Recensie
Recensie Disney+-serie 'Echo'
Meer een opzetje dan een eerste seizoen, maar fijn om van Marvel weer iets kleinschaligs te zien.
Regie: Syndey Freeland, Catriona McKenzie | Cast: Alaqua Cox (Maya Lopez), Vincent D'Onofrio (Wilson Fisk), Cody Lightning (Biscuits), Devery Jacobs (Bonnie), Chaske Spencer (Henry), e.a. | Afleveringen: 5 | Speelduur: 37-51 minuten | Jaar: 2024
De inclusieve cultuur van Hollywood leidt nog weleens tot de grap dat als echt iedereen een kans moet krijgen, dat dan bijvoorbeeld ook een zwart transgender personage in een rolstoel moet worden getoond. Bij Marvel dachten ze vast dat ze de jackpot hadden gewonnen toen voor Hawkeye een inheems-Amerikaans meisje auditie kwam doen dat doof was en een beenprothese had. Maar goed, ze is het allemaal echt en ze kan ook nog eens kon acteren. Dus toch mooi dat iemand met die kenmerken tegenwoordig niet meer de deur wordt gewezen.
Nadat Maya, de handlanger van Wilson 'The Kingpin' Fisk, korte metten heeft gemaakt met haar criminele oom, vlucht ze naar haar thuisdorp waar Fisks illegale zaken nog steeds doorgaan. Maya wil alles van Fisk lamleggen, maar omdat zij zich jarenlang niet heeft laten zien staan haar familieleden niet te juichen om haar terugkeer en zijn ze allerminst bereid een helpende hand te bieden.
Echo is een spin-off van de Marvel-serie Hawkeye. De eerste aflevering opent met een moment uit Maya's jeugd, maar daarna volgt een snelle 'previously on Hawkeye'. Voor wie deze serie niet heeft gezien zal het een bizarre vertelkeuze zijn. Ja, het is duidelijk dat Fisk Maya heeft geadopteerd en opgeleid tot eenpersoonsknokploeg en dat zij uiteindelijk hem heeft uitgeschakeld, maar het blijft vreemd. Nog altijd onprettig dat Marvel verwacht dat iedereen al hun films en series bekijkt.
Voor degenen die Maya Lopez nog niet kennen is het even wennen. Op neutrale momenten doet haar gezichtsuitdrukking vermoeden dat ze geen idee heeft wat er tegen haar wordt gezegd maar ze te lui is om te vragen of het iets simpeler kan. Gelukkig trekt dat gauw bij; Alaqua Cox blijkt absoluut de juiste castingkeuze te zijn geweest.
Ook is het in het begin nog even ongewoon om te kijken naar twee mensen die met elkaar converseren middels gebarentaal (met ondertiteling) terwijl er spannende muziek klinkt, maar ook daar raak je snel genoeg aan gewend. Overigens is het hoofdpersonage in de stripverhalen niet doof noch heeft ze daarin een prothese. Deze eigenschappen komen van haar vertolker. Heel af en toe zijn er scènes die hier gebruik van maken, maar uiteindelijk hebben deze handicaps niets te maken met de echte gaven die Maya zal ontvangen.
Als een soort 'slayer' ontvangt ze als vrouwelijke nakomeling van een oervrouw superkrachten plus alle talenten die eerdere nakomelingen hebben gehad. Met uitzondering van een handvol momenten waarop Maya speciale gaven lijkt te hebben, komt dit pas in de laatste aflevering, waarin ze uitleg krijgt en vrijwel direct expert is in het gebruik van haar krachten. Apart dat scenarioschrijvers dit nog steeds doen nadat het publiek kenbaar heeft gemaakt daar niet van te houden. Iedereen moet leren fietsen en daarbij ervaart niemand ooit een eerste rit zonder nerveus aan het stuur te wiebelen.
Omdat de krachten pas op het einde komen voelt dit eerste seizoen van Echo vooral als een opzet voor het begin van een verhaal. Maya's krachten zullen pas optimaal zijn wanneer ze heeft ontdekt wie ze echt is en daar heeft ze meer dan vier afleveringen voor nodig. Fisk heeft een diepe indruk op haar achtergelaten en dat haar familie blijft hameren op haar inheems-Amerikaanse wortels komt niet overeen met wat ze zelf denkt.
Toch is Echo zeker niet een familiedrama. Maya komt naar haar geboortedorp om Fisks medewerkers op te sporen en zijn waren te saboteren. Oftewel: actie. De strips van Echo zijn verbonden aan die van Daredevil en deze serie voelt dan ook in de lijn met die serie over die blinde superheld. Veel knokpartijen dus, bij voorkeur in krappe ruimtes, en geen episch spektakel.
Ook in Echo worden geen wolkenkrabbers vernield en scheuren er geen poorten naar andere dimensies open. Net zoals de Marvel-series die tot niet heel lang geleden op Netflix stonden is Echo wat kleinschaliger, wat een verademing blijft tussen al het multiversele geweld. De afsluiter voelt als een laatste aflevering van een serie, ondanks dat het geen overdramatisch gebeuren is waar een enorme groep personages bij wordt betrokken.
