Recensie
Recensie SkyShowtime-serie 'The Curse'
Vloeken, vervreemding en voyeurisme staan centraal in deze absurdistische komedie van Nathan Fielder en Benny Safdie.
Regie: Nathan Fielder, David Zellner, Nathan Zellner | Cast: Emma Stone (Whitney), Nathan Fielder (Asher), Benny Safdie (Dougie), Barkhad Abdi (Abshir), Nizhonniya Austin (Cara Durand), e.a. | Afleveringen: 10 | Speelduur: 38-69 minuten | Jaar: 2023-2024
Asher en Whitney zijn bezig hun ecologische droom te verwezenlijken: huizen bouwen die geen uitstoot genereren en geen warmte nodig hebben. Tijdens de uitvoering van hun ambitieuze plan wordt het jonge koppel gevolgd door een cameraploeg, maar al snel blijkt er meer aan de hand en slaat The Curse om richting absurdisme. Niet alleen in het plot, maar ook in het camera- en acteerwerk.
Het filmen van Ashers en Whitneys televisiedebuut Fliplanthropy blijkt al net zo lastig als die titel zich laat uitspreken. Niet alleen is er een moeizame verstandhouding tussen de sterren en de crew, maar ook hun betrekking met de buurt is ongemakkelijk. Wanneer Asher na een ongelukkige actie door een kind wordt vervloekt hebben ze werkelijk alle poppen aan het dansen.
Met zo'n absurd plot is Emma Stone niet de eerste die je verwacht te zien, maar met films als Poor Things en nu The Curse breidt ze haar portofolio flink uit. Stone pakt elke uitdaging met beide handen aan en levert een ongelofelijke acteerprestatie. Zij is daarin niet de enige: werkelijk elke acteur, zowel professioneel als amateur, laat zich van zijn of haar beste kant zien. Zo zet Nathan Fielder een verwacht ongemakkelijke rol neer en vervolgt Benny Safdie zijn lijn van gekwelde en onuitstaanbare personages.
Het niveau ligt daarmee erg hoog, maar het ongemakkelijke acteerwerk begint na een aantal afleveringen wel te trekken. Ook de overheersende traagheid kan soms vervelend werken. Zelfs als het de bedoeling is om in te zetten op ongemak, gebeurt dat op sommige punten echt te hard. The Curse is hierdoor zeker geen bingebare serie. Zowel het tempo als het plot verstrijken op een dusdanig aparte manier dat het bekijken van de aflevering nog een redelijke klus is. Het is zeker geen vervelende zit, maar elke aflevering heeft wel wat tijd nodig om goed te bezinken.
En toch moet iedereen deze serie zo snel mogelijk bekijken om tot de laatste aflevering te komen, waarin het geheel meesterlijk samenkomt. Waar de rest van de serie de echtheid van de vloek in het midden laat, geeft deze laatste aflevering een overduidelijk antwoord en worden de onconventionele humor, subversiviteit en bizarre camerahoeken tot het maximale benut. Gecombineerd met de enorm aanwezige en vervreemdende soundtrack, voorziet The Curse in een holistisch eigenaardige kijkervaring.
Het meest opvallende aan The Curse zijn de vervreemdende, Truman Show-achtige camerahoeken. Of het nu is vanachter een hek, met een groot voorwerp midden in beeld of vanaf een voyeuristische afstand: elk shot is hoog gestileerd maar oogt niet gelikt. Dit wekt de suggestie dat er mogelijk een extra narratieve laag is en er eigenlijk een realityshow wordt gemaakt tijdens het filmen van Fliplanthropy. Of dit het stijltje is van The Curse of dat er daadwerkelijk sprake is van een nevenproject van Dougie blijft, net als veel, in het midden.
