Recensie
Recensie SkyShowtime-serie 'Ted'
Na acht afleveringen is de pratende teddybeer niet langer grappig maar vooral vermoeiend.
Regie: Seth MacFarlane | Cast: Seth MacFarlane (Ted - stem), Max Burkholder (John Bennet), Alanna Ubach (Susan Bennet), Scott Grimes (Matty Bennet), Giorgia Whigham (Blaire Bennet), e.a. | Afleveringen: 7 | Speelduur: 22-43 minuten | Jaar: 2024
Na twee films keert Ted, de licht gestoorde teddybeer die ooit populair was, terug in een prequelserie. Regisseur, schrijver en titelrolvertolker Seth MacFarlane, inmiddels vijftig jaar oud, vond het daar kennelijk tijd voor. Ted stal in de films niet zozeer het hart van de kijker, maar onvergetelijk was hij wel. Maar ondanks de knap geanimeerde Ted en de onweerstaanbare Mark Wahlberg waren beide films behoorlijk oppervlakkig van karakter, zeker in vergelijking met huidige content. Daarom rijst de vraag: willen we Ted nog wel?
De serie Ted begint met een spervuur aan grappen. Het is het bekende werk: schuine grappen, foute grappen, grappen die ontzettend lang doorgaan. Daarnaast heeft de serie, die zich afspeelt in de jaren negentig, veel verwijzingen naar media uit die tijd en zelfs fragmenten daarvan. Bij uitstek geschikt voor de nostalgische (ietwat oudere) kijker. Het probleem is echter dat tijden veranderen.
Series die zich afspelen in het verleden zijn populair, want naar verluidt was vroeger alles beter. Maar omdat politieke correctheid in vroegere tijden ver te zoeken was, worden verhalen daarover tegenwoordig vaak van een vooruitstrevend personage voorzien. Meestal een vrouw, die tegen de andere, ouderwetse personages opbokst. Dit begint een soort stereotype te worden, een nieuwe variant op de 'feisty smurfette': de feministe tussen de racisten.
Dit verklaart de aanwezigheid van het personage Blaire. Dit nichtje van Johnny (Teds beste vriend) woont bij hem en zijn ouders in huis en krijgt zo ontzettend veel moderne situaties toebedeeld dat de kijker overspoeld raakt door een vloedgolf van wokisme. Het zou de verhalen geen goed doen, ware het niet dat de verhalen in Ted toch al niet veel voorstelden.
Elke aflevering draait om een puberaal probleem zoals wiet scoren of maagdelijkheid verliezen, om ergens van ver van het initiële onderwerp te eindigen. De gekunstelde, vergezochte gevolgen van het gedrag van Ted en Johnny doen denken aan oude sitcoms, wat vast niet per ongeluk is. Er is meestal een quasi-sentimentele ontknoping die hoogstwaarschijnlijk ironisch bedoeld is, maar niet altijd past bij de typische humor van de rest van de serie.
Na acht afleveringen wordt Ted met zijn eindeloze grappen nogal vermoeiend, terwijl de verhaallijnen steeds bizarder worden. Wat vooral ontbreekt is een goede tegenspeler zoals Mark Wahlberg, die in de films behoorlijk gewaagd was aan de pratende teddybeer. Max Burkholder speelt een zestienjarige versie van Wahlbergs personage, maar mist helaas diens knullige charme. Meestal loopt hij rond met een vreemde, licht fronsende blik die niet past bij de luchtigheid van de serie. De overige personages zijn niet oprecht genoeg om te boeien, want te stereotiep zoals Blaire of te onsympathiek zoals Johnny's enorm racistische vader Matty.
Het wordt pijnlijk duidelijk waarom MacFarlane koos voor een prequel in de jaren negentig in plaats van een nieuwe vervolgfilm: Ted is niet meer van deze tijd. Mocht MacFarlane de teddybeer toch nog verder willen uitmelken, dan valt te denken aan een film of (kortere) serie over Teds gloriejaren in Hollywood (waar hij steeds aan refereert maar waar de kijker weinig over leert) doorspekt met cameo's van beroemde sterren. Want van grappen alleen valt niet te leven, luidt de onbedoelde boodschap van deze serie.
