Recensie
Recensie Apple TV+-serie 'Constellation'
Uiterst professioneel gemaakte serie laat het op bepaalde vlakken afweten, resulterend in een lange zit.
Regie: Joseph Cedar, Oliver Hirschbiegel, Michelle MacLaren | Cast: Noomi Rapace (Jo), Jonathan Banks (Henry), James D'Arcy (Magnus), Barbara Sukowa (Irene Lysenko), Davina Coleman (Alice), Rosie Coleman (Alice), e.a. | Afleveringen: 8 | Speelduur: 51-59 minuten | Jaar: 2024
Je zou denken dat distributeurs onderhand wel weten hoe een goede synopsis moeten schrijven, maar die van Constellation bewijst het tegendeel. Apple TV+ vermeldt dat deze serie gaat over een vrouw die een ruimteramp overleeft. Dat is zonde, want de eerste twee afleveringen draaien om de vraag of ze het zal overleven. Wat enorm spannend had kunnen zijn wordt dus nu een kwestie van afwachten op de reeds bekende uitkomst voordat de rest van het verhaal kan beginnen.
Dat is vooral jammer omdat deze twee afleveringen briljant zijn uitgevoerd. Alles voelt zo heerlijk realistisch dat de acteurs echt overkomen als een professionele ruimtecrew. De serie trakteert zelfs op een scène die laat zien hoe je omgaat met een hartstilstand in een gewichtsloze omgeving. Na dit ruimtespektakel keert astronaute Jo terug naar de aarde, maar daar lijkt iets niet in orde. Het voelt alsof niets is zoals het zou moeten zijn.
Het kan niet anders dan dat de makers van Constellation in de veronderstelling verkeren dat de kijker geen flauw idee heeft wat er speelt. Minstens de helft van de afleveringen laat namelijk niets anders zien dan hoe Jo het mysterie maar niet snapt. Daarmee is het wachten op het moment waarop ze eindelijk doorkrijgt wat er aan de hand is en gaat zoeken naar een oplossing. Dat moment komt pas ruim in de tweede helft – en er zijn slechts acht afleveringen – waardoor de verveeldheid al snel toeslaat.
Dat mag een behoorlijke misser worden genoemd, want op andere vlakken is Constellation een uiterst professioneel gemaakte serie. De cast is top en ook na de eerste twee afleveringen blijft alles cinematografisch sterk. Enkel de dochter van Jo is een klein minpuntje. Het meisje spreekt en gedraagt zich veel te volwassen, wat doet vermoeden dat de scenaristen zijn vergeten hoe het is om kind te zijn. Ze is bedoeld als een zeer intelligente dochter, maar is eerder storend dan indrukwekkend.
Over de casting van dit personage is dan wel weer goed nagedacht. Het meisje wordt gespeeld door een tweeling, wat Jo's gevoel van ontheemding visueel kracht bijzet. Dat is ook het geval bij het personage van Jonathan Banks (Mike uit Breaking Bad en Better Call Saul), waarbij het even zal duren om te begrijpen hoe de vork in de steel zit. Maar zodra dat duidelijk is, ben je weer terug bij af: wanneer gaan deze mensen het zelf inzien?
Het wordt er niet spannender op wanneer Jo weet wat er aan de hand is. Voor het vinden van een oplossing voor haar probleem moet voornamelijk tijdens een sneeuwstorm heen en weer worden gewandeld tussen twee boshutjes in Zweden. Het is niet duidelijk waarom de realiteit is zoals die is op deze specifieke locatie, maar al dat lopen door nachtelijke sneeuwval is simpelweg niet boeiend.
Dat verandert gelukkig met de laatste afleveringen, die aansturen op een onvoorziene en wrange doch prachtige afronding. Zo is er op het laatste moment toch nog een glimp van hoe briljant deze serie had kunnen zijn. Vlak voor dat einde komt er nog iets om de hoek kijken dat zou kunnen worden geïnterpreteerd als een cliffhanger. Hopelijk is dat niet zo bedoeld, want dat zou dit prachtige en originele einde verpesten. Het is immers niet alsof deze acht afleveringen doen snakken naar meer. Als miniserie is Constellation prima.
