Recensie
Recensie Netflix-serie 'Raël: Le Prophète des Extraterrestres'
Deze documentaire over een gestoorde Franse sekteleider is opvallend saai.
Regie: Antoine Baldassari, Manuel Guillon | Afleveringen: 4 | Speelduur: 43-49 minuten | Jaar: 2024
De geschiedenis van de Fransman Raël, een sekteleider die zichzelf tot profeet verklaarde, klinkt interessant: buitenaardse wezens, menselijke klonen en naakte vrouwen. Een documentaire daarover zou de kijker verbijsterd moeten achterlaten, maar in Raël: Le Prophète des Extraterrestres wordt het shockerende verhaal op een slaapverwekkende manier verteld. Met uitzondering van een paar misselijkmakende details, maar of die nou de moeite waard zijn…?
De documentaire begint rommelig. Verschillende tijdlijnen lopen door elkaar, om het toch al moeilijk te behappen fenomeen van sektes nog ingewikkelder te maken. Iets anders dat de concentratie verstoort is de muziek, of eigenlijk het geluid: tonen die moeten vervreemden, soms irritant dreunend, als uit een oude film over een alieninvasie. Dat Raël zijn populariteit verwierf door te beweren met buitenaardse wezens te communiceren is duidelijk het uitgangspunt van de makers.
Raël vertelde buitenaardse wezens te hebben ontmoet die de mensheid geschapen zouden hebben en natuurlijk gauw zouden terugkomen om het leven op aarde beter te maken. Een boodschap waar menig kwetsbaar en ongelukkig mens vatbaar voor bleek. Mensenmassa's die dergelijke compleet ongefundeerde onzin aanhangen komen veelal uit de VS, maar in dit geval is er een opmerkelijk verschil: Raël is Frans.
Raël wordt de laatste profeet genoemd, omdat er na hem geen profeten meer zouden hoeven komen. Maar er zullen er meer zijn die zich de laatste noemen. Raël werd populair in de jaren zeventig, toen diverse andere sektes hun opmars – en ondergang – beleefden. Dat de televisie in dit tijdperk zijn plek in de huiskamer begon in te nemen zal geen toeval zijn geweest.
Wanneer een sekteleider in het nieuws kwam, niet zelden doordat zijn volgelingen de dood vonden, werd vaak gesproken van Amerikaanse toestanden. Maar nu was er voor het eerst in Frankrijk zo'n sekte gevormd, wat leidde tot zowel angst als verbazing onder het Franse volk. In die zin zou je Raël ook de eerste profeet kunnen noemen. De eerste in Frankrijk en misschien zelfs wel de eerste in Europa. Maar dit maakt de documentaire er niet echt interessanter op.
Zoals vaak is het voor de kijker moeilijk te begrijpen waarom zo'n overduidelijk gestoorde man toch zoveel fans kreeg. Zijn eerste boek droeg de kinderlijk eenvoudige titel Het Boek Dat de Waarheid Vertelt, met dito kinderlijke tekeningen van de ufo's, die niets meer dan een belvormig object bleken te zijn. Een schets van de binnenkant van zo'n ufo, met alleen twee bankjes waarop twee aliens zitten, maakt dit lachwekkende tafereel af. Zijn tweede boek heette nog net niet En Toen Ging Ik met de Aliens op Hun Ruimteschip.
De documentaire laat vooral oude beelden zien, zonder echt veel nieuws toe te voegen. Diverse (oud-)volgers van Raël komen aan het woord, maar er wordt niet echt goed op de materie ingegaan. De bizarre uitspraken over hun ontmoetingen met hem verdienen vervolgvragen, maar krijgen meestal stilte. Natuurlijk kan je het als maker aan de kijker laten om de vreemde details in deze geschiedenis te beoordelen, maar het komt toch over als een misser.
Wanneer Raël op televisie vreselijke uitspraken doet waardoor het hele land in woede oplaait, praten de geïnterviewden daar makkelijk omheen, zonder inhoudelijk op de gruwelijkheden in te gaan. De kijker is inmiddels twee afleveringen verder en het verhaal is nog niet echt fascinerend geworden. Enkel kortstondig misselijkmakend door Raëls uitspraken, die niet bepaald uitnodigen om verder te kijken.
Wanneer Raël zich na de buitenaardse wezens op het klonen van mensen richt, krijgt het verhaal een beetje meer leven. Maar ook hier verstoren de door elkaar lopende tijdlijnen de concentratie en blijft de irritante alienmuziek aanhouden. Echt spannend wordt het pas in de laatste aflevering, wanneer een journalist de sekte infiltreert om de waarheid over de zogenaamde eerste mensenkloon – en andere zaken – te onthullen.
Het verhaal van Raël is misschien interessant voor wie een sterke maag heeft, maar de documentaire is niet erg goed gemaakt. Eigenlijk is alleen de laatste aflevering de moeite van het bekijken waard, vooral vanwege de stuitende conclusie. Maar alles bij elkaar genomen is Raël: Le Prophète des Extraterrestres chaotisch en ongeïnspireerd verteld. Niet dat deze zieke geest iets beters verdient natuurlijk.
