafs de gebeurtenissen van die week in juli 2010, maar voegen helemaal niets toe. De (massa)psychologie achter Moats daden komt er uiterst bekaaid vanaf ten faveure van sensatiezucht. De en-toen-aanpak ontbeert niet alleen elke creatieve invalshoek en context, maar zorgt evenmin voor stof tot nadenken.
The Hunt for Raoul Moat is te zien bij NPO Start.
Het merkwaardige fenomeen van sympathiseren met misdadigers is eigenlijk van alle tijden. Toen de bende van Charles Manson huishield in Los Angeles was de afschuw enorm. Toch werden de seriemoordenaar en zijn bendeleden door sommigen geadoreerd. Andere beruchte moordenaars als Ted Bundy en Jeffrey Dahmer troffen een soortgelijk lot. Tamelijk recentelijk gebeurde iets vergelijkbaars met Raoul Moat, een gewelddadige Brit die op wraak zinde toen zijn ex-vriendin een ander kreeg.
Bodybuilder Moat zat al enkele maanden in de gevangenis vanwege de mishandeling van zijn eigen dochter, waarvan een vorige vriendin de moeder was. Moats meest recente vriendin Samantha had de relatie beëindigd ter bescherming van het kind dat ze zelf met Moat had. Toen de veroordeelde geweldenaar lucht kreeg van een nieuwe relatie die Samantha had aangeknoopt met karateleraar John was hij in alle staten.
Moat begon Samantha en haar nieuwe vriend te bedreigen terwijl hij nog in de gevangenis zat. Om Moat op afstand te houden hield ze haar ex voor dat John bij de politie zat. Helaas werkte die leugen als een rode lap op een stier. De autoriteiten negeerden het gevaar dat Moat vormde voor de samenleving en stelden hem op vrije voeten. Samantha en haar nieuwe vriend waren Moats eerste doelwit, maar hij had het ook voorzien op John fictieve beroepsgroep: de politie.
De klopjacht op Raoul Moat hield in juli 2010 de gemoederen in Groot-Brittannië flink bezig en fungeert als onderwerp van de toepasselijk genaamde miniserie The Hunt for Raoul Moat. In iets meer dan twee uur wordt op chronologische wijze de achtergrond van Samantha en Moat geschetst, gevolgd door het moment waarop Moat in woede ontstak en uiteindelijk op de vlucht sloeg.
Dat gebeurt helaas met niet veel creativiteit. De eerste aflevering, waarin Samantha in een buitenwijk van Newcastle weer wat van haar leven probeert te maken, is op dramatisch en emotioneel vlak veruit het meest gebalanceerd en uitgebreid. Wat voor psychopaat ze in het verleden samenleefde moet dan nog duidelijk worden.
De twee afleveringen die volgen vinden plaats nadat Moat zijn gruwelijkheid heeft uitgehaald en zich ergens in de omgeving schuilhoudt. Interessant gegeven is de berichtgeving door de media, die de op hol geslagen boef alleen nog maar kwader maakte. Sociale media was in die jaren in opkomst, maar voor Moat grotendeels onbereikbaar gezien de beperkte omvang en het gebrek aan een goed netwerk. Wel wist een Facebookpagina over het onderwerp in korte tijd dertigduizend volgers te verzamelen.
De makers van deze miniserie beginnen en eindigen met de verering van Raoul Moat een jaar nadat hij zijn misdaden pleegde. Het is een kant van de zaak die verder vrijwel onderbelicht blijft. Kennelijk vonden Moats fans dat hij het heft in eigen handen mocht nemen omdat Samantha het met een ander had aangelegd. Wat hen verder bewoog moeten we raden.
The Hunt for Raoul Moat bevat wel meer losse eindjes. Hoe sloeg de inschattingsfout van de reclassering op de organisatie en de maatschappij terug? Hoe kan het best worden omgegaan met een misdadiger die willens en wetens de media opzoekt en voor zijn karretje spant? Hoe kijken we ruim dertien jaar later aan tegen het vol in beeld brengen van de klopjacht op een misdadiger als popcornentertainment?
Veel vragen en teleurstellend weinig antwoorden. De scenaristen volgen slaafs de gebeurtenissen van die week in juli 2010, maar voegen helemaal niets toe. De (massa)psychologie achter Moats daden komt er uiterst bekaaid vanaf ten faveure van sensatiezucht. De en-toen-aanpak ontbeert niet alleen elke creatieve invalshoek en context, maar zorgt evenmin voor stof tot nadenken.
The Hunt for Raoul Moat is te zien bij NPO Start.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