Er wordt zelfs tijd uitgetrokken om Maya's superheldenkostuum te introduceren. Dit ziet er niet alleen cool uit, maar is zelfs een gelaagde outfit. Niet in stoffen, maar in de gedachte die eraan verbonden is. Wat Maya precies gaat uitspoken in het Marvel-universum is met deze serie nog niet helemaal helder, maar deze opzet van haar personage is duidelijk en persoonlijk genoeg om alvast betrokken te zijn.
Echo is te zien bij Disney+.
De inclusieve cultuur van Hollywood leidt nog weleens tot de grap dat als echt iedereen een kans moet krijgen, dat dan bijvoorbeeld ook een zwart transgender personage in een rolstoel moet worden getoond. Bij Marvel dachten ze vast dat ze de jackpot hadden gewonnen toen voor Hawkeye een inheems-Amerikaans meisje auditie kwam doen dat doof was en een beenprothese had. Maar goed, ze is het allemaal echt en ze kan ook nog eens kon acteren. Dus toch mooi dat iemand met die kenmerken tegenwoordig niet meer de deur wordt gewezen.
Nadat Maya, de handlanger van Wilson 'The Kingpin' Fisk, korte metten heeft gemaakt met haar criminele oom, vlucht ze naar haar thuisdorp waar Fisks illegale zaken nog steeds doorgaan. Maya wil alles van Fisk lamleggen, maar omdat zij zich jarenlang niet heeft laten zien staan haar familieleden niet te juichen om haar terugkeer en zijn ze allerminst bereid een helpende hand te bieden.
Echo is een spin-off van de Marvel-serie Hawkeye. De eerste aflevering opent met een moment uit Maya's jeugd, maar daarna volgt een snelle 'previously on Hawkeye'. Voor wie deze serie niet heeft gezien zal het een bizarre vertelkeuze zijn. Ja, het is duidelijk dat Fisk Maya heeft geadopteerd en opgeleid tot eenpersoonsknokploeg en dat zij uiteindelijk hem heeft uitgeschakeld, maar het blijft vreemd. Nog altijd onprettig dat Marvel verwacht dat iedereen al hun films en series bekijkt.
Voor degenen die Maya Lopez nog niet kennen is het even wennen. Op neutrale momenten doet haar gezichtsuitdrukking vermoeden dat ze geen idee heeft wat er tegen haar wordt gezegd maar ze te lui is om te vragen of het iets simpeler kan. Gelukkig trekt dat gauw bij; Alaqua Cox blijkt absoluut de juiste castingkeuze te zijn geweest.
Ook is het in het begin nog even ongewoon om te kijken naar twee mensen die met elkaar converseren middels gebarentaal (met ondertiteling) terwijl er spannende muziek klinkt, maar ook daar raak je snel genoeg aan gewend. Overigens is het hoofdpersonage in de stripverhalen niet doof noch heeft ze daarin een prothese. Deze eigenschappen komen van haar vertolker. Heel af en toe zijn er scènes die hier gebruik van maken, maar uiteindelijk hebben deze handicaps niets te maken met de echte gaven die Maya zal ontvangen.
Als een soort 'slayer' ontvangt ze als vrouwelijke nakomeling van een oervrouw superkrachten plus alle talenten die eerdere nakomelingen hebben gehad. Met uitzondering van een handvol momenten waarop Maya speciale gaven lijkt te hebben, komt dit pas in de laatste aflevering, waarin ze uitleg krijgt en vrijwel direct expert is in het gebruik van haar krachten. Apart dat scenarioschrijvers dit nog steeds doen nadat het publiek kenbaar heeft gemaakt daar niet van te houden. Iedereen moet leren fietsen en daarbij ervaart niemand ooit een eerste rit zonder nerveus aan het stuur te wiebelen.
Omdat de krachten pas op het einde komen voelt dit eerste seizoen van Echo vooral als een opzet voor het begin van een verhaal. Maya's krachten zullen pas optimaal zijn wanneer ze heeft ontdekt wie ze echt is en daar heeft ze meer dan vier afleveringen voor nodig. Fisk heeft een diepe indruk op haar achtergelaten en dat haar familie blijft hameren op haar inheems-Amerikaanse wortels komt niet overeen met wat ze zelf denkt.
Toch is Echo zeker niet een familiedrama. Maya komt naar haar geboortedorp om Fisks medewerkers op te sporen en zijn waren te saboteren. Oftewel: actie. De strips van Echo zijn verbonden aan die van Daredevil en deze serie voelt dan ook in de lijn met die serie over die blinde superheld. Veel knokpartijen dus, bij voorkeur in krappe ruimtes, en geen episch spektakel.
Ook in Echo worden geen wolkenkrabbers vernield en scheuren er geen poorten naar andere dimensies open. Net zoals de Marvel-series die tot niet heel lang geleden op Netflix stonden is Echo wat kleinschaliger, wat een verademing blijft tussen al het multiversele geweld. De afsluiter voelt als een laatste aflevering van een serie, ondanks dat het geen overdramatisch gebeuren is waar een enorme groep personages bij wordt betrokken.
Er wordt zelfs tijd uitgetrokken om Maya's superheldenkostuum te introduceren. Dit ziet er niet alleen cool uit, maar is zelfs een gelaagde outfit. Niet in stoffen, maar in de gedachte die eraan verbonden is. Wat Maya precies gaat uitspoken in het Marvel-universum is met deze serie nog niet helemaal helder, maar deze opzet van haar personage is duidelijk en persoonlijk genoeg om alvast betrokken te zijn.
Echo is te zien bij Disney+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
