Recensie
Recensie Disney+-serie 'Choir'
Kinderkoor vol talent moet schijnwerper afstaan aan geïnjecteerd drama door idolate leider.
Regie: Rudy Valdez | Afleveringen: 6 | Speelduur: 43-48 minuten | Jaar: 2024
Met zijn succesvolle jeugdkoor DYC (Detroit Youth Choir) probeert Anthony White de kinderen van Detroit te introduceren in de kunst van het zingen en aan een betere toekomst te helpen. Hoewel de zesdelige documentaire Choir erin slaagt deze kinderen op een respectvolle manier te interviewen en profileren, eist de verhaallijn van meneer White wel heel veel aandacht op.
DYC is een groep die bij voor fans van America's Got Talent niet volledig onbekend is. In 2019 doet het jeugdkoor auditie en krijgt daarbij de felbegeerde 'gouden knop', waardoor het gezelschap direct doorgaat naar de finale. White probeert het momentum van dit televisieoptreden vast te houden en boekt een optreden bij de prestigieuze Carnegie Hall in New York. De documentaire volgt een tiental leden en hun leiders in de aanloop naar dit optreden.
Vanwege de omvang van het jeugdkoor moeten er audities worden gehouden om te zien wie er mee mag naar New York. Daar begint de intentie van Choir te knellen. Vanaf dit punt wordt heel veel aandacht gevestigd op het drama dat de audities veroorzaken. Slecht beoordeelde kinderen worden huilend in beeld gebracht en White komt over als een strenge schoolmeester. En dat is nog vriendelijk uitgedrukt.
Dit drama wordt niet minder. De druk van de leiders zorgt ervoor dat sommige jongeren flauwvallen, terwijl anderen worden geforceerd om grote beslissingen over hun academische toekomst te maken. Alles lijkt te moeten wijken voor het koor en tekortkomingen worden direct kenbaar gemaakt. Op sommige momenten wordt letterlijk tegen de kinderen gezegd dat zij niet in Carnegie Hall thuishoren. Hoewel dat een motiverend is bedoeld, is de manier waarop het wordt gebracht onnodig cru.
Hierin ontbreekt de zachtaardigheid, terwijl de deelnemers in de individuele portretten nou juist heel respectvol worden behandeld. Er is aandacht voor de vrolijke momenten en er wordt gefocust op de sterke kanten en passies van de koorleden. Daarmee presenteert Choir een mooi beeld van ambitieuze en creatieve kinderen van een generatie waar vaak op wordt neergekeken.
Deze tegenstelling wordt het best weergegeven in het portret van Kayla. Aangezien zij verlegen is, heeft zij meer aansporing nodig om uit haar schulp te kruipen, maar ze wordt voornamelijk afgewezen om haar zachte stemgeluid. Als ze dan toch mee mag naar Carnegie Hall, begint Choir ineens te focussen op haar groei. Of de afwezigheid hiervan, als het aan de leiders ligt. Hierdoor gaat de drama ineens ten koste van de haar, wat niet netjes is. En zij is niet de enige bij wie dit gebeurt.
Het is ook niet zo dat White en zijn koorleiders moreel verwerpelijk zijn. Hun intentie lijkt echt de kinderen te willen helpen, maar er zijn te veel scènes waarin de (afwezige) kwaliteiten van kinderen bruut worden besproken. De koorleden zullen dit natuurlijk achteraf te zien krijgen. De nazorg zal wel goed moeten zijn om dat op te vangen, aangezien de kinderen nu ineens op een internationaal streamingplatform te zien zijn.
Choir geeft een bittere nasmaak. Niet alleen door de paradoxale portrettering van de kinderen, maar ook door de aandacht die White constant opeist. Want hoewel hij zegt dat het over de jeugd gaat, wordt een groot deel exclusief aan hem besteed, maar dan zonder geforceerd drama. Deze splitsing in profilering is moeilijk te vermijden of te negeren, waardoor het talent van de jeugd jammer genoeg op de tweede plek komt te staan.