De titel lijkt enkel toepasbaar op een klein element dat alleen Asher mentaal uitvergroot. Door de combinatie van alle bovengenoemde elementen neemt The Curse de kijker mee in waanbeelden, wat dusdanig meesterlijk gebeurt dat over de echtheid van de vloek altijd twijfel blijft bestaan. The Curse is vooral een serie om door te worden meegevoerd. Zeker je tijd waard, zowel letterlijk als emotioneel.
The Curse is te zien bij SkyShowtime.
Asher en Whitney zijn bezig hun ecologische droom te verwezenlijken: huizen bouwen die geen uitstoot genereren en geen warmte nodig hebben. Tijdens de uitvoering van hun ambitieuze plan wordt het jonge koppel gevolgd door een cameraploeg, maar al snel blijkt er meer aan de hand en slaat The Curse om richting absurdisme. Niet alleen in het plot, maar ook in het camera- en acteerwerk.
Het filmen van Ashers en Whitneys televisiedebuut Fliplanthropy blijkt al net zo lastig als die titel zich laat uitspreken. Niet alleen is er een moeizame verstandhouding tussen de sterren en de crew, maar ook hun betrekking met de buurt is ongemakkelijk. Wanneer Asher na een ongelukkige actie door een kind wordt vervloekt hebben ze werkelijk alle poppen aan het dansen.
Met zo'n absurd plot is Emma Stone niet de eerste die je verwacht te zien, maar met films als Poor Things en nu The Curse breidt ze haar portofolio flink uit. Stone pakt elke uitdaging met beide handen aan en levert een ongelofelijke acteerprestatie. Zij is daarin niet de enige: werkelijk elke acteur, zowel professioneel als amateur, laat zich van zijn of haar beste kant zien. Zo zet Nathan Fielder een verwacht ongemakkelijke rol neer en vervolgt Benny Safdie zijn lijn van gekwelde en onuitstaanbare personages.
Het niveau ligt daarmee erg hoog, maar het ongemakkelijke acteerwerk begint na een aantal afleveringen wel te trekken. Ook de overheersende traagheid kan soms vervelend werken. Zelfs als het de bedoeling is om in te zetten op ongemak, gebeurt dat op sommige punten echt te hard. The Curse is hierdoor zeker geen bingebare serie. Zowel het tempo als het plot verstrijken op een dusdanig aparte manier dat het bekijken van de aflevering nog een redelijke klus is. Het is zeker geen vervelende zit, maar elke aflevering heeft wel wat tijd nodig om goed te bezinken.
En toch moet iedereen deze serie zo snel mogelijk bekijken om tot de laatste aflevering te komen, waarin het geheel meesterlijk samenkomt. Waar de rest van de serie de echtheid van de vloek in het midden laat, geeft deze laatste aflevering een overduidelijk antwoord en worden de onconventionele humor, subversiviteit en bizarre camerahoeken tot het maximale benut. Gecombineerd met de enorm aanwezige en vervreemdende soundtrack, voorziet The Curse in een holistisch eigenaardige kijkervaring.
Het meest opvallende aan The Curse zijn de vervreemdende, Truman Show-achtige camerahoeken. Of het nu is vanachter een hek, met een groot voorwerp midden in beeld of vanaf een voyeuristische afstand: elk shot is hoog gestileerd maar oogt niet gelikt. Dit wekt de suggestie dat er mogelijk een extra narratieve laag is en er eigenlijk een realityshow wordt gemaakt tijdens het filmen van Fliplanthropy. Of dit het stijltje is van The Curse of dat er daadwerkelijk sprake is van een nevenproject van Dougie blijft, net als veel, in het midden.
De titel lijkt enkel toepasbaar op een klein element dat alleen Asher mentaal uitvergroot. Door de combinatie van alle bovengenoemde elementen neemt The Curse de kijker mee in waanbeelden, wat dusdanig meesterlijk gebeurt dat over de echtheid van de vloek altijd twijfel blijft bestaan. The Curse is vooral een serie om door te worden meegevoerd. Zeker je tijd waard, zowel letterlijk als emotioneel.
The Curse is te zien bij SkyShowtime.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