Raël: Le Prophète des Extraterrestres is te zien bij Netflix.
De geschiedenis van de Fransman Raël, een sekteleider die zichzelf tot profeet verklaarde, klinkt interessant: buitenaardse wezens, menselijke klonen en naakte vrouwen. Een documentaire daarover zou de kijker verbijsterd moeten achterlaten, maar in Raël: Le Prophète des Extraterrestres wordt het shockerende verhaal op een slaapverwekkende manier verteld. Met uitzondering van een paar misselijkmakende details, maar of die nou de moeite waard zijn…?
De documentaire begint rommelig. Verschillende tijdlijnen lopen door elkaar, om het toch al moeilijk te behappen fenomeen van sektes nog ingewikkelder te maken. Iets anders dat de concentratie verstoort is de muziek, of eigenlijk het geluid: tonen die moeten vervreemden, soms irritant dreunend, als uit een oude film over een alieninvasie. Dat Raël zijn populariteit verwierf door te beweren met buitenaardse wezens te communiceren is duidelijk het uitgangspunt van de makers.
Raël vertelde buitenaardse wezens te hebben ontmoet die de mensheid geschapen zouden hebben en natuurlijk gauw zouden terugkomen om het leven op aarde beter te maken. Een boodschap waar menig kwetsbaar en ongelukkig mens vatbaar voor bleek. Mensenmassa's die dergelijke compleet ongefundeerde onzin aanhangen komen veelal uit de VS, maar in dit geval is er een opmerkelijk verschil: Raël is Frans.
Raël wordt de laatste profeet genoemd, omdat er na hem geen profeten meer zouden hoeven komen. Maar er zullen er meer zijn die zich de laatste noemen. Raël werd populair in de jaren zeventig, toen diverse andere sektes hun opmars – en ondergang – beleefden. Dat de televisie in dit tijdperk zijn plek in de huiskamer begon in te nemen zal geen toeval zijn geweest.
Wanneer een sekteleider in het nieuws kwam, niet zelden doordat zijn volgelingen de dood vonden, werd vaak gesproken van Amerikaanse toestanden. Maar nu was er voor het eerst in Frankrijk zo'n sekte gevormd, wat leidde tot zowel angst als verbazing onder het Franse volk. In die zin zou je Raël ook de eerste profeet kunnen noemen. De eerste in Frankrijk en misschien zelfs wel de eerste in Europa. Maar dit maakt de documentaire er niet echt interessanter op.
Zoals vaak is het voor de kijker moeilijk te begrijpen waarom zo'n overduidelijk gestoorde man toch zoveel fans kreeg. Zijn eerste boek droeg de kinderlijk eenvoudige titel Het Boek Dat de Waarheid Vertelt, met dito kinderlijke tekeningen van de ufo's, die niets meer dan een belvormig object bleken te zijn. Een schets van de binnenkant van zo'n ufo, met alleen twee bankjes waarop twee aliens zitten, maakt dit lachwekkende tafereel af. Zijn tweede boek heette nog net niet En Toen Ging Ik met de Aliens op Hun Ruimteschip.
De documentaire laat vooral oude beelden zien, zonder echt veel nieuws toe te voegen. Diverse (oud-)volgers van Raël komen aan het woord, maar er wordt niet echt goed op de materie ingegaan. De bizarre uitspraken over hun ontmoetingen met hem verdienen vervolgvragen, maar krijgen meestal stilte. Natuurlijk kan je het als maker aan de kijker laten om de vreemde details in deze geschiedenis te beoordelen, maar het komt toch over als een misser.
Wanneer Raël op televisie vreselijke uitspraken doet waardoor het hele land in woede oplaait, praten de geïnterviewden daar makkelijk omheen, zonder inhoudelijk op de gruwelijkheden in te gaan. De kijker is inmiddels twee afleveringen verder en het verhaal is nog niet echt fascinerend geworden. Enkel kortstondig misselijkmakend door Raëls uitspraken, die niet bepaald uitnodigen om verder te kijken.
Wanneer Raël zich na de buitenaardse wezens op het klonen van mensen richt, krijgt het verhaal een beetje meer leven. Maar ook hier verstoren de door elkaar lopende tijdlijnen de concentratie en blijft de irritante alienmuziek aanhouden. Echt spannend wordt het pas in de laatste aflevering, wanneer een journalist de sekte infiltreert om de waarheid over de zogenaamde eerste mensenkloon – en andere zaken – te onthullen.
Het verhaal van Raël is misschien interessant voor wie een sterke maag heeft, maar de documentaire is niet erg goed gemaakt. Eigenlijk is alleen de laatste aflevering de moeite van het bekijken waard, vooral vanwege de stuitende conclusie. Maar alles bij elkaar genomen is Raël: Le Prophète des Extraterrestres chaotisch en ongeïnspireerd verteld. Niet dat deze zieke geest iets beters verdient natuurlijk.
Raël: Le Prophète des Extraterrestres is te zien bij Netflix.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