Choir is te zien bij Disney+.
Met zijn succesvolle jeugdkoor DYC (Detroit Youth Choir) probeert Anthony White de kinderen van Detroit te introduceren in de kunst van het zingen en aan een betere toekomst te helpen. Hoewel de zesdelige documentaire Choir erin slaagt deze kinderen op een respectvolle manier te interviewen en profileren, eist de verhaallijn van meneer White wel heel veel aandacht op.
DYC is een groep die bij voor fans van America's Got Talent niet volledig onbekend is. In 2019 doet het jeugdkoor auditie en krijgt daarbij de felbegeerde 'gouden knop', waardoor het gezelschap direct doorgaat naar de finale. White probeert het momentum van dit televisieoptreden vast te houden en boekt een optreden bij de prestigieuze Carnegie Hall in New York. De documentaire volgt een tiental leden en hun leiders in de aanloop naar dit optreden.
Vanwege de omvang van het jeugdkoor moeten er audities worden gehouden om te zien wie er mee mag naar New York. Daar begint de intentie van Choir te knellen. Vanaf dit punt wordt heel veel aandacht gevestigd op het drama dat de audities veroorzaken. Slecht beoordeelde kinderen worden huilend in beeld gebracht en White komt over als een strenge schoolmeester. En dat is nog vriendelijk uitgedrukt.
Dit drama wordt niet minder. De druk van de leiders zorgt ervoor dat sommige jongeren flauwvallen, terwijl anderen worden geforceerd om grote beslissingen over hun academische toekomst te maken. Alles lijkt te moeten wijken voor het koor en tekortkomingen worden direct kenbaar gemaakt. Op sommige momenten wordt letterlijk tegen de kinderen gezegd dat zij niet in Carnegie Hall thuishoren. Hoewel dat een motiverend is bedoeld, is de manier waarop het wordt gebracht onnodig cru.
Hierin ontbreekt de zachtaardigheid, terwijl de deelnemers in de individuele portretten nou juist heel respectvol worden behandeld. Er is aandacht voor de vrolijke momenten en er wordt gefocust op de sterke kanten en passies van de koorleden. Daarmee presenteert Choir een mooi beeld van ambitieuze en creatieve kinderen van een generatie waar vaak op wordt neergekeken.
Deze tegenstelling wordt het best weergegeven in het portret van Kayla. Aangezien zij verlegen is, heeft zij meer aansporing nodig om uit haar schulp te kruipen, maar ze wordt voornamelijk afgewezen om haar zachte stemgeluid. Als ze dan toch mee mag naar Carnegie Hall, begint Choir ineens te focussen op haar groei. Of de afwezigheid hiervan, als het aan de leiders ligt. Hierdoor gaat de drama ineens ten koste van de haar, wat niet netjes is. En zij is niet de enige bij wie dit gebeurt.
Het is ook niet zo dat White en zijn koorleiders moreel verwerpelijk zijn. Hun intentie lijkt echt de kinderen te willen helpen, maar er zijn te veel scènes waarin de (afwezige) kwaliteiten van kinderen bruut worden besproken. De koorleden zullen dit natuurlijk achteraf te zien krijgen. De nazorg zal wel goed moeten zijn om dat op te vangen, aangezien de kinderen nu ineens op een internationaal streamingplatform te zien zijn.
Choir geeft een bittere nasmaak. Niet alleen door de paradoxale portrettering van de kinderen, maar ook door de aandacht die White constant opeist. Want hoewel hij zegt dat het over de jeugd gaat, wordt een groot deel exclusief aan hem besteed, maar dan zonder geforceerd drama. Deze splitsing in profilering is moeilijk te vermijden of te negeren, waardoor het talent van de jeugd jammer genoeg op de tweede plek komt te staan.
Choir is te zien bij Disney+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
