Recensie Netflix-serie 'Luz'

Regie: Thiago Teitelroit | Cast: Marianna Santos (Luz), Daniel Rocha (Marcos), Gabriela Moreyra (Dora), Dandara Albuquerque (directeur), Mel Lisboa (Valéria), Mauricio Destri (Gael), e.a. | Afleveringen: 20 | Speelduur: 31-43 minuten | Jaar: 2024

De sprankelende, hartverwarmende kinderserie Luz gaat over een negenjarig meisje dat is opgegroeid bij een inheemse stam in het Braziliaanse regenwoud, maar terechtkomt op een elitaire kostschool in de stad. Daar ontfermt de vriendelijke leraar Marcos zich over het weeskind. Luz vindt al snel haar plekje binnen de schoolgemeenschap, maar er zijn veel geheimen rond haar afkomst en haar toekomst. De serie presenteert een prachtige lappendeken van verhaallijntjes met een keur aan personages die elk een eigen reis doormaken en door de kijker in het hart zullen worden gesloten.

De moderne kostschool is het paradepaardje van een organisatie die bevoorrechte kinderen klaarstoomt voor de maatschappij. Er is niet alleen aandacht voor wiskunde en biologie, maar ook voor sociale media en leiderschap. Vooral binnen Marcos' mentorgroepje zijn de lol, vriendschappen en knuffelpartijen niet van de lucht. Natuurlijk is er onderlinge competitie (vooral met een elektronische ranglijst in de kantine) en zijn er af en toe ruzies, maar over het algemeen is de sfeer fijn en coöperatief. Totdat Luz in de klas komt.

Luz is opgevoed door haar oma bij de Kaingang-stam. Er wordt in de serie een duidelijk punt gemaakt dat deze bevolkingsgroep 'inheems' moet worden genoemd en niet 'Indiaans'. De personages die blijven volharden in het laatste zijn niet de helden van dit verhaal. Overigens hebben de Kaingang gewoon elektriciteit, mobieltjes en modern onderwijs. De slimme Luz kan meteen prima meedraaien in het lesprogramma van de kostschool en juist zij weet haar nieuwe omgeving het een en ander bij te brengen aan nieuwe inzichten, zoals respect voor de natuur, groepswaarden, traditie en een andere taal.

De schoolperikelen van Marcos en Luz vormen maar een klein deel van de gebeurtenissen die de serie presenteert. We maken kennis met allerlei personages die allemaal hun eigen wensen, dromen, krachten en zwaktes hebben. Er is de helikoptermoeder die het kantoor van de schooldirecteur platloopt, de handlanger van een grootgrondbezitter die het de inheemse bevolking lastig maakt en de klasgenoot van Luz die ervan droomt een beroemd kunstenaar te worden. De hoofdverhaallijn draait om het mysterie van Luz' afkomst, maar alle andere personages krijgen ook ruimte om te ademen, fouten te maken en die weer te herstellen.

Dat herstellen lukt meestal prima. Luz is een serie voor basisscholieren en de verhaallijnen eindigen doorgaans op een positieve noot en met een mooie les. De personages leren kinderen van alles over omgaan met elkaar en met jezelf, de waarde van vriendschaps- en familierelaties, oud en nieuw. Voor de meekijkende ouder is dit allemaal enigszins voorspelbaar en zoetsappig, maar door de fijne verpakking zal alleen de ergste zwartkijker daar een probleem mee hebben. Wie zich openstelt voor het licht gaat zelf ook automatisch stralen.

Stralen doen de acteurs zeker. Luz heeft, op een enkele uitzondering na, driedimensionale personages en de acteurs doen daar recht aan. Speciale lof gaat naar de kinderacteurs, die natuurlijk teksten moeten opzeggen die door scenaristen zijn geschreven, maar toch genoeg kind blijven om hun rol mooi in te vullen. De onderlinge bemoeienissen zijn niet het sterkste onderdeel van de serie, maar de valkuil van al te pedante en gewiekste pretieners in doorslaggevende rollen wordt vermeden. In Luz lossen volwassenen de volwassen zaken op. In dat kader is het ook fijn dat er geen geforceerde actiescènes of achtervolgingen zijn.

De kracht van de serie ligt in de onderlinge relaties en contact, niet in fysieke capriolen of ongeloofwaardige kinderzaken. Natuurlijk is Luz een bijzonder meisje, maar zij redt niet de wereld. Luz' leven wordt begeleid door vuurvliegjes en de mensen op haar pad kunnen hetzelfde licht volgen of zich ertegen verzetten. Vuurvliegjes en sterren vormen een prachtig thema dat op verschillende niveaus terugkomt en tot mooie beelden leidt. Luz ziet er sowieso heerlijk uit. Een warme kleurenpracht zoals in Disney's Encanto zien we terug in het regenwoud, maar ook in de schoollokalen en de straten van de stad.

Luz heeft twintig afleveringen van elk circa een halfuur. Zo is er mooi de tijd om het hoofdverhaal te vertellen, maar ook om alle zijlijntjes en subthema's te verkennen. Doordat er veel gaande is, blijft de serie van begin tot einde boeiend. Omdat Luz echt voor kinderen is bedoeld, is het fijn dat er Nederlandse nasynchronisatie (met stemmen van Dion de Keizer en Valentijn Benard) beschikbaar is. En de laatste scènes laten zien dat de toekomst zelfs nog lichter kan worden.



Luz is te zien bij Netflix.