Constellation is te zien bij Apple TV+.
Je zou denken dat distributeurs onderhand wel weten hoe een goede synopsis moeten schrijven, maar die van Constellation bewijst het tegendeel. Apple TV+ vermeldt dat deze serie gaat over een vrouw die een ruimteramp overleeft. Dat is zonde, want de eerste twee afleveringen draaien om de vraag of ze het zal overleven. Wat enorm spannend had kunnen zijn wordt dus nu een kwestie van afwachten op de reeds bekende uitkomst voordat de rest van het verhaal kan beginnen.
Dat is vooral jammer omdat deze twee afleveringen briljant zijn uitgevoerd. Alles voelt zo heerlijk realistisch dat de acteurs echt overkomen als een professionele ruimtecrew. De serie trakteert zelfs op een scène die laat zien hoe je omgaat met een hartstilstand in een gewichtsloze omgeving. Na dit ruimtespektakel keert astronaute Jo terug naar de aarde, maar daar lijkt iets niet in orde. Het voelt alsof niets is zoals het zou moeten zijn.
Het kan niet anders dan dat de makers van Constellation in de veronderstelling verkeren dat de kijker geen flauw idee heeft wat er speelt. Minstens de helft van de afleveringen laat namelijk niets anders zien dan hoe Jo het mysterie maar niet snapt. Daarmee is het wachten op het moment waarop ze eindelijk doorkrijgt wat er aan de hand is en gaat zoeken naar een oplossing. Dat moment komt pas ruim in de tweede helft – en er zijn slechts acht afleveringen – waardoor de verveeldheid al snel toeslaat.
Dat mag een behoorlijke misser worden genoemd, want op andere vlakken is Constellation een uiterst professioneel gemaakte serie. De cast is top en ook na de eerste twee afleveringen blijft alles cinematografisch sterk. Enkel de dochter van Jo is een klein minpuntje. Het meisje spreekt en gedraagt zich veel te volwassen, wat doet vermoeden dat de scenaristen zijn vergeten hoe het is om kind te zijn. Ze is bedoeld als een zeer intelligente dochter, maar is eerder storend dan indrukwekkend.
Over de casting van dit personage is dan wel weer goed nagedacht. Het meisje wordt gespeeld door een tweeling, wat Jo's gevoel van ontheemding visueel kracht bijzet. Dat is ook het geval bij het personage van Jonathan Banks (Mike uit Breaking Bad en Better Call Saul), waarbij het even zal duren om te begrijpen hoe de vork in de steel zit. Maar zodra dat duidelijk is, ben je weer terug bij af: wanneer gaan deze mensen het zelf inzien?
Het wordt er niet spannender op wanneer Jo weet wat er aan de hand is. Voor het vinden van een oplossing voor haar probleem moet voornamelijk tijdens een sneeuwstorm heen en weer worden gewandeld tussen twee boshutjes in Zweden. Het is niet duidelijk waarom de realiteit is zoals die is op deze specifieke locatie, maar al dat lopen door nachtelijke sneeuwval is simpelweg niet boeiend.
Dat verandert gelukkig met de laatste afleveringen, die aansturen op een onvoorziene en wrange doch prachtige afronding. Zo is er op het laatste moment toch nog een glimp van hoe briljant deze serie had kunnen zijn. Vlak voor dat einde komt er nog iets om de hoek kijken dat zou kunnen worden geïnterpreteerd als een cliffhanger. Hopelijk is dat niet zo bedoeld, want dat zou dit prachtige en originele einde verpesten. Het is immers niet alsof deze acht afleveringen doen snakken naar meer. Als miniserie is Constellation prima.
Constellation is te zien bij Apple TV+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
