Recensie
Recensie Disney+-serie 'Daughters of the Cult'
Documentaire over gruwelijke moorden door een sekteleider is opvallend gezellig.
Regie: Sara Mast | Cast: Bix Krieger (Teen Faye), Chiyeko Jones (Teen Anna), Igor Grbesic (Dan Jordan), Nathan Shellerup (Mark Chynoweth), Charlotte Raith (Young Celia), e.a. | Afleveringen: 5 | Speelduur: 43-49 minuten | Jaar: 2024
Ervil LeBaron was een zelfverklaarde profeet die met het stichten van zijn sekte kwaad bloed zette bij zijn broers, waarvan er ook een aantal zelfverklaarde profeten waren en werden. Maar er kan natuurlijk maar één echte profeet zijn en dat leidde uiteindelijk tot massamoorden. Het meest shockerende is eigenlijk nog wel hoe het kan dat deze megalomane man zo lang wegkwam met zijn afschuwelijke daden.
In de documentaire Daughters of the Cult vertellen Ervils nakomelingen over hun vader en hun moeizame jeugd, die bolstond van indoctrinatie, mishandeling en vluchten voor de autoriteiten. De meesten van hen waren destijds kinderen en vertellen wat hen is overkomen vanuit dat perspectief: onwetend en onbegrijpend. Enkele experts vullen het verhaal aan om duidelijkheid te verschaffen, wat geen overbodige luxe is. Het is namelijk een ingewikkelde geschiedenis.
Dit verhaal wordt ondersteund door gedramatiseerde reconstructies. Deze horen het verhaal uit te beelden, maar lijken vooral te zijn toegevoegd voor de sfeer. Toegegeven, de regels van Ervils grotendeels zelfgeknutselde geloof sloegen nergens op, dus ergens passen deze scènes wel binnen het thema. Maar ze zorgen ook voor extra vaagheid in een toch al ingewikkelde zaak, wat niet wenselijk is. Met een familie die bestaat uit ruim vijftig kinderen verspreid over meerdere van Ervils echtgenotes is duidelijkheid geboden.
Ervils filosofie was behoorlijk vaag: een mengsel van het mormoonse geloof en eigen bevindingen. Ook polygamie was onderdeel hiervan, wat Amerikanen doorgaans een kwalijke en gevaarlijke zaak vinden. Het is echter verfrissend dat Daughters of the Cult daar niet continu met het vingertje naar wijst als oorzaak van sektevorming. Het concept wordt zelfs nauwelijks genoemd.
De moeizame vertelling wordt regelmatig onderbroken door beelden van de nakomelingen die onder het genot van een wijntje met elkaar rond de tafel zitten te kletsen. Het gespreksonderwerp is heftig en toch hebben deze bijeenkomsten een heel gezellige sfeer. De familieleden discussiëren, lachen en halen en herinneringen op, zowel positieve als negatieve.
Het is prachtig om te zien hoe zij hun gezamenlijke verleden hebben overwonnen en zelfs kunnen gebruiken om familiebanden te versterken, maar daardoor laat de documentaire zich op een opvallend prettige manier bekijken, alsof het een dramaserie is. Het is bijna aandoenlijk om de zussen Anna en Celia te zien kibbelen over wie de meest gestoorde onderdelen van hun vaders religie het beste uit kan leggen.
Doordat de documentaire er niet altijd in slaagt een heldere stamboom of tijdlijn te creëren, is deze soms lastig te volgen. Enkele zaken springen eruit en leiden onmiddellijk tot vragen bij de kijker. Zo geeft zus Anna aan dat ze tot haar negende haar eigen vader nog nooit had ontmoet. Maar dit vertelt ze pas aan het einde van aflevering twee, alsof het helemaal geen opmerkelijk feit is. Hoe dit zo is gekomen en waarom dit niet eerder is genoemd, wordt helaas nooit duidelijk.
Ook oude beelden van andere slachtoffers of daders die ooit deel uitmaakten van de sekte roepen vragen op. Er is geen uitleg over waar deze beelden vandaan komen of hoe ze tot stand zijn gekomen, laat staan over waar deze mensen nu zijn. Wellicht weten de anderen dat ook niet, maar dan was het beter geweest deze beelden niet te gebruiken en te focussen op de mensen die er nog wel zijn om hun verhaal te doen.
Er worden heel veel mensen genoemd, waarvan sommigen pardoes uit het verhaal verdwijnen. Dat roept de vraag op of zij het hebben gered of, zoals veel anderen, zijn vermoord. Dat daar geen antwoord op komt laat de kijker met een vervelend gevoel achter. Dat is jammer, want verder is Daughters of the Cult een goed bekijkbare serie: vol spanning en shock maar ook kracht en familie. Het meest opvallende detail is misschien wel dat niemand, werkelijk niemand, opmerkt dat de naam Ervil op één letter na 'evil' spelt.