Ted is te zien bij SkyShowtime.
Na twee films keert Ted, de licht gestoorde teddybeer die ooit populair was, terug in een prequelserie. Regisseur, schrijver en titelrolvertolker Seth MacFarlane, inmiddels vijftig jaar oud, vond het daar kennelijk tijd voor. Ted stal in de films niet zozeer het hart van de kijker, maar onvergetelijk was hij wel. Maar ondanks de knap geanimeerde Ted en de onweerstaanbare Mark Wahlberg waren beide films behoorlijk oppervlakkig van karakter, zeker in vergelijking met huidige content. Daarom rijst de vraag: willen we Ted nog wel?
De serie Ted begint met een spervuur aan grappen. Het is het bekende werk: schuine grappen, foute grappen, grappen die ontzettend lang doorgaan. Daarnaast heeft de serie, die zich afspeelt in de jaren negentig, veel verwijzingen naar media uit die tijd en zelfs fragmenten daarvan. Bij uitstek geschikt voor de nostalgische (ietwat oudere) kijker. Het probleem is echter dat tijden veranderen.
Series die zich afspelen in het verleden zijn populair, want naar verluidt was vroeger alles beter. Maar omdat politieke correctheid in vroegere tijden ver te zoeken was, worden verhalen daarover tegenwoordig vaak van een vooruitstrevend personage voorzien. Meestal een vrouw, die tegen de andere, ouderwetse personages opbokst. Dit begint een soort stereotype te worden, een nieuwe variant op de 'feisty smurfette': de feministe tussen de racisten.
Dit verklaart de aanwezigheid van het personage Blaire. Dit nichtje van Johnny (Teds beste vriend) woont bij hem en zijn ouders in huis en krijgt zo ontzettend veel moderne situaties toebedeeld dat de kijker overspoeld raakt door een vloedgolf van wokisme. Het zou de verhalen geen goed doen, ware het niet dat de verhalen in Ted toch al niet veel voorstelden.
Elke aflevering draait om een puberaal probleem zoals wiet scoren of maagdelijkheid verliezen, om ergens van ver van het initiële onderwerp te eindigen. De gekunstelde, vergezochte gevolgen van het gedrag van Ted en Johnny doen denken aan oude sitcoms, wat vast niet per ongeluk is. Er is meestal een quasi-sentimentele ontknoping die hoogstwaarschijnlijk ironisch bedoeld is, maar niet altijd past bij de typische humor van de rest van de serie.
Na acht afleveringen wordt Ted met zijn eindeloze grappen nogal vermoeiend, terwijl de verhaallijnen steeds bizarder worden. Wat vooral ontbreekt is een goede tegenspeler zoals Mark Wahlberg, die in de films behoorlijk gewaagd was aan de pratende teddybeer. Max Burkholder speelt een zestienjarige versie van Wahlbergs personage, maar mist helaas diens knullige charme. Meestal loopt hij rond met een vreemde, licht fronsende blik die niet past bij de luchtigheid van de serie. De overige personages zijn niet oprecht genoeg om te boeien, want te stereotiep zoals Blaire of te onsympathiek zoals Johnny's enorm racistische vader Matty.
Het wordt pijnlijk duidelijk waarom MacFarlane koos voor een prequel in de jaren negentig in plaats van een nieuwe vervolgfilm: Ted is niet meer van deze tijd. Mocht MacFarlane de teddybeer toch nog verder willen uitmelken, dan valt te denken aan een film of (kortere) serie over Teds gloriejaren in Hollywood (waar hij steeds aan refereert maar waar de kijker weinig over leert) doorspekt met cameo's van beroemde sterren. Want van grappen alleen valt niet te leven, luidt de onbedoelde boodschap van deze serie.
Ted is te zien bij SkyShowtime.
Interesse om voor ons te komen schrijven? Wij zijn op zoek naar freelance redacteuren.