Daughters of the Cult is te zien bij Disney+.
Ervil LeBaron was een zelfverklaarde profeet die met het stichten van zijn sekte kwaad bloed zette bij zijn broers, waarvan er ook een aantal zelfverklaarde profeten waren en werden. Maar er kan natuurlijk maar één echte profeet zijn en dat leidde uiteindelijk tot massamoorden. Het meest shockerende is eigenlijk nog wel hoe het kan dat deze megalomane man zo lang wegkwam met zijn afschuwelijke daden.
In de documentaire Daughters of the Cult vertellen Ervils nakomelingen over hun vader en hun moeizame jeugd, die bolstond van indoctrinatie, mishandeling en vluchten voor de autoriteiten. De meesten van hen waren destijds kinderen en vertellen wat hen is overkomen vanuit dat perspectief: onwetend en onbegrijpend. Enkele experts vullen het verhaal aan om duidelijkheid te verschaffen, wat geen overbodige luxe is. Het is namelijk een ingewikkelde geschiedenis.
Dit verhaal wordt ondersteund door gedramatiseerde reconstructies. Deze horen het verhaal uit te beelden, maar lijken vooral te zijn toegevoegd voor de sfeer. Toegegeven, de regels van Ervils grotendeels zelfgeknutselde geloof sloegen nergens op, dus ergens passen deze scènes wel binnen het thema. Maar ze zorgen ook voor extra vaagheid in een toch al ingewikkelde zaak, wat niet wenselijk is. Met een familie die bestaat uit ruim vijftig kinderen verspreid over meerdere van Ervils echtgenotes is duidelijkheid geboden.
Ervils filosofie was behoorlijk vaag: een mengsel van het mormoonse geloof en eigen bevindingen. Ook polygamie was onderdeel hiervan, wat Amerikanen doorgaans een kwalijke en gevaarlijke zaak vinden. Het is echter verfrissend dat Daughters of the Cult daar niet continu met het vingertje naar wijst als oorzaak van sektevorming. Het concept wordt zelfs nauwelijks genoemd.
De moeizame vertelling wordt regelmatig onderbroken door beelden van de nakomelingen die onder het genot van een wijntje met elkaar rond de tafel zitten te kletsen. Het gespreksonderwerp is heftig en toch hebben deze bijeenkomsten een heel gezellige sfeer. De familieleden discussiëren, lachen en halen en herinneringen op, zowel positieve als negatieve.
Het is prachtig om te zien hoe zij hun gezamenlijke verleden hebben overwonnen en zelfs kunnen gebruiken om familiebanden te versterken, maar daardoor laat de documentaire zich op een opvallend prettige manier bekijken, alsof het een dramaserie is. Het is bijna aandoenlijk om de zussen Anna en Celia te zien kibbelen over wie de meest gestoorde onderdelen van hun vaders religie het beste uit kan leggen.
Doordat de documentaire er niet altijd in slaagt een heldere stamboom of tijdlijn te creëren, is deze soms lastig te volgen. Enkele zaken springen eruit en leiden onmiddellijk tot vragen bij de kijker. Zo geeft zus Anna aan dat ze tot haar negende haar eigen vader nog nooit had ontmoet. Maar dit vertelt ze pas aan het einde van aflevering twee, alsof het helemaal geen opmerkelijk feit is. Hoe dit zo is gekomen en waarom dit niet eerder is genoemd, wordt helaas nooit duidelijk.
Ook oude beelden van andere slachtoffers of daders die ooit deel uitmaakten van de sekte roepen vragen op. Er is geen uitleg over waar deze beelden vandaan komen of hoe ze tot stand zijn gekomen, laat staan over waar deze mensen nu zijn. Wellicht weten de anderen dat ook niet, maar dan was het beter geweest deze beelden niet te gebruiken en te focussen op de mensen die er nog wel zijn om hun verhaal te doen.
Er worden heel veel mensen genoemd, waarvan sommigen pardoes uit het verhaal verdwijnen. Dat roept de vraag op of zij het hebben gered of, zoals veel anderen, zijn vermoord. Dat daar geen antwoord op komt laat de kijker met een vervelend gevoel achter. Dat is jammer, want verder is Daughters of the Cult een goed bekijkbare serie: vol spanning en shock maar ook kracht en familie. Het meest opvallende detail is misschien wel dat niemand, werkelijk niemand, opmerkt dat de naam Ervil op één letter na 'evil' spelt.
Daughters of the Cult is te zien bij Disney+.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